ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : นังก้อย...ไอ้บ้านั่น...และลานจอดรถ >_
ในใจของเด็กสาวอยากจะกรีดร้องออกมาให้ดังสนั่นลั่นรถแต่ว่าทำไม่ได้ ในขณะที่เธอกำลังนั่งรถไปเรียนพิเศษกับพี่ชายที่สถาบันสอนพิเศษแห่งหนึ่ง ซึ่งเกือบจะมีความสุข แต่..ก็มีมารมาผจญ
“พี่เจลคะ ขับรถเหนื่อยรึเปล่า เอาน้ำไหมคะ เดี๋ยวก้อยหยิบให้นะคะ” ก้อยค้นหาของในกระเป๋าออกมาส่งให้จรัลหรือเจล พลางเหลือบตามองไปยังเบาะหลังของรถเก๋ง ที่นั่งกว้างขวางแต่มีผู้โดยสารนั่งอยู่โดดเดี่ยวเอกา ซึ่งนั่นก็คือจินดาน้องสาวแท้ๆ ของเจล จิลเซ็งสุดขีดแต่ก็พยายามปั้นหน้าให้เป็นปรกติ
“ขอบคุณครับน้องก้อย” เจลกล่าวตามมารยาท
‘ชักทนไม่ไหวแล้วนะ… นังผู้หญิงคนนี้น่ะเหรอ…พี่ชายสุดที่รักของฉันจะชายตา แล้วมันยังหน้าด้านมาอาศัยรถไปด้วยอีก’ เด็กสาวหน้าใสคิด ขมวดคิ้วเรียวเป็นปมด้วยความไม่พอใจ
‘นี่ถ้าบ้านไม่อยู่ใกล้กัน และถ้าแม่ไม่บอกนะ จะตวาดมันซะให้เข็ดเลย’ จิลยังบ่นต่อในใจ
“น้องจิลเอาน้ำไหมคะ พี่ก้อยเอามาเผื่อค่ะ” ก้อยแสร้งทำดีกับจิลที่กำลังอารมณ์บูดอยู่ภายใน แต่ภายนอกกลับแสดงออกว่าเฉยๆ
“อ๋อ..ไม่ค่ะ ถึงร้อนแต่ก็ต้องทน จิลไม่รบกวนพี่ก้อยหรอกค่ะ อีกอย่างน้ำในรถก็มีน่ะค่ะ” จิลตอบไปแบบเก็บอาการมิดแหล่ไม่มิดแหล่ เหลือบแลไปยังที่นั่งข้างคนขับ ซึ่งอันที่จริงเธอสมควรเป็นคนนั่งในฐานะน้องสาว
‘นังนี่เป็นใครที่ไหนกัน กล้าดียังไงมายุ่งกับพี่เจลฮึ…’ เธอคิด แลเห็นมุมปากของก้อยแสยะยิ้มออกมา ในใจจิลกำลังคิดวางแผนอยู่ว่าจะทำอย่างไรกับก้อยต่อไป
“พี่เจล ใกล้ถึงยังเนี่ย” จิลตั้งคำถาม
“พูดเพราะๆ ได้ไหม” เจลอบรมน้องสาว
“แล้วมันถึงรึยังล่ะ..” จิลไม่สนพี่ชาย ไม่รู้ว่าเธอโกรธใครหรืออะไรกันแน่
“บอกให้พูดเพราะไง”
“ใกล้จะถึงรึยังค้า…” จิลใส่จริตเพื่อประชดพี่ชาย
“ยัง! อีกเดี๋ยว”
แหงะ! ทีตัวเองพูดกับน้องงี้…..มันน่านัก!
จิลหน้าง้ำหน้างออยู่เบาะหลัง และกำลังจ้องหน้าพี่ชายอยู่อย่างไม่พอใจนัก อันที่จริงเธอกับพี่ก็ไม่ค่อยจะสนิทกันนักเพราะนิสัยต่างกันสุดขั้ว พี่ชายที่ออกขรึมๆ มาดมั่น ดูเป็นผู้ใหญ่มองน้องสาวสุดแสบจากทางกระจกมองหลังด้วยความเอ็นดู พลางถอนหายใจเมื่อเห็นน้องสาวสุดที่รักหน้าบูดบึ้ง ทำไมเขาจะไม่รู้ในเมื่อเขาเป็นพี่เธอมาถึง 15 ปีแล้ว เขารู้ว่าเธอไม่ได้โกรธที่เขาอบรมแต่ไม่พอใจที่มีก้อยติดรถไปเรียนพิเศษด้วยต่างหาก
“น้องจิลไม่ค่อยพูดเลยนะคะ”
ไม่ค่อยพูดเลยงั้นเหรอ...ยัยตัวดีอยากเห็นฉันพูดมะ..หา!
“คือ..จิลมองวิวเพลินๆ น่ะค่ะ” โกหกเธอจ้องแต่ก้อยและพี่ชายไม่หยุดหย่อน เธอก้มหน้าลงและเห็นสิ่งของบางอย่าง...
