ทามมายฉันถึงรักนายได้นะ *Love without reason*

ลำดับตอนที่ #4 : ขอโทดนะ ไม่ได้ตั้งใจ อิอิ 100 %

วันนี้ฉันตื่นนอนแต่เช้าตรุ่ เพราะไม่อยากโดนคุณแม่บังเกิดเกล้าทอดทิ้งเหมือนเมื่อวานอีก เดียวก็เจอเรื่องอีก

ฉันละ อยากตายจิงๆ



\"แม่ขา เสร็จแล้วค่ะ\" ฉันออกจากห้องนอนของฉันและก็ วิ่งลงบันไดลงไปยังห้องทานอาหาร เพื่อไปหาคุณแม่ที่กำลังเตรียมอาหารอยู่



\"วันนี้มี วิณญาน ไปปลุกตอนเช้าหรอไงจ๊ะ ถึงได้ เสด็จลงมาเช้าๆกะเค้าได้\" จะถือว่าเป็นคำชมก็แล้วกันนะค่ะคุณแม่



\"ปล่าวค่ะ วันนี้อยากไปโรงเรียนเช้าๆ  \" ความจริงแล้วนั้นฉันเนี่ย อยากไปตอนเช้าเพราะ จะได้ไปโม้ เพื่อนๆว่าเมื่อวานฉันทำการบ้านเสร็จแล้ว

เงอะๆ แล้วอีกอย่างหนึ่งถ้าไปสายเดียวก้ตองเจออีตาบ้าอีกหรือเปล่ายังไม่รู้เลย



\"อะ กินข้าวซะ จะได้ไป โรงเรียน\" แม่ส่งจานข้าวมาให้ฉัน แลฉันก็รบบจง ยัส เอาปากอย่างรวดเร็ว



\"เสร็จแล้วค่ะแม่ ไปคอยที่รถนะ\" หลังจากที่ฉันทานข้าวเสร็จฉันก็ได้เอาจานไปเก้บ รีบวิ่งไปหยิบถุงเท้ามาใส่ แล้วก็เรียกแม่ด้วยความกระตือรือร้น



\"จ๊ะ\" แม่ตอบรับและพาฉันไปส่งที่ โรงเรียน



\"วันนี้หนูเรียน เทควันโดนะค่ะ แม่ เอา ชุดมาให้หนูด้วยนะ\" วันนี้ฉันมีเรียนเทควันโดหลังเลิกเรียน ฉันเรียนมาตั้งแต่ ป.4 แล้ว

แต่ก็หยุดไปพักหนึ่งตอนที่ฉันจะสอบเค้า ม.1 และฉันก็คึกเรียนต่ออีกตอน ม.3 เทอมแรก ฉันอะไม่ใช้บี่ๆนะ สาย น้ำตาลแล้ว

ตอนนี้ก็กำลังอยู่ในช่วงซ้อมนักกีฬาอยู่ด้วย



\"ตั้งใจเรียนนะ\" แม่สั่งเสียกับฉันก่อนที่ฉันจะลงจากรถ





โรงเรียน เฟริสเซนโย



เมื่อฉันเดินเข้ามาในโรงเรียนฉันก็ต้องต่อแถวรอสแกนลานนิ้วมือก่อน มิเช่นนั้นฉันก็จะกลายเป็นเด็กโดเรียนไปซะงั้น แต่เมื่อวานเครื่องมันมีปัญหาก็เลยไม่ต้องสแกนให้เสียเวลา โรงเรียนฉันนักเรียนทุกคนต้องสแกนลายนิ้วมือเพื่อตรวจว่าในแต่ละวันมีนักเรียนมาโรงเรียนก็คน เหอะๆ ทันสมัยปะละ



\"สวัสดีค่ะ\" ฉันทักทายอาจานที่ยืนเวนอยู่ตรงนั้น



\"Good morning Aj. Jane \" อะ และฉันก็หันไปเห็นอาจานโฮมรูมห้องฉันเองค่ะ อาจานเจน เป็นคนอังกฤษ สอน English ก็เพราะฉันเป็นนักเรียน อีผี นิค่ะ อาจานที่สอนฉันก็เป็นอาจาน ชาวต่างปะเทศเกือบหมดทุกวิชา



\"Hello Ko yar ! What happen today \" ดู she พูดเข้า ทำหน้าทำตา คิดว่าฉันมาเช้าไม่เป็นหรอไงค่ะ



\"เหอะๆ I don\'t know but I get up early today \" ฉันตอบแบบไม่มีอะไรจะตอบล้ว ฉันยังไม่รู้เลยว่าทำไมวันนี้ฉันถึงมาแต่เช้าได้



