คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : At New York , Hapless!
องุ่น
และแล้วฉันก็มาถึงนิวยอร์กจนได้ เฮ้อออ นั่งเครื่องมาหลายชั่วโมงเมื่อยตูดชะมัด - - ตอนนี้ฉันก็ขึ้นรถแท็กซี่ออกจากสนามบินมาเพื่อจะไปคอนโด^%$#@! ฉันเปิดกระเป๋าสตางค์ดูก็มีทั้งบัตรเครดิตพร้อมทุกอย่างแล้วก็เงินสกุลของอเมริกา มีพร้อมอย่างนี้ป๊าต้องเตรียมไว้ก่อนหลายอาทิตย์ที่จะบอกฉันให้มาที่นี่ชัวร์ถึงว่าบังคับนักต้องมาให้ได้ - -“
และแล้วฉันก็มาถึงหน้าคอนโดเป็นตึกสูงเสียดฟ้า ฉันลงจากรถแท็กซี่มาก็ล
ากกระเป๋าเดินทางใบยักษ์ของฉันเข้าคอนโด แต่ฉันไม่ต้องเช็คอินอะไรมากเพราะป๊าบอกว่าจองให้ทางออนไลน์แล้วเรียบร้อยฉันแค่รับบัตรการ์ดรูดเข้าห้องก็พอ หลังจากที่รับบัตรการ์ดเสร็จฉันก็ขึ้นลิฟต์มาเรื่อยๆจนถึงชั้น9ห้อง9001 -_- เมื่อมาถึงในห้องก็กว้างขวางมีห้องครัวอะไรพร้อมทุกอย่างก็เหมือนโรงแรมแต่จะกว้างกว่าเยอะมากอ่ะ ฉันทิ้งตัวลงนอนกับเตียงขนาดคิงไซส์ด้วยความเหนื่อยล้าแต่ก็นึกขึ้นได้ว่าไอ้พี่ไวน์บอกว่าถ้าถึงแล้วให้โทรบอก(เปลืองค่าโทรศัพท์อีกล่ะ)
“ฮาโหลพี่ไวน์!” ฉันตะโกนกรอกใส่โทรศัพท์
“ถึงแล้วหรอน้องรัก” ไอ้พี่ไวน์มันพูดได้กวนตีนมากๆค่ะ(- -)
“แค่นี้นะ เปลืองเงิน” ฉันจะวางสายแต่ไอ้พี่ไวน์ห้ามไว้
“เดี๋ยวดิ! แกโทรมาแค่นี้เนี่ยนะ”
“อืม ก็พี่บอกว่าถึงแล้วให้โทรหาอ่ะ นี่ก็โทรแล้วไง” ก็จริงๆอ่ะ ไอ้พี่ไวน์บอกให้โทรหาถ้าถึงแล้ว ฉันก็โทรหาตามที่สั่ง
“แกอย่ากวนteen ตั้งใจเรียนล่ะ ตอนนี้ที่อเมริกาก็คงมืดแล้วสินะ” ดูไอ้พี่ไวน์มันด่าจะบอกว่าตีนก็ไม่มาบอกว่าteenคิดว่ามันฟังแล้วดูเพราะขึ้นหรอค่ะ
“อืมพูดมาก หนูเดินทางเหนื่อยจะนอนแล้วก็เปลืองค่าโทรศัพท์ด้วย แค่นี้แหละ” ฉันตัดสายทันทีโดยไม่ฟังที่ไอ้พี่ไวน์พูดแม้แต่นิดเดียว
ฉันหลับสนิทหลังจากที่เดินทางมาเหนื่อยๆ แต่มาสะดุ้งตื่นอีกทีก็เช้าของวันใหม่ของนิวยอร์กแล้วค่ะ ฉันมองนาฬิกาตอนนี้ก็เก้าโมงเช้าแต่ก็นอนต่อสักพักด้วยความขี้เกียจเป็นทุนเดิม หลังจากนั้นก็ลุกอาบน้ำแปรงฟัน แต่วันนี้ฉันจะนอนถึงตอนไหนก็ได้เพราะมหาวิทยาลัยที่ฉันอยู่ยังไม่เปิดเทอมอีก1อาทิตย์ถึงจะเปิดนูน เพราะชะนั้น1อาทิตย์นี้ฉันจะไปเที่ยวที่ไหนก็ได้ในมหานครนิวยอร์ก
