คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue
ปี 1982 กรุงโซล ประเทศเกาหลีใต้
ท้องฟ้ายามราตรีของคืนคริสต์มาสอีฟสว่างไสวกว่าคืนอื่นๆ เพราะแสงไฟที่ประดับตามบ้านเรือนและตามท้องถนนสำหรับเทศกาลคริสมาสต์ หิมะค่อยๆโปรยลงมาทำให้ทั่วทั้งเมืองเต็มไปด้วยละอองสีขาวของหิมะ ถุงเท้ามากมายถูกแขวนไว้ที่ริมหน้าต่างตามความเชื่อของเด็กๆที่อยากได้ของขวัญจากซานตาคลอส แม้จะไม่รู้แน่ชัดว่าคุณลุงซานตามีจริงหรือไม่แต่บรรดาเด็กน้อยก็แอบหวังลึกๆว่าตื่นขึ้นมาแล้วจะพบกับของขวัญในเช้าวันคริสต์มาส
คิมซูโฮวัยหกขวบเป็นหนึ่งในบรรดาเด็กทั้งหลายที่เฝ้ารอของขวัญจากซานตาคลอส หนูน้อยผิวขาวจัดแอบย่องออกมาจากห้องนอนในกลางดึก อ้อมแขนเล็กๆหอบผ้านวมผืนหนาติดมือมาด้วย
“ซานต้า..ต้องเห็นซานตาคลอสให้ได้” หนูน้อยกองผ้าห่มไว้ที่มุมห้องนั่งเล่นด้านหลังต้นคริสต์มาสที่เขาช่วยพ่อแม่ประดับเมื่อไม่กี่วันก่อน วิ่งไปยังห้องครัวแล้วลากเก้าอี้มาเหยียบปีนหยิบโถคุกกี้ที่วางอยู่บนชั้นสูง ก่อนจะค่อยๆปีนลงแล้วหยิบคุกกี้ใส่จานใบเล็กๆสี่ห้าชิ้น เดินไปเปิดตู้เย็นคว้ากล่องนมสดแล้วรินใส่แก้ว
หนูน้อยซูโฮค่อยๆก้าวเดินอย่างระมัดระวังกลับมาที่ห้องนั่งเล่นเพราะกลัวจะทำคุกกี้และนมหกรดพื้น ค่อยๆวางของที่ถือมาบนโต๊ะเล็กข้างเตาผิงที่ตอนนี้ดับไฟสนิทแล้ว
“ผมต้องเห็นคุณซานต้าให้ได้” กล่าวอย่างมุ่งมั่นแล้วกลับไปประจำการที่กองผ้าห่ม ซ่อนตัวอยู่หลังต้นคริสต์มาสเพื่อจะแอบดูซานตาคลอสที่ลอดปล่องไฟเอาของขวัญมาให้
ผ่านไปสามชั่วโมง..อีกเพียงยี่สิบกว่านาทีจะหมดคืนคริสมาสต์อีฟ เจ้าหนูคิมซูโฮทนฤทธิ์ความง่วงไม่ไหวเผลอหลับไปตั้งแต่สิบนาทีแรกที่กลับไปซุกตัวในผ้าห่ม
ตุ้บ!
เกิดเสียงดังออกมาจากทางเตาผิง ขี้เถาที่กองอยู่ฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง
“โว้วๆๆๆ สงสัยจะลงมาผิดท่าแฮะ” ชายร่างอ้วนท้วมสูงใหญ่ ไอค่อกๆ ยันตัวลุกขึ้นพลางปัดเศษฝุ่นที่ติดตามชุดสีแดงเครื่องแบบประจำตัวของซานตาคลอส
ตุ้บ!