“พี่ก้อย..แรด!” จิลเน้นคำหลังด้วยอารมณ์ดุเดือด
เจลและก้อยสะดุ้งเฮือก จิลได้แต่กลั้นยิ้มแล้วพูดต่อ
“เดี๋ยวนี้มันสูญพันธุ์ไปรึยังคะ พอดีจิลกำลังเรียนเรื่อง \'สัตว์\' ป่าสงวนน่ะค่ะ” จิลคุมอารมณ์กระหยิ่มไว้
“เอ่อ..ค..คงงั้นมั้งคะ”
“เหรอคะ..แต่จิลยังเห็นมันเดินกันให้วุ่นเลยนะคะ เห็นแล้วอยากจะอ้วก ท่าทีงี้..น่าเกลียดที่สุด แถมนิสัยยังอุบาทว์ไล่ตามผู้ชายอีกนะคะ” ฮ่าฮ่าฮ่า…สะใจโว้ย เป็นไงแก คิดจะมาจีบพี่ชายฉัน ฝันเอาเหอะ ใส่เสื้อผ้าก็อี๋...โชว์ทุกส่วนเลยนะ ฮึ..
“จิลว่านะคะ ถ้าพี่เจลได้แฟนแรดๆ ล่ะก็ จิลจะฆ่ายัยนั่นเลยแหละค่ะ เพราะฉะนั้นพี่เจลอย่าไปเผลอตัวเชียวนะ ว่ามั้ยคะพี่ก้อย..” จิลแสร้งพูดจริงจังหลอกด่าก้อย พลางอมยิ้มอารมณ์ดีขณะที่มือลูบหนังสือที่ติดอยู่ในรถเรื่องสัตว์ป่าสงวน เธอนึกขอบคุณยิ่งนักที่เป็นแรงบันดาลใจจุดชนวนความคิด
ตอนนี้อารมณ์บูดๆ ของจิลก็ถูกถ่ายเทไปยังอีกคนหนึ่งแล้วสินะ…
“นั่น..น..นั่นสิคะ” ก้อยว่าอย่างอารมณ์บูด
‘นังเด็กนี่มันร้ายนัก อย่างนี้มันหลอกด่ากันชัดๆ คอยดูซักวันเหอะ… ถ้าฉันเป็นแฟนพี่เจลเมื่อไหร่จะตบให้คว่ำเลย ชิ..’
เจลก็อดขำไม่ได้ที่น้องสาวของเขาปากคอจัดจ้านได้ขนาดนั้น แต่เขาก็ไม่พอใจนักที่น้องพูดแบบไม่เกรงใจอย่างนั้น ซึ่งคราวนี้ยังดีที่ไม่มีผู้ใหญ่อยู่ด้วย ไม่อย่างนั้นเขาคงตายคารถไปแล้วเป็นแน่ และบทสนทนาทุกอย่างก็จบลง ณ สถาบันสอนพิเศษ
“อยู่ไหนอ่ะเนี่ย..” จิลพึมพำพลางยืดคอมองหาพี่ชาย หลังจากที่เธอเรียนพิเศษคอร์สปิดเทอมในวันนี้เสร็จแล้ว และกำลังรอที่จะกลับบ้าน
“ยังไม่กลับอีกเหรอจิล รอใครอยู่จ๊ะ” หนุ่มผิวแทน หน้าตาเข้มคมถามเพื่อนสนิทที่คบกันมาร่วมสิบปี
“ฮึ..ก็รอพี่เจลอยู่นั่นแหละ ไปอยู่ไหนก็ไม่รู้เนี่ย นี่ถ้าไปกับยัยก้อยนั่น แล้วทิ้งฉันนะ จะฆ่าให้ตายไปเลยทั้งคู่นั่นล่ะ” จิลพูดอย่างโกรธแค้น
“หูย..ดุจัง” วิทยาแกล้งว่าเพื่อนสาวพลางขยับเข้าไปใกล้
“นี่ไปห่างๆ ไป!! คนยิ่งอารมณ์ไม่ดี เดี๋ยวเหอะผู้ชายพวกนั้นมันจะคิดว่านายมีแฟนแล้ว เดี๋ยวชวดไม่รู้ด้วยน้า…” จิลแกล้งล้อ
วิทยาเงียบตึง ก้มหน้าลงมองพื้น ทำเอาจิลใจหายวูบ นี่เธอพูดอย่างนั้นออกไปได้ยังไงกัน
“วิทย์ วิทย์ ฉันขอโทษจริงๆ นะ แหะ.. แหม! ไม่มีใครรู้หรอกน่า ต่อไปนี้ฉันสัญญาว่าจะไม่พูดอีกแล้วนะ..อย่าโกรธเลยนะ” จิลง้อเมื่อเห็นสีหน้าที่เย็นชาของวิทยา เพราะเธอรู้ว่าเธอไม่ควรพูดล้อปมด้อยของวิทยาที่เขาไม่ปกติทางเพศอย่างนั้น ทั้งๆ ที่เธอเป็นคนเดียวที่เขาไว้ใจจะบอกความลับนี้แล้วแท้ๆ มิหนำซ้ำเธอยังได้สัญญากับเขาไว้แล้วด้วยว่าจะไม่พูดมันขึ้นมาอีก
“อืม…ไม่เป็นไร” วิทยาตอบเสียงเรียบ
“ขอโทษจริงๆ นะ..”
ทันใดนั้น กริ๊ง….ฉับ!
“ฮ่ะ..ฮัลโหล..” จิลขานรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็วเพื่อยุติบทสนทนาที่ชวนเสียเพื่อนเพราะปากเธอเอง
“ฮัลโหล!!…..” จิลกรอกเสียงลงในโทรศัพท์ด้วยความดังหลายเดซิเบล
“ฮึ่ย! มิสคอลมาก็ไม่บอก” จิลยังรำคาญและบ่นต่อด้วยอารมณ์หงุดหงิดที่สั่งสมมาในวันนี้
จิลกดโทรศัพท์ไปหาเจ้าของหมายเลขที่มิสคอลมา ตู๊ด…ตู๊ด…ตู๊ด….ตู๊ด….พรึ่บ!
