ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    วิวาห์ทาสชีคเถื่อน

    ลำดับตอนที่ #50 : บทลงโทษ 3

    • อัปเดตล่าสุด 2 มิ.ย. 66


     -------------------------------------------------

    ฉบับเต็ม "อันคัท" มีที่ E-book เท่านั้น
    ดาวน์โหลดกดลิงค์ที่รูปปกเลยค่ะ

    ขอบพระคุณทุกท่านที่สนับสนุนผลงานค่ะ
    ------------------------------------------------------

    ดวงตาบวมช้ำลืมตาขึ้นมาในขณะที่ภายในห้องนอนมืดมิด เด็กสาวยังรู้สึกมึนๆ ศีรษะแต่เพียงไม่กี่อึดใจก็รับรู้ว่าตนเองนอนเปลือยกายอยู่ใต้ผ้าห่มท่ามกลางอากาศหนาวเย็น

    ดานิยารู้สึกว่าหล่อนไม่ได้นอนอยู่ในห้องนอนที่บ้าน แล้วความทรงจำทุกอย่างก็กลับคืนมาอย่างรวดเร็ว หล่อนถูกพามาที่กระโจมกลางทะเลทรายแล้วก็ถูกคู่หมั้น...

    ร่างงามรีบยันตัวลุกขึ้นมานั่งท่ามกลางความมืดแล้วค่อยๆ ควานหาโต๊ะข้างเตียงเผื่อว่าจะพบไฟสักดวง

    เมื่อโคมไฟหัวเตียงสว่างขึ้นมา หล่อนจึงเห็นว่าตนเองไม่ได้นอนอยู่ตามลำพังแต่มีอีกร่างหนึ่งนอนอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน

    เจ้าหญิงวัยสิบแปดปียกมือขึ้นปิดปากพร้อมกับรวบผ้าห่มมาปิดบังร่างเปลือยของตนเองไว้

    ร่างกำยำที่นอนเปลือยอกอยู่ข้างๆ คือชีคราเมซ คู่หมั้นของหล่อนนั่นเอง แล้วก็จำได้ว่าเขาบอกว่าจะไม่แต่งงานกับหล่อน แต่ห้ามหล่อนไปแต่งงานผู้ชายอื่น

    เขาขืนใจหล่อนด้วยการใช้กำลังบังคับเพื่อเป็นสามี สิ่งที่เขากระทำก็เพื่อให้หล่อนไม่กล้าแต่งงานหรือเป็นภรรยาของใครอีกเพราะหล่อนมีมลทินแล้วซึ่งไม่คู่ควรกับผู้ชายคนใดอีก โดยเฉพาะชายหนุ่มชาวอาหรับที่ปรารถนาจะแต่งงานกับหญิงสาวบริสุทธิ์เท่านั้น

    “ดาเนีย...”

    ร่างกำยำลืมตาขึ้นมาหลังจากเผลอหลับไปนานร่วมชั่วโมง แล้วก็เห็นว่าเจ้าหญิงแสนสวยกำลังนั่งร้องไห้น้ำตาไหลพรากๆ

    “หยุดร้องได้แล้ว”

    เสียงห้าวทุ้มที่สั่งให้หยุดร้องยิ่งทำให้เด็กสาวสะอื้นด้วยความหวาดหวั่น ก่อนจะถอยหนีจากร่างใหญ่กำยำที่เปลือยช่วงอกอันเต็มไปด้วยมัดกล้ามและไรขนดกหนาแบบหนุ่มอาหรับ

    “บอกให้หยุดร้อง”

    ราเมซสั่งด้วยเสียงหงุดหงิด แล้วคว้าไหล่บอบบางเข้ามาหาก็รู้สึกว่าร่างงามสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว

    “กลัวเป็นด้วยเหรอ”

    เขาเชยคางเรียวขึ้นมาถามพร้อมกับจ้องตาที่บวมช้ำและคลอด้วยน้ำตาอย่างน่าสงสาร

    “ปล่อย...”

    หล่อนบอกเขาเสียงเบาด้วยความรู้สึกทั้งโกรธและเกลียด แต่มีแรงส่งเสียงออกมาเพียงแค่นั้น

    “อยากกลับบ้าน”

    “พี่ยังไม่อิ่มเลย จะรีบไปไหน”

    ราเมซกระซิบบอกด้วยถ้อยคำบาดหูซึ่งไม่น่าจะออกจากปากคนที่เป็นเจ้าชายเลยด้วยซ้ำ

    “ได้โปรดเถอะ”

    ชีคราเมซกระชากผ้าห่มออกจนมองเห็นร่างงามเปลือยเปล่าอีกครั้ง แล้วมองร่างอรชรราวกับจะกลืนกินทั้งตัว

    ดานิยารีบนั่งคู้ขากอดเข่าจนตัวงอเหมือนกุ้งเพราะไม่เคยเปลือยกายต่อหน้าใครมาก่อน แม้ว่าตอนนี้เขาจะเป็นชายคนแรกที่ได้ครอบครองหล่อน แต่เจ้าหญิงอย่างดานิยาก็ยังไม่คุ้นกับการเปิดเปลือยร่างกายจนล่อนจ้อน

    หล่อนเป็นสาวทันสมัยแต่ก็ยังอยู่ในกรอบธรรมเนียมแบบชาวอาหรับซึ่งหญิงสาวต้องแต่งกายให้มิดชิดเป็นปกติ

    “จำได้ไหมว่าพี่สั่งอะไร”

    “จำได้ค่ะ”

    “ห้ามแต่งงานกับใคร”

    “ค่ะ”

    เด็กสาวรีบรับปากโดยไม่ยอมสบตากับร่างกำยำที่ท่อนบนเปลือยเปล่า ส่วนท่อนล่างยังสวมกางเกงยีนส์สีเข้ม

    “รีบแต่งตัวซะ เดี๋ยวจะพากลับบ้าน”

    เขาบอกแล้วลงจากเตียงไปทันที ดานิยาจึงรีบลุกขึ้นมองหาเสื้อผ้าที่ถูกฉีกทึ้งแล้วจัดการสวมใส่เท่าที่พอจะปกปิดร่างกายได้ โชคดีที่มีเสื้อคลุมสีดำสวมทับอีกชั้นจึงมองไม่เห็นว่าเสื้อสีครีมตัวในถูกฉีกจนกระดุมหลุดและด้านหน้าขาดออกจากกัน

    ชีคราเมซกลับเข้ามาในกระโจมแล้วพาหล่อนไปขึ้นเฮลิคอปเตอร์กลับเข้ากรุงในคืนนั้น เขาส่งหล่อนกลับถึงบ้านด้วยรถยนต์ส่วนตัวตามปกติและที่บ้านก็ไม่มีใครถามไถ่ใดๆ เพราะหล่อนเคยออกไปกับคู่หมั้นอยู่หลายหน


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×