“โอ๊ย!” ซานตาคลอสล้มคว่ำลงไปอีกครั้งเพราะแรงกระแทก
“อ๊ะ! ป๊ะป๋าขอโทษครับ” เด็กน้อยผมทองที่ล้มทับบนตัวซานต้าฉีกยิ้มขอโทษ ร่างเล็กๆของเด็กน้อยในชุดเครื่องแบบสีแดงทั้งตัวเหมือนซานต้ารุ่นจิ๋วดันตัวเองออกมาจากปล่องไฟ
“คุกกี้ๆ ว้าวว…คุ๊กกี้ชาเขียวของโปรดผมด้วยล่ะป๊ะป๋า!” ซานต้าตัวจิ๋วตาลุกวาวเมื่อเห็นคุกกี้ที่วางไว้บนโต๊ะ หยิบเข้าปากทีเดียวสองชิ้นก่อนจะยกนมสดดื่มตามจนหมดแก้ว “อร่อย!” เลียปากตัวเองพลางเอามือลูบพุงเล็กๆ คืนนี้เขาหม่ำคุกกี้ของทุกบ้านที่วางไว้ให้ซานตาคลอสแต่ไม่มีบ้านไหนเลยที่เป็นคุกกี้ชาเขียวของโปรดเขาเหมือนกับบ้านหลังนี้
“ชู่วส์~~~ เบาๆสิไอ้ลูกชาย เดี๋ยวก็ทำคนทั้งบ้านตื่นกันหมดหรอก” ซานตาคลอสหันมาเตือนลูกชายตัวน้อย ซานตาจิ๋วรีบยกมือปิดปากตัวเองทันที
“คนสุดท้ายแล้วสินะ..คิมซูโฮ” ซานตาคลอสวางกล่องของขวัญเล็กๆไว้บริเวณต้นคริสต์มาสที่บ้านหลังนี้เอามาประดับในห้องนั่งเล่น
“เอาล่ะ..กลับกันได้แล้วไอ้ลูกชาย ภารกิจเสร็จสิ้น!” ซานตาคลอสบิดขี้เกียจไปมาก่อนจะคว้าตัวลูกชายที่มัวแต่อร่อยกับคุกกี้ชาเขียวขึ้นพาดบ่า
“อ๋มอังไอ่อิ่มเอยยย อื้อออ” ซานตาจิ๋วดิ้นไปมาบนไหล่หนาปากที่เต็มไปด้วยคุกกี้ทำให้เสียงที่พูดออกมาอู้อี้ฟังไม่รู้เรื่อง
“เจ้าเด็กตะกละ” ซานตาเอามือฟาดก้นเล็กเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว “ถ้าพรุ่งนี้ปวดท้องเพราะหม่ำคุกกี้มากไปนะจะหัวให้ฟันร่วง”
ซานต้าจิ๋วรีบเอื้อมมือเล็กๆไปคว้าคุกกี้ที่เหลือในจานติดมือมาได้สองชิ้น แต่เพราะฝ่ามือเล็กไปเลยทำให้คุกกี้ชิ้นหนึ่งลอยกระเด็นไปทางต้นคริสมาสต์ ซานต้าจิ๋วมองตามชิ้นคุกกี้ที่ลอยหลุดมือไปอย่างเสียดายแต่ก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อสบตาเข้ากับใครอีกคนที่โผล่หน้าออกมาจากผ้าห่ม อยากกรีดร้องอย่างตกใจแต่ทำไม่ได้เพราะกำลังเคี้ยวคุกกี้อยู่เต็มปาก ยังไม่ทันได้กลืนคุกกี้ลงคอป๊ะป๋าซานต้าก็พาเขาโดดขึ้นทางปล่องไฟไปจากบ้านหลังนี้ซะแล้ว
“ซานต้า! ซานต้าจริงๆด้วย!” หนูน้อยซูโฮวิ่งพรวดพราดออกมาจากผ้าห่ม เร่งฝีเท้าเดินออกไปเปิดประตูบ้านแล้ววิ่งตรงไปที่สวนหน้าบ้าน
“ว้าววววววววววววว!!!” ตาดวงเล็กเบิกกว้างเมื่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วเห็นแสงสว่างสวยงามวิบวับพร้อมกับรถเลื่อนของซานตาคลอสที่ลอยสูงขึ้นไปเรื่อยๆบนท้องฟ้าก่อนจะหายวับไปอย่างรวดเร็ว
เหมือนโดนมนตร์สะกด..หนูน้อยซูโฮจู่ๆก็รู้สึกง่วงจนทนไม่ไหว ร่างเล็กล้มลงกองกับพื้นหลับไหลท่ามกลางความหนาวเน็บของหิมะในยามราตรี
ปี 2012 กรุงโซล ประเทศเกาหลีใต้
เสียงเอะอะโวยวายดังออกมาจากห้องนั่งเล่นในบ้านหลังหนึ่ง จนคนที่กำลังเตรียมอาหารเที่ยงอยู่ในครัวต้องเดินออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นที่ห้องนั่งเล่น ก่อนจะส่ายหน้าเมื่อเห็นลูกชายคนโตและคนสุดท้องกำลังยื่นเถียงกันอยู่
“ซานต้ามีจริงนะ! ไม่เชื่อไปถามพ่อซูโฮสิ!” หนูน้อยเซฮุนวัยแปดขวบทำหน้าบึ้งจ้องเขม่งไปยังพี่ชายที่กำลังนั่งเล่นรูบิคอยู่
“ไร้สาระ..นายนี้เชื่ออะไรแบบนั้นเป็นเด็กผู้หญิงไปได้” ลู่หานลูกชายคนโตวัยสิบสองปีนั่งบิดรูบิคเล่นพลางเบ้ปากใส่น้องชาย
“พี่ลู่มั่ว! ถ้าซานต้าไม่มีจริงแล้วของขวัญวันคริสมาสต์ใครเป็นคนให้ล่ะ!”
