เล่ห์พยาบาท

ลำดับตอนที่ #10 : 10 ยอมคุณตลอดมา

10

ลูกน้องของต้นตระกูลทำงานเคลียร์พื้นที่กันไวมาก วันต่อมาสภาพบ้านจึงปกติเหมือนเดิมทุกอย่างสร้างความพอใจให้อรุโณทัยไม่น้อย ส่วนตัวเจ้านายอย่างต้นตระกูลเองก็ลงพื้นที่ไปกำกับการทำงานเองอย่างเคร่งเครียดเนื่องจากกลัวสิ่งเหนือธรรมชาติที่น่าสะอิดสะเอียนนั้นจะยังคงอยู่จนสร้างความเสียหายให้กับพื้นที่แห่งนี้ซึ่งกำลังจะกลายเป็นแผ่นดินทองของอัศวเมฆินทร์ในอนาคตอันใกล้ เขาถึงกับนิมนต์พระ 9 รูปขึ้นมาทำพิธีปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายทั้งๆ ที่ไม่เคยเชื่อในพระสงฆ์องค์เจ้ามาก่อน

เย็นวันนั้นชายหนุ่มไม่ยอมกลับ เขายึดห้องนอนของอรุโณทัยเป็นของตนแล้วเรียบร้อยแถมยังบังคับให้เธอเข้ามานอนด้วยกันอีกต่างหาก

“ดูหน้าตาสารรูปสิ ใครได้เป็นเมียคงโคตรจะโชคร้ายเลย” แม้จะเข้านอนอยู่แล้วก็ยังไม่เลิกทำร้ายจิตใจ

หญิงสาวตอบรับเสียงเบา “ค่ะ”

“ถามจริงเถอะผ่านมากี่คนแล้ว คนแรกของเธอคงไม่เร้าใจเท่าฉันหรอกใช่ไหม” ดวงตาคมสบตาคลอไปด้วยหยาดน้ำนิ่ง นิดๆ หน่อยๆ ก็ร้องไห้เสียแล้ว บ่อน้ำตาตื้นจังเลยแม่คุณ “ค่ะอีกสิ”

“...” อรุโณทัยเผลอกัดริมฝีปากจนได้รสเลือดปะแล่มๆ หญิงสาวเบือนหน้าหนีไปอีกทาง น้ำตาที่กักเก็บอยู่รินไหลผ่านหางตากลิ้งตกลงหมอน เปียกเป็นวงกว้าง

“พอพูดเรื่องจริงทำเป็นรับไม่ได้” มือหนาเขี่ยปอยผมที่ระใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาอย่างอ่อนโยนขัดกับคำพูดถากถางอย่างลิบลับ “ใครอนุญาตให้ร้อง หยุดเดี๋ยวนี้นะ”

“พูดดีๆ กับฉันอีกนิดมันยากนักเหรอ”

“อยากให้ฉันพูดดีด้วย ได้สิ” ริมฝีปากหนาโค้งตัวเป็นรอยยิ้มแต่ดวงตาของเขามันไม่ได้ยิ้มไปด้วยเลย ขนในกายหญิงสาวลุกชันตอบรับกับปฏิกิริยานั้น

“อะไร”

“ปรนเปรอฉันสิ ทำเหมือนวันนั้น ทำได้ไหมล่ะ”

“ไม่มีทาง”

“เอ.. ฉันว่าฉันควรจะรื้อบ้านนี้ทิ้ง ก็เห็นแล้วนี่ว่ามันทำให้ฉันเกือบตาย”

“อย่านะ”

“แล้วตกลงจะเอายังไง นู่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่เอา” น้ำเสียงเขาบ่งบอกว่าเริ่มจะอารมณ์ไม่ดีขึ้นมาจริงๆ

“ฉัน...” อรุโณทัยมองสบตาเขา “อือ..”