หลังจากที่ฉันได้สนทนาทักทายกับอาจาน ฉันก็เดินไปยังอาคารอีพี ซึ่งอยู่ไกลสุดลูกหูลุกตา (แล้วที่วิ่งเมื่อวานไม่คิดบ้างหรอว่ามันไกลแค่ไหนงะ)

ฉันเปิดกระเป๋าแล้วเอาหนังสือเล่มโปรดของฉันออกมาอ่านพลางกระหว่างการเดินทางไกล เงอะๆ ฉันอ่านไปยิ้มไป เหมื่อนนางงาม (หรือคนบ้ากันแน่นะ) ไม่สนใจสิ่งรอบข้าง



\"ยายแม่มด ระวัง\" ฉันได้ยินเสียงที่เหมือนว่าจะเรียกฉัน และก็มัคนคนหนึ่ง วิ่งเข้ามาคว้าแขนและดึงฉันเข้าไปหาเขา ฉันตกใจมาก



\"ปล่อยนะ อะไรเนี้ย ปึก\" ฉันต่อยไปที่บริเวณหน้าของใครคนหนึ่งที่มาคว้าแขนฉันด้วยความตกใจ โดยที่ไม่ได้ดูหน้าเค้าคนนั้นเลย



\"โอ้ยๆ ยายบ้า เจ็บนะ อะไรของเธอเนี่ย\" O_O หานี้มันนายไม้ ประทานนักเรียนนี้หว่า ไม่นะฉันเอาอีกแล้วหรอ



\"แล้วนายมาจับแขนฉันทำไมละ\"



\"ก็ถ้าฉันไม่จับ เธอก็ตกท้อ ไปแล้ว ยายงั่ง อุดสาช่วย แต่กลับโดนชกมาเนี่ยนะ\" งะจิงด้วย ฝาท้อมันเปิดไว้นิ  ดูหน้าตานั้นแล้วรู้สึกผิดจัง



\"ใครจะไปรู้ละ \" ฉันก้มหน้าและพูดกะนายไม้



\"ขอโทษไม่เป็นหรอไง\" นายไม้ถามฉันทำหน้ากวนๆบน เคืองเล็กน้อย



\"ขอโทษนะ ก็นายเล่นเข้ามาอย่างนั้นฉันก็ตกใจอะดิ \" ฉันยังก้มหน้าด้วยความรู้สึกผิดอย่างร้ายแรง



\"เหอะๆ เธอนี้ก็ตลกดีนะ กลัวผู้ชายหรอไง\" ยังขำอีก โดนต้อยมะกี้แท้ๆ



\"เปล่ากล้ว ไม่เห็นจะหน้ากล้วเลย\" ฉันพยายามหลบหน้าตานั้นที่พยายามจับผิดฉัน



\"แล้วทำไม่ต้องตกใจขนานนั้นอะ\" มันยังคาดคั้นฉันไม่จบไม่สิ้น



\"ก็ฉันไม่ชอบเฉยๆ มันไม่ชินอะ\" ฉันไม่ถูกกับผู้ชายอะ ไม่ชอบให้มาถูกตัวด้วย



\"หรอ แปลกดีเนอะ \" อารายของนายนั้นกันนะ



\"อะไร แปลก อะไรมิทราบ\"



\"ก็นึกว่าเธอจะชินกะผู้ชายซะอีกเห็นดู การเตะต่อย ก็ใช่ได้นิ\" ก็แหง่จิ เรียนเทควันโดมา



\"ก็ฉันชินกะพ่อฉันคนเดียวยะ \" ฉันสบัดหน้าใส่นายไม้หน้าสาม (มีกี่ชื่อแล้วเนี่ย)



\"เหอะๆ เธอนี้จิงๆ เลย โอ้ยๆเจ็บๆ\" ฉันตกใจทีนายนั่นร้องเจ็บซึ่งเป็นเพราะฝีมือฉัน



\"เฮ้ย เป็นอะไรอะ เจ็บมากไหม ไปทำแผลก่อนไป\" ฉันก็ลากนายไม้ ไป ที่ห้องพยาบาล



\"โอ้ย เจ็บฉะมัด มือหรือเท้าอะ \" มันหาว่ามือฉันเมือนเท้าหรอยะ มือฉันออกจา บอบบาง



\"อยากโดนอีกหรอไง\"  ฉันขู่ทำตาหวาง



\"เงอะๆ ใจเย็นๆสิยายเบื๊อก\" นายนี้มันเรียกฉันกี่ชื่อแล้วอะ (มันก็พอๆกันนั้นแหละ)