“ฮัลโหล..” เจลรับสาย
“พี่เจลอยู่ไหนน่ะ จิลรอนานมากแล้วนะ...รีบๆ มาสิ”
“!!@#*…..#@!$#%^”
“นั่นเสียงบ้าอะไรอ่ะ!!..” จิลว่า
“เฮ้ยไหน! ไอ้หน้าจืดมานี่นะว้อย…ถ้ายังไม่อยากตาย” เสียงดังลอดผ่านมาทางโทรศัพท์
“เดี๋ยวพี่ไปรับนะ รอตรงนั้นแหละ หน้าติวเตอร์นั่นแหละ อย่าไปไหนนะ” เจลพูดรัวเร็วแต่น้ำเสียงเรียบราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นเลย
“อะไรวะ..มัวคุยโทรศัพท์กับใครอยู่ ข้ารออยู่นะโว้ย.. หันหน้ามานี่เลยแก…”
พลั่ก!.. ตุ้บ!..
“ย้ากกกกก…..” เสียงปะทะกันในโทรศัพท์
ผลัวะ…ปึ่ก..
จิลอึ้งอยู่นาน
“อะไรกันพี่เจล!.. พี่เจล!!..พี่เจล!!!…” จิลตะโกนใส่โทรศัพท์อย่างบ้าคลั่ง
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด..
“วิทย์ วิทย์ วิ..อ้าว..” จิลเรียกหาวิทยาแต่วิทยานั้นขึ้นรถไปกับมารดาเรียบร้อยแล้ว
“ว้าย!!..พี่เจลถูกทำร้ายแน่ๆ เลย…ทำไง! ทำไง! ทำไง! ” จิลครุ่นคิด
‘แล้วไปถูกทำร้ายเอาตอนไหนเนี่ย ไม่มีศัตรูที่ไหนนี่นา อ้า!!…’
ทันใดนั้นเธอก็มองเห็นกลุ่มไทยมุงจำนวนเล็กน้อยที่ลานจอดรถด้านล่างกำลังส่งเสียงดังลั่น แม้จะเป็นไทยมุงเพียงไม่กี่รายแต่เธอก็ยังอุตส่าห์มองเห็น
แม่นแล้ว….ลานจอดรถหลังสถาบัน นี่เธอจะมานั่งสบายตรงนี้แล้วพี่ชายเธอถูกทำร้ายไม่ได้นะ เมื่อจิลคิดได้ดังนั้นก็รีบวิ่งไปยังลานจอดรถทันที พลางแหวกฝูงชนและหลีกรถที่กำลังเคลื่อนตัวออกจากลานจอดรถด้วยความรวดเร็ว
ฉากหนัง
“ไอ้หน้าจืด! แกมายุ่งกับเด็กข้าได้ไงหา!… คราวหลังถ้าข้าเจอแกควงเด็กคนนี้อีก แกถูกยำเละแน่..” เสียงของชายคนหนึ่งตะโกนขู่อย่างสุดโหด ในขณะที่ใบหน้าที่ถูกปะทะกันอย่างรุนแรงก็บิดเบี้ยวไปตามอารมณ์โกรธ
“….”
“หึ่ย!!!..แกอยากตายรึไงมากวนบาทาเนี่ย…” ผู้ชายคนเดิมพูดอย่างอารมณ์เสีย
“…..”
“ย้ากกกกก……” และก็เกิดเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังไปทั่วลานจอดรถ
ตุ้บ!..ตั้บ!..ตุบ!..ตับ!..ผลัวะ!!..ปึ้ก!!...ปั้ก!!!..อึ่ก!!…ตุ้บ!…
จบฉาก
“พี่เจล!!!….” จิลร้องด้วยความตกใจเนื่องจากเห็นเหตุการณ์ดังกล่าว เธอรีบวิ่งไปแยกร่างทั้งสองหนุ่มออกจากกันด้วยความเร็วเหนือเสียงก่อนที่ทั้งคู่จะวางมวยยกที่สาม
“ไอ้บ้า! ไอ้คนชั่ว! ” จิลตะโกนใส่เด็กหนุ่มหน้าตาดีคนที่รูปร่างพอฟัดพอเหวี่ยงกับพี่ชายเธอคนนั้น โดยที่เธอยังยืนขวางร่างพี่ชายที่กำลังพยายามลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก
นี่เธอจะไม่กลัวบ้างหรืออย่างไร เขาดูมีอายุกว่าเธอนะ…
“แล้วยัยนี่มันมายุ่งอะไรด้วยเนี่ย..” นนท์ทวีงงงวยและเซ็งสุดขีด
“แล้วแกมาทำอะไรพี่เจลหา.. แกทำพี่เจลก่อนทำไม ไอ้คนเลว! ” จิลด่าพลางชี้หน้านนท์ทวีอย่างโมโห
เจลคิดจะห้ามอยู่เหมือนกัน แต่เขาก็รู้ว่าคงไร้ประโยชน์เมื่อน้องสาวเขาอยู่ในอารมณ์อย่างนี้เสียแล้ว
“ว่ายังไงนะ….” โน้ตหรือนนท์ทวีก็เริ่มกรุ่นในอารมณ์แล้ว
