คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ฮะ! อเมริกา >0
บ้านสุจจินันกรณ์
บ้านสุจจินันกรณ์เป็นครอบครัวที่ฐานะอยู่ในลำดับต้นๆของจังหวัดสระบุรีและไร่องุ่นยังดังที่สุดในประเทศไทยอีกด้วย ครอบครัวนี้มีเงินถึงกับส่งลูกไปเรียนเมืองนอกได้กี่คนก็ได้แต่บ้านนี้ก็มีแค่ลูก2คนเท่านั้นเองจึงเป็นเรื่องชิวๆนักที่จะส่งเรียนต่างประเทศ
“ไม่ได้นะ! ป๊าจะบังคับหนูไปเรียนต่อต่างประเทศไม่ได้เด็ดขาด!” ตอนนี้ฉันกำลังอ้อนวอนหรือง่ายๆคือเถียงกับป๊าของฉันที่อยู่ดีๆก็จะส่งฉันไปเรียนต่อที่อเมริกา >0<
“ทำไมถึงดื้ออย่างนี้นะไอ้ลูกคนนี้ ยังไงก็ต้องไปไม่มีแต่” ป๊าฉันยังคงยื่นคำขาดว่าต้องไป!
“หนูไม่ไป ไม่เอา ไม่ชอบ จะไปทำไมต่างประเทศเรียนที่เมืองไทยก็ดีอยู่แล้วอ่ะป๊า” ฉันยังคงอ้อนวอนเข้าไปจับแขนป๊าเพื่อออดอ้อนให้ป๊าเปลี่ยนใจ แต่รู้สึกว่าจะไม่เป็นผล - -“
“ไม่ต้องมาขอร้องป๊าเลย ป๊าจะให้แกไปใช้ชีวิตโดยไม่มีป๊ากับม๊า ตั้งแต่แกคลอดออกมาจนปัจจุบันเคยใช้ชีวิตด้วยตัวเองบ้างมั๊ยล่ะ วันๆเอาแต่นอนอยู่บ้านกินแต่องุ่นเนี่ย”
ป๊าไม่เห็นจะต้องสวดยาวเลยนี่ - - แต่ก็จริงแหละตั้งแต่ฉันเกิดมาจนปัจจุบันฉันไม่เคยห่างเกิน2วัน ไม่เคยไปอยู่ที่ไหนคนเดียวเกิน2วัน ใช้ชีวิตเองก็ไม่เป็น อยู่บ้านก็มีแม่บ้านทำกับข้าวซักผ้าให้ ไปเรียนลูกน้องพ่อก็ไปส่ง ชีวิตฉันนับว่าสบายเกินนน
“โหหหห ป๊า ไม่เอาอ่ะขอหนูอยู่เมืองไทยเหอะ แค่พี่ไวน์คนเดียวก็พอแล้ว”
ฉันก็ยังคงอ้อนป๊าเหมือนเดิมจนกว่าป๊าจะใจอ่อนแต่ดูแล้วคงยากอ่ะ แต่ความจริงแล้วป๊าอยากให้ลูกของป๊าใช้ชีวิตด้วยตัวเองทำอะไรเองเป็นบ้างจะได้รู้จักความลำบากเพราะกว่าป๊าจะสร้างไร่องุ่นที่มีชื่อเสียงและกว่าจะมีเงินขนาดนี้ได้ป๊าเคยบอกว่าผ่านอะไรๆมาหลายอย่างซึ่งลำบากมากๆ
“ไม่ได้ ป๊ายอมแกมาตั้งแต่แกจะขึ้นม4แล้วจะให้แกไปเรียนกรุงเทพตอนมอปลายแล้วแกไม่ยอมไป ป๊าก็ยอมจนจบมอปลายแล้วจะให้แกไปต่ออเมริกาแกไม่ไปไม่ได้เพราะป๊าจะไม่ยอมเป็นครั้งที่2”
T0T ป๊าทำไมใจร้ายแบบนี้หนูไม่อยากไปอเมริกา เคยไปเที่ยวก็เคยอยู่หรอกแต่จะให้ไปอยู่คนเดียวมันง่ายซะที่ไหนเล่า ดูแล้วฉันอ้อนคนเดียวจะไม่ได้การเลยหันไปซบม๊าของฉันที่นั่งเป็นคุณนายอยู่บนโซฟา
“ม๊าดูป๊าดิจะให้หนูไปอยู่อเมริกาคนเดียวอ่ะ หนูเป็นผู้หญิงนะจะให้ไปได้ยังไงเล่า” ฉันอ้อนม๊าสุดที่รักที่ตามใจฉันมากที่สุดในบ้าน แต่แทนที่ม๊าจะช่วยพูดกับป๊าให้กลับเป็นงั้นไป…