\"ว่าแต่อาจานปไหนอะ\" ฉันมองไปรอบๆ แต่ไม่เห้นแม้แต่เงาของอาจารซักคนเลย



\"ก็นี้มันยังเช้าอยู่เลย อาจาน คงไปกินข้าวมัง เอาไอแผลนี้ทำไงอะ\" เออมีเหตุผลใช้ได้ เออแล้วเอาไงดี



\"มานี้ฉันทายาให้\" แม่ฉันเคยสอนให้ฉันทายาเองมาตั้งแต่เด็กๆ ฉันจึงถนัดดีในเรื่องพวกนี้



\"เบาๆสิ\" ดูมันบ่นอีก นายไม้จบมือฉันที่กำลังตาแผลของอยู่



\"ปล่อยนะ\" ฉันตกใจ



\"ก็เบาหน่อยจิ ฉันเจ็บ เหอะๆ เธอนี้ก็โรคจิดใช่ย่อยนะ\" ก้ฉันไม่ชอบนิ



\"ก็ฉันไม่ชอบอะ ปล่อย เบาๆก็ได้\" เขาปล่อยมือฉันและฉันก็บรรเลงทายาต่อ



\"เออ หนังสือเล่มนั้นอะ เรื่องอะไรหรอ ที่เธออ่านตอนที่เดินมาอะ\" เขาถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น



\"จะรู้ไปทำไมอะ คงไม่ใช้หนังสือโป๊หรอก\" ฉันตอบแบบกวนๆ



\"เธอนี่ ก็เห็นว่าเธอเดินอ่านไปยิ้มไป จนไม่สนใจสิ่งรอบข้างซะขนาดนั้น \" เขาเห็นเราด้วยหรอ



\"ก็มันเป็นหนังสือเล่มโปรดของฉันเลย ฉันอ่านมันมา หลายรอบแล้วแหละ มันมีความหมายกับฉันมากๆเลย\" ฉันพูดบรรยายด้วยความรู้สึกจากใจ พลางยิ้มไปโดยไม่รู้ตัว พอคิดถึงหนังสือเล่มนั้น



\"เธอคงจะชอบมันมากจิงๆซินะ \"เขามองหน้าฉันตอนที่ฉันกำลังบรรยาย และถึงกับชงัก ไม่รู้อะไรนัก



\"อืม เจ้าหญิงแห่งการรอคอย มันเป็นเรื่องที่เจ้าหญิงองค์หนึ่งได้รอเจ้าชายของนาง แล้วในที่จุดความหวังของนางก็เป้นจริงการรอค่อยของเธอนั้นไม่ได้ไร้ค่า และเธอก็อยู่อย่างมีความสุข ฉันอยากเป็นแบบนี้มั่งจัง \" ฉันถอนหายใจ เมื่อพูดจบ



\"เธอรอใครด้วยหรอ .....คนในรูปสินะ\" ขณะนั้นเขาได้หยิบหนังสือของฉันไปเปิดแล้วได้เจอกะรูปที่ถูกสอดไว้ในหนังสือ เขาถึงกะฉงักและถามฉันต่อ



\"อือ ช่าย แต่มันคงจะไม่เป้นเหมื่อนกะเจ้าหญิงในเรื่องวหรอก ช่างมนเหอะ\" ฉันมีสีหน้าที่เศร้าถนัดตา เพราะ ฉันก็คอยมันมานานมากแล้วฉันยังไม่มีโอกาสพบเจ้าชายที่ฉันรอค่อยซักครั่งนึง



\" เหอะๆ ไม่นึกว่าคนถึกๆอย่างเธอจะอ่านหนังสือแบบนี้กะเขาด้วย\" เขาเห็นฉันสีหน้าไม่ค่อยดีจึงหารื่องกวนประสาทฉัน



\"อ่านแล้วทำไม มีปัญหาหรอ\" ฉันก็ไม่มีทางยามให้ตาบ้านั่นดูผิดฉันอยู่แล้ว



\"เปล่า อย่างงี้สิถึงจะเหมาะกับเธอหน่อย\" เค้าพูดอะไรก็ไม่รู้ มุบมิบๆๆ ฉันไม่ได้ยินซักเท่าไร



\"นายพูดว่าอะไรนะ\"



\"เปล่าๆ\" รีบปฎิเสดเชี่ยวนะ ฝากไว้ก่อน ไม่บอกก็อย่าบอก



\"อื้ม เสร็จแล้ว ฉันไปละนะ\" ฉันทนอยู่กะตานี้ต่อไปไม่ไหมแล้ว ขืนอยู่ต่อไปคงจะได้แผลอีกแน่ๆเลย



\"อือบาย เออว่าแต่วันนี้มาเช้าดีนิก็ดีนะ อย่ามาสายอีกก็แล้วกันนะ นังแม่มด\" ตาต๊องนี่ยังไม่หยุดกวนจนวินาทีสุดท้าย