จิลเหลือบเห็นตัวการที่ยืนขี้ขลาดอยู่ด้านหลังโน้ต แล้วก็ต้องร้องอ๋อ.. นังก้อยนี่เอง ว่าแล้วเชียว..มันต้องเกิดขึ้นแน่ๆ ไอ้เรื่องบ้าบออย่างนี้… แกใช่ไหมที่ทำให้ไอ้บ้านั่นมันเข้าใจผิด
“นังนี่ใช่มั้ย ฮึ...ที่เป็นตัวการ ขอบอกไว้เลยนะ พี่เจลไม่ได้ยุ่งกับยัยสะเหร่อนี่หรอกนะ พี่เจลไม่ได้คิดจะชอบมันเลยด้วยซ้ำ และถึงคิดฉันก็ไม่มีวันยอมยกพี่เจลให้นังนี่หรอก!..” จิลตะโกนเสียงดังเพราะเธอโมโหและควบคุมตัวเองไม่อยู่ เนื่องจากเหตุการณ์ในวันนี้มันทำให้เธอพร้อมจะระเบิดอารมณ์ได้ทุกเมื่อ และยิ่งตอนนี้..พี่ชายเธอถูกทำร้ายโดยมีสาเหตุที่สุดปัญญาอ่อน มาจากคนที่เธอเกลียดขี้หน้ายิ่งนัก ตอนนี้เธอคงจะไว้หน้าใครไม่ได้อีกแล้ว และเริ่มใช้ปากระบายอารมณ์
“เด็กนาย! เมียนาย!!…พามันกลับไปด้วยแล้วอย่าให้ฉันเห็นมันมาเกาะแกะพี่เจลของฉันอีกนะ เพราะนี่เป็นครั้งที่สิบแล้วและฉันจะไม่ทนมันอีกต่อไป” จิลต่อว่าด้วยอารมณ์เสีย
“..!!? ”
“อ้อ…นี่ผัวเธอเหรอ! งั้นก็ดูมันให้ดีด้วย อย่าให้มันมายุ่งกับแฟนเพื่อนฉันอีก นี่ก้อย..ไปสะสางกับไอ้โจ้มันเองเลยนะ ถ้าโดนยำมาล่ะก็...พี่ไม่ช่วยด้วยล่ะ” โน้ตพูดแก้ตัวแล้วหันไปทางก้อยที่ยืนเป็นตัวการ
“ขายหน้าฉิบหาย! กลางลานจอดรถเลย..ไป! กลับกันได้แล้วก้อย” โน้ตพูดอย่างอารมณ์เสีย
จิลอึ้งอยู่นาน..
“อ๊าย!….ไม่ใช่นะไอ้บ้า” จิลกรีดร้องเสียงดังและตะโกนไล่หลังโน้ตที่ขึ้นไปบนรถแล้ว นี่เขามาว่าพี่ชายแท้ๆ ของเธอเป็นผัวเธออย่างนี้… แล้วชิ่งไปเฉยเลยเหรอ…ยอมไม่ได้!!! นี่เธอยังไม่ได้แก้ตัวเลยนะ กรี๊ด…
“จิล! หยุด! ” เจลบอกน้องสาวที่อารมณ์ร้อนอย่างใจเย็น
“…”
“กลับบ้านกันเถอะ..อายเค้าจะตายอยู่แล้ว” เจลเดินนำไปยังรถ ตามมาด้วยน้องสาวที่แผลงฤทธิ์ยังไม่สะใจ พร้อมๆ กับกลุ่มไทยมุงที่เหลือเพียงเล็กน้อยก็เริ่มสลายตัว
“ดีนะเนี่ย ที่คนมันกลับกับไปเกือบหมดแล้ว ไม่งั้นขายขี้หน้ากว่านี้แย่” จิลบ่นระหว่างทางกลับบ้าน
“ก็เล่นตะโกนปาวๆ ซะอย่างนั้น ใครไม่ได้ยินก็หูหนวกแล้ว” เจลถือโอกาสว่าน้องรวบยอด
“มันเพราะใครล่ะ นี่ยังจะมาว่าจิลอีก นังก้อยนะ นังก้อย” จิลยังไม่ยอม ว่าต่อด้วยอารมณ์เดือดปุดๆ
“เค้าเป็นรุ่นพี่เรานะ! ” เจลว่าแล้วก็ต้องสะดุ้ง
“ช่างหัวมันสิ!! มันทำให้พี่เดือดร้อนนะ ดูหน้าดิ๊! ยังกะไปฟัดกับหมามางั้นแหละ”
“พูดให้มันเพราะๆ หน่อย ใครสั่งใครสอนกันฮะ! ”
“คำด่ายังจะให้เพราะอีกเหรอ งั้นไม่ชมมันเลยล่ะ นังบ้าก้อยนั่นน่ะ! ”
“หยุดนะจิล! ไปว่าคนอื่นอย่างนั้นมันไม่ดีรู้ไหม ถ้าพี่เห็นจิลพูดอย่างนั้นอีกล่ะก็ จิลจะโดนตีอย่างเจ็บสุดแสนบรรยายเลยล่ะ” เจลว่า
‘เจ็บโคตรก็ว่ามาเหอะ’ จิลพูดในใจ
“ยังไงเค้าก็อยู่ใกล้บ้านเรานะ” เจลว่าต่อ อารมณ์เริ่มเย็นลงแล้ว
“ช่างปะไร! ย้ายบ้านสิ ย้ายบ้าน จิลจะขอให้พ่อแม่ย้ายบ้าน”
“เฮ้อ..พอเถอะ เค้าคงจะไม่มายุ่งกับเราอีกแล้วล่ะ”
“ชิ.. ทำมาเป็นสุภาพบุรุษ คอยดูเถอะ..” จิลว่าต่ออย่างเหลืออดแต่ก็ไม่สบถออกมาอีก เนื่องจากคำขู่เรียบๆ มันน่ากลัวยิ่งกว่าตะคอกใส่กันเสียอีก