“จ๊อกๆ’’ ฉันรู้สึกได้ยินเสียงอะไรบางอย่างร้องและแน่นอนท้องฉันมันร้องหิวข้าวแล้ว ทำไงว่ะเนี่ยจะทอดไข่กินก็ไม่มีอะไรในตู้เย็นนอกจากเครื่องดื่มเท่านั้นที่กินก่อนข้าวแล้วได้โรคกระเพาะแดกแน่ๆ เฮ้ออ ว่าไปแล้วก็คิดถึงเมืองไทยคิดถึงที่บ้านที่ปกติเช้ามาจะมีอาหารตั้งไว้ที่โต๊ะอย่างดีโดยฉันไม่ต้องทำเองหรือออกหากินเอง เมื่อท้องร้องอย่างงี้ฉันก็ต้องออกไปหาของกินล่ะ แล้วฉันก็เตรียมกระเป๋าสะพายbilbao สุดที่รักของฉันเพราะฉันชอบมากๆ พร้อมกับกระเป๋าสตางค์ที่มีทั้งบัตรเครดิตเงินและอะไรอีกเยอะแยะที่ป๊าจัดเตรียมให้ เพื่อที่จะให้ฉันมาที่นี่ทั้งๆไม่เต็มใจ - -“
ฉันเดินสะพายกระเป๋าbilbaoออกจากคอนโดมาก็เดินตามข้างทางที่มีร้านค้ามากมายเต็
มไปหมดผู้คนเดินสัญจรไปมาตรงทางม้าลายพร้อมกับรถรามากมายเช่นกัน ที่นิวยอร์กเป็นเมืองอิสระเสรีมากๆมีหลายชนชาติอาศัยอยู่เต็มไปหมดเพราะชะนั้นมาคนเดียวไม่ต้องกลัวหลงเพราะต้องมีคนไทยแน่นอนที่อยู่ที่นี่555
ฉันเดินมาเจอร้านอาหารไทยเลยเข้าไปในร้านซะเลย เพราะฉันชอบอาหารไทยมากกว่าอาหารฝรั่งอยู่แล้ว ฉันเดินเข้ามานั่งในร้านพร้อมกับวางกระเป๋าไว้ข้างๆตัวก่อนจะเรียกพนักงาน
“good morning may, I help you?” พนักงานชายที่เดินมาพร้อมกับกระดาษจดและปากกาเตรียมจดรายการอาหาร ฉันเปิดเมนูที่วางอยู่บนโต๊ะอาหารอยู่แล้วดูไปเรื่อยๆ
“ I have one egg fried rice dish” ฉันเป็นคนชอบกินข้าวผัดไข่มากๆเลยสั่งทานแต่เช้า ตอนอยู่ไทยสมัยม6ฉันจะกินข้าวผัดไข่เกือบทุกคนเวลาพักเที่ยง ยัยน้ำแข็งเพื่อนสนิทของฉันจะว่าฉันว่า กินอาหารสิ้นคิดอีกและ นี่ฉันผิดหรอกินข้าวผัดไข่อ่ะ - -“
“what would you like to drink?”
“a glass of orange juice , please” ฉันสั่งน้ำส้มเพราะนอกจากน้ำเปล่าแล้วฉันก็ชอบน้ำส้มที่สุดล่ะพวกไวน์เหล้าสไปรลีโอรีเจนซี่วิสกี้เบียร์แบล็คบลาๆ ฉันไม่สนหรอกเพราะกินไม่เป็น555 ขนาดที่บ้านมีโรงบ่มไวน์มีไวน์ขายนะ ฉันเคยกินแต่สไปรครั้งเดียวหลังจากนั้นก็หลับเป็นตายเพราะฉันคออ่อนมากๆ
“anything else?”
“no. that’s all” หลังจากนั้นพนักงานชายก็เดินเอาใบสั่งอาหารที่ฉันสั่งเมื่อกี๊เข้าไปในห้องครัวทันที
ฉันนั่งรอคอยอาหารเช้า และมองไปข้างนอกร้านที่มีผู้คนสัญจรไปมาเต็มไปหมด แต่แล้วสายตาก็สะดุดกับร้านตรงข้ามเป็นร้านกระเป๋าสะพาย ด้วยความที่สนใจกระเป๋าและชอบเหมือนกันแล้วเห็นว่าอาหารยังไม่มาจึงวางกระเป๋าสะพายไว้ในร้านแล้วเดินตรงไปที่ร้านกระเป๋าทันที ฉันเดินเข้าไปในร้านดูกระเป๋าเรื่อยๆแต่แล้วก็ได้ยินเสียง..
