คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter : 1
Chapter 1 :
“พี่แดฮยอน พี่จะแต่งงานกับผมป่ะ?!” มือขาวจัดเกาะแขนผิวสีเข้ม ปากหยักจุดยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะเอื้อมมือไปขยี้ผมสีฟ้าหม่น
“อะไรกันอายุ 12 ปีนี่คิดอยากจะแต่งงานกับพี่แล้วเหรอ?”
“พี่ตอบผมมาสิ ผมรักพี่นะเว้ย” จุนฮงขมวดคิ้ว เขย่าแขนแรง ๆ แดฮยอนระเบิดเสียงหัวเราะก่อนจะตอบปัด ๆ ไปเพื่อตัดปัญหาเจ้าเด็กตัวขาวงอแงหากเขาพูดไม่ถูกใจอีก
“แต่งครับ ๆ ไว้จุนฮงเรียนจบเราแต่งงานกันเลยนะ” จุนฮงกระโดดยิ้มร่าข้าง ๆ ตัวร่างหนา แดฮยอนระบายยิ้มออกมา
เขาชอบ.. ที่จุนฮงสดใสแบบนี้..
แดฮยอนชอบ.. ที่เห็นเด็กตาสีฟ้ามีความสุข..
แต่ก็ดูเหมือนความฝันของเด็กตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งที่แอบรักพี่ชายข้างบ้านจริงจังต้องพังทลายลงมา ทันทีที่เขาและแดฮยอนบินกลับเกาหลีมาหลังจากที่เรียนจบ พ่อของเขาฝากให้แดฮยอนดูแลพี่ชายคนล่ะแม่ ‘ยู ยองแจ’ ชั่วคราว เพราะแม่ของยองแจถูกแอดมิทอยู่ที่รพ. เลยอาจจะต้องการเพื่อนให้กำลังใจ และดูเหมือน ‘พี่แดฮยอนของเขา’ จะถูกใจยองแจซะด้วยสิ..
วันที่เขากลับมาถึงบ้านมีเพียงแม่ที่เข้ามากอด กอดแน่นด้วยความรัก แม่ที่กระซิบพร่ำบอกว่าคิดถึงใจจะขาด เขากอดตอบแม่ด้วยความรัก กอดแน่นให้สมกับเวลาที่หายไปหลายสิบปี
“Miss you, Mom” จุนฮงกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นกว่าเดิม จนเบลล่าหัวเราะน้อย ๆ
“Me too, I miss you more than everything!” เบลล่าลูบมือไปตามหน้าหวาน จุนฮงยิ้มกว้าง ก่อนจะละสายตาไปมองเชว จุนโฮผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์จิบกาแฟไม่สนใจหรือรับรู้ว่าเขากลับมาด้วยซ้ำ
“พ่อครับ ผมกลับมา.. // จะไปไหนลูกยองแจ?” ยังพูดไม่ทันจบพ่อก็พูดสวนขึ้น จุนฮงเหลือบขึ้นไปมองบนบันไดก่อนจะเห็นร่างเล็กหน้าค่อนไปทางสวยกำลังเดินลงมา คงจะเป็น ยู ยองแจ คนนั้นสินะ.. ร่างเล็กวิ่งชนไหล่เขาจนเขาเซไปด้านหลังเล็กน้อย ก่อนจะสวมกอดพ่อของเขา “พ่อครับ! ไปทานข้าวข้างนอกกับผมกัน” จุนฮงเห็นพ่อเขาพยักหน้าเล็กน้อย ๆ ก่อนจะบอกให้ยองแจออกไปรอที่รถ
“กลับมาแล้วเหรอ?” มันเป็นประโยคคำถามที่ดูเหมือนไม่ต้องการคำตอบสักเท่าไหร่ เชว จุนโฮ เดินออกไปทันทีที่ถามเสร็จ จุนฮงเม้มปากแน่น มีเพียงแม่ที่เดินเข้ามาจับมือเขาเอาไว้..
“พ่อไม่รักแต่แม่รักเซโล่นะลูก”
‘พ่อรู้ไหมครับ.. ผมรักพ่อและผม.. ผม..
