คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความเดิมตอนที่แล้ว
แฮกๆๆๆ โอ้ยทำไมมันเหนื่อยอย่างงี้ล่ะ ในที่สุดก็ครบ 10 รอบซะที เฮ้อออ รีบขึ้นห้องดีกว่า เดี๋ยวอาจารย์แกให้วิ่งเพิ่มอีกล่ะแย่เลย
ว่าแล้วฉันก็รีบเดิน เอ๊ะไม่ใช่สิ ต้องเรียกว่าปีนป่ายขึ้นไปบนห้องที่อยู่ชั้น6 ของตึก10 ม.4/10 อยู่ไหนล่ะเนี่ย
อ๊ะ!!! เจอแล้วๆ รีบเข้าไปดีกว่า
" เฮ้ย!! นี่ยัยหนูพุก เธอทำไมมาสายอย่างนี้ย่ะ รู้มั้ยว่าพวกฉันรอตั้งนาน แล้วทำไมเหงื่อท่วมอย่างกับฝนตกมาล่ะเนี่ย เธอไปทำอะไรมาหะ!!!! "
ยัยกระต่ายถามแบบไม่หายใจ โอ้ย เร็วขนาดนั้นใครมันไปจะตอบทันละย่ะ
" พวกแกก็ลองก้มดูเท้าฉันซะก่อนดิ - -* "
พอพวกมันก้มลงมองเท้าอันโสภาของฉันอย่างพิจารณาเสร็จแล้ว มันก็พูดพร้อมกันเป็นเสียงเดียวทันที
" แกโดน อ.สมรศรีเล่นงานมาล่ะสิ - - * "
แหมประสานเสียงกันเลยนะย่ะ
" ถุ....ถุ.....ถุ....ถูกต้องละคร๊าบบบบบบบบ"
" แล้วแกนึกยังไงใส่รองเท้าแตะสีแสบทรวงมาโรงเรียนล่ะเนี่ยหะ - -* "
ยัยริตาถามด้วยความสงสัย
" เรื่องนั้นช่างมันเหอะ ฉันมีเรื่องจะเม้าส์ให้ฟังแหละแก ^0^ "
" อะไรหรอ!!!/อะไรหรอ!!! "
พอเป็นเรื่องของคนอื่นพวกแกนี่พร้อมใจกันเลยนะย่ะ เพื่อนฉันหรอเนี่ยเหนื่อยใจๆ
" ก็เรื่องพี่ศิกรอะแก คือแบบว่าเขาคุยกับฉันแล้วด้วยล่ะ กรี๊ดดดด คืองี้นะ........"
พอฉันเล่าจบนะพวกมันก็ดี๊ด๊ากันใหญ่เลย ฉันว่าแล้วว่าพวกแกต้องตื่นเต้น
" ดีใจด้วยนะแก ได้คุยซะทีนึง แอบปิ๊งเขามาตั้งแต่ม.1 แล้วนินา "
ยัยริตาพูดด้วยความดีใจสุดฤทธิ
" แต่ฉันว่ามันควรจะได้คุยตั้งนานแล้วแหละ มีอย่างที่ไหนแอบชอบเขามาตั้งแต่ม.1 ยังไม่เคยคุยกันจริงๆจังๆเลยซักที "
ฉึก!!! โอ้ยมันแทงใจอย่างรุนแรง ทำไมแกต้องมาตอกย้ำฉันด้วยล่ะ กระต่ายใจร้ายที่สุดเลย T^T
เฮ้ออออออ คงงงกันแล้วใช่มั้ยว่าพวกเราคุยอะไรกัน เอาเป็นว่าฉันจะเล่าให้ฟังแล้วกันนะ
ความเดิมตอนที่แล้ว เมื่อ 3 ปีก่อน
" เฮ้ย แกเดินเร็วๆดิ อืดอาดอยู่ได้ เดี๋ยวก็ไม่ทันรถเมล์กันพอดี "
เสียงยัยกระต่ายโวยวายมาแต่ไกล โอ้ย แกก็มาช่วยฉันถือหนังสือหน่อยสิ ให้ฉันถืออยู่คนเดียว ชิๆ
" เออๆๆๆ ไปแล้วๆ กรี๊ดดดดดดดดดด โครม "
โอ้ยมึนๆๆๆ ใครมาเดินชนฉันล่ะเนี่ย อย่างนี้ต้องเฉ่งซะให้เข็ดเลย
" นี่นายเดินยังไงของนายเนี่ย เห็นมั้ยว่ามันชนฉะ....."
