คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter : 2
Chapter 2 :
ช่วงกลางวันของวันจันทร์วันนี้ที่จอง แดฮยอนต้องมาทานข้าวเดินเล่นเป็นเพื่อนกับคุณหนูยองแจของตระกูลเชวอย่างอดไม่ได้ เขาเองก็รู้สึกว่ายองแจน่ารักมาก ทั้งอ่อนหวาน ทั้งขี้อ้อน มือนิ่มกำลังจูงมือเขาเข้าร้านน้ำหอมไม่หยุดยั้ง เลือกซื้อมากมายตามที่ใจต้องการ เขายิ้มให้กับความสดใสนั้นก่อนจะทำหน้าที่เป็นสารถีถือของให้ไปโดยปริยาย ยองแจหยุดลงที่ร้านตุ๊กตาก่อนจะกระตุกมือชี้เข้าไปภายในร้านนั้น “พี่แดฮยอนดูสิฮะ คุณหมีน่ารักจัง” แดฮยอนพยักหน้ายิ้ม ๆ ก่อนจะเดินตามร่างเล็กเข้าไปอีกครั้ง ในขณะที่ยองแจกำลังเลือกตุ๊กตาอย่างเพลินเพลิน
แดฮยอนนั่งรอยองแจบนโซฟาก่อนจะหันไปเหลือบเห็นเด็กชายตัวเล็กกำลังยืนมองตุ๊กตาผ่านจากกระจกหน้าร้าน.. สายตาของเด็กมันช่างมีพลังให้เขาดึงดูดหันไปมองตาม
‘ตุ๊กตากบตัวขนาดพอดีกับอ้อมกอดที่สีเขียวขาวน่ารักสดใสกำลังนั่งอยู่บนตู้โชว์’
“ไปกันเถอะลูก~” แดฮยอนหันไปมองที่หน้าร้านอีกครั้ง เขาเห็นผู้หญิงมีอายุคนหนึ่งกำลังจูงเด็กชายออกไป สายตาที่หมดหวังกับห่วงหากำลังมองไปที่ตุ๊กตาตัวนั้น ทำไม.. จู่ ๆ เขาถึงนึกถึงจุนฮงกันนะ..
สายตาเด็กคนนั้นเหมือนกันจุนฮง..
“พี่แดฮยอน” ยองแจโบกมือไปมาตรงหน้าสองสามทีแต่ก็ไร้การตอบรับ “พี่แดฮยอน!” ออกแรงตะเบ็งเสียงขึ้นเล็กน้อย แดฮยอนถึงรู้สึกตัวก่อนจะยิ้มกว้างให้กับยองแจ “เลือกเสร็จแล้วเหรอครับ?”
“ครับเสร็จแล้ว ได้ตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลนี่แหล่ะ กลับบ้านกันเถอะครับพอดีผมนึกได้ว่าช่วงเย็น ๆ มีธุระน่ะ”
“ครับ ๆ” แดฮยอนลุกขึ้นตามคำเรียกร้อง ก่อนจะเดินออกจากร้านเขาเหลือบไปมองตุ๊กตากบตัวนั้นที่กำลังนั่งท่าเดิม..
กบ.. จุนฮงชอบกบ..
ไหนบอกว่า ‘ไม่ได้รู้สึกอะไรกับน้องไงว่ะแดฮยอน!!’
‘นึกถึงอะไรนักหนา’
‘ก็ไม่ได้เจอกันเป็นอาทิตย์แล้วนี่.. คิดถึงเพราะแต่ก่อนเคยอยู่บ้านหลังเดียวกันล่ะมั๊ง’
ครืด~ ครืด~
แดฮยอนเหลือบมองโทรศัพท์ข้าง ๆ จุนฮงกำลังโทรเข้ามา.. แดฮยอนเสียบสายสมอลล์ทอร์คก่อนจะกดรับสาย “ว่าไงจุนฮง?”
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ พี่แดฮยอนมารับผมหน่อยสิ ไปทานข้าวกัน!” เสียงสดใสรอดมาตามสาย จนแดฮยอนอดไม่ได้ที่จะอมยิ้มน้อย ๆ
“เราอยู่ที่ไหนล่ะ? แต่ต้องหลังจากที่พี่ไปส่งคุณยองแจก่อนนะ”
“อยู่ที่มหาลัยครับ เจอกันหน้ามหาลัยตอนหกโมงเย็นแล้วกันนะครับ”
“ครับเดี๋ยวเจอกัน” แดฮยอนถอดสายออกก่อนจะขับรถต่อ ยองแจกดยิ้มที่มุมปากก่อนจะเอี้ยวตัวไปเกาะแขนร่างหนา
“โอ๊ะ! พี่แดฮยอนครับ พอดีเพื่อนทักไลน์มาบอกว่าไม่ต้องไปแล้ว เดี๋ยวเราไปเที่ยวที่ห้าง.. แปปเดียวแล้วกันเนอะ นะ.. น้าา~” แดฮยอนหันไปมองยองแจ ก่อนจะแอบเหลือบมองนาฬิกา “ก็ได้ครับ”
ยังพอมีเวลาแหล่ะ.. นี่เพิ่งจะห้าโมงเอง
“ครับ”
.
