คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : So Bad !!!
Condominium
ฉันมาอเมริกาได้แค่วันเดียว ก็ซวยอิ๊บอ๋ายเลยค่ะ! >o< เจอทั้งโจรขโมยกระเป๋าแถมยังเจอคนโรคจิตอย่างนายตาเสือชีต้าอะไรนั่นเอง แต่โชคดีอย่างกับในละครไทยแสนจะน้ำเน่าที่มีอัศวินขี่ม้าขาวอย่างไฮเปอร์มาช่วยได้ทัน ^__^
เมื่อวานฉันกินข้าวกับไฮเปอร์เสร็จก็ขอบคุณเค้าแล้วหลีกตัวออกมาจากร้านอาหารทันที ฉันเกรงใจมากๆที่บอกว่าจะไปส่งฉันถึงคอนโดเลย แต่เมื่อวานถ้าให้ไฮเปอร์ไปส่งก็คงไม่ต้องเหนื่อยเดินกลับคอนโดหรอกนะเงินก็ไม่มีกลับยังกลับแทบจะไม่ถูกเลยถ้าไม่ถามทางคนแถวนั้นแล้วก็ฉันกลายเป็นผู้หลงทางแน่ๆ วันนี้ฉันจึงเอาบัตรเครดิตที่มีอยู่สำรองไว้จะไปกดเงินเ เพราะเงินเมื่อวานไอ้โจรบ้ามันเอาไปหมดแล้วล่ะสิ - -“
ฉันขึ้นลิฟต์ลงมาชั้นล่างสุดแล้วตรงไปยังตู้ATMของคอนโดซึ่งมีไว้อยู่แล้ว
“อ้าวว เงินไม่ออก ทำไมอ่ะ? รึว่าบัตรนี้ป๊าถอนเงินออกไปหมดแล้ว “ ฉันหยิบบัตรอีกอันขึ้นมาเสียบเข้าไปในตู้แล้วกดยอดเงินแต่แล้วเงินก็ไม่ออก +[]+ มันเป็นห่าไรรรร ฉันกดจนปวดมือไปหมดแล้วลองมาบัตรที่มีติดตัวตอนนี้มาทุกอัน เงินไม่ออกสักนิดเดียว โธ่ธธธ ซวยโฮกฮาก ฉันนึกขึ้นได้ก็โทรหาป๊าที่เมืองไทยทันที
“ฮาโหลป๊า!!! ทำไมมันเครดิตกดเงินไม่ได้อ่ะ เงินในATMที่ป๊าเตรียมให้ก็เยอะออก ทำไมกดไม่ได้เลยเนี่ย”
“น่าเบื่อจริงๆจะโทรมาอะไรตอนป๊าหลับล่ะเนี่ย ป๊ายังไม่ได้บอกแกสินะ ตอนนี้ป๊าเอาเงินทุกบัญชีที่จะให้แกเรียนต่อออกหมดแล้วไม่มีสักบาท เว้นแต่ค่าเรียนในโรงเรียนฉันจ่ายให้แกหมดแล้ว”
“เอ้า! ป๊า! แล้วหนูจะเอาเงินจากไหนมาเลี้ยงปากท้องเล่า!”
“ก็หาเองสิ” ป๊าตอบได้ง่ายมาก - -“
“โอ๊ยยย ไอ้พี่ไวน์คิดหรือป๊าคิดอีกล่ะเนี่ย ไอ้หาเงินด้วยตัวเองที่ต่างประเทศเพียงลำพังมันไม่ได้ง่ายๆนะ!”
“ก็ไม่ง่ายไง ป๊าถึงให้ทำ” =o=
“ป๊าองุ่นเป็นผู้หญิงนะ ไม่ใช่ผู้ชายอย่างพี่ไวน์ที่จะทำงานหาเงินด้วยตัวเองเพียงลำพังง่ายๆ ป๊าก็รู้องุ่นไม่เคยรับจ้างใคร แล้วที่เกลียดที่สุดก็คือการเป็นลูกจ้างคนอื่น องุ่นยังเรียนอยู่นะจะให้หางานทำไปเรียนไปรึยังไง มันเหนื่อยนะป๊า”
“ก็เหนื่อยยากและยิ่งลำพังๆ ป๊าถึงให้ทำไง แกจะได้รู้จักความลำบากเหมือนป๊ากับม๊า”
“ป๊าเค้ามีแต่จะให้ลูกของตัวเองไม่ลำบากเหมือนตัวเอง แต่ป๊ากับม๊าทำไมทำให้หนูลำบากแบบนี้ T-T
“แกเลิกบ่นและพูดมากซะ บ่นไปก็กลับบ้านตอนนี้ไม่ได้อยู่ดีเพราะไม่มีเงินเลยแม้แต่นิด หน้าที่แกตอนนี้คือหางานทำซะ ค่าคอนโดป๊าจ่ายให้ตามปกติ นอกนั้นแกหาเอง โอเค๊?”
