คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Departure to America
และแล้ววันศุกร์ก็มาถึงจนได้ วันนี้เป็นวันที่ฉันจะต้องเดินทางไปอเมริกา ม๊ามาปลุกตั้งแต่ตี5แต่ฉันกว่าจะขึ้นเครื่องประมาณสี่โมงเช้า ฉันจะเหยียบแผ่นดินไทยวันสุดท้ายแล้วหรอ โอ้มายยยย คิดถึงไร่องุ่นคิดถึงโรงบ่มไวน์คิดถึงสระบุรีคิดถึงป๊าม๊าคิดถึงทุกคนนนน T-T แต่ตอนนี้ก็เวลาเจ็ดโมงเช้าแต่ต้องรีบไปเพราะกว่าจะไปถึงสุวรรณภูมิอีกมันก็ไม่ใกล้และไม่ได้ไกลจากสระบุรีนักหรอกนะ
“คุณองุ่น ดูแลตัวเองดีๆนะค่ะ T[]T ที่อเมริกาไม่ใช่บ้านเมืองของเราทำอะไรก็ระวังนะค่ะยายบัวเป็นห่วงคุณองุ่นเหลือเกิน ฮือออ’’ ยายบัวทำฉันน้ำตาตกเลยล่ะ ฉันจึงเข้าไปกอดยายบัวก่อนจะลากกระเป๋าเดินทางไปที่หน้าบ้านซึ่งมีรถเก๋งBMW เปิดฝาท้ายรอไว้อยู่แล้ว
“คุณองุ่นไม่ลืมอะไรแน่นะครับ” ลุงชินคนขับรถคนสนิทของพ่อซึ่งก็รุ่นเดียวกับพ่อฉันี่แหหละ ลุงชินเป็นลูกชายของยายบัว ลุงชินเป็นคนที่ใจดีซื่อสัตย์เหมือนๆกับยายบัวและยังเป็นคนคอยเตือนฉันเวลาออกไปไหนลุงชินจะต้องไปรับส่งแทบตลอด ฉันเคราพลุงชินเป็นลุงของฉันจริงๆ
“ไม่ลืมแล้วค่ะ” นี่ฉันจะต้องไปจริงๆใช่มั๊ยมันไม่ใช่ความฝันนนฉันหยิกแก้มตัวเองอีกครั้งซึ่งมันเจ็บและรู้สึกได้ ฮือๆ ไม่อยากไปเลย ฉันเดินไปเรื่อยๆจนถึงไร่องุ่นและโร่งบ่มไวน์ที่อยู่ไม่ไกลจากไร่นัก กำลังมีทั้งคนงานคนสวนกำลังทำงานฉันมองแล้วอยากจะเก็บภาพความทรงจำนี้ไว้เพราะอีกนานกว่าจะได้กลับมาที่นี่ ฉันคงคิดถึงแย่ ก็แหงแหละฉันไม่เคยไกลบ้านเกิน2วันนี่ ฉันกวาดสายตามองไปทั่วๆไร่องุ่นที่สวยงามอย่างเศร้าๆซึ่งกำลังได้อารมณ์แต่ถูกขัดจังหวะซะก่อน
“แกจะยืนอำลาอาลัยอีกนานมั๊ยองุ่น ป๊ากับม๊านั่งรอในรถนานแล้วนะ! ทำเหมือนจะไม่ได้กลับมาที่ไร่งั้นแหละขึ้นรถเร็วๆ” เสียงทำลายอารมณ์บิ้วๆของฉันก็คือป๊านี่แหละ ให้ลุงชินขับรถตามฉันเดินมา ฉันก็มัวเหม่อลอยจริงๆแหละ -;-