.
.
.
“ขอบคุณมากนะยงกุกฮยองที่มาส่งผม ไม่งั้นล่ะแย่เลย” จุนฮงหัวเราะก่อนจะเกาหัวเก้อ ๆ ให้ทำไงได้ก็เขาเพิ่งเข้าเรียนมหาลัยที่โซลเป็นวันแรก แถมหาห้องเรียนไม่เจอหลงทางไปโรงยิมซะได้ โชคดีที่เจอรุ่นพี่ บัง ยงกุก แถมมารู้อีกว่าเป็นพี่รหัส แสนจะโชคดีจริง ๆ เชว จุนฮง
“ไม่เป็นไรครับ! ว่าแต่เราเถอะจะกลับบ้านเลยหรือเปล่า?” จุนฮงส่ายหน้า
“ยังครับ พอดีมีนัดน่ะ เดี๋ยวพี่มารับหน้ามหาลัย”
“นานไหม? เสื้อหนาวเราบางแค่นี้ถุงมือก็ไม่มี หิมะตกหนักแล้วด้วย”
“ไม่นานหรอกคร้าบ ผมไปก่อนนะ บ๊ายบาย จะถึงเวลาล่ะ” จุนฮงโค้งให้ก่อนจะรีบวิ่งออกมา ยงกุกพยักหน้ายิ้ม ๆ พร้อมกับโบกมือให้
จุนฮงหยิบหูฟังขึ้นเสียบหูก่อนจะนั่งฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี คิดถึงพี่แดฮยอนจัง.. ไม่เจอกันหลังจากวันนั้น.. ที่เขาได้ยิน ไม่รู้ว่าแดฮยอนจะคิดถึงบ้างหรือเปล่า แต่ก็ช่างเถอะ เขาจะไม่ใส่ใจ.. แดฮยอนอาจจะพูดตอนเหนื่อย ๆ หงุดหงิดอยู่ก็ได้ นั่งฟังเพลงไปฟังมาเพลิน ๆ จนลืมตัว จุนฮงสะดุ้งตัวน้อย ๆ ก่อนจะยกข้อมือขาวขึ้นมาดูเวลา..
‘19.00’
“ห๊ะ! ทุ่มนึงแล้วเหรอเนี่ย? สงสัยรถติดล่ะมั๊ง”
จุนฮงชะเง้อคอมองไปทั้งซ้ายขวา..
หิมะก็ตกหนาขึ้น..
‘20:30’
มือเล็กถูปลายจมูกแรง ๆ เขาเริ่มชาจมูกแสบจนน้ำมูกจะไหล.. หนาวเกินไป สองทุ่มครึ่งแล้วทำไมยังไม่มาอีก สไลด์หารายชื่อก่อนจะกดโทรออก..
“ตู๊ด… ตู๊ด..”
“ทำไมไม่รับสายนะ?”
‘20.45’
พี่แดฮยอน.. โทรกลับมาหน่อยสิครับ ส่งข้อความมาหน่อยก็ได้.. ผมหนาว..
ได้แต่นั่งบ่นเบา ๆ กับตัวเอง.. โทรไปก็ไม่รับสาย..
‘21.00’
พี่แดฮยอนจะมาใช่ไหม? ผมหนาวจะไม่ไหวแล้ว..
จุนฮงนั่งก้มหน้า ยิ่งเปิดเพลงเสียงดังเท่าไหร่น้ำตาก็ทำท่าจะไหลออกมาเท่านั้น.. พี่แดฮยอนลืมเหรอ?
‘21.30’
รออีกนิดหนึ่งก็ได้ เดี๋ยวพี่แดฮยอนก็คงโทรมา.. พี่แดฮยอนต้องมาสิ!
‘22.00’
“จุนฮง! จุนฮงตื่นสิ! มานอนอะไรตรงนี้แล้วทำไมไม่ใส่เสื้อหนา ๆ นายกำลังไข้ขึ้นนะ!!” จุนฮงปรือตามอง น้ำใสกำลังคลอเบ้าตาก่อนจะร่วงหล่นลง “พี่มาแล้วเหรอครับ? ผมรอตั้งนานแน่ะนึกว่าจะไม่มาแล้ว” จุนฮงยิ้มทัั้งน้ำตาก่อนจะสลบไป..
จุนฮงจะรู้ไหมนะ? ..