‘ผมอยากกอดพ่อจังเลยครับ’
ปากกาสีฟ้าสดใสถูกวางลงเช่นเดียวกับสมุดบันทักสีขาวที่ถูกปิดลง ท้องฟ้าที่เคลื่อนต่ำลงเรื่อย ๆ จนมืดมิด และผ่านไปอีกหนึ่งวัน..
.
.
.
“ได้ข่าวว่าคุณอาจุนโฮฝากดูแลเด็กที่ชื่อ ยองแจเหรอว่ะ?!” มุน จงออบ นั่งไขวห้างจิบกาแฟถามแดฮยอนที่กำลังนั่งทำงานในเก้าอี้ท่านประธานของบริษัทส่งออกเพชรยักษ์ใหญ่ของเจ้าตัว
“อื้ม~ ฝึกงานน่ะ ฉันเลยให้เป็นเลขาไป เพราะฉันก็ยังไม่มีประสบการณ์ทำงาน เพิ่งเรียนจบ” จงออบเดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะเท้ามือลงบนโต๊ะ แดฮยอนเงยหน้ามองเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ
“แล้วจุนฮงอ่ะ?” แดฮยอนขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม “จุนฮงทำไม?”
“ขอได้ไหม?”
“อยากได้ก็เอาไป จุนฮงไม่ใช่ของฉัน”
“อะไรว่ะ! ไปเรียนอเมริกามาตั้งหลายปีไม่ได้รู้สึกอะไรเลยเหรอว่ะ?”
“จะให้รู้สึกอะไรว่ะ? จุนฮงก็แค่เด็กที่คุณอาจุนโฮฝากดูแลแค่นั้นแหล่ะ” แดฮยอนหลบสายตา ก่อนจะโบกมือไล่จงออบให้หนีไปไกล ๆ จงออบเบ้ปาก ก่อนจะชูนิ้วกลางใส่เพื่อนแล้วกลับไปนั่งที่เดิม ทันทีที่นั่งลงบนโซฟาที่เดิม สายตาคมก็เหลือบไปเห็นเด็กผู้ชายผมสีฟ้าที่กำลังยืนนิ่งอยู่หน้าประตู
‘มึงพลาดแล้วล่ะแดฮยอน กูขอโทษ’
“อยากได้ก็เอาไป จุนฮงไม่ใช่ของฉัน”
“จะให้รู้สึกอะไรว่ะ? จุนฮงก็แค่เด็กที่คุณอาจุนโฮฝากดูแลแค่นั้นแหล่ะ”
เหมือนสติเลือนหาย มือที่กำลังจะผลักประตูเข้าต้องหยุดชะงัก น้ำใส ๆ ไม่รู้มาจากไหนกำลังคลอที่เบ้าตาและดูเหมือนทำท่าจะร่วงหล่นลงมาเสียให้ได้ “ได้ยินชัดไหมจุนฮง? หรือไม่ชัด? ฉันว่านายกลับบ้านไปได้แล้วนะ ที่นี่ดูเหมือนจะไม่เหมาะกับนาย” จุนฮงหันไปหาที่ยืนพูดซ้อนด้านหลังเขา ‘ยู ยองแจ’ พี่ชายต่างมารดากำลังจุดยิ้มที่มุมปากอย่างเย้ยหยัน “ก็แค่เด็กที่ต้องดูแลตามหน้าที่.. อย่าฝันไปมากกว่านี้เลยเซโล่อ่า.. น่าขำชะมัด”
สองขาเรียวยาวก้าวเดินหนีจากมาอย่างรวดเร็ว ไม่ต้องรอให้ยองแจซ้ำเติมไปมากกว่านี้ น้ำตาใสที่อัดอั้นกักเก็บมานานไหลลงอาบแก้ม ฮึก..
เป็นแบบนี้เสมอ.. มันเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว จุนฮง.. เชว จุนฮง คือ คนที่ต้องอยู่โดดเดี่ยวเสมอ..
มีแต่คนบอกว่าเขาหน้าเหมือนแม่.. ถึงแม้ความสูงและริมฝีปากเขาจะได้พ่อมา แต่วันนี้เขารู้แล้วว่าเขาเหมือนแม่มากแค่ไหน..