“ม๊าว่าองุ่นก็ลองไปใช้ชีวิตแบบที่ป๊าบอกเถอะนะจะได้รู้ความลำบาก ถ้าองุ่นไปเรียนต่อที่อเมริกากลับมาอยากได้อะไรม๊าจะให้ทุกอย่างเลย” ม๊ายังคงใช้คำพูดเดิมๆตั้งแต่ฉันเด็กจนโตป่านนี้แล้วก็ยังพูดว่าจะให้ทุกอย่างเพียงแต่ต้องทำตามที่ม๊ากับปาสั่ง ตามใจแบบเด็กๆซึ่งใช้กับฉันมาตลอดจนป๊าว่า ว่าม๊าตามใจฉันจนเคยตัวล่ะ
“ม๊าอ่ะ ไม่ต้องเอาอะไรมาแลกเลยนะค่ะว่าจะซื้อนู้นนี่ให้หนูไม่อยากได้ เพียงแต่ว่าไม่ต้องการไปอเมริกาเท่านั้นเอง”
“ต่อให้แกไปหรือไม่ม๊าของแกก็ซื้อให้แกอยู่แล้วไม่ว่าแกอยากได้อะไร เพราะชะนั้นมีค่าเท่ากัน ต้องไป! ตกลงตามนี้นะ ป๊าจองตั๋วไว้แล้วจะออกเดินทางวันศุกร์นี้” โอ๊ยยย T0T นี่ฉันต้องไปไปอเมริกาจริงๆหรอ ไปคนเดียวซะด้วยหลงทางซะมั้ง ป๊านะป๊าที่บังคับให้ไปให้ได้เพราะจองตั๋วไว้ล่วงหน้าแล้วใช่มั๊ยถ้าไม่ได้จองไว้ก็คงใจอ่อนใช่มั๊ยล่ะ เอ๊ะ? แต่ว่า.. วันศุกร์นี้?จะออกเดินทางงั้นหรอ แล้ววันนี้วันอะไรอ่ะ
“ม๊าวันนี้วันอะไรอ่ะ” ฉันหันไปถามม๊าอย่างรวดเร็วในขณะที่ป๊าของฉันตอนนี้คงไปที่ไร่องุ่นลั๊นลาแล้วล่ะที่บังคับฉันไปจนได้
“วันนี้ วันพุธ ถามทำไมล่ะลูก” ไม่จริงงงงงงง ป๊า!ทำไมจองตั๋วได้รวดเร็วทันใจแบบนี้อ่ะ พรุ่งนี้อีกวันเดียวฉันจะต้องไปอเมริกาแล้ววววว โอ้ม๊ายยยยยยย
“เดี๋ยวม๊าจะไปตลาด ลูกจะเอาอะไรรึป่าว? อยู่บ้านก็เก็บเสื้อผ้าตั้งแต่วันนี้ซะล่ะ”
ม๊ายังคงทำเหมือนเหตุการณ์ปกติไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่ฉันจะบ้าตายอยู่แล้ว ทั้งๆที่ไม่ได้อยากไปแม้แต่นิดต้องถูกบังคับแล้วก็ไปกะทันหันมากยังไม่มีเวลาทำใจเลยนะ T^T
“คุณผู้หญิงค่ะ รถพร้อมแล้วค่ะ” เสียงยายบัวดังขึ้น เป็นแม่บ้านของบ้านฉันก่อนที่ฉันจะเกิดซะอีกซึ่งฉันเรียกว่ายายเพราะอายุก็หกกว่าๆแล้วแต่ซื่อสัตย์ต่อบ้านฉันมากๆฉันเคราพยายบัวเป็นเหมือนแม่คนที่สองเลยล่ะเพราะเลี้ยงฉันมาตอนเด็กๆเวลาที่ป๊ากับม๊าไม่อยู่
หลังจากที่ฉันต้องอยู่ในบ้านคนเดียวฉันก็ขึ้นไปบนห้องนอนแล้วไปหยิบกระเป๋าเดินทางใบยักษ์เพื่อเตรียมที่จะเก็บเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัว
“คือเรื่องมหัศจรรย์ที่เราได้พบกัน คือเรื่องมหัศจรรย์ที่ฉันได้รักเธออออ” เสียงริงโทนโทรศัพท์ของฉันนี่แหละค่ะ ฉันหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานของฉันอย่างเซ็งและกดรับสายโดยที่ไม่ดูว่าเป็นเบอร์ของใคร
