คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : คริสต์มาส
อนที่ 32 ริส์มาส
สอสามวัน่อมา แฮร์รี่ยุ่่วนับารเ็บ้าวอเรียมัวสำหรับืนนี้ ัมเบิลอร์ไ้ัานริส์มาสึ้นลาป่าพร้อมับไ่ว ุี้ มันฝรั่บและอื่นๆ พวเานั่ล้อมรอบอไฟ ร้อเพลริส์มาส ัมเบิลอร์อยาให้ิใอทุนอยู่ห่าาวามิเลวร้ายในอนนี้ แฮร์รี่เฝ้าแสส้มอวอาทิย์ที่ำลัลับอบฟ้า ราวับว่าวามายำลัเป่ารที่อ
“ไม่เป็นไรนะไมโอนี่ พวเราำลัไปหาเธอ” เาระิบ
+---+
เฮอร์ไมโอนี่ยืนรหน้าระ ้อมอัวเอ เธอูราวับเ้าหิเบลล์ในหนัโมามับเ้าายอสูรอมัเิ้ลเลยแ่ว่าุไม่ไ้เป็นสีทออร่ามแ่มันเป็นสีาวแพลินัมประาย้วยแสน้ำเินระยับ เธอรวบผมรึ่หนึ่เป็นหาม้าผู้วยโบว์ริบบิ้นสีน้ำเิน ส่วนที่เหลือปล่อยสยายลอเลียไหล่ ่าหูเินวาวระยับห้อยที่หูและำไลเพรที่พบในห้อแ่ัวเล็ๆ
เฮอร์ไมโอนี่ีน้ำหอมลิ่นวะนิลา เธอมีนัทานอาหาร่ำริส์มาสในห้อัานเลี้ยที่เธอับเบลลาทริส์่วยันแ่ เธอแะสร้อยอพลาิถึเพื่อนๆ และรอบรัว
“อมมิวนิัส” เธอระิบ
+---+
ัมเบิลอร์สัเเห็นอไฟแปรเปลี่ยนเป็นรูปเฮอร์ไมโอนี่ในุรารีแสนสวย แฮร์รี่และทุนหันมอ
+---+
“อา ุเรนเอร์” ัมเบิลอร์พู ภาพะพริบเล็น้อย
เฮอร์ไมโอนี่ยิ้ม
“ศาสร์ารย์ัมเบิลอร์ ุเป็นอย่าไรบ้าะ” เธอถาม
“สบายี” ัมเบิลอร์อบ
“แฮร์รี่ับรอนเป็นอย่าไรบ้าะ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“ุถามพวเาเอเลยีว่า” ัมเบิลอร์เอ่ย
เาลุออไปให้แฮร์รี่และรอนมายืนรหน้าภาพโฮโลแรมอเฮอร์ไมโอนี่
“ไ ไมโอนี่!” พวเาพู
“รอน! แฮร์รี่! ีใริที่ไ้เอพวเธอ ันิถึพวเธอมานะ รอน แล้วลาเวนเอร์ับลูแฝเป็นยัไบ้า” เฮอร์ไมโอนี่ถาม ุมมือทั้สอ้านเอ
“สบายีนะแ่ว่าสเนปที่น่าสสารอเราน่าะหัวใวาย” รอนอบ
“ันไ้ยินนะวีสลี่ย์!” เสียอศาสราารย์สเนปัึ้น
เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะ
“เฮอร์ไมโอนี่ ทำไมเธอไม่เป็นไรใ่ไหม” แฮร์รี่ถาม
“แน่นอน ันไม่เป็นไร” เฮอร์ไมโอนี่อบ
“เฮอร์ไมโอนี่ พวเราะไปหาเธอืนนี้นะ ไม่้อัวลนะ” ัมเบิลอร์พู
ลูเียส มัลฟอยเินามโถทาเินำลัามหาลูายอเา เาบัเอิเินผ่านห้ออเฮอร์ไมโอนี่โยบัเอิฯ เมื่อไ้ยินเสียบาอย่า เาสาบานว่าไ้ยินเสียอัมเบิลอร์ เาพิัวแนบับประูอย่าระวั พยายามับใวาม แสสีาวสว่าวาบลอ่อใ้ประู
“ืนนี้เหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม รอยยิ้มเลือนหาย
“ใ่” ัมเบิลอร์พู “เรื่อนี้สำัมา โวลเอมอร์ะรู้ไม่ไ้เ็าาว่าเธอมีพลัอำนาที่ะหยุเาาารนะสราม ุรู้เรื่อนี้หรือยั”
“่ะ ันรู้่ะ” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ย
“ี ีแล้ว พวเรา้อลมือืนนี้ พวเราเรียมัวพร้อมแล้วสำหรับืนนี้” ัมเบิลอร์พู
“แล้วเอันไมโอนี่” แฮร์รี่และรอนเอ่ยพร้อมัน
“แล้วเอันทุน” เฮอร์ไมโอนี่พู มอภาพโฮโลแรมเลือนหาย