“โนนนนนนน ไม่โอเคไรทั้งนั้นป๊าไม่เอาๆ”
“ป๊านอนล่ะ แกหนะกวนเวลานอนจริงๆ ตุ๊ดๆๆๆๆๆๆ” แล้วป๊าก็วางสายไป โอ๊ยยยย นี่ป๊าคิดอะไรอยู่เนี่ย เวรของกรรมจริงๆไอ้องุ่น เป็นคุณหนูอยู่ที่ไร่ดีๆจะต้องมาไม่มีเงินแบบนี้อีก
หลังจากที่ป๊าตัดสายโทรศัพท์กระแทกใส่หูฉัน ฉันก็ออกมาจากคอนโดเพื่อเตรียมหางานทำหาเลี้ยงปากท้องของตัวเอง ป๊านี่คิดอะไรก็ไม่รู้ให้คนอย่างฉันทำแบบนี้ได้ยังไงกัน อยากจะบ้าตายนี่มันเรื่องจริงหรอเนี่ยซวยจริงจริง!
“Good morning”
“Good morning” แต่เฮ้ย! คุณไฮเปอร์นี่หว่า มาได้ยังไงเนี่ยเค้ารู้ว่าเราพักที่นี่งั้นหรอว่ะ 0-0
“แปลกใจสินะว่าฉันมาได้ยังไง” คงดีใจล่ะมั้งที่อยู่ดีๆคุณก็โผล่มาแบบนี้อ่ะ - -“
“ค่ะ แล้วคุณรู้ว่าฉันพักที่นี่ได้ยังไง”
“เมื่อวานฉันตามเธอมาถึงคอนโดเองแหละ เธอคงไม่รู้เรื่องสินะ”
แอบตามมางั้นหรอ ทำไมเราไม่รู้เลยว่ะว่ามีคนแอบตามมา ไม่ได้การล่ะต่อไปนี้ต้องระวังอย่าให้ใครตามมาเราต้องสังเกตุ
“คุณไฮเปอร์จะตามมาทำไมค่ะ ถ้าจะเลี้ยงข้าวไม่เอาหรอกนะค่ะ ฉันเกรงใจค่ะ”
“จะเกรงใจทำไมคนไทยด้วยกันนี่ วันนี้ฉันจะพาไปกินข้าวเช้าที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งอร่อยมากเลยนะ”
“เอ่อ คือว่าไม่เป็นไรหรอกค่ะ คือฉันไม่มีเวลาว่างไปไหนหรอกค่ะต้องเตรียมตัวจะไปมหาลัยอีก แล้วตอนนี้ฉันก็ไม่มีเงินติดตัวสักบาท ตอนนี้ต้องหางานพิเศษทำก่อน”
“ก็เพราะไม่มีเงินไงฉันถึงอยากเลี้ยงเธอเอง”
“เดี๋ยวสิ” ไอ้คุณไฮเปอร์ลากฉันขึ้นรถของตัวเองอย่างรวดเร็ว และในที่สุดฉันก็ต้องยอมไปด้วย - -“
และก็เป็นครั้งที่สองที่ฉันต้องขึ้นมานั่งบนรถของคุณไฮเปอร์ ก็ไม่ได้รังเกียจอะไรหรอกนะแต่อึดอัดมากๆอย่างบอกไม่ถูก
“ว่าแต่เธอพึ่งจบมอหกแล้วมาต่อที่นี่งั้นหรอ”
“ใช่ค่ะ อาทิตย์หน้าก็ไปมหาลัยแล้ว”
“ฐานะบ้านเธอก็ดีพอที่จะส่งเธอมาเรียนถึงอเมริกาสินะ” จะถามทำไมนักหนานะตรงๆคือโคตรอึดอัดเลยค่ะ
“บ้านของฉันอยู่สระบุรีค่ะทำไร่องุ่น ถ้ากลับไปเมืองไทยคุณก็ไปเที่ยวไร่องุ่นของฉันได้นะค่ะ ถามคนในจังหวัดสระบุรีรู้หมดแหละค่ะไร่องุ่นที่ดังที่สุดของจังหวัด” ฉันก็โปรโมตไร่ของฉันนิดนึงอ่ะนะ