[hello! น้องสาว]
“พี่ไวน์! โทรมาได้ตรงเวลาที่น้องลำบากใจมากๆ” พี่ไวน์พี่ชายแท้ๆและคนเดียวของฉันนั่นเอง ตอนนี้พี่ไวน์เรียนเกี่ยวกับการบ่มไวน์ต่างๆและเรื่ององุ่นอยู่ที่ฝรั่งเศสซึ่งถูกป๊าบังคับให้ไปเรียนตั้งจบมอหกจนตอนนี้พี่ชายฉันอยู่ปี4แล้ว แต่คนที่กำลังจะรีบเคราะห์กรรมต่อคือฉันที่ต้องไปอเมริกา - -‘’
[ลำบากใจเรื่องที่ป๊าบังคับให้ไปเรียนที่อเมริกาอ่ะดิ]
เฮ้ยไอ้พี่ไวน์มันรู้เรื่องได้ไงว่ะฉันยังไม่ได้บอกเลยสักคำ
“พี่รู้ได้ไง อย่าบอกนะว่ารู้เห็นเป็นใจกับป๊ามาตั้งนานแล้วอ่ะ”
[ก็ไม่ได้นานสักหน่อยแค่เมื่อสัปดาห์ที่แล้วป๊าโทรหาพี่ก็เท่านั้นเอง มีเรื่องอะไรของแกที่พี่ไม่รู้มั้งล่ะ]
ใช่จริงๆตั้งแต่เป็นน้องมันมามันรู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับฉันเว้นแต่จะช้ารึเร็วที่จะรู้ก็เท่านั้นเอง
“พี่ไวน์ องุ่นไม่อยากไปอเมริกาอ่ะ” ก็คนไม่อยากไปจริงๆนี่นะเลยอ้อนพี่ไวน์ดูเผื่อจะพูดกับป๊าให้ใจอ่อนได้
[ไม่ต้องขอร้องพี่ให้ช่วยเลย แกก็ไปเรียนต่อนั่นแหละใช้ชีวิตคนเดียวฝ่าฟันอุปสรรคดูบ้างจะได้รู้มันเป็นยังไง พี่ว่าสนุกออกนะได้เจออะไรๆหลายอย่าง] ไม่เห็นหนุกตรงไหนไปเรียนต่ออเมริกาตัวคนเดียวอ่ะที่นู้นคนรู้จักก็ไม่มี ใช่สิไอ้พี่ไวน์ชอบการท่องเที่ยวผจญภัยนี่ชอบอะไรแปลกๆใหม่ๆ แต่ฉันไม่ใช่!
“พี่ไวน์ไม่ห่วงน้องสาวคนนี้บ้างเลยหรอออ” ฉันยังคงกระแดะเสียงอ้อนไอ้พี่ไวน์
[ก่อนขึ้นเครื่องโทรบอกพี่ด้วย แค่นี้ก่อนเปลืองเงินโทรศัพท์ฉัน!โทรข้ามประเทศมันเปลือง]
หลังจากนั้นปลายสายก็ตัดไป ไอ้พี่ไวน์ความจริงแล้วก็เป็นห่วงฉันนั่นแหละไม่งั้นจะให้ฉันโทรหาก่อนขึ้นเครื่องทำไม พี่ไวน์ห่วงฉันตลอดแต่ไม่ค่อยพูดแสดงออกเท่าไรนักหรอก หลังจากที่ฉันคุยกับพี่ไวน์เสร็จฉันก็ต้องมานั่งเครียดพร้อมๆกับเก็บเสื้อผ้าของใช้จำเป็นยัดใส่กระเป๋าเดินทางใบยักษ์ไปด้วย ฉันไม่อยากไปเรียนต่อที่อเมริกาเลยกว่าจะกลับบ้านก็ช่วงปีใหม่และเรียนที่นั่น4ปี โอ้!มายก็อดดดดดด ฉันจะทนได้มั๊ยเนี่ย -_-
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนแรกอาจสั้นไปนะค่ะแค่เปิดเรื่องเฉยๆค่ะตอนต่อไปจะอัพให้ยาวกว่านี้นะค่ะ ขอบคุณค่ะ อ่านอย่าลืมคอมเม้นนะค่ะ
ความคิดเห็น