นั่นไม่ใช่จองแด ฮยอนสักหน่อย..
จนถึงเช้า.. แดฮยอนก็ไม่ติดต่อเขากลับมาหรอก..
น่าสงสารเด็กน้อยจริง ๆ ..
โดนทิ้งยังไม่รู้ตัวอีก..
เสียงครื้นเครงโหวกเหวกภายในบ้านทำให้ประสาทสัมผัสเขาต้องตื่นไปด้วย จุนฮงปรือตาขึ้นน้อย ๆ รู้สึกเจ็บคอ ปวดหัวยังไงก็ไม่รู้..
“จุนฮง! ตื่นแล้วเหรอลูก?” เบลล่าถลาเข้ามากอดก่อนจะลูบหัวไปมา “ทำไมหนูไปนั่งตรงนั้นล่ะลูก ถ้าคุณหมอฮิมชานไม่ไปเจอหนูจะไม่หนาวตายเหรอ อย่าทำแบบนี้อีกนะ แม่เป็นห่วงมาก!” เบลล่าพูดเสียงสั่น แขนเรียวซีดพยายามจะยกขึ้นกอดตอบ “ผมขอโทษครับแม่ ว่าแต่ใครมาส่งผมนะ?” จุนฮงถามเสียงแหบแห้ง เบลล่าพร้อมกับแม่นมพากันยกแก้วให้เขาดื่มน้ำ “คุณหมอฮิมชานค่ะ คุณหมอกำลังจะมาตรวจอาการคุณเบลล่าพอดี ผ่านทางมหาลัยเลยเจอคุณจุนฮงค่ะ” แม่นมตอบ จุนฮงพยักหน้าตอบรับเนือย ๆ
ไม่ใช่พี่หรอกเหรอ?พี่แดฮยอน..
กดดูโทรศัพท์ก็ไม่มีการติดต่อจากพี่ใด ๆ มาทั้งสิ้น..
ไม่มีเลยเหรอ?..
จุนฮงก้าวขาลงบันไดอย่างยากลำบาก พิษไข้ทำเขาตัวร้อนไม่ค่อยมีสติ มือจับราวบันไดพยุงตัวก่อนจะพาตัวเองมาหยุดอยู่ที่ห้องนั่งเล่น..
ที่..ที่มียู ยองแจ..
ที่..ที่มีคุณพ่อ..
ที่..ที่มีคุณพ่อกับคุณแม่แดฮยอน..
ที่..ที่มีแดฮยอน..
ที่..ที่มีแต่เสียงหัวเราะ…
มีเสียงของความสุข..
มองภาพด้านหน้าน้ำตาก็พลันจะรื้นขึ้นมาเสียให้ได้ แดฮยอนเหลือบมามองเห็นเขาเป็นคนแรกก่อนจะเดินตรงมาหาเขา..
อย่าให้มันไหลลงมานะจุนฮง..
อย่าให้ใครเห็นน้ำตาของนาย..
“ไม่สบายเหรอจุนฮง เห็นคุณน้าเบลล่าบอก พี่เลยไม่กล้าไปรบกวน ไม่สบายเพราะพี่หรือเปล่าเนี่ย พี่ขอโทษนะที่ไม่ได้ติดต่อกลับ พอดีคุณยองแจเค้าปวดท้องนะพี่เลยต้องพาไปรพ. มือถือก็ลืมไว้ในรถ เราไม่ได้อยู่รอพี่ใช่ไหม?” แดฮยอนเอามือทาบไปตามหน้าผากใสที่ตอนนี้กำลังขึ้นสีซี๊ดอย่างเห็นได้ชัด
“พี่ไม่ได้ไปรับผมเพราะอยู่กับพี่ยองแจเหรอครับ?”
“.........เปลี่ยนสีผมมาเหรอ? ไม่ชอบสีฟ้าแล้วเหรอ?”