หลังจากที่ฉันขึ้นรถออกจากไร่มาฉันก็หลับสนิทโดยไม่รู้ตัวเพราะเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ตี1เพราะมัวคุยโทรศัพท์กับยัยน้ำแข็ง เรื่องที่จะไปอเมริกานี่แหละ แล้วม๊าก็มาปลุกตี5ฉันก็นอนไม่เต็มที่เอาซะเลย
เมื่อมาถึงสุวรรณภูมิฉันป๊าม๊าพร้อมกับลุงชินที่ลากประเป๋าเดินทางของฉันเดินตามหลังมาตลอดทางเดิน
“ป๊าส่งแกแค่นี้นะองุ่น” อยู่ๆป๊าก็หยุดเดินก่อนที่จะถึงการเช็คอิน ตอนนี้อยากจะร้องไห้มากๆเลยล่ะ T T
“ป๊าก็เดินไปส่งหนูเช็คอินหน่อยสิแล้วพอตรวจหนังสือเดินทางป๊าค่อยกลับก็ได้อ่ะ” ฉันเริ่มใจไม่ดีพอรู้ว่าป๊าจะกลับเลย ฉันหันไปมองม๊าพร้อมกับน้ำตาไหลแหมะๆและเข้ากอดม๊าทันที
“ฮือๆ ม๊าหนูรักม๊านะ ฮือออ TOT หนูจะรีบๆเรียนให้จบและกลับมาหาม๊านะ” ฉันกอดม๊าร้องไห้ง้ากเลยล่ะ ป๊าที่ยืนมองอยู่ก็เข้ามากอดด้วยอีกคนเราสามคนพ่อแม่ลูกกอดกันกลมเลยล่ะ ลุงชินที่ยืนมองอยู่ไม่ไกลนักก็น้ำตาหยดดราม่าโคตรๆ
“ไม่ว่าจะเรียนยากยังไงก็ต้องสู้นะองุ่น ที่อเมริกามีอะไรหลายอย่างให้แกต้องเผชิญกับมัน เอาล่ะเต็มที่นะ สู้!” ป๊าเช็ดน้ำตาและพูดสอนฉันหลังจากนั้นป๊ากับม๊าและลุงชินก็กลับไป ฉันก็เช็คอินและตรวจหนังสือเดินทางและทำอะไรเสร็จหลายๆอย่าง ก็มานั่งรอขึ้นเครื่องและหลับไปงีบนึงแต่ก็ต้องตื่นเพราะเสียงริงโทนโทรศัพท์ที่ดังขึ้น
ไวน์
“HELLO!” ผมเอ่ยทักน้องสาวสุดที่รักของผมอย่างกับเพื่อนกันเอง
“พี่ไวน์โทรมาทำไม” ไอ้องุ่นยังปากเสียได้อีก นี่มันจะไปอเมริกาแล้วพี่ชายมันเป็นห่วงจะโทรมาหาไม่ได้รึยังไงกัน แล้วมันก็ไม่โทรมาบอกเลยว่าจะขึ้นเครื่องตอนไหนอะไรยังไง ผมเลยต้องเป็นฝ่ายโทรหามันก่อน
“กำลังรอขึ้นเครื่องอยู่ รู้สึกว่าอีก10นาทีก็น่าจะขึ้นได้แล้วนะ” มันจะบอกว่ารู้สึกทำไมก็บอกว่าอีก10นาทีก็จบ - -
“องุ่นไปเรียนอเมริกาตั้งใจเรียนเข้าล่ะอย่าเที่ยวบ่อยนะ ^^” ผมแกล้งแซวมัน ความจริงก็บอกด้วยความเป็นห่วงอยากให้มันตั้งใจเรียนไม่ใช่เอาแต่เที่ยว เหมือนกับผม555 ตั้งแต่มาฝรั่งเศสผมทั้งเรียนทั้งเที่ยวบ่อยมากเลยล่ะแต่ก็ไม่เสียคนนะ^_^
“…….”