“ไว้กลับเมืองไทยเมื่อไหร่ฉันจะไปเที่ยวล่ะกัน”
“ค่ะ”
รถของคุณไฮเปอร์จอดอยู่หน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง ฉันลงรถแล้วค่อยๆเดินตามคุณไฮเปอร์เข้าไปเรื่อยๆ ภายในร้านเป็นร้านอาหารไทยตกแต่งด้วยวัฒนธรรมไทยเต็มร้านไปหมด แถมพนักงานยังเป็นคนไทยทั้งหมดอีกด้วย ลูกค้าก็มีทั้งคนไทยและชาวต่างชาตินั่งกันเต็มไปหมดอีกตั้งหาก
“มานี่สิ” คุณไฮเปอร์เรียกฉันให้เดินตามเค้าไปต่อ ฉันก็เงอะๆงะๆเดินตามเค้าเข้าไปข้างในร้านเรื่อยๆ มีห้องอาหารส่วนตัวอีกห้องนึง พร้อมกับพนักงานที่เปิดประตูต้อนรับเป็นอย่างดี
“คุณไฮเปอร์ค่ะฉันว่าเรานั่งข้างนอกดีกว่านะค่ะ”
“นั่งในห้องนี่แหละส่วนตัวดีออก” หืม ฉันอึดอัดจริงๆ ไอ้คุณไฮเปอร์มันบังคับฉันอ่ะ - -“
เมื่อเข้ามาภายในห้องอาหารส่วนตัวก็มีอาหารจัดตั้งไว้อยู่เพียบพร้อมหมดแล้ว อาหารไทยเต็มเลยล่ะ ^^
“คุณสั่งไว้ก่อนหน้าแล้วหรอค่ะ”
“อื้ม”
“ขอบคุณนะค่ะ” ว่าแล้วก็ไม่ยืนขอบคุณให้เมื่อยป่าว ฉันรีบเอาก้นติดเก้าอี้แล้วทานอาหารเพื่อเลี้ยงปากท้อง ตามตรงก็เกรงใจนะแต่ในเมื่อเราก็ไม่มีเงินติดตัวสักบาท งานก็ยังไม่ได้หาทำมื้อนี้คุณไฮเปอร์เลี้ยงยังไงก็กินไปก่อนล่ะกัน ดีกว่าหิวโซเซ
หลังจากนั้นอาหารก็หมดไปในไม่ถึงชั่วโมง
“กินเก่งจังเลยนะ”
“เอ่อ ขอโทษนะค่ะ คุณกินอิ่มรึป่าวค่ะ ฉันขอโทษจริงๆที่แย่งคุณกินไปซะเยอะเลย”
“ไม่เป็นไรหรอก”
“แต่คุณเป็นคนจ่ายนี่ค่ะแล้วอาหารเยอะแบบนี้คงแพงน่าดู” ฉันกินไปซะเยอะแล้วพึ่งมานั่งสำนึกตอนหมดเนี่ยแหละ
“ว่าไปแล้วร้านนี้เธอจะกินเท่าไรก็ได้ไม่เป็นไรซะหน่อย”
“คุณหมายความว่าไงค่ะ”
“ร้านนี้ฉันเป็นคนเปิดเองนี่แหละ”
“หมายความว่าคุณเป็นเจ้าของร้านอาหารนี้งั้นหรอค่ะ”
“อืม”
โหยถึงว่า สั่งอาหารมาเยอะเว่อร์ได้ขนาดนี้ ที่แท้ก็ร้านตัวเองนี่เอง
“ขอบคุณมากๆจริงๆนะค่ะ ไว้ฉันมีเงินเมื่อไหร่จะเอามาใช้ค่าอาหารทุกอย่างนะค่ะ”
“ไม่ต้องหรอก”
“^^ ฉันไปก่อนนะค่ะ วันนี้ฉันต้องรีบทำธุระตัวเองให้เสร็จก่อนค่ะ ไว้เจอกันนะค่ะ”
ว่าแล้วฉันก็รีบวิ่งออกมาจากร้านอาหารอย่างรวดเร็ว ถ้าไม่รีบไอ้คุณไฮเปอร์อาจจะรั้งฉันไว้อีกก็ได้มีหวังไม่ได้มีงานทำกันพอดี ฉันเดินมาตามถนนเรื่อยๆพยายามหาร้านที่บอกว่ารับสมัครงานและแล้ว…