“Help! Thieves steal wallets” เฮ้ยเสียงคนตะโกนมาว่าไงนะ ขโมยกระเป๋าหรอ มหานครนิวยอร์กมีด้วยหรอ ฉันจึงวิ่งออกไปหน้าร้านและมองไปที่ร้านอาหารที่ฉันวางกระเป๋าไว้ เห็นพนักงานชายคนเมื่อกี๊ตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่ขโมยมันวิ่งพร้อมกับกระเป๋าไปทางอีกทางนึงแล้ว แต่เอ๊ะ! เฮ้ยยยย!!!!!! กระเป๋าbilbaoของช้านนนน เอาคืนมานะโว๊ยยไอ้โจรบ้า ฉันไม่ตะโกนเฉยแต่วิ่งตามไอ้โจนนั่นไปด้วย
“ไอ้บ้าหยุดเดี๋ยวนี้นะโว๊ยยยย เอากระเป๋าสุดที่รักคืนมา!” ฉันวิ่งไล่ตามไอ้โจรไปยอมรับว่าเหนื่อยมากๆมันวิ่งไวมากๆเลย แต่ที่ฉันตะโกนบอกมันให้หยุดมันคงฟังภาษาไทยออกนะ-_-“ ก็มันเป็นขโมยฝรั่งนี่จะรู้เรื่องมั๊ยเนี่ย แต่ฉันไม่สนล่ะวิ่งตามอย่างเดียวแต่ไอ้โจรนั่นก็วิ่งไปหันมามองฉันไปมันคงรู้ว่าฉันคือเจ้าของกระเป๋าล่ะ
“ไอ้บ้าหยุดนะโว๊ยยยย อย่าให้จับได้นะฉันจะเอาองุ่นยัดปากแกให้ตายไปเลย!และจะขนองุ่นที่ไร่ไปถล่มบ้านแกด้วย -_-“ ฉันตะโกนด่ามันแต่มันไม่สะทกสะท้านหรอกเพราะมันฟังไม่ออก
นี่ฉันวิ่งมาเหนื่อยมากๆเลยเหนื่อยจริงๆนะแต่ฉันก็เคยได้เหรียญทองแดงนักวิ่งตอนม3นะ 555 ต้องจับขโมยให้ได้ให้สมกับที่ได้เหรียญมา - -
“Stop it now!!!” ฉันตะโกนภาษาอังกฤษบอกให้มันหยุดแต่มันก็ไม่ยอมหยุดแฮะ โอ๊ยนี่ฉันวิ่งมาถึงไหนแล้วเนี่ยจะบ้าตาย ไอ้โจรมันวิ่งเข้าซอยอะไรมาก็ไม่รู้แล้วมาโผล่ตรงไหนเนี่ยตายล่ะ และมันก็วิ่งมาที่โรงจอดรถดูเหมือนจะเป็นโรงแรม
“อย่าบอกนะแกจอดรถไว้ที่นี่อ่ะ หยุดเดี๋ยวนี้นะไอ้ แฮ่กๆ โจร แฮ่กๆ บ้า” ฉันหยุดหายใจหอบเฮือกใหญ่เลยล่ะเพราะวิ่งมาไม่ได้หยุดเลย ไอ้โจรนั่นมันวิ่งไปที่รถของมันแล้วไขกุญแจรถแล้วมองหน้าฉันแถมยังจะโชว์กระเป๋าสุดที่รักของฉันที่มันขโมยมาอย่างภาคภูมิใจ
“เอาคืนมานะโว๊ยยยย” ฉันพักเหนื่อยได้ไม่นานก็วิ่งต่อเพื่อจะไปเอากระเป๋าคืนมาให้ได้แต่แล้ว?
“หลบไป! อย่าพึ่งขวางทางฉัน! หลบไปปป ใครจะมาขวางไม่ได้ทั้งนั้นนนน พลั่ก!”