“ฮาโหล องุ่นฟังที่พี่พูดรึป่าว แกจะเงียบทำไมเนี่ยแกฟังนะใครทำอะไรแกให้โทรบอกพี่ แกเป็นอะไรให้โทรบอกพี่ ใช้ชีวิตต่างประเทศคนเดียวมันไม่ใช่ง่ายๆแต่มันก็เป็นประสบการณ์อย่างหนึ่งทำให้เรารู้จักพึ่งตัวเองได้” ผมพูดสอนยัยองุ่นน้องสาวสุดที่รักแต่ยัยนั่นก็ยังเงียบอยู่อีกนะ - -
“ฮาโหล องุ่น” นี่มันจะเล่นบทใบ้กับผมเหมือนตอนช่วงสมัยมัธยมรึป่าวเนี่ย - -
“ฮึก…”
ยัยองุ่นเงียบไปแต่ผมได้ยินเหมือนเสียงสะอื้นครับ เฮ้ย รึว่ายัยองุ่นร้องไห้ว่ะ
“องุ่น องุ่น”
“ฮึก… พี่ไวน์… ฮืออออ” นั่นไงร้องไห้จริงๆด้วย บอกตามตรงนะครับผมไม่ชอบเห็นคนที่ผมรักร้องไห้และเสียใจสักเท่าไร
“แกจะร้องไห้ทำไม แกไปอเมริกาเพื่ออนาคตของตัวเองไม่ได้ไปขายตัวซะหน่อย!” ผมแอบโมโหที่ยัยองุ่นร้องไห้เพราะผมไม่ชอบให้มันอ่อนแอแบบนี้เลยจริงๆ เลยประชดใส่มันไปเผื่อมันจะขำออกมาบ้าง
“ฮือๆ ไม่เห็นจะต้องเอาไปเปรียบกับคำว่าขายตัวเลยนี่ T^T มีเยอะแยะให้เปรียบเทียบอ่ะ!”
นี่ขนาดมันร้องไห้ยังขึ้นเสียงกับผมเลยครับไอ้น้องสาวคนนี้ - - เออๆเดี๋ยวหาคำเปรียบอย่างอื่นก็ได้
“เออน่า แกอยากร้องก็ร้องออกมาให้หมด”
“ฮือๆๆๆ” - -
“ไปอเมริกาห้ามร้องไห้นะ ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายเข้าใจมั๊ยน้องรัก”
“ฮือออออ เข้าใจ ฮึก ฮืออ” นี่องุ่นมันเข้าใจแน่นะ - -“
“พี่ไวน์หนูต้องไปขึ้นเครื่องแล้ว ไปก่อนนะ”
“อืม ถึงอเมริกาแล้วติดต่อกลับหาพี่ด้วยนะอย่าลืมล่ะ”
“อื้ม”
“จำไว้นะ ห้ามร้องไห้ นี่คือคำสั่งของพี่ชาย! และตั้งใจเรียนนะ แค่นี้แหละเปลืองเงินของฉัน”
“ค่ะ บาย”
หลังจากนั้นผมก็กดตัดสายไป ผมเป็นห่วงไอ้องุ่นมากๆเลยคิดว่าองุ่นมันไม่เป็นไรง่ายๆ เพราะมันเป็นคนเก่งแค่อ่อนไหวกับบางเรื่องเท่านั้นเอง
“ไวน์! นายมัวทำอะไร ไม่เปิดประตูให้ฉันนานสองนานแล้ว ห้องก็ไม่ได้ล็อคฉันเลยเปิดประตุเข้ามาเอง” ซวยแล้วสิกุ ผมมัวแต่คุยโทรศัพท์กับยัยองุ่นจนลืมไปว่าวันนี้ บีบี แฟนของผมจะเอาภาพไร่องุ่นที่ถ่ายมาให้ดูที่คอนโด นี่ผมคุยกับองุ่นเพลินจนไม่ได้ยินเสียงกริ่งเลยหรอเนี่ย ตายแน่ๆกุ บีบีเห็นน่าตาสวยใสน่ารักแบบนี้ถ้ารู้จักดี จะรู้ว่าโคตรปีศาจเลยยย