“เฮ้ยยย เจอแล้วๆ รับสมัครงานตำแหน่งเด็กเสริ์ฟเป็นคนไทย1คน” ป้ายมันเขียนเป็นภาษาอังกฤษแบบนี้ ฉันไม่รอช้ารีบวิ่งตรงดิ่งเข้าไปในร้านทันที เฮ้ยร้านนี้ก็ร้านคนไทยงั้นหรอว่ะมีหลายอย่างที่เป็นไทยๆเยอะมาก
“เธอเป็นคนไทยรึป่าว” ผู้หญิงวัยกลางคนผมยาวสีม่วงอ่อนๆอยู่ดีๆก็โผล่ออกมาทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อย
“เอ่อค่ะ”
“มาหาใครไม่ทราบ” หืมเนี่ยนะหรอนิสัยของยัยป้าแก่นี่ ทำไมพูดจาไม่เป็นมิตรเอาซะเลย
“คือจะมาสมัครงานค่ะ”
“อ๋อหรอ” ยัยป้าแก่นี่พูดจบก็เดินวนรอบตัวฉันสักสามรอบได้ โคตรมึนหัวเลยค่ะจะเดินวนทำบ้าอะไรเนี่ย
“หน้าตาอย่างเธอหนะหรอจะสมัครงานหนะ” เออหน้าตาอย่างฉันนี่แหละทำไมล่ะ
“ค่ะ”
“ดีงั้นตามฉันมา” ยัยป้าแก่
เดินนำไปก่อนแล้วฉันก็เดินตามไป ยัยป้าแก่เดินไวมากจริงๆ
แล้วก็พาฉันมาหยุดอยู่ที่ห้องแห่งหนึ่งมีโต๊ะตั้งพร้อมกระดาษเอสี่หลายปึกกองอยู่บนโต๊ะ
“เธอชื่ออะไร’’
“ชื่อชามิกา สุจินันกรณ์ ค่ะ ชื่อเล่นว่า องุ่น”
“อายุเท่าไหร่ อยู่ที่ไหน ครอบครัวมีกี่คน เธอเป็นคนที่เท่าไร ทำไมถึงต้องมาอเมริกาพักอยู่ที่ไหนของนิวยอร์ก นอกจากทำงานแล้วทำอะไรด้วยรึป่าว”
โอ๊ย!ถามมากไม่ว่าหรอกนะแต่ถามโคตรยาวเลยค่ะ ยาวมากจริงๆจะตอบไหวมั๊ยเนี่ย เว้นให้ตอบก่อนก็ไม่ได้ เอาว่ะตอบๆไปยัยป้านี่จัดมาเราก็จัดไป
“อายุสิบแปดปีค่ะ อยู่ที่สระบุรีประเทศไทย ครอบครัวมีสี่คน พ่อแม่พี่ชายและฉัน ฉันเป็นคนที่สอง ฉันถูกพ่อบังคับให้มาอเมริกาด้วยความไม่เต็มใจ ฉันพักที่คอนโดxxxx นอกจากทำงานแล้วก็เรียนค่ะเรียนมหาลัยอยู่ปี1”
“ดูจากประวัติเธอแล้วอายุสิบแปดยังเด็กอยู่นะ พ่อบังคับมางั้นหรอ ส่งมาเรียนงั้นสิก็ต้องมีเงินน่าดู จากชื่อคอนโดที่เธออยู่แล้วถ้าไม่มีเงินจริงก็อยู่ไม่ได้หรอก แล้วจะทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยงั้นหรอไหวแน่นะ”
“ไหวค่ะ คือถ้าฉันไม่ทำงานก็จะไม่มีเงินเรียกปากท้องตัวเองหรอกค่ะ คอนโดฉันก็ไม่ได้จ่ายเองป๊าฉันจ่ายให้ทุกอย่างป๊าฉันจ่ายให้เองหมดเว้นแต่เรื่องกินแหละค่ะแล้วตอนนี้ฉันก็ไม่มีเงินติดตัวสักนิดเดียวเลย ฉันจึงอยากสมัครงาน’’ ฉันอธิบายขนาดนี้แล้วยัยป้านี่จะเข้าใจมั๊ยเนี่ย