“ก็พ่อไง! ทำไมนายยังเชื่ออะไรเป็นเด็กๆไปได้”
“ไม่จริง!!! ซานต้าต่างหากที่เอามาให้!!!”
“พ่อต่างหากล่ะเว้ย!!!!”
“ลู่หาน!” ซูโฮที่ยืนแอบดูอยู่ดุลูกชายคนโต “พ่อเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าพูดไม่เพราะ..ขึ้น ‘เว้ย’ กับน้องได้ไง”
“ก็เซฮุนขึ้นเสียงใส่ผมก่อน” เด็กชายลู่หานเม้มปากอย่างไม่พอใจแต่เมื่อเห็นสายตาของคุณพ่อที่จ้องมองมาอย่างตำหนิเลยยอมเอ่ยขอโทษ “ขอโทษครับ..”
“เซฮุนก็ต้องขอโทษพี่ลู่หานที่ไปขึ้นเสียงใส่พี่เขา” หันไปบอกลูกชายคนเล็กที่ทำหน้าเหมือนกับจะร้องไห้
“ฮึก..ฮือออ..ขะ..ขอโทษษษ” พูดยังไม่ทันขาดคำเจ้าหนูเซฮุนก็สะอื้นร้องไห้น้ำตาไหลซะแล้วเพราะเห็นคุณพ่อดุหนูน้อยจอมบ่อน้ำตาตื้นเลยปล่อยโฮออกมา
“โอ๋ๆๆ ไม่ร้องไห้นะคนเก่ง” เห็นลูกร้องไห้แบบนั้นคุณพ่อซูโฮเลยต้องเขาไปอุ้มมานั่งตักก่อนจะลูบหัวปลอบ
ลู่หานหยุดมือที่กำลังเล่นรูบิคหันมามองน้องชายขี้แย พลางเลิกคิ้วมองคุณพ่อที่ส่งสายตามองมาที่เขาให้ช่วยปลอบน้อง
“โอ๋เอ๋~~ ถ้าน้องเซฮุนไม่หยุดร้องพี่ลู่ไม่พาไปซื้อชาไข่มุกนะ” ลู่หานดึงแก้มน้องชายที่นั่งร้องไห้อยู่บนตักคุณพ่อพลางเอาเรื่องของโปรดของคนขี้แยขึ้นมาขู่
ได้ผล..เด็กชายเซฮุนรีบยกมือเช็ดน้ำตาออกจากแก้ม ฉีกยิ้มกว้างพลางรีบบอกอย่างร้อนตัว “น้องฮุนไม่ร้องแล้ว พี่ลู่ต้องพาน้องไปซื้อชาไข่มุกด้วยนะ” ชูนิ้วก้อยเพื่อให้อีกคนทำสัญญา
“อื้ม!” เด็กชายลู่หานยกนิ้วไปเกี่ยวก้อยกับน้องชาย “จะซื้อให้สองแก้วเลย!”
ซูโฮคลี่ยิ้มมองลูกชายทั้งสองคน กดจมูกลงไปหอมแก้มลูกชายคนโต “น้องลู่เด็กดี” ยีผมลูกชายคนโตอย่างเอ็นดูก่อนจะก้มลงหอมแก้มที่ชื้นไปด้วยน้ำตาของลูกชายคนเล็ก “น้องฮุนก็เด็กดี”
“รักทั้งคู่เลย” รวบเจ้าตัวยุ่งสองตัวเข้ามากอด สองพี่น้องมองหน้ากันพลางหัวเราะคิกคัก พยักหน้าส่งสัญญาณแล้วพร้อมใจกันจุ๊บแก้มคุณพ่อซูโฮพร้อมกันคนล่ะข้าง
“รักพ่อซูโฮที่สุด!”
“อ๊ะ! ลูกใครน๊าทำไมน่ารักแบบนี้” ซูโฮจับลูกชายสองคนมากอดแน่นพลางหอมฟัดอย่างหมั่นเขี้ยว เสียงหัวเราะคิกคักดังลั่นห้องนั่งเล่นของบ้านหลังเล็ก
ภาพสามพ่อลูกที่หยอกล้อกันอย่างมีความสุขค่อยๆเลื่อยหายไปก่อนจะถูกแทนที่ด้วยควันสีขาวจางๆที่ลอยคลุ้งเต็มลูกแก้วทรงกลม
“มีความสุขดีสินะ..” เสียงทุ้มต่ำของชายที่เพิ่งมองภาพเหตุการณ์ของครอบครัวสุขสันต์เอ่ยขึ้น ริมฝีปากยกยิ้มเพราะภาพน่ารักที่เพิ่งเห็น
“รอฉันนะซูโฮ..อีกไม่นานเราจะได้อยู่ด้วยกัน”
***** SANTA LOVE *****
ความคิดเห็น