“แม้นนนน” เสียงรถขับออกไปพร้อมกับทิ้งควันให้สูดมันเข้าไป - -
ตอนนี้ฉันรู้สึกได้กลิ่นอะไรบางอย่างที่เป็นเครื่องดื่มใช่กลิ่นวิสกี้นี่ฉันจำกลิ่นมันได้ แต่เอ๊ะฉันจะมาจับโจรขโมยกระเป๋านะแล้วทำไม…
“เฮ้ย!” ตอนนี้ฉันกำลังนอนทับผู้ชายคนนึงอยู่และแล้วตัวฉันก็เปรียบไปด้วยวิสกี้ รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ก็จะโดนด้วยเหมือนกัน ฉันรีบลุกออกจากตัวผู้ชายคนนี้ทันที
“sorry!” ฉันขอโทษผู้ชายคนนี้พร้อมกับไหว้เป็นวัฒนธรรมของไทยที่งามมากๆ ฉันเป็นคนชนผู้ชายคนนี้จนล้มไปนอนกับพื้นรวมถึงฉันด้วย แต่เฮ้ยไอ้โจรมันหนีไปแล้วหรอ? ฉันมองไปรอบๆตัวก็ไม่เห็นรถของไอ้โจรและไม่มีเงาไอ้โจรเลย เฮ้ยยย TOT กระเป๋าของฉันน ทำไงๆดีทำไง
“ทำไงดี ทำไงดี” ฉันอุทานออกมาพร้อมกับกุมขมับของตัวเองอย่างหัวเสีย
“นายจะรับผิดชอบยังไงกับเสื้อสูทของฉัน?” ผู้ชายที่ฉันชนเมื่อกี๊พูดไทยได้ด้วย เฮ้ยเจอคนไทยแล้ว
“นายเป็นคนไทยหรอ? ^_^ ดีใจจัง เสื้อสูทของนายฉันสัญญาจะชดใช้ให้นะแต่..”
“จะชดใช้ได้ยังไง? คนอย่างนายนี่หรอจะชดใช้เสื้อสูทของฉันที่ราคาแพงถ้าคิดเป็นเงินไทยอย่างแกนี่นะจะชดใช้ได้” ไอ้ผู้ชายคนนี้มันเป็นใครเรียกฉันว่านายฉันไม่ใช่ผู้ชายนะโว๊ย และเรียกว่าแกด้วยแกไม่ใช่คนสนิทของฉันนะจะมาเรียกฉันแบบนี้ แล้วไอ้เสื้อสูทเนี่ยมันราคาเท่าไรกันเชียวว่ะ ต่อให้เป็นหมื่นล้านฉันก็ไม่สนหรอกนะก็ในเมื่อฉันไม่ได้ตั้งใจทำวิสกี้หกใส่ซะหน่อยนี่
“อย่ามาดูถูกคนอย่างฉันนะ ก็นายไม่ใช่หรอไงที่เดินมาขวางทางฉัน ฉันบอกให้หลบก็ไม่หลบนี่ อุตส่าห์ดีใจได้เจอคนไทยด้วยใจแล้วมาด่าฉันแบบนี้ ฉันยอมวิ่งไล่ไอ้โจรเมื่อกี๊จะดีซะกว่ามาโดนคนนิสัยแย่อย่างนายดูถูกอีก”
“นี่แกกล้ามากนะมาเถียงคนอย่างฉัน แกรู้มั๊ยฉันเป็นใคร” ไอ้ผู้ชายนิสัยแย่คนนี้มันเดินเข้ามากระชากคอเสื้อของฉันจนฉันตัวลอยเลยล่ะค่ะ
“ไม่รู้สิ นายยังไม่รู้ตัวเองเลยว่าเป็นใครแล้วฉันจะรู้มั๊ยว่านายเป็นใคร” ฉันแกล้งตอบมันกลับอย่างกวนๆ หมั่นไส้มันคิดว่ากลัวรึไงใหญ่มาจากไหนไม่สนหรอก
“อย่ามากวนตีนกุ!นะ มึงต้องให้กุพูดภาษาไทยสมัยพ่อขุนรามรึยังไงว่ะ”
ไอ้บ้าก็พูดแล้วนี่จะถามทำไมว่ะว่าต้องให้พูดป่าว แล้วมาขึ้นกุมึงใส่ฉันแบบนี้มันเสียมารยาทนะเฮ้ยยย