“บอกฉันไปก็ไม่มีความหมายหรอกนะรอพบเจ้านายล่ะกัน เดี๋ยวฉันจะเอาเอกสารประวัติเธอที่จดเมื่อกี๊ไปให้เจ้านายดูก่อน ถ้าเจ้านายสนใจเธอ ฉันจะมาเรียกเธอเข้าไปพบเจ้านาย แต่ถ้าเกินห้านาทีไม่มีเสียงตอบรับให้เดินออกจากที่นี่ไปซะซึ่งหมายความว่าที่นี่ไม่ต้อนรับเธอ”
หืม ถ้าฉันมีเงินคงไม่มาง้อแกหรอกย่ะยัยป้าแก่ผมสีม่วงล๋อย คิดถูกใช่มั๊ยที่ต้องมาสมัครงานร้านประเภทนี้เนี่ย แต่ก็เอาเหอะดีกว่าไม่มีงานทำไม่มีเงิน เจ้านายที่ร้านนี้อาจจะใจดีก็ได้ แล้วยัยป้านั่นก็หายไปเกือบจะห้านาทีอยู่แล้วล่ะ
สักพักป้าแก่ก็เดินกลับมา ความรู้สึกตอนนี้โคตรดีใจดั่งการได้กลับบ้าน - -“ ฉันจะมีงานทำแล้ว ^^
“เข้าไปสิเจ้านายจะคุยด้วย” ยัยป้าแก่นี่ออกมาบอกฉันแค่นี้ ฉันก็ดีใจอย่างบอกไม่ถูก เจ้านายของที่นี่ต้องใจดีแน่ๆเลย ฉันจะมีงานทำแล้ว ฉันเดินเข้ามาภายในห้องของเจ้านายที่นี่ ในห้องกว้างมากเหมือนไม่มีใครอยู่เลยมีเก้าอี้ตัวนึงนั่งหันหลังอยู่ น่าจะเป็นเจ้านายที่ยัยป้าแก่นั่นพูดถึงชัวร์
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ ชามิกา สุจินันกรณ์ ชื่อเล่นว่าองุ่นค่ะ” ฉันพูดแนะนำตัวเองทั้งๆที่นายคนที่เป็นเจ้านายยังไม่หันมาเลย ฉันไม่รู้เลยการสมัครงานต้องทำไงบ้างก็ในชีวิตจริงเคยสมัครงานที่ไหนกันเล่า
“……………..” ไม่มีเสียงตอบรับเลย นี่ฉันสมัครงานถูกร้านแน่หรอเนี่ย ทำไมมีแต่คนแปลกๆนะ
“ประวัติของเธอน่าสนใจดีนะฉันเลยรับเข้าทำงาน ปกติร้านนี้ไม่ได้รับใครเข้าทำงานง่ายๆหรอก เพราะจะรับแต่คนแปลกๆเข้ามาทำงานทั้งนั้น เช่นอย่างเธอจากประวัติแล้วโดนบังคับให้มาเรียนที่อเมริกา แล้วปกติก็คงมีเงินมากสินะแต่ทำไมถึงมาทำงานแบบนี้ซะได้ แต่ก็ช่างเหอะฉันไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ ฉันมีเวลาให้เธอเลือกทำระหว่างกลางวันกับกลางคืน”
ทำไมเจ้านายของที่นี่พูดอะไรแปลกๆ โอ๊ยยยอยากจะบ้าตายไม่อยากสมัครงานที่นี่แล้วออกได้มั๊ย แล้วจู่ๆไอ้เจ้านายนี่ก็หันหน้ามาเต็มๆเลย 0=0
“เฮ้ย!”