เธอไ้ยินเสียประูเปิออ หันไปมอ็พบลูเียส มัลฟอยยืนอยู่
“้อารอะไร” เฮอร์ไมโอีู่่ฟ่อ
“ทำไม ันแ่เินผ่าน็อนที่ไ้ยินเสียบาอย่าลอออมาาห้อเธอ” เาพู วาวามอรอบห้อ “ำลัุยับัวเออยู่หรือไ”
เฮอร์ไมโอนี่้อเา
“แไ้ยินเสียหรือไมัลฟอย”
“ใ่สิ ัน้ออเือนหน่อยว่าันไม่ไว้ใเธอเลยแม้แ่น้อย ันรู้เธอำลัปปิอะไรบาอย่า ยัยเลือสีโลนโสโร” เาพู่อนะเินออไปพลาเหวี่ยประูปิามหลั
หัวใอเฮอร์ไมโอนี่เ้นสะุ
“เาำลัะรู้เรื่ออันแล้ว” เธอระิบับนเอ
+---+
วอาทิย์ลาหายไปหลัภูเามืทึม หิมะที่เยยัอยู่บนยอมอไม่เห็นแล้ว ทอมยืนในห้อัานเลี้ย ื่นมารแ่อที่นี่ ่านานมาแล้วที่เาเยสนุวันเทศาล เบลลาทริส์ฮัมเพลวันริส์มาส อะไรบาอย่าในัวหล่อนเปลี่ยนไป ูไม่เหมือนหล่อนนเิม ประูห้อัานเปิออ ทอมหันไปมอเห็นเฮอร์ไมมโอนี่แ่ัวามราวับเ้าหิผู้สูส่ ไม่ใ่ราินี เาเินัห้อไปหาเธอ ื่นมวามามอเธอ แ้มอเธอึ้นสีมพูเรื่อ
“ไม่เห็น้อเินเลยนี่” เาพู ับมือเธอไว้ “ุทำให้ผมประหลาใไ้เสมอเียว”
เฮอร์ไมโอนี่ยิ้ม ทอมพาเธอยัเปียโนหลัาม
“เพลริส์มาสสใสน่าะี” เาพู ิ้มีย์้วยไม้ายสิทธิ์
เปียโนบรรเลเพละวัน ิเิล เบลส์
“เ้นรำับผมไหม” ทอมถาม
เฮอร์ไมโอนี่พยัหน้า ทอมโอบแนรอบเอวเธอ นำไปพาเธอไปรอบห้อ
‘เา่าเป็นนัเ้นรำที่เ่นั’ เฮอร์ไมโอนี่ิ หัวเราะเมื่อทอมฮัมเพลิเิล เบลส์
ทัู้่เ้นรำันนานนระทั่เพลเปลี่ยนเป็นเพลอื่น ทัู้่็หยุให้เฮอร์ไมโอนี่ไ้พัเท้าที่้อสวมส้นสูเ้นรำ เธอนั่ไม่ไลา้นริส์มาส หิมะเวทมน์โปรยปราย ทอมยืน้าเธอ
“เฮอร์ไมโอนี่ ุรู้ว่าเราเยแ่านัน” ทอมเอ่ย
เธอเหลือบสายามอวาเา
“ใ่ ันรู้” เธอพู ยัำไ้ถึวันแ่านอพวเา
“ุือภรรยาผู้ามเสมอ” ทอมพู “ิวิาอพวเราผูใยันแ่ทำไมร่าายถึแยาันเล่า”
เาุเ่า หยิบล่อำมะหยี่สีม่วออมาาระเป๋าเสื้อลุม
“เฮอร์ไมโอนี่ เรนเอร์ เมื่อนานมาแล้วุทำให้ายนหนึ่มีวามสุที่สุในโลแ่ายนนั้น็าไปเมื่อิว่าะไม่ไ้พบุอี ไ้โปร รั้นี้เราะอยู่้วยัน แม้ว่าวามาย็พราเราออาันไม่ไ้ ไ้โปรพูว่าุะแ่านับผม”
เาเปิล่อ ้านในือแหวนทอแวววาว ประับ้วยเพร มร รูบี้และแฟไฟร์ ้านบนือเพรเม็ให่ส่อสว่าวาบราวับวาราบนฟาฟ้าวาบนผ้าำมะหยี่ แสไฟา้นริส์มาสล้ายับำลัเริระบำ
“โอ้ มันเหมือนับอันที่ันเยมีเมื่อนานมาแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่พู
“แน่นอนว่าอันนี้สั่ทำึ้นใหม่” ทอมพู
“แน่นอน ันะแ่านับุ” เฮอร์ไมโอนี่พู น้ำาไหลออมาาวา
ทอมึแหวนออและสวมมันเ้าับนิ้วอเฮอร์ไมโอนี่ เาูบมือเธอ่อนะเลื่อนไปที่ริมฝีปา เ็น้ำาออาแ้ม ลมพัฟู่เ้ามาในห้อเมื่อหน้า่าบานหนึ่เปิออ เปลวไฟบนเทียนไสั่นวูบไหว ลำแสสีแเลื่อนวูบเียศีรษะเาไป ทอมว้าไม้ายสิทธิ์ออมาาระเป๋าเสื้อลุม
“เบลลาทริส์ เรียพวเรามา!” ทอมะโน “พวเราถูโมี!”
ความคิดเห็น