ฉันยังคงจ้องหน้านายนี่ต่ออย่างไม่เกรงกลัว
“นี่มึงท้ากุใช่มั๊ย ได้ มึงมานี่เลย” นายนี่พวกจบก็ดึงมือฉันหรือพูดง่ายๆลากนั่นเอง-_-
“จะพาฉันไปไหนปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ไอ้บ้าโรคจิตวิปริตที่สุดดด” ฉันตะโกนด่า แต่นายนี่ก็ยังคงลากฉันต่อไปเรื่อยๆอย่างหน้าด้าน
ไอ้บ้านี่มันลากฉันเข้ามาในร้านอาหารแห่งหนึ่งดูเหมือนจะเป็นผับที่เปิดแต่กลางคืนนะ แต่มันจะลากฉันเข้ามาทำไมมมม จะข่มขืนฉันหรอไงว่ะไอ้บ้า แล้วมันก็ลากฉันเข้ามาในห้องๆนึงซึ่งมีโซฟาตั้งอยู่แล้วไอ้บ้านี่ก็โยนฉันไปที่โซฟาอย่างแรง
“ฉันจะให้แกเลือกระหว่างตายกับเป็น”
“ไอ้บ้าใครๆเค้าก็เลือกเป็นทั้งนั้นแหละ บ้านนายเค้าเลือกตายกันรึไง!”
“พลั่ก!....”
ใบหน้าของฉันหันตามแรงที่ถูกกระทบอย่างแรงและมุมปากของฉันก็รู้สึกชามากๆ ใช่แล้วฉันถูกไอ้บ้านี่ต่อย ฉันจับดูที่มุมปากมีเลือดออกมาด้วย ไอ้บ้านี่มันคนรึป่าว!ทำร้ายได้แม้กระทั่งผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฉัน เท่าที่จำได้ไม่เคยมีใครต่อยฉันเลยตั้งแต่เกิดมาไอ้บ้านี่ล่ะคนแรก
“ไงมึง แค่โดนหมัดกุแค่นี้เงียบเลยอ่ะดิ จะบอกให้นะกุเรียนมวยไทยและเทควันโดมาด้วย ไงเจ็บล่ะสิ” เออ!ไอ้บ้าบ้านแกเรียกนุ่มนวลรึไงว่ะถามมาได้ แมร่งงง มึงไม่ต้องมาอวดมวยไทยและเทควันโดเลย กุไม่ได้เรียนแต่ก็ต่อยเป็นโว๊ยยย
“ไอ้บ้า! คิดว่าแกเป็นใครถึงกล้ามาต่อยหน้าฉัน แล้วลากฉันมาที่ไหนก็ไม่รู้เนี่ย แล้วมาด่าฉันปาวๆสติดีรึป่าวฮะ! แค่เสื้อสูทมันตายรึไง แค่ทำวิสกี้หกใส่อ่ะซักก็ออกแล้ว! ถ้าเสื้อสูทของนายแพงแค่วิสกี้หกใส่ ก็ต้องมีปัญญาซื้อใหม่ได้สิจะต้องมาเรียกร้องอะไร! ทำอย่างนี้เค้าเรียกว่าพ่อ
แม่ไม่สั่งสอนรู้ไว้ซะด้วย การทำร้ายผู้หญิงก็ไม่ต่างอะไรจากทำร้ายเพศแม่ตัวเองหรอกโว๊ย”
ฉันด่าไอ้บ้านี่จนนายนี่อึ้ง นายนี่มองหน้าฉันจากสายตาดูก็รู้โกรธแค้นที่ฉันด่าแน่ๆ ก็บอกแล้วฉันไม่สนหรอกลูกใครใหญ่มาจากไหนแล้วมาต่อยหน้าฉันแบบนี้อีกฉันก็จัดเต็มเลยสิ ฉันหวังว่าไอ้นี่จะสำนึกผิดบ้างนะที่ฉันด่าไปเพราะมันจ้องหน้าฉันแบบโกรธๆแต่สายตามันก็เดาใจยากมากๆเลยว่าคิดอะไรอยู่
“เมื่อกี๊แกบอกว่าฉันทำร้ายผู้หญิงงั้นหรอ?”