‘เขาโดดเดี่ยว อ้างว้าง และเดียวดายเหมือนกับแม่มาตลอด..’
“อยากได้ก็เอาไป จุนฮงไม่ใช่ของฉัน”
“จะให้รู้สึกอะไรว่ะ? จุนฮงก็แค่เด็กที่คุณอาจุนโฮฝากดูแลแค่นั้นแหล่ะ”
“ฮ่ะ ๆ อึก..” ใบหน้าขาวจัดซบหน้าลงกับฝ่ามืออุ่นที่ตอนนี้เริ่มเย็นชัดเพราะความหนาวเหน็บจากหิมะที่กำลังหล่นลงมาหนาขึ้นเรื่อย ๆ “ฮึก.. ทั้งหมดที่ทำ.. มันก็แค่.. หน้าที่ใช่ไหมครับ?” จุนฮงพูดซ้ำไปซ้ำมา ปลายจมูกแดงก่ำ ดวงตาแดงช้ำ หิมะกำลังเริ่มกัดกินผิวสีซีดของเขาอย่างช้า ๆ
หนาว.. ไม่เท่ากับหนาวในใจ..
เหงา.. ไม่เท่ากับอยู่คนเดียว..
ครืด~ ครืด~
มือเล็กที่สั่่นเทาเพราะความเย็นกำลังเกาะกุมล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะเลื่อนปลายนิ้วสไลด์รับสาย “อึก.. ครั.. ครับแม่” ‘จุนฮงอยู่ไหนลูก? มาทานข้าวกันแม่ทำกับข้าวเองนะจ๊ะวันนี้’ “ครับแม่.. กำลังกลับครับ” จุนฮงกลั้นเสียงสะอื้นไว้ ก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า สายตาเหลือบไปเห็นร้านเสริมสวยที่อยู่ด้านหน้า..
แดฮยอน อยากให้เขาทำสีผมที่สดใส..
แดฮยอนบอกว่าสีผมสีเทาอ่อนของเขามันทำให้เค้าดูเศร้า..
ดูเหมือนมันคงเป็นสีที่เหมาะกับเขามากกว่า..
เชว จุนฮง.. ก็ยังคงเป็น เชว จุนฮง ไม่ว่าจะสีผมอะไรก็ตาม..
คนที่ไม่มีใครมาตั้งแต่แรก..
.
.
.
คิม ฮิมชาน บุคคลที่มีผมสีน้ำตาลแดง ทำอาหารเก่ง แถมยังพ่วงตำแหน่งคุณหมอและผู้อำนวยการรพ.ใหญ่ชื่อดังในโซล กำลังนั่งลงข้าง ๆ เตียงและแกะกล่องซูชิน่าทานออกมา
“คุณหมอใจดีจังเลยค่ะ ลำบากคุณหมอแย่เปล่า ๆ ”
“ฮ่า ๆ ก็คุณน้าเบลล่าเป็นคนไข้ที่เชื่อฟังคุณหมอนี่ครับ แล้วอีกอย่างก็ไม่ลำบากด้วย” หญิงสาวผุดรอยยิ้ม ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือคุณหมอคนเก่ง
“คุณหมอสนใจช่วยฉันทำกับข้าวรอลูกชายคนเก่งของดิฉันไหมคะ ถ้าหากคุณหมอว่าง” ฮิมชานพยักหน้ายิ้ม ก่อนจะกุมมือของเชว เบลล่าเอาไว้
“เซโล่ชอบทานคาโบนาร่าค่ะ เท่าที่ฉันรู้ก่อนที่เขาจะไปอเมริกา” ฮิมชานพยักหน้ารับรู้ก่อนจะค่อย ๆ ลวกเส้นสปาเกตตี้
“ให้ผมลองปรุงเองไหมครับ? อ่า.. ” เบลล่ายิ้มขำ ก่อนจะพยักหน้า “เอาสิคะ ดูเหมือนคุณจะเอ็นดูเซโล่ของดิฉันตั้งแต่ยังไม่พบหน้าเลยนะ”
“ฮ่า ๆ อย่างนั้นมั้งครับ”