“พี่เจลคะ ขับรถเหนื่อยรึเปล่า เอาน้ำไหมคะ เดี๋ยวก้อยหยิบให้นะคะ” ก้อยค้นหาของในกระเป๋าออกมาส่งให้จรัลหรือเจล พลางเหลือบตามองไปยังเบาะหลังของรถเก๋ง ที่นั่งกว้างขวางแต่มีผู้โดยสารนั่งอยู่โดดเดี่ยวเอกา ซึ่งนั่นก็คือจินดาน้องสาวแท้ๆ ของเจล จิลเซ็งสุดขีดแต่ก็พยายามปั้นหน้าให้เป็นปรกติ
“ขอบคุณครับน้องก้อย” เจลกล่าวตามมารยาท
‘ชักทนไม่ไหวแล้วนะ… นังผู้หญิงคนนี้น่ะเหรอ…พี่ชายสุดที่รักของฉันจะชายตา แล้วมันยังหน้าด้านมาอาศัยรถไปด้วยอีก’ เด็กสาวหน้าใสคิด ขมวดคิ้วเรียวเป็นปมด้วยความไม่พอใจ
‘นี่ถ้าบ้านไม่อยู่ใกล้กัน และถ้าแม่ไม่บอกนะ จะตวาดมันซะให้เข็ดเลย’ จิลยังบ่นต่อในใจ
“น้องจิลเอาน้ำไหมคะ พี่ก้อยเอามาเผื่อค่ะ” ก้อยแสร้งทำดีกับจิลที่กำลังอารมณ์บูดอยู่ภายใน แต่ภายนอกกลับแสดงออกว่าเฉยๆ
“อ๋อ..ไม่ค่ะ ถึงร้อนแต่ก็ต้องทน จิลไม่รบกวนพี่ก้อยหรอกค่ะ อีกอย่างน้ำในรถก็มีน่ะค่ะ” จิลตอบไปแบบเก็บอาการมิดแหล่ไม่มิดแหล่ เหลือบแลไปยังที่นั่งข้างคนขับ ซึ่งอันที่จริงเธอสมควรเป็นคนนั่งในฐานะน้องสาว
‘นังนี่เป็นใครที่ไหนกัน กล้าดียังไงมายุ่งกับพี่เจลฮึ…’ เธอคิด แลเห็นมุมปากของก้อยแสยะยิ้มออกมา ในใจจิลกำลังคิดวางแผนอยู่ว่าจะทำอย่างไรกับก้อยต่อไป
“พี่เจล ใกล้ถึงยังเนี่ย” จิลตั้งคำถาม
“พูดเพราะๆ ได้ไหม” เจลอบรมน้องสาว
“แล้วมันถึงรึยังล่ะ..” จิลไม่สนพี่ชาย ไม่รู้ว่าเธอโกรธใครหรืออะไรกันแน่
“บอกให้พูดเพราะไง”
“ใกล้จะถึงรึยังค้า…” จิลใส่จริตเพื่อประชดพี่ชาย
“ยัง! อีกเดี๋ยว”
แหงะ! ทีตัวเองพูดกับน้องงี้…..มันน่านัก!
จิลหน้าง้ำหน้างออยู่เบาะหลัง และกำลังจ้องหน้าพี่ชายอยู่อย่างไม่พอใจนัก อันที่จริงเธอกับพี่ก็ไม่ค่อยจะสนิทกันนักเพราะนิสัยต่างกันสุดขั้ว พี่ชายที่ออกขรึมๆ มาดมั่น ดูเป็นผู้ใหญ่มองน้องสาวสุดแสบจากทางกระจกมองหลังด้วยความเอ็นดู พลางถอนหายใจเมื่อเห็นน้องสาวสุดที่รักหน้าบูดบึ้ง ทำไมเขาจะไม่รู้ในเมื่อเขาเป็นพี่เธอมาถึง 15 ปีแล้ว เขารู้ว่าเธอไม่ได้โกรธที่เขาอบรมแต่ไม่พอใจที่มีก้อยติดรถไปเรียนพิเศษด้วยต่างหาก
“น้องจิลไม่ค่อยพูดเลยนะคะ”
ไม่ค่อยพูดเลยงั้นเหรอ...ยัยตัวดีอยากเห็นฉันพูดมะ..หา!
“คือ..จิลมองวิวเพลินๆ น่ะค่ะ” โกหกเธอจ้องแต่ก้อยและพี่ชายไม่หยุดหย่อน เธอก้มหน้าลงและเห็นสิ่งของบางอย่าง...
“พี่ก้อย..แรด!” จิลเน้นคำหลังด้วยอารมณ์ดุเดือด
เจลและก้อยสะดุ้งเฮือก จิลได้แต่กลั้นยิ้มแล้วพูดต่อ
“เดี๋ยวนี้มันสูญพันธุ์ไปรึยังคะ พอดีจิลกำลังเรียนเรื่อง \'สัตว์\' ป่าสงวนน่ะค่ะ” จิลคุมอารมณ์กระหยิ่มไว้
“เอ่อ..ค..คงงั้นมั้งคะ”
“เหรอคะ..แต่จิลยังเห็นมันเดินกันให้วุ่นเลยนะคะ เห็นแล้วอยากจะอ้วก ท่าทีงี้..น่าเกลียดที่สุด แถมนิสัยยังอุบาทว์ไล่ตามผู้ชายอีกนะคะ” ฮ่าฮ่าฮ่า…สะใจโว้ย เป็นไงแก คิดจะมาจีบพี่ชายฉัน ฝันเอาเหอะ ใส่เสื้อผ้าก็อี๋...โชว์ทุกส่วนเลยนะ ฮึ..