“อืออะไร”

“ค่ะ” กระดากปากเกินกว่าจะพูดออกไป

ชายหนุ่มยิ้มกริ่ม พลิกกายออกมานอนข้างเธอ มือทั้งสองประสานกันเพื่อหนุนต่างหมอนรอคอย

อรุโณทัยสูดหายใจลึก หญิงสาวหลับตาไว้อาลัยให้กับความอดสู เธอค่อยๆ ยันกายขึ้นนั่ง แสงสลัวที่ส่องลอดเข้ามาเผยให้เห็นร่างสูงที่อุดมไปด้วยมัดกล้ามกำลังนอนกระดิกเท้าอย่างสบายใจ ทำไมเธอต้องมาทำอะไรแบบนี้ หญิงสาวมองเลยไปยังหัวเตียงก่อนจะหันมองรอบห้อง ที่เธออยู่ที่บ้านหลังนี้ก็เพราะรอไผ่ไม่ใช่หรือ

ไผ่... ต้นตระกูล...

ครั้งสุดท้าย...

“สวดมนต์อยู่หรือไง รีบๆ คนจะนอน”

มืออันสั่นเทาเอื้อมไปวางบนเป้ากางเกงนอนของเขาอย่างกล้าๆ กลัวๆ อรุโณทัยพยายามคิดทบทวนการใช้ปากให้เขาเมื่อครั้งก่อน ยิ่งคิดภาพเหล่านั้น น้ำตาก็พานจะไหลจนแทบจะกลั้นไว้ไม่อยู่

ต้นตระกูลขมวดคิ้วมองเธอนั่งร้องไห้แบบไม่มีเสียงด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก จากที่ตอนแรกตั้งใจจะกลั่นแกล้งเพื่อให้ลืมความเครียดจากเหตุการณ์ระทึกขวัญเมื่อครู่ แต่เห็นทีว่าคงมีแต่เขาที่สนุกไปเองคนเดียว

ยัยบ้าเอ๊ย คงมีแต่เธอนี่แหละที่ร้องไห้ตอนมีเซ็กส์กับเขา คิดแล้วมันรู้สึกแปลกๆ คนที่มีแต่ผู้หญิงวิ่งเข้าหาคิดอย่างว้าวุ่นใจ ผลสุดท้ายเลยทนไม่ไหวคว้าร่างบางมากอดก่อนจะขึ้นคร่อมอีกครั้ง

“ร้องทำไม ใครตายหา!! ฉันยังไม่ตาย อย่ามาร้องไห้แถวนี้”

“คนบ้า! ยังมีหน้ามาว่าฉันอีกนะ คุณลองมาทำให้ฉันบ้างสิ ลองบ้างสิ กล้าไหมล่ะ”

“หือ” ต้นตระกูลชะงัก เขาทำหน้าปูเลี่ยนๆ ขณะมองใบหน้าเปื้อนน้ำตาของเธอ “อืม..”

“อะ..อะไร” อรุโณทัยเริ่มรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ เมื่อเห็นท่าทางเหมือนจะเห็นดีเห็นงามของเขา เธอขยับตัวอย่างอึดอัด พยายามผลักเขาออกแต่นอกจากเขาจะไม่ขยับออกยังทิ้งน้ำหนักตัวลงมาอีก

“น่าสนดีนะ ความจริงฉันยังไม่เคยทำกับใครเหมือนกัน” อยากรู้นักนะ เสียงนุ่มๆ ของเธอเวลาร้องครางใต้ร่างเขามันจะเพราะขนาดไหม “แก้ผ้าสิ”

“หา!! ฉันพูดเล่น” น้ำตาที่หยดติ้งๆ เมื่อกี้หยุดไหลปานสั่งได้

“ฉันไม่ใช่คนที่เธอจะมาเล่นด้วยได้” ตบท้ายด้วยเสียงหัวเราะดังหึๆ อย่างเจ้าเล่ห์

ตัด NC สามารถตามอ่านได้ที่เดิมจ้า