คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อารัมภบท
อารัมภบท
นับแต่สงครามต่างแคว้นที่ต่างฝ่ายต่างฝักใฝ่ที่จะห้ำหั่น การฟาดฟันมิใช่เพียงแค่การแลกด้วยเลือดเนื้อ หากแต่เป็นการประกาศศักดาความยิ่งใหญ่ของผู้คน ที่พร้อมจะเหยียบย่ำกระทำอีกฝ่ายให้แหลกคามือ
แคว้นโนรัน มิได้เป็นเพียงแคว้นที่โดดเด่นเรื่องการค้าฉันใด แคว้นกามัน ก็มิได้เป็นเพียงแคว้นที่โดดเด่นเรื่องทหารฉันนั้น ไม่เหมือนน้ำมันกับไฟ ก็คงเหมือนกองเพลิงกับป่าใหญ่ ที่นับวันไฟแห่งความเกลียดชังจะยิ่งทวีคูณรุ่งโรจน์ไม่รู้ดับ
“ชาวบ้านบางคนไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ เขาเพียงฟังตำนานที่เล่าสืบต่อกันมา ความจริงคือไม่มีใครรู้อะไรเลย…”
สิ้นเสียงทุ้มของชายชรา เขายกยิ้มขึ้น ดวงตาสีนิลฉายแววภาคภูมิใจกับสิ่งที่ตนเพิ่งกล่าวจบไปเมื่อครู่ พลางจ้องมององค์หญิงตัวน้อยที่กำลังฟังนิทานเรื่องเดิม ที่เขาเองก็เคยเล่าซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ท่าทีว่าองค์หญิงคงจะยังไม่เบื่อง่ายๆ แต่กระนั้นดวงตาเรียวเล็กก็กระพริบไปไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ เด็กน้อยคงคิดว่าจะช่วยคลายความง่วงได้กระมัง…
“แม้แต่ตัวท่านเอง?”
เสียงเจื้อยแจ้วที่เจือความง่วงเข้ามามากกว่าครึ่ง ที่ตอนนี้เจ้าของเสียงคงอยากนอนเต็มทน แต่ที่ฝืนลืมตาตื่นคงเป็นเพราะยังฟังนิทานเรื่องโปรดยังไม่จบ
“ถูกแล้ว…แม้แต่ตัวข้าเอง ถึงเวลาเข้าบรรทมแล้ว ราตรีสวัสดิ์”
ตะเกียงไฟที่กลางห้องถูกบี้ให้ดับโดยนิ้วมือเหี่ยวย่นของชายผู้นั้น พร้อมกับร่างเล็กที่นอนฟุบลงกับที่นอนแทบจะในทันที
ใบหน้าของเขายังเปื้อนยิ้มไม่คลายถึงแม้ว่าจะเดินออกจากห้องบรรทมขององค์หญิงมาได้พักหนึ่งแล้ว
แสงจันทร์ที่สาดส่องกระทบกับพื้นดินยามค่ำคืนคงเป็นเวลาที่เขาโปรดปรานมากที่สุด รองลงมาจากตอนสอนตำรา ไม่ใช่เพียงการปกครอง แต่นั่นรวมไปถึงขนบธรรมเนียม มารยาทตามแบบฉบับราชวงศ์ที่สืบต่อกันมา
บุคคลที่ใครต่อใครต่างขนานนามว่า “อาจารย์คิม” มองค้างอยู่ที่หน้าต่างบานใหญ่อยู่นาน ก่อนที่เปลือกตาหนาจะปิดลง พร้อมด้วยรอยยิ้มที่หายไปพลัน
“มันคือหน้าที่ของเจ้า คังซึลกิ…
มันคือหน้าที่ของเจ้า…”
ความคิดเห็น