“จิลว่านะคะ ถ้าพี่เจลได้แฟนแรดๆ ล่ะก็ จิลจะฆ่ายัยนั่นเลยแหละค่ะ เพราะฉะนั้นพี่เจลอย่าไปเผลอตัวเชียวนะ ว่ามั้ยคะพี่ก้อย..” จิลแสร้งพูดจริงจังหลอกด่าก้อย พลางอมยิ้มอารมณ์ดีขณะที่มือลูบหนังสือที่ติดอยู่ในรถเรื่องสัตว์ป่าสงวน เธอนึกขอบคุณยิ่งนักที่เป็นแรงบันดาลใจจุดชนวนความคิด
ตอนนี้อารมณ์บูดๆ ของจิลก็ถูกถ่ายเทไปยังอีกคนหนึ่งแล้วสินะ…
“นั่น..น..นั่นสิคะ” ก้อยว่าอย่างอารมณ์บูด
‘นังเด็กนี่มันร้ายนัก อย่างนี้มันหลอกด่ากันชัดๆ คอยดูซักวันเหอะ… ถ้าฉันเป็นแฟนพี่เจลเมื่อไหร่จะตบให้คว่ำเลย ชิ..’
เจลก็อดขำไม่ได้ที่น้องสาวของเขาปากคอจัดจ้านได้ขนาดนั้น แต่เขาก็ไม่พอใจนักที่น้องพูดแบบไม่เกรงใจอย่างนั้น ซึ่งคราวนี้ยังดีที่ไม่มีผู้ใหญ่อยู่ด้วย ไม่อย่างนั้นเขาคงตายคารถไปแล้วเป็นแน่ และบทสนทนาทุกอย่างก็จบลง ณ สถาบันสอนพิเศษ
“อยู่ไหนอ่ะเนี่ย..” จิลพึมพำพลางยืดคอมองหาพี่ชาย หลังจากที่เธอเรียนพิเศษคอร์สปิดเทอมในวันนี้เสร็จแล้ว และกำลังรอที่จะกลับบ้าน
“ยังไม่กลับอีกเหรอจิล รอใครอยู่จ๊ะ” หนุ่มผิวแทน หน้าตาเข้มคมถามเพื่อนสนิทที่คบกันมาร่วมสิบปี
“ฮึ..ก็รอพี่เจลอยู่นั่นแหละ ไปอยู่ไหนก็ไม่รู้เนี่ย นี่ถ้าไปกับยัยก้อยนั่น แล้วทิ้งฉันนะ จะฆ่าให้ตายไปเลยทั้งคู่นั่นล่ะ” จิลพูดอย่างโกรธแค้น
“หูย..ดุจัง” วิทยาแกล้งว่าเพื่อนสาวพลางขยับเข้าไปใกล้
“นี่ไปห่างๆ ไป!! คนยิ่งอารมณ์ไม่ดี เดี๋ยวเหอะผู้ชายพวกนั้นมันจะคิดว่านายมีแฟนแล้ว เดี๋ยวชวดไม่รู้ด้วยน้า…” จิลแกล้งล้อ
วิทยาเงียบตึง ก้มหน้าลงมองพื้น ทำเอาจิลใจหายวูบ นี่เธอพูดอย่างนั้นออกไปได้ยังไงกัน
“วิทย์ วิทย์ ฉันขอโทษจริงๆ นะ แหะ.. แหม! ไม่มีใครรู้หรอกน่า ต่อไปนี้ฉันสัญญาว่าจะไม่พูดอีกแล้วนะ..อย่าโกรธเลยนะ” จิลง้อเมื่อเห็นสีหน้าที่เย็นชาของวิทยา เพราะเธอรู้ว่าเธอไม่ควรพูดล้อปมด้อยของวิทยาที่เขาไม่ปกติทางเพศอย่างนั้น ทั้งๆ ที่เธอเป็นคนเดียวที่เขาไว้ใจจะบอกความลับนี้แล้วแท้ๆ มิหนำซ้ำเธอยังได้สัญญากับเขาไว้แล้วด้วยว่าจะไม่พูดมันขึ้นมาอีก
“อืม…ไม่เป็นไร” วิทยาตอบเสียงเรียบ
“ขอโทษจริงๆ นะ..”
ทันใดนั้น กริ๊ง….ฉับ!
“ฮ่ะ..ฮัลโหล..” จิลขานรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็วเพื่อยุติบทสนทนาที่ชวนเสียเพื่อนเพราะปากเธอเอง
“ฮัลโหล!!…..” จิลกรอกเสียงลงในโทรศัพท์ด้วยความดังหลายเดซิเบล
“ฮึ่ย! มิสคอลมาก็ไม่บอก” จิลยังรำคาญและบ่นต่อด้วยอารมณ์หงุดหงิดที่สั่งสมมาในวันนี้
จิลกดโทรศัพท์ไปหาเจ้าของหมายเลขที่มิสคอลมา ตู๊ด…ตู๊ด…ตู๊ด….ตู๊ด….พรึ่บ!