ดูมันสิ อะไรของมันว่ะ นี่ต่อยหน้าฉันไม่รู้หรอว่าฉันเป็นเพศอะไรอ่ะ - -
“ก็เอออ่ะสิ ฉันเป็นผู้หญิง!” ฉันตะค่อกใส่นายนี่
แล้วอยู่ดีๆไอ้บ้านี่ก็เดินเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นเรื่อยๆนายนี่จ้องมาที่ดวงตาของฉัน คือเราทั้งสองจ้องตากัน (ดีนะไม่ใช่ปลากัดไม่งั้นฉันได้ท้องกับไอ้คนโรคจิตแน่ๆ) -;-
“ผู้หญิงจริงๆด้วย”
“แล้วไงก็ผู้หญิงอ่ะดิ” ไอ้นี่ท่าจะบ้าจริงๆนะ มันพึ่งรู้ว่าฉันเป็นผู้หญิง อย่าบอกนะที่ต่อยหน้าฉันไปหนะคิดว่าเป็นผู้ชายอ่ะ - -“
“ฉันไม่น่ามองผิดเลย ไม่งั้นเธอคงไม่เจ็บตัวแบบนี้หรอกนะสาวน้อย” ไอ้บ้านี่มันยิ้มอย่างผู้มีชัยชนะ สายตามันที่จ้องฉันตอนนี้มันน่ากลัวมากๆเลยล่ะ ฉันได้แต่หลบสายตาของมันที่จ้องฉันตอนนี้
“อะไรของนาย” ฉันไม่รู้จะพูดอะไรจริงๆ นึกอะไรได้ก็พูดไปเพราะถ้าให้นายนี่จ้องฉันแบบนี้
ไม่ไหวจริงๆ
“ผู้หญิง ดีแล้วจะได้จัดการไม่ยาก” ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีกับคำพูดของไอ้บ้านี่เลยแฮะ ผู้ชายที่พูดว่าจัดการกับผู้หญิงในละครไทยที่เคยดูมันหมายความว่าไร? ไอ้นี่จะข่มขืนฉันงั้นหรอ? เฮ้ยยยย
“นายจะทำอะไร” แล้วคำพูดนี้ก็หลุดออกมาจากปากของฉันที่ไม่เคยพูดกับผู้ชายที่ไหนมาก่อนจริงๆนะ เคยเห็นแต่นางเอกในละครพูดบอกไอ้โกงในเรื่อง แล้วฉันก็ด่านางเอกบ่อยๆว่าเป็นคำพูดที่งี่เง่า แต่ได้เจอกับตัวเองแล้วรู้สึกเหมือนเป็นนางเอกในละครเลยมันต้องพูดจริงๆ
“แล้วคิดว่าผู้ชายอย่างฉันจะทำอะไรผู้หญิงอย่างเธอล่ะ?” ไอ้บ้านี่เขยิบตัวเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆตอนนี้ตัวฉันนอนติดโซฟาแล้วนะ ไอ้บ้าออกไปจากตัวฉันเดี๋ยวนี้ >0<
“ปั้ง!”
โชคดีที่อยู่ดีๆก็มีใครที่ไหนไม่รู้เปิดประตูเข้ามาในห้องทำให้ ไอ้บ้าโรคจิตนี่หยุดชะงักไป ฉันเองก็รีบผลักไอ้บ้านี่ออกจากตัวแล้ววิ่งไปหาคนที่เปิดประตูเข้ามาโดยไม่สนว่าเค้าจะเป็นใคร
“ช่วยด้วยค่ะ! ไอ้บ้า - - โรคจิต -_- วิปริต- -“ ลามก(- -) มันจะข่มขืนฉันค่ะ” ฉันวิ่งไปหลบหลังผู้ชายคนที่เปิดประตูเข้ามาโดยไม่ได้มองหน้าเค้าเลยเพราะตอนนี้ต้องการให้เค้าช่วยฉันออกไปจากห้องนรกนี้ด่วน! - -
“ชีต้า นี่มึงจะปล้ำเด็กผู้ชายงไงว่ะ” อะไรนะผู้ชายงั้นหรอ? -_-“ ผู้ชายตรงหน้าฉันเค้าคิดว่าฉันเป็นผู้ชายล่ะ สายตาแย่จริงๆเลย ว่าแต่เมื่อกี๊เค้าเรียกไอ้โรคจิตว่าไง ชีต้า?
