คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : เพื่อนเก่า
อนที่ 28 เพื่อนเ่า
ทอมเห็นเธอวิ่้ามผ่านแผ่นน้ำแ็และร่วหล่น เาทุบน้ำแ็ รู้ว่าหาทำเ่นนี้็อาะ้อร่วหล่นเ่นันแ่เาไม่สน เาเห็นเธอทุบน้ำแ็อยู่้าใ้อย่าบ้าลั่ เห็นร่าอเธอ่อยๆ เลื่อนลอยสิหลุลอยทีละ้าๆ มือเา่อยทะลุผ่านน้ำแ็สำเร็ ทอมโยนเสื้อลุมออ ำน้ำลไป วามเย็นเสียแททั่วร่า
ทอมว่ายามร่าเธอที่ำลัมลเรื่อยๆ ทอมว้ามือเธอ โลำลัะมืเ่นัน
ลูเียสและนอื่นๆ เห็นทอมำลไปในน้ำ พวเารออยู่ล้อมรอบหลุมน้ำแ็ หิมะโรยัวบ้าลั่หนาวเหน็บ ทันในั้นทอม็โผล่ึ้นมาาผิวน้ำพร้อมร่าอเฮอร์ไมโอนี่ในอ้อมแน เาวาเธอระนาบเียวับเธอ ริมฝีปาเธอีม่ว้ำ เาะไม่ยอมเสียเธอไปอี เาปั๊มหัวใผายปอ เฮอร์ไมโอนี่สำลัน้ำ ไอโลยามสูอาาศเ้าปอ เาว้าเสื้อลุมแห้ห่อร่าเฮอร์ไมโอนี่ อุ้มเธอไว้ในอ้อมแน ไม่สนใว่าวามเย็นะแ่แ็ระูเาเ่นไร
ทอมอุ้มเธอลับไปยััวบ้าน ผู้เสพวามายามหลัเา เฮอร์ไมโอนี่ำลัอยู่ใน*ภาวะัวเย็นเิน ทอมสัมผัสถึอาาศอบอุ่นในัวบ้าน เาวาเฮอร์ไมโอนี่บนโฟา้าเาผิในห้อนั่เล่น หยิบไม้ายสิทธิ์ออมาาระเป๋า เสาถาทำให้เสื้อผ้าอเาและอเฮอร์ไมโอนี่แห้
“เบลลาทริส์ ไปเอาน้ำอุ่นมา ลอยล์ไปเอาผ้าห่ม แรปป์ไปเอาผ้าเ็ัวมา” ทอมออำสั่
สามผู้เสพวามแยย้ายไปทำามำสั่ นที่เหลือออไปาห้อเพื่อปล่อยให้ทอมอยู่นเียว ลูเียสแสยะยิ้ม่อนะเินออไป
เลือสีโลนโสโรสัวัน็้อใ้ เาิ
ทอมแะแ้มอเฮอร์ไมโอนี่ มันเย็นเียบแ่ไออุ่นำลัไล่วามหนาวเหน็บออไป ลอยล์ลับมาพร้อมผ้าห่ม ทอมว้ามันห่มรอบัวเฮอร์ไมโอนี่ ลอยล์ห่มอีอันรอบัวทอมแ่ทอมสลัหลุ
“ไ้โปรนายท่านห่มไว้” ลอยล์พู
“ไม่ ันไม่อยาไ้อะไรทั้นั้น” ทอมพู
ลอยล์โ้ัว่อนาไป แรปป์ลับมาพร้อมผ้าเ็ัวและเบลลาทริส์ลับมาพร้อมผ้าุบน้ำร้อน ทอมบิน้ำ่อยๆ วาบนหน้าผาอเฮอร์ไมโอนี่ เาแ่เพียอยาให้เธอพ้นสภาพภาวะัวเย็นเิน แ่เาไม่เ้าใเลยว่าทำไมเธอถึ้อวิ่ราวับ้อหนีให้ไ้ อะไรทำให้เธอิะทิ้เาไปแบบนี้ ทอมพยายามอ่านใเธอ เปิประูเ้าไปในวามิอเธอ เาหลับา
เาเห็นเฮอร์ไมโอนี่่อนัวอยู่ในวามมื มอเาับโอลิเวีย เาสัมผัสไ้ถึวามเ็บปวอเธอ วามทุ์ทรมานและไ้รู้ว่าแท้ริแล้วมันเิอะไรึ้น
“ผมลายเป็นนโ่และไร้หัวใแบบนี้ไ้อย่าไร ราวับว่าวามปรารถนามีอำนาเหนือผมและไ้ลมือทำร้ายนที่ผมรัที่สุ มันะมีสัวันไหมที่ผมะเ้าใวามผิพลานี้” เาพูน้ำเสียแผ่วเบา ไล้นิ้วผ่านเรือนผมอเฮอร์ไมโอนี่
+---+
เฮอร์ไมโอนี่ำลัฝันว่าเธอไ้ลับมาที่บ้านึ่ล้อมรอบ้วยมิรสหายและรอบรัว แฮร์รี่และรอนำลัยุ่่วนับารเล่าเรื่อลให้ทุนหัวเราะาม รุแ์นอนบนัอเฮอร์ไมโอนี่
เฮอร์ไมโอนี่ื่นเพราะสัมผัสอ่อนโยน เธออยาลุึ้นนั่แ่ร่าายลับไม่ยินยอมให้เธอทำเ่นนั้น เธอมอไปรอบๆ แล้วถึระหนัไ้ว่าเธอไม่ไ้อยู่ที่บ้าน เธอลับมาอยู่ในห้อนอนฤหาสน์ในฝรั่เศส เธอเะผ้าห่มอุ่นๆ ออพลาลุึ้นยืน วาพาับเีย
เฮอร์ไมโอนี่ถอุนอนสีลาเวนเอร์ออพลาสวมเสื้อาร์ิแนสีำและาเยีนส์ ภาเหุาร์เมื่อืนแล่นาย้ำ น้ำาร่วไหลาวา เธออยาะุยับใรสันเรื่อนี้เหลือเิน ใร็ไ้ที่เธอรู้ว่าไว้ใไ้ เฮอร์