“ฮัลโหล..” เจลรับสาย
“พี่เจลอยู่ไหนน่ะ จิลรอนานมากแล้วนะ...รีบๆ มาสิ”
“!!@#*…..#@!$#%^”
“นั่นเสียงบ้าอะไรอ่ะ!!..” จิลว่า
“เฮ้ยไหน! ไอ้หน้าจืดมานี่นะว้อย…ถ้ายังไม่อยากตาย” เสียงดังลอดผ่านมาทางโทรศัพท์
“เดี๋ยวพี่ไปรับนะ รอตรงนั้นแหละ หน้าติวเตอร์นั่นแหละ อย่าไปไหนนะ” เจลพูดรัวเร็วแต่น้ำเสียงเรียบราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นเลย
“อะไรวะ..มัวคุยโทรศัพท์กับใครอยู่ ข้ารออยู่นะโว้ย.. หันหน้ามานี่เลยแก…”
พลั่ก!.. ตุ้บ!..
“ย้ากกกกก…..” เสียงปะทะกันในโทรศัพท์
ผลัวะ…ปึ่ก..
จิลอึ้งอยู่นาน
“อะไรกันพี่เจล!.. พี่เจล!!..พี่เจล!!!…” จิลตะโกนใส่โทรศัพท์อย่างบ้าคลั่ง
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด..
“วิทย์ วิทย์ วิ..อ้าว..” จิลเรียกหาวิทยาแต่วิทยานั้นขึ้นรถไปกับมารดาเรียบร้อยแล้ว
“ว้าย!!..พี่เจลถูกทำร้ายแน่ๆ เลย…ทำไง! ทำไง! ทำไง! ” จิลครุ่นคิด
‘แล้วไปถูกทำร้ายเอาตอนไหนเนี่ย ไม่มีศัตรูที่ไหนนี่นา อ้า!!…’
ทันใดนั้นเธอก็มองเห็นกลุ่มไทยมุงจำนวนเล็กน้อยที่ลานจอดรถด้านล่างกำลังส่งเสียงดังลั่น แม้จะเป็นไทยมุงเพียงไม่กี่รายแต่เธอก็ยังอุตส่าห์มองเห็น
แม่นแล้ว….ลานจอดรถหลังสถาบัน นี่เธอจะมานั่งสบายตรงนี้แล้วพี่ชายเธอถูกทำร้ายไม่ได้นะ เมื่อจิลคิดได้ดังนั้นก็รีบวิ่งไปยังลานจอดรถทันที พลางแหวกฝูงชนและหลีกรถที่กำลังเคลื่อนตัวออกจากลานจอดรถด้วยความรวดเร็ว
ฉากหนัง
“ไอ้หน้าจืด! แกมายุ่งกับเด็กข้าได้ไงหา!… คราวหลังถ้าข้าเจอแกควงเด็กคนนี้อีก แกถูกยำเละแน่..” เสียงของชายคนหนึ่งตะโกนขู่อย่างสุดโหด ในขณะที่ใบหน้าที่ถูกปะทะกันอย่างรุนแรงก็บิดเบี้ยวไปตามอารมณ์โกรธ
“….”
“หึ่ย!!!..แกอยากตายรึไงมากวนบาทาเนี่ย…” ผู้ชายคนเดิมพูดอย่างอารมณ์เสีย
“…..”
“ย้ากกกกก……” และก็เกิดเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังไปทั่วลานจอดรถ
ตุ้บ!..ตั้บ!..ตุบ!..ตับ!..ผลัวะ!!..ปึ้ก!!...ปั้ก!!!..อึ่ก!!…ตุ้บ!…
จบฉาก
“พี่เจล!!!….” จิลร้องด้วยความตกใจเนื่องจากเห็นเหตุการณ์ดังกล่าว เธอรีบวิ่งไปแยกร่างทั้งสองหนุ่มออกจากกันด้วยความเร็วเหนือเสียงก่อนที่ทั้งคู่จะวางมวยยกที่สาม
“ไอ้บ้า! ไอ้คนชั่ว! ” จิลตะโกนใส่เด็กหนุ่มหน้าตาดีคนที่รูปร่างพอฟัดพอเหวี่ยงกับพี่ชายเธอคนนั้น โดยที่เธอยังยืนขวางร่างพี่ชายที่กำลังพยายามลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก
นี่เธอจะไม่กลัวบ้างหรืออย่างไร เขาดูมีอายุกว่าเธอนะ…
“แล้วยัยนี่มันมายุ่งอะไรด้วยเนี่ย..” นนท์ทวีงงงวยและเซ็งสุดขีด
“แล้วแกมาทำอะไรพี่เจลหา.. แกทำพี่เจลก่อนทำไม ไอ้คนเลว! ” จิลด่าพลางชี้หน้านนท์ทวีอย่างโมโห
เจลคิดจะห้ามอยู่เหมือนกัน แต่เขาก็รู้ว่าคงไร้ประโยชน์เมื่อน้องสาวเขาอยู่ในอารมณ์อย่างนี้เสียแล้ว
“ว่ายังไงนะ….” โน้ตหรือนนท์ทวีก็เริ่มกรุ่นในอารมณ์แล้ว