เสียงรถเคลื่อนเข้ามาในบ้าน แม่นมของเบลล่าวิ่งเข้ามาหาด้วยหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส “คุณหนูจุนฮงกลับมาแล้วค่ะ” ฮิมชานขมวดคิ้ว “จ๊ะ ฉันตั้งโต๊ะเสร็จพอดี” เบลล่ายิ้มให้แม่นมก่อนจะหันกลับไปหาฮิมชานที่กำลังยืนงง ๆ อยู่ “ชื่อเกาหลีของเซโล่น่ะ”
“สวัสดีครับแม่” จุนฮงวิ่งเข้ามากอดแน่น เบลล่ายิ้มก่อนจะกอดตอบ ดันตัวอีกคนออกมาช้า ๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบผมนุ่มอีกคน “ไม่ชอบผมสีฟ้าแล้วเหรอลูก?” เบลล่าฝืนยิ้ม
ทำไมเธอจะไม่รู้ ทำไมเธอจะไม่เห็น.. ตาของจุนฮงกำลังฉายความเศร้า และแดงช้ำน้อย ๆ เหมือนคนที่เพิ่งผ่านการร้องไห้มา
“ชอบครับ แต่ผม.. รักในตัวตนของผม” จุนฮงยิ้มน้อย ๆ เบลล่ากลืนน้ำลายลงคอน้อย ๆ ลูบผมนิ่มด้วยความรัก
“คุณเบลล่าคะ ไม่แนะนำคุณหมอหน่อยเหรอ” แม่นมเอ่ยยิ้ม ๆ
“อ่าา แม่นมก็! จุนฮงนี่คุณหมอฮิมชานที่ดูแลแม่ นี่เซโล่หรือจุนฮงลูกชายดิฉันค่ะคุณฮิมชาน” จุนฮงโค้งให้หน่อย ๆ ก่อนทั้งคู่จะทำความรู้จักกัน
ตลอดเวลาที่รับประทานอาหาร เซโล่ที่เขารู้จักดูจะมีความสุขมากยามที่ได้อยู่กับเบลล่าแต่ทว่า.. ฮิมชานกลับพบความเศร้าที่มีรอบ ๆ ตัว ของสองแม่ลูกคู่นี้..
ช่างเหมือนราวกับแกะ..
อ่อนหวาน..
นุ่มนวล..
ไร้เดียงสา..
และความโศกเศร้าที่ผ่านแววตาคู่สวย..
“ขอบคุณนะครับพี่ฮิมชานที่ช่วยดูแลคุณแม่”
“ครับ ไม่เป็นไรครับ มันเป็นหน้าที่ของคุณหมอ” จุนฮงยิ้มกว้าง ทั้งคู่เดินออกมาหน้าบ้านเพื่อที่จะส่งฮิมชานขึ้นรถกลับบ้าน “แม่ของผมจะหายใช่ไหมครับ?”
“ครับ.. ผมเชื่ออย่างนั้นเพราะเราตรวจเจอชิ้นเนื้อร้ายได้รวดเร็วและคุณเบลล่าก็ยินยอมให้รักษาโดยไม่เกี่ยงงอน”
“ผมดีใจจัง แล้วก็กลับบ้านดี ๆ นะครับ แล้วก็.. อ่า..” จุนฮงเกาท้ายทอยเขิน ๆ “หื้ม?”
“คาโบนาร่าอร่อยมากคร้าบบ” ฮิมชานหัวเราะน้อย ๆ เขารู้สึกเหมือนตกหลุมรักจุนฮงอย่างไงอย่างงั้น ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบผมสีเทาอ่อนแล้วขับรถออกจากบ้านไป
Talk :
ไรท์ยังไม่ได้ตรวจคำผิดอะไรเลย ไม่รู้ว่าอ่านยากรึเปล่าเพราะไรท์ใช้ Google Docs เพราะโน๊ตบุ๊คไม่มี Microsoft Office อิอิ ค่อย ๆ อ่านนะคะ จะได้ฟินเนอะ
ความคิดเห็น