“มึงมาขัดจังหวะว่ะไอ้ไฮเปอร์ เชี่ยยย แมร่งยัยเด็กคนนี้มันเป็นผู้หญิงโว๊ย” ไอ้บ้าโรคจิตตะโกนบอกผู้ชายตรงหน้าฉัน แต่ว่าเหมือนทั้งสองคนจะรู้จักกันด้วยนะ
“ผู้หญิง?” นายผู้ชายคนที่ชื่อว่าไฮเปอร์(เห็นไอ้โรคจิตเรียกเมื่อกี๊อ่ะนะ- -) หันมามองหน้าฉันอีกครั้งนายนี่จ้องหน้าฉันอย่างเสียมารยาทด้วยล่ะ พอๆกับไอ้โรคจิตนั่นเลย
“ไงล่ะมึง เชี่ยยย ผู้หญิงใช่มั๊ยล่ะ” ไอ้บ้าโรคจิตกอดอกยิ้มเยาะแล้วมองมาที่ฉัน
“แล้วมึงจะปล้ำเค้าหรอว่ะ?” ผู้ชายที่ชื่อไฮเปอร์อะไรนี่ถามไอ้บ้าโรคจิต
“เชี่ยยย ผู้หญิงแบบนี้กุไม่มองหรอกโว๊ยแต่ที่ทำไปเพราะหมั่นไส้ ยัยนี่ทำวิสกี้หกใส่ฉันและไม่ยอมชดใช้ค่าเสียหาย” เฮ้ยยย ไอ้บ้าฉันบอกตอนไหนว่าจะไม่ชดใช้ที่ไอ้สูทราคาหลักล้านของแกว่ะ! อย่ามาใส่ร้ายฉันนะ
ผู้ชายที่ชื่อไฮเปอร์หันมาหน้าฉัน ประมาณว่าเชื่อไอ้โรคจิตนี่ -8-
“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้สูทของไอ้บ้านี่เปียกนะค่ะ” นี่เชื่อฉันเถอะนะค่ะคุณไฮเปอร์-0-
“ไอ้ชีต้า ผู้หญิงคนอื่นๆมึงจะเอาคนไหนกุไม่ขัดแต่คนนี้อย่าเลยว่ะ”
“อะไรของมึง ไฮเปอร์ นี่มึงหลงเชื่อยัยเด็กนี่งั้นหรอว่ะ มันแค่พูดเท่านี้เองนะว่ะ” ไอ้บ้าโรคจิตทำหน้าโมโหใส่ไฮเปอร์ อัศวินม้าขาวของฉันนนน >-< คงโมโหแหละที่ไม่ได้แอ้มฉัน555+
“มึงเคยบอกกุนะว่าผู้หญิงถ้าเค้ายอมมึง มึงถึงจะเอาอ่ะ”
ไฮเปอร์พูดแบบนี้ก็แสดงว่าไอ้นี่มันเอามาหลายคนแล้วหรอว่ะ! ม้ายยยย ฉันเกือบแล้วมั๊ยเล่า
“เออ กุเคยพูด แต่ยัยเด็กนี่กุทำเพราะสั่งสอนว่าอย่ามาเก่งกับคนอย่างกุไง’’ โหยยย แกเป็นใครกันว่ะถึงไม่ให้ใครด่ารึอวดดีใส่เลยอ่ะ หน้าตาก็งั้นๆแหละสายตาอย่างกับเสือชีต้ารูปร่างสูงอย่ากะเปรตหน้าขาวเนียนแบบนี้เกย์รึป่าวก็ไม่รู้ >_<
“กุว่าน่าสงสารนะ” ไฮเปอร์ผู้ชายที่ใจดีและดีที่สุดตั้งแต่ที่ฉันเจอในนิวยอร์ก ^_^
ไอ้บ้าโรคจิตมองหน้าฉันด้วยสายตาที่เหมือนกับเสื้อจะขย้ำเหยื่อตรงหน้า น่ากลัวชะมัด >=<
“เออกุจะปล่อยไป เพราะเห็นว่ามึงขอนะ” เย้! ^^ ฉันจะได้หลุดพ้นจากนรกนี่สักที ไอ้บ้านี่ยอมปล่อยฉันจนได้
และแล้วไอ้โรคจิตนี่ก็เดินออกจากห้องไป ความรู้สึกเหมือนเกิดใหม่เลยล่ะ - -
ไฮเปอร์หันมายิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน ฉันยิ้มตอบและขอบคุณเค้าต่างๆนาๆแทบจะก้มกราบเลยก็ว่าได้ ถ้าเค้าไม่เข้ามาฉันได้เสร็จไอ้บ้านั่นไปแล้วแน่ๆเลย