“คือฉันคุยโทรศัพท์ ขอโทษด้วยไม่ได้ยินที่เธอกดกริ่งเลย” ตอนนี้บีบีกอดอกจ้องหน้าผมอย่างสงสัยสายตายัยนี่น่ากลัวมากจริงๆครับ นี่มันเลือกแฟนถูกแล้วใช่มั๊ยเนี่ยยยย
“แล้วคุยกับใคร เรื่องอะไร สำคัญแค่ไหน ถึงไม่ได้ยินเสียงกริ่งที่ฉันกด” ว่าล่ะยัยนี่ต้องถามแบบนี้ อะไร ยังไง ที่ไหน มากท่าไร ผมกับบีบีชอบมีปากเถียงกันบ่อยครับ ยัยบีบีชอบหาว่าผมแอบมีกิ๊กเมื่อก่อนจะขึ้นปี4ยิ่งกว่านี้อีกเดี๋ยวนี้ก็เบาลงแล้ว(นี่เบาลงแล้วนะ) แต่ช่วงนี้ผมโทรหายัยองุ่นบ่อยยัยบีบีก็หาว่าผมแอบมีกิ๊ก - -“
“ฉันคุยกับน้องสาวววว”
“แล้วทำไมคุยนานจัง แล้วจะคุยอะไรจนไม่ได้ยินเสียงกริ่งอ่ะ” เอาแล้วไงยัยนี่หาเรื่องผมอีกแล้วไม่เคยฟังเหตุผลของผมบ้างเลยผมล่ะปวดหัวจริงๆ
“ก็องุ่นน้องสาวของฉันมันจะไปเรียนต่อที่อเมริกาแล้วออกเดินทางวันนี้ ก็เลยโทรคุยกับมัน” ผมพยายามอธิบายให้บีบีเข้าใจแบบสั้นๆ หวังว่ายัยนี่คงจะไม่งอนผมหรอกนะ แค่ผมโทรหาน้องสาวหนะ -_-
“น้องสาวให้จริงเหอะ” ก็น้องสาวอ่ะดิ ในชีวิตผู้หญิงที่รักจริงๆก็มีม๊ากับองุ่นนี่แหละ ตลอดเวลาผมยอมรับว่าผมคบผู้หญิงหลายคนแต่พอผมได้รู้จักกับบีบีชีวิตผมเปลี่ยนไปมากๆ ผมมาอยู่ฝรั่งเศสปี1ก็เรียนๆเที่ยวเล่นคบผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า แต่ยัยบีบีเข้ามาในชีวิตผมก็รู้สึกว่านอกจากม๊ากับองุ่นแล้วผู้หญิงที่ผมต้องยอมก็คือยัยบีบีนี่แหละ ตอนแรกที่ผมเจอยัยบีบีบอกตรงๆว่าไม่ชอบขี้หน้าเพราะยัยนี่ทำเป็นอวดดีรู้ซะทุกเรื่องและชอบว่าผมซะส่วนใหญ่ แต่ไปๆมาๆดันมาหลงรักซะงั้น ผมก็ได้เป็นแฟนกับยัยบีบีตอนปี2หลังจากนั้นมาคบกันมาเรื่อยๆจนถึงปัจจุบันแม้จะมีทั้งทุกข์และสุขก็เถอะผมจะยอมยัยนี่ตลอดไม่ว่ายัยบีบีจะผิดก็ตาม -_-“
“นี่จะดูมั๊ยรูปอ่ะ ถ้าไม่ดูฉันจะกลับล่ะ” ยัยบีบีที่นั่งรอผมนานแล้วเอ่ยปากว่าผมทันที
“จะไปเดี๋ยวนี้แหละ รอเดี๋ยวเดียว”
นี่ขนาดผมยังไม่ได้แต่งงานด้วยนะเป็นแค่แฟนยังยอมขนาดนี้แล้วถ้าเป็นสามีภรรยากันผมต้อง
________________________________________________________________________________
ตอนหน้าจะมีพระเอกชีต้าจะออกโรงแล้วนะค่ะอย่าลืมอ่านนะค่ะ คอมเม้นด้วยนะค่ะอย่าอ่านอย่างเดียว
ความคิดเห็น