“ฮ่ะ ๆ ..” จุนฮงเบนหน้าหนี แดฮยอนกลืนน้ำลาย เขาไม่เห็นจุนฮงแบบนี้นานเท่าไหร่แล้ว.. จุนฮงที่ราวกับจะร้องไห้ตลอดเวลา
“ครับ.. สีผมเดิมมันเหมาะกับผมมากกว่าน่ะ ผมไม่สบายเพราะตัวเองต่างหาก.. ” จุนฮงผ่อนลมหายใจกระพริบตาถี่ ๆ ไล่หยาดน้ำออกไป “ผมเลิกรอพี่ตั้งแต่ครึ่งชม.แรกแล้ววางใจได้ครับ” จุนฮงยิ้มแป้น แดฮยอนพยักหน้าเบา ๆ อย่างโล่งอก
“แดฮยอน! หลานมาทางนี้เถอะ!!” แดฮยอนและจุนฮงหันไปมองทางต้นเสียง พ่อของเขากำลังตะโกนเรียกให้แดฮยอนไปหา.. แดฮยอนพยักหน้าน้อย ๆ ก่อนจะหันมาพยักเพยิดกับเขาเล็กน้อยว่าต้องไป
“แล้วแก..” เชว จุนโฮเดินสวนเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ ในขณะที่แดฮยอนเดินสวนออก นิ้วเหี่ยวย่นไปตามกาลเวลาจิ้มลงหน้าผากจุนฮง ก่อนจะออกแรงผลักเบา ๆ
“ใครให้สะเออะลงมา!! แม่แกไม่ได้บอกเหรอ? ว่าฉันไม่ต้องการให้แกกับแม่ลงมาด้านล่างนี้!!!” เชว จุนโฮตะคอกเสียงดัง จนคุณนายและคุณชายจองสะดุ้งตัว ไม่พ้นแม้แต่แดฮยอน.. ยองแจเหยียดยิ้มที่ริมฝีปาก
“ผม.. แค่ได้ยินเสียงเอะอะ เลยลง.. ฮึก .. มาดูครับพ่อ”
“ขึ้นไปซะจุนฮง.. ตรงนี้ไม่ใช่ที่ของนาย” จุนโฮพูดนิ่ง ๆ .. ยองแจเดินก้าวเข้ามายืนข้าง ๆ ประชิดผู้เป็นพ่อ
“ได้ยินแล้วก็กลับขึ้นไปเถอะนะ.. อย่าให้คุณพ่อต้องโมโหเลย” ยองแจเหลือบมองไปทางแดฮยอนที่ทำท่าราวกับจะมาอยู่ข้างน้องชายต่างแม่ที่กำลังยืนปวกเปียกอยู่ตรงนี้ ก่อนจะเสแสร้งทำเป็นพูดดี ใบหน้ายิ้มหวานแต่หากเคลือบไปด้วยยาพิษชั้นดี
“ผมไม่ใช่ลูกพ่อเหรอครับ? ..”
“พ่อไม่รักผมเหรอครับ.. ทำไมใจร้ายกับผมจัง..”
“.......”
“ถ้าพ่อไม่พอใจที่ผมกลับมา.. ผมจะ ฮึก.. พาแม่ย้ายออกไป”
“........”
“ผมก็อยู่คนเดียวมาตั้งนานแล้ว เดี๋ยวมีแม่ไปอยู่เป็นเพื่อน..”
“......จุนฮง..”
“ก็คงจะดีกว่าอยู่บ้านหลังนี้”
‘เพี๊ยะ’ !!!
ไม่ไหวแล้ว..
ผมกลั้นน้ำตาไม่ไหวแล้ว..
ผมไม่ไหวแล้วจริง ๆ ..
“คุณลุงอย่าครับ!! จุนฮงขึ้นไปด้านบนเร็ว” แดฮยอนรีบมารั้งมือจุนโฮไว้ พยักเพยิดไปทางหน้าหวานที่เปรอะเปรื้อนไปด้วยคราบน้ำตา จุนฮงเบนหน้าหนี
“พี่ไม่ต้องมาสนใจผมหรอกครับ มันหมดหน้าที่ของ.. ฮึก.. พี่แล้ว.. ” ปากแดงช้ำจากการกัดแรง ๆ ตาหวานเริ่มบวม
“แก.. หยุดพูดเดี๋ยวนี้จุนฮง!”
“ขอบคุณสำหรับทุกเรื่องที่ผ่านมาครับพ่อ.. ผมจะย้ายออกให้ไวที่สุด!” จุนฮงยิ้มทั้งน้ำตาก่อนจะหันหลังเกาะราวบันได้ขึ้นบ้าน
จบกันที..
พอกันที…
ไม่มีเชว จุนฮงคนนี้สักคน ทุกคนคงสบายใจ..
“หึ… น่าสมเพช!” แดฮยอนตวัดสายตาไปมองยองแจที่เผลอพูดออกมาไม่รู้สึกตัว
Talk :
ฮาร์ดดิสก์ไรท์พังค่ะเลยมาช้า.. แต่ไม่ต้องห่วงนะไรท์มาอัพได้แน่นอนเพราะไปซื้อมาซ่อมล่ะ 555+ แล้วก็ปรับปรุงพวกฟ้อนต์ให้รีดอ่านกันได้ง่าย ๆ แล้วเนอะจะได้อ่านอย่างมีความสุขหน่อย เรื่องนี้จะดำเนินเกี่ยวกับชีวิตแม่และจุนฮงเยอะหน่อยนะคะ สะท้อนด้านชีวิตครอบครัวแต่เรื่องหน้า.. ขอคิดก่อนเนอะ ขอให้สนุกกับการอ่านนะคะ
ความคิดเห็น