ทามมายฉันถึงรักนายได้นะ *Love without reason*

ลำดับตอนที่ #5 : แต่งได้นิเดียวนะ

บ้านวงศ์วาจุจารีย์ เวลา 22.00





ในห้องที่มีสีสันอันสดใสงดงามถูกตกแต่งประดับประดาไปด้วยภาพการ์ตูนลายน่ารัก บนชั้นวางของก็เต็มไปด้วยโมเดลตุ๊กตาแม่มดน้อยโดเรมีครบเซ็ด รวมถึงหนังสือนิยาย การ์ตูน อีกมากมายราวเกือบร้อย และยังมีกล่องนาฬิกาสองสามกล่องที่ถูกวางไว้เรียงรายอย่างสวยงาม อีกมุมหนึ่งก็แฝงไปด้วยความ classic ดูแล้วสบายตา มีแสตนโน๊ตว่างคู่กับกล่องไวโอลีน ขนะนี้ ร่างของเด็กหญิงคนหนึ่งกำลังจะเอนตัวโน้มลงนอนบนเตียงที่ถูกปกคลุมกับผ้าปูที่นอนลายหมีพูพื้นสีขาวสลับส้ม ช่างดูคิขุอะไรเช่นนี้

-*-

" *O* เหนื่องจิงๆเลยนะวันนี้ " ฉันบนกะตัวเองและทิ้งตัวลงนอนบนที่เตียงอันนิ้มนุ่มของฉันและอ่าปากหาวอย่างไม่ยั้งด้วยความง่วง

" -*- ป่านี้ตานั้นจะเป็นอะไรบ้างนะคงจะเจ็บน่าดูเลยซท่า" ไม่รู้เพราะอะไรทำให้ฉันนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ได้ และยังนึกถึงตานั้นอีก

ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นและนึกขึ้นได้ว่าฉันเซฟเบอร์พี่ไม้เอาไว้
แต่ฉันไม่กล้าโทรไปขอโทษอะเดียวโดนล่ออีก เสียฟิร์มหมด
ฉันจึงกดไปที่ ข้อความแล้วก็ พิมพ์ข้อความส่งไปให้แทน

ขอโทษนะหวังว่ายังคงไม่ตายนะออกจะหนังเหนียวซะขนาดนั้น

ข้อความที่ฉันส่งไปให้พี่ไม้นั้นแบบกวนๆ ก็เพราะฉันเป็นคนกวนๆจะให้ส่งไปแบบหวานๆ แบบประมานว่า ขอโทษนะค่ะ เป็นห่วงนะ คงจะไม่มีทางเป็นไปได้อย่างแน่ๆ