“นี่เธอ…”
ความรู้สึกจากที่ก่อนจะเข้ามาเมื่อกี๊ที่ดีใจกลับกลายเป็นความรู้สึกที่แย่ซะยิ่งกว่าตอนที่รู้ว่าป๊าไม่ให้เงินใช้ซะอีก เวรกรรมชัดๆนี่เจ้านายของร้านนี้มันเป็นไอ้บ้าโรคจิตที่ชื่อว่าชีต้างั้นหรอ แมร่งตายล่ะซวยซ้ำซ้อนจริงๆเรา เจออีกแล้วงั้นหรอ แต่ดูท่าไอ้โรคจิตก็คงตกใจไม่แพ้ฉันเหมือนกัน
“นายเองงั้นหรอเจ้านายของที่นี่ ถ้ารู้แต่แรกฉันจะไม่เข้ามาสมัครงานที่ร้านนี้เลย”
ฉันพูดจบก็เดินสะบัดหน้าจะเปิดประตูออกไปแต่ไอ้ชีต้าบ้านี่มันดึงแขนฉันไว้ ไม่นะปล่อยฉันนะไอ้โรคจิตตต
“เธอคงยังไม่รู้สินะกฎของร้านนี้คือถ้าเจ้านายรับเข้าทำงานแล้วห้ามออกโดยไม่ได้รับอนุญาติ”
มีงี้ด้วยหรอกฎบ้าบออะไรกันไร้สาระที่สุดเลย ยังไงฉันก็ไม่ยอมเด็ดขาด
“ไม่ ฉันไม่สนหรอกกฎบ้าๆอะไรของนายอ่ะ ไร้สาระไม่มีเหตุผล” ฉันสะบัดแขนสุดแรงแต่นายชีต้าก็ไม่ปล่อยแขนฉันสักทีนึง
“ถ้าเธอออกไปตอนนี้คิดว่าจะมีสักกี่ร้านที่รับเธอเข้าทำงานกันฮะ ถ้าเธอออกไปจากร้านฉัน ฉันจะถือซะว่าเธอแพ้ฉันนะ แสดงว่าเธอกลัวที่จะทำงานร่วมกับคนอย่างฉัน”
“ใครบอกว่าฉันกลัว คนอย่างฉันไม่เคยกลัวใครอยู่แล้ว ย้ำ! ไม่กลัวแล้วไม่เคยแพ้ด้วย โอเคฉันจะทำงานที่ร้านของนาย”
“ดี ฉันชอบคนแบบนี้จริงๆเลย”
นายชีต้านี่ยิ้มน่ากลัวชะมัด ฉันจะทนไปได้สักเท่าไรเชียว
“เธอจะเลือกทำงานเวลาไหน”
“กลางคืนล่ะกัน เพราะตอนเช้าฉันต้องเรียน’’
“กลางคืนงั้นหรอได้ แล้วจะเริ่มงานวันไหนดี”
“คืนนี้เลย”
“หึ ใจถึงดีนะ คืนนี้เลยหรอได้”
ฉันสะบัดแขนตัวเองอีกครั้ง เพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการของนายชีต้าบ้านี่
“ปล่อยแขนฉันเดี๋ยวนี้นะ” ฉันพยายามสะบัดสุดแรงแต่ไอ้บ้าชีต้าก็ยังไม่ยอมปล่อยสักที แถมยังทำสายตาน่ากลัวอีกด้วย โอ๊ยย ไม่ไหวแล้วนะ ซวยจริงๆเรา
“นี่อย่ามาทำหน้าตาแบบนี้ใส่ฉันนะไอ้เสือชีต้า! ปล่อยแขนฉันเดี๋ยวนี้นะ ไอ้บ้า!” ฉันรู้สึกว่าตัวเองเริ่มเข้ากันตัวนายชีต้านี่ไปเรื่อยๆแล้วล่ะ นายนี่ดึงตัวฉันเข้าไปใกล้ตัวเองเรื่อยๆ ตายแล้วๆ ฉันดิ้นสุดๆเลยล่ะแต่ยิ่งดิ้นเท่าไรที่แขนยิ่งรู้สึกเหมือนมีแรงบีบมากขึ้น
“คืนนี้…”
“คืนนี้อะไรของนายเล่า ถ้าจะบอกว่ากลัวฉันลืมทำงานคืนนี้ไม่ลืมหรอกน่า” ฉันพูดไปดิ้นไป
“หึ คืนนี้เธอต้องหาลูกค้าเข้าร้านฉันด้วยตัวของเธอเองมาให้ได้สามสิบคน เธอต้องชวนเข้ามาให้ได้”
“นี่! ชวนลูกค้าเข้าร้านไม่ได้ง่ายๆนะ แล้วคิดว่าร้านอาหารของนายจะมีคนเข้าเพราะฉันคนเดียวเลยรึไง ปัญญาอ่อน!”