จิลเหลือบเห็นตัวการที่ยืนขี้ขลาดอยู่ด้านหลังโน้ต แล้วก็ต้องร้องอ๋อ.. นังก้อยนี่เอง ว่าแล้วเชียว..มันต้องเกิดขึ้นแน่ๆ ไอ้เรื่องบ้าบออย่างนี้… แกใช่ไหมที่ทำให้ไอ้บ้านั่นมันเข้าใจผิด
“นังนี่ใช่มั้ย ฮึ...ที่เป็นตัวการ ขอบอกไว้เลยนะ พี่เจลไม่ได้ยุ่งกับยัยสะเหร่อนี่หรอกนะ พี่เจลไม่ได้คิดจะชอบมันเลยด้วยซ้ำ และถึงคิดฉันก็ไม่มีวันยอมยกพี่เจลให้นังนี่หรอก!..” จิลตะโกนเสียงดังเพราะเธอโมโหและควบคุมตัวเองไม่อยู่ เนื่องจากเหตุการณ์ในวันนี้มันทำให้เธอพร้อมจะระเบิดอารมณ์ได้ทุกเมื่อ และยิ่งตอนนี้..พี่ชายเธอถูกทำร้ายโดยมีสาเหตุที่สุดปัญญาอ่อน มาจากคนที่เธอเกลียดขี้หน้ายิ่งนัก ตอนนี้เธอคงจะไว้หน้าใครไม่ได้อีกแล้ว และเริ่มใช้ปากระบายอารมณ์
“เด็กนาย! เมียนาย!!…พามันกลับไปด้วยแล้วอย่าให้ฉันเห็นมันมาเกาะแกะพี่เจลของฉันอีกนะ เพราะนี่เป็นครั้งที่สิบแล้วและฉันจะไม่ทนมันอีกต่อไป” จิลต่อว่าด้วยอารมณ์เสีย
“..!!? ”
“อ้อ…นี่ผัวเธอเหรอ! งั้นก็ดูมันให้ดีด้วย อย่าให้มันมายุ่งกับแฟนเพื่อนฉันอีก นี่ก้อย..ไปสะสางกับไอ้โจ้มันเองเลยนะ ถ้าโดนยำมาล่ะก็...พี่ไม่ช่วยด้วยล่ะ” โน้ตพูดแก้ตัวแล้วหันไปทางก้อยที่ยืนเป็นตัวการ
“ขายหน้าฉิบหาย! กลางลานจอดรถเลย..ไป! กลับกันได้แล้วก้อย” โน้ตพูดอย่างอารมณ์เสีย
จิลอึ้งอยู่นาน..
“อ๊าย!….ไม่ใช่นะไอ้บ้า” จิลกรีดร้องเสียงดังและตะโกนไล่หลังโน้ตที่ขึ้นไปบนรถแล้ว นี่เขามาว่าพี่ชายแท้ๆ ของเธอเป็นผัวเธออย่างนี้… แล้วชิ่งไปเฉยเลยเหรอ…ยอมไม่ได้!!! นี่เธอยังไม่ได้แก้ตัวเลยนะ กรี๊ด…
“จิล! หยุด! ” เจลบอกน้องสาวที่อารมณ์ร้อนอย่างใจเย็น
“…”
“กลับบ้านกันเถอะ..อายเค้าจะตายอยู่แล้ว” เจลเดินนำไปยังรถ ตามมาด้วยน้องสาวที่แผลงฤทธิ์ยังไม่สะใจ พร้อมๆ กับกลุ่มไทยมุงที่เหลือเพียงเล็กน้อยก็เริ่มสลายตัว
“ดีนะเนี่ย ที่คนมันกลับกับไปเกือบหมดแล้ว ไม่งั้นขายขี้หน้ากว่านี้แย่” จิลบ่นระหว่างทางกลับบ้าน
“ก็เล่นตะโกนปาวๆ ซะอย่างนั้น ใครไม่ได้ยินก็หูหนวกแล้ว” เจลถือโอกาสว่าน้องรวบยอด
“มันเพราะใครล่ะ นี่ยังจะมาว่าจิลอีก นังก้อยนะ นังก้อย” จิลยังไม่ยอม ว่าต่อด้วยอารมณ์เดือดปุดๆ
“เค้าเป็นรุ่นพี่เรานะ! ” เจลว่าแล้วก็ต้องสะดุ้ง
“ช่างหัวมันสิ!! มันทำให้พี่เดือดร้อนนะ ดูหน้าดิ๊! ยังกะไปฟัดกับหมามางั้นแหละ”
“พูดให้มันเพราะๆ หน่อย ใครสั่งใครสอนกันฮะ! ”
“คำด่ายังจะให้เพราะอีกเหรอ งั้นไม่ชมมันเลยล่ะ นังบ้าก้อยนั่นน่ะ! ”
“หยุดนะจิล! ไปว่าคนอื่นอย่างนั้นมันไม่ดีรู้ไหม ถ้าพี่เห็นจิลพูดอย่างนั้นอีกล่ะก็ จิลจะโดนตีอย่างเจ็บสุดแสนบรรยายเลยล่ะ” เจลว่า
‘เจ็บโคตรก็ว่ามาเหอะ’ จิลพูดในใจ
“ยังไงเค้าก็อยู่ใกล้บ้านเรานะ” เจลว่าต่อ อารมณ์เริ่มเย็นลงแล้ว
“ช่างปะไร! ย้ายบ้านสิ ย้ายบ้าน จิลจะขอให้พ่อแม่ย้ายบ้าน”
“เฮ้อ..พอเถอะ เค้าคงจะไม่มายุ่งกับเราอีกแล้วล่ะ”
“ชิ.. ทำมาเป็นสุภาพบุรุษ คอยดูเถอะ..” จิลว่าต่ออย่างเหลืออดแต่ก็ไม่สบถออกมาอีก เนื่องจากคำขู่เรียบๆ มันน่ากลัวยิ่งกว่าตะคอกใส่กันเสียอีก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น