งะ คนอะไรเนี่ย ทำไมน่ารักจังเลย กรี๊ดดดดดดดด หน้าตาอย่างกับเทวดาตกสวรรค์ ตกลงมาจากฟ้าเจ็บมั้ยคะพี่ ฮี่ๆๆ
" ขอโทษจริงๆครับ พี่ไม่ได้ตั้งใจ น้องเป็นอะไรมากมั้ยครับ "
" มะ....ไม่เป็นไรค่ะ //// - - //// "
" พี่ค่อยสบายใจหน่อย เฮ้ออ น้องเป็นอะไรไปพี่คงแย่เลย "
พี่แกพูดพร้อมรอยยิ้มชวนละลาย เกิดมาไม่เคยเจอใครยิ้มน่ารักเท่านี้มาก่อนเลย อ๊ายยๆๆๆ เขิลลลล
" เฮ้อ ไอ้ศิกร ทำไมแกไปนานจังวะ มัวแต่ทำอะไรอยู่หะ !!!!! เร็วดิว้า "
มีเสียงดังขึ้นมาขัดอารมณ์เคลิ้มของฉันซะงั้นอะ เสียงใครฟระ เสียอารมณ์ ชิชิ
" เออๆๆๆ ไปแล้วเว้ยๆ พี่ไปนะครับน้อง ต้องขอโทษจริงๆเลย พี่นี่ซุ่มซ่ามอีกแล้ว หวังว่าเราคงได้เจอกันอีกนะครับ แล้วคราวหน้าเจอกันดีๆนะ ไม่ใช่ชนกันอีก 555+ "
พี่แกพูดพร้อมรอยยิ้มน่ารักประจำตัว แล้ววิ่งจากไป ฉันจะละลายแล้วนะเนี่ย เขิลลลลลลลล ว่าแต่พี่เขาชื่อศิกรหรอ หน้าตาก็ดี ชื่อก็ฟังดูดี โอ้ย ดีๆๆๆไปหมด
" นี่ยัยพุก ช้าจังนะย่ะ พวกฉันรอจนเมื่อยตุ้มแล้วเนี่ย จะยืนยิ้มอีกนานมั้ย "
เออ ฉันลืมยัยพวกนี้ไปซะสนิทเลย อย่างว่าอะนะ พวกแกไม่น่ารักเท่าพี่เขานินา หุหุ
" ไปแล้วๆ "
ฉันรีบวิ่งไปหายัยพวกนั้นก่อนที่พวกมันจะฆ่าฉันตายซะก่อน
" อ้าวๆๆ ยัยเบ๊อะ วิ่งมาตัวปลิวเลยนะเธอ หนังสือพวกฉันล่ะย่ะ "
เออ ลืมไปซะสนิทเลยงะ -*- นี่ถ้าไม่ติดว่าฉันลืมเอาเงินมาแล้วต้องยืมเงินไอ้พวกนี้มันขึ้นรถเมล์นะ ฉันไม่มีทางยอมทำอะไรอย่างนี้แน่นอนเลย
" โทษทีๆ ไปเอาเดี๋ยวนี้แหละ "
ฉันรีบวิ่งกลับไปเอาหนังสือของยัยคุณนาย 2 คนนั้นมาประเคนถึงที่ แล้วก็ขึ้นรถเมล์กลับบ้าน
เช้าวันต่อมาฉันก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ยัยพวกนั้นฟังกัน พวกมันก็ดี๊ด๊ากันใหญ่ แล้วบอกว่าฉันกำลังมีความรัก แต่เอ๊ะ ความรักมีเป็นยังไงนะ เกิดมาฉันก็ไม่เคยรักใครนอกจากพ่อแม่ ญาติๆ แล้วก็เพื่อนฝูงทั้งหลาย แล้วความรักที่ฉันมีต่อพี่ศิกรทำไมไม่เห็นเหมือนกันเลยล่ะ โอ้ย คิดแล้วกลุ้ม
หลังจากนั้นพวกมันก็จะคอยหาข้อมูลของพี่ศิกรมาประเคนฉันบ่อยๆ ทำให้ฉันรู้จักพี่ศิกรดีพอสมควรเละแหละ แต่ก็ไม่กล้าเข้าไปคุยซักที จนกระทั่งวันนี้ อิอิ.....
เรื่องทั้งหมดมันก็เป็นอย่างนี้นั่นแหละ ^0^
ความคิดเห็น