“ร้านของฉันกลางคืนมีคนเข้าเกือบ120กว่าคน แต่จะเดินเข้ามาด้วยตัวเองมากกว่าที่จะมีพนักงานในร้านเชิญชวน เพราะชะนั้นลูกค้าที่เดินเข้ามาเองฉันจะไม่นับเป็นหนึ่งในสามสิบคนของเธอ เธอจะต้องชวนคนที่เดินไปมาหน้าร้านที่ไม่มีท่าทีจะเข้ามาในร้านเลยแม้แต่นิด เธอจะต้องชวนให้เข้ามาสนใจร้านเราแล้วเข้ามาในร้านให้ได้สามสิบคน “
“มันไม่ได้ง่ายๆนะ! ร้านอาหารนายคิดว่าใครเค้าอยากกินกันฮะ!”
“ไม่รู้สินะว่าใครมันอยากกินอยากเข้า แต่ถ้าเธอทำตามที่ฉันบอกไม่สำเร็จล่ะก็..”
นายชีต้าเลื่อนหน้ามาใกล้ฉันอีกแล้ว TT ห่างกันแค่คืบเดียวเองตายแล้วๆ
“ถ้าทำไม่ได้เธอต้องทำตามที่ฉันสั่ง ฉันให้เธอเริ่มงานสามทุ่ม ฉันให้เวลาถึงสี่ทุ่มครึ่ง ถ้าเลยสี่ทุ่มสามสิบเมื่อไหร่ถ้าทำไม่สำเร็จ เดี๋ยวก็รู้อะไรจะเกิดขึ้น” ไอ้บ้านี่มันขู่ฉันอย่างกับเป็นฆาตกรจะฆ่าฉันอย่างนั้นอ่ะ ไอ้บ้าเอ้ย แถมยังจ้องหน้าฉันจนตอนนี้หน้าฉันร้อนวูบไปหมดแล้วนะ ที่สำคัญคือปล่อยแขนฉันสักทีเถอะแล้วเอาหน้าออกไปไกลๆหน้าฉันสักทีมันอึดอัดโว๊ย!
“ฉันไม่ยอมให้ได้สั่งฉันได้หรอก ฉันต้องทำได้อยู่แล้ว ตอนนี้ฉันจะกลับคอนโด นายช่วยเอาหน้าของนายไปไกลๆจากหน้าฉันเดี๋ยวนี้ซะฉันอึดอัด” ฉันดันนายชีต้าออกและสะบัดแขนตัวเอง ในที่สุดนายชต้าก็ยอมปล่อยตัวฉันสักที ดีใจเป็นบ้าเลย
“ฉันจะกลับมาอีกทีประมาณใกล้สามทุ่ม” ฉันพูดจบก็เดินออกจากห้องนายชีต้า เดินออกมาได้สักพักก็เจอป้าแก่ผมสีม่วง ยัยป้าแก่จ้องหน้าฉันแบบหยิ่งๆแล้วผงึกหัวช้าๆก่อนจะใช้สายตามองไปที่ประตูเข้าออกหน้าร้าน ประมาณว่าหมดธุระแล้วออกไปได้ น่ากลัวชะมัด = = ฉันก็ไม่ได้อยากอยู่นักหรอกไอ้ร้านบ้านี่ เดี๋ยวคอยดูฉันจะรีบทำงานคืนนี้ให้จบๆไปแล้วจะออกจากร้านนี้ไปซะ
หลังจากที่ฉันสะบัดก้นออกจากร้านนั่นมาแล้วฉันก็เดินมาตามทางเรื่อยๆ ฉันรู้สึกเหงาจังเลยคิดถึงเมืองไทย คิดถึงไร่สุจินันกรณ์ ไร่ที่ฉันไม่เคยจากไปไกลเลยตั้งแต่เกิด จนมาอเมริกานี่แหละคือครั้งแรกที่จากบ้านไกลมากฉันอยากจะร้องไห้ แต่เมื่อป๊าผลักไสมาถึงขนาดนี้แล้วฉันก็ท้อไม่ได้ เพราะยังไม่ได้เริ่มเรียนเลย อีกไม่กี่วันก็ต้องไปเรียนแล้วแต่จะดีใจกว่านี้ถ้าเป็นเมืองไทย เสียใจตอนนี้ไปก็เท่านั้นในเมื่อตอนนี้อยู่อเมริกาแล้วจะมัวเศร้าไม่ได้เด็ดขาด
“ความฝันว่าจะได้เที่ยวก่อนเปิดเทอมพังทลายจนได้ TT ถ้ามีเงินนะจะเอาไปเที่ยวใช้ๆให้หน๋ำใจเลย”
“5555 ไม่มีเงินอย่างนี้ยังไม่รู้ตัวอีกหรอ”
ฉันบ่นคนเดียวแล้วใครมันมาเสือกได้ยินว่ะ แล้วคำพูดนั่นก็เหมือนด่าฉันทางอ้อมซะด้วย
“คะคะคุณ…” ฉันหันมาเห็นคนตรงหน้าก็อึ้งกลืนน้ำลายแทบไม่ลงเลยล่ะ - -“ ที่อึ้งนี่ไม่ใช่อะไรหรอกนะ แต่อึ้งว่าแกเก่งมากที่ตามหาฉันเจอได้เกือบตลอด ไฮเปอร์!!!
“ตกใจงั้นสิ” เออดีใจล่ะมั้ง =-=
“คุณมาได้ยังไงอีกค่ะเนี่ย”
“ฉันก็เดินมาเรื่อยๆ จนมาเจอเธอยืนบ่นอยู่นี่แหละ”
“นี่ได้ยินที่บ่นหมดเลยหรอค่ะ”
“ก็ไม่รู้สิ รู้แต่ว่า คนเราไม่มีเงินแล้วยังไม่รู้ตัวเลย ยังมัวนั่งนึกแต่ความหลังว่าเคยมีมากมีเยอะถ้ามีตอนนี้จะทำอะไรก็ได้ซะงั้น แต่พอไม่มีแทนที่จะทำตัวให้ดีกลับไม่ใช่ซะงั้น”
นายไฮเปอร์นี่หลอกด่าเราอยู่แน่ๆ ถึงฉันจะอายุน้อยกว่าแกก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะเคราพเรียกแกว่าพี่นะโว๊ย ถ้าไม่เห็นว่าเลี้ยงข้าวช่วยเหลือตอนไอ้บ้าชีต้าจะทำร้ายละก็จะด่าให้หนีกับเมืองไทยไม่ทันเลย
“คุณไม่ต้องมาตามฉันแบบนี้ตลอดหรอกค่ะมันเสียเวลาคุณป่าวๆนะค่ะ” ฉันพูดไปงั้นแหละความจริงแล้วแอบรำคาญเบาๆตั้งหากล่ะ
“ไม่เสียเวลาหรอกน่า ก็อยากช่วยเหลือเด็กไทยที่น่าสงสารในนิวยอร์ก ไหนๆก็คนไทยเหมือนกัน”
นายไฮเปอร์นี่มันชักจะกวนตีนแล้วนะ ไม่เข้าใจจริงๆจะมาตามอะไรกันนักหนา มีน้ำใจไม่ว่าหรอกนะแต่มันรำคาญโว๊ย
“ไม่ต้องช่วยเหลืออะไรฉันหรอกคุณ เพราะฉันมีที่ทำงานแล้วล่ะค่ะ คุณไม่ต้องมาตามฉันแล้วล่ะ เอาเป็นว่าขอบคุณทุกอย่างที่ผ่านมานะค่ะคุณไฮเปอร์ ขอบคุณค่ะ” จากนั้นฉันก็เร่งรีบสะปีดฝีเท้าไปจากตรงนั้นใหเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีค่ะขอโทษจากใจที่หายไปนานนะค่ะไรท์ปิดเทอมแล้วก็นั่งแต่งไว้เยอะล่ะแต่ยังไม่ได้เอาลงเท่านั้นเอง 555 ไรท์ขโทษด้วยที่ให้รอแบบนี้ ไรท์จะมาอัพเรื่ยนะถึงจะนานๆที แต่สัญญาแล้วจะไม่ทิ้งเรื่องนี้เด็ดขาด ขอบคุณที่ติตามอ่านค่ะ
ความคิดเห็น