\"ไอบ้า ไอทุเ ร ด.........\" ฉันให้คำชมไปยกใหญ่ แต่ตานั้นกลับหัวเราะชอบใจ



\"55555\"



\"ไปแล้ว\" ฉันหันไปแลบลินใส่ และ รีบวิ่งออกจากห้องพยาบาลและตรงไปที่ห้องเรียนของฉันอย่างรวดเร็ว



M.3 EP3



ขณะนี้ในห้องกำลังอยู่ในภาวะตกตะลึง เพื่อนๆราวครึ่งห้องถึงกับอ้าปากค้างเมื่อเห็น ด.ญ นามว่า ลภัสรดา ที่กำลังเดินเข้ามาภายในห้อง



\"ดีจ้า เพื่อนๆ\" ฉันเอยทักทายกับเพื่อนๆของฉัน แต่ดูเหมื่อนว่า ฉันมีอะไรผิดปกติอะเป่าก็ไม่รู้ จ้องกันอยู่ได้



\"ใครดูกรมอุตุบ้างวะ วันนี้มีสึนามิ อะเป่า\" พอฉันมาถึงยายพิมายก็แผดเสียงที่แหลมทะลุทะลวง ตอนรับฉันแต่เช้าเลย



\"นิ คุณพิมาย มาเช้าแล้วผิดด้วยหรือไงค่ะ\" ฉันหัดไปยิ้มเชิงประชดกะยายพิมาย



\" ยังไม่ทันว่าอะไรเลยนะ ร้อนตัวจิงๆนะ\" จิงด้วยไม่น่าเลยเรา -*-



\"แล้ววันนี้คิดยังไงมาเช้าละเนี่ย \" หวานที่รักของฉันนี่เอง



\"ก็คิดว่าถ้ามาตอนเช้าคงไม่ต้องเจออะไรร้ายๆอีก\"



\"เงอะๆๆ ร้ายๆนี้หมายถึงเรื่องพี่ ประทานนักเรียนใช่ไหม\" อ่านะรู้ใจฉันจิงๆเลย



\"ช่าย แต่หนีไม่พ้นซะที \" ฉันทำน่าเซ่งๆ และก็แอบยิ้มเล็กๆ



\"ง่า แล้วทามมายแกต้องแอบยิ้มอะ\" ฉันไม่ได้ยิ้มนะยายเปรี้ยวหวาน ฌธอเห็นผีหรอ !



\"ครายยิ้มหรอ เราปล่าวนะ\" ฉันตอบยายหวานพร้อมๆกะอมยิ้ม ทำไมต้องยิ้มด้วยนะเรา



\"เออ ทุกๆคน เรามีอะไรจะให้ดู \" ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องและก็ตะโกนแหกปากให้ทุกๆคนฟัง



\"อะไรของเธอกฮหญ้า\" ยายสุกี้กะยายพังพอนหันมาถามฉันเชิงรำคาญ เดียวเหอพอฉันบอกไปแล้วเธอจะอึ้งแล้วอย่ามาขออะไรฉันนะ



\"ดูๆๆๆ การบ้านทำเสร็จแล้วทุกวุชาด้วย\" ฉันพูดด้วยความภาคภูมิใจ



\"จิงดิ เห้ยดูมั้งจิ \" เพื่อนให้ห้องต่างก็วิ่งมารุมดูกันอย่ากะว่าการบ้านที่ฉันทำมันเป็นรางวัลออสก้าอย่างนั้นแหละ



งะแล้วนั้นยายพังพอนกะยายสุกี้ยากี้มาดูด้วยแหม่ทีมะกี้แล้วทำรำคาญ เงอะๆๆ ฉันละอดขำไม่ได้



วันนั้นทั้งวันฉันรู้สึกมีความสุขมากมายอย่างบอกไม่ถูก พอถึงตอนเที่ยงฉันก็กินซะพุงป่องเลย แต่ในขณะเดียวกันนั้นฉันก็รู้สึกผิดนิดๆนะ

ก็ที่ฉันทำร้ายร่างกายพี่ไม้อะ(ไม่อยากใช้คำว่พี่เลย แต่ตอนนี้อะนุโลมให้) ไม่รู้ตอนนี้จะตายหรือยังนะ เขาจะโกรธเราอะเปาเนีย

แล้วทำไมเราต้องนึกถึงเข้าด้วยอะ เออเน้อ อย่าสนใจเลย



.......................

ดีค่ะเพื่อนๆไม่ได้อับมานานแล้วนะ

งานเยอะมากเลยอะ

เรียนพิเศษอีก