แล้วไฮเปอร์ก็พาฉันเดินออกมาจากผับนรกนั่น ฉันก็เล่าเหตุการณ์ที่ไอ้โจรนั่นฮกกระเป๋าฉันไปและมาเจอไอ้โรคจิตนั่น ซึ่งมันซวยมากๆจริง -9-
“เธอพักคนคอนโดที่ไหนล่ะ เดี๋ยวฉันพาไปส่ง”
“ไม่ต้องหรอกค่ะเกรงใจ^^” แหมคนอย่างฉันก็ต้องมีปฎิเสธบ้างอะบ้างอะไรบ้าง
“ไม่ต้องหรอกเกรงใจหรอกน่า เดี๋ยวฉันจะไปส่งเธอเอง”
“จ๊อกๆ จ๊อกกกก” -o- เสียงอะไรว่ะ? อ่ะจึ๋ยฉันรู้แล้วเสียงท้องของฉันมันร้องค่ะ เพราะมันไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เช้าแล้ว T T นิวยอร์กมันเลวร้ายขนาดนี้เลยหรอ ฉันโดนฉกกระเป๋า ข้าวเช้าไม่ได้กลิ่น แถมยังเจอคนบ้าๆอย่างอีตานั่นอีก ฮืออออออ
“เธอคงยังไม่ได้กินข้าวเช้าสินะ” ไฮเปอร์เค้ารู้ด้วยล่ะว่าท้องฉันร้อง น่าอายชะมัด
“เอ่อ…คือไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เช้าแล้วอ่ะค่ะ” ฉันตอบอย่างอายๆ ให้ตายเหอะ ฉันคุณหนูแห่งไร่องุ่นสุจจินันกรณ์ ไม่เคยต้องมาอดยากและลำบากแบบนี้จริงๆ เวนกรรมอะไรของไอ้องุ่นว่ะเนี่ยยย >0<
“นี่มันก็จะบ่าย1แล้วนะ เธอไม่กินข้าวเช้าเดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพาะหรอก มาเดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง ถือว่าไถ่โทษแทนไอ้ชีต้ามันล่ะกันนะ” ไฮเปอร์พูดจบก็จูงมือฉันให้เดินตามเค้าไปทันที โดยไม่ถามฉันสักคำว่าจะไปมั๊ย
และแล้วเราทั้งสองคนก็นั่งอยู่ในร้านอาหารไทย(แต่ไม่ใช่ร้านที่ฉันไปเมื่อเช้าหรอกนะ) ฉันนั่งตักข้าวผัดไข่ใส่ปากอย่างกับคนอดยากจริงๆ - -“ แต่ก็ไม่อายแล้วล่ะเพราะหิวสุโค่ยยย
“เธอนี่ท่าจะหิวมากนะ” ก็เอออ่ะดิค่ะคุณไฮเปอร์ กินแบบนี้เรียกว่าอยู่ดีกินดีมารึไงค่ะ -*-
ฉันไม่ได้ตอบคำถามของเค้าหรอกฉันกินอย่างเดียวไม่สนใจโลกภายนอก
“จริงสิ ฉันยังไม่รู้ชื่อเธอเลยนะ”
ฉันหยุดการกินแล้วมองหน้าไฮเปอร์ จริงๆด้วยนายนี่ยังไม่รู้จักชื่อฉันเลยนี่น่า
“เรียกฉันว่าองุ่นค่ะ ^^”
“องุ่น? ชื่อน่ารักดีนะ 555+”
-*- น่ารักแล้วมันน่าขำตรงไหนเนี่ย
“ฉันชื่อไฮเปอร์นะยินดีที่ได้รู้จัก”
อัพแล้วๆ ภาษาอังกฤษอาจมีมั่วบ้างผิดบ้างขออภัยด้วยนะค่ะ อ่านแล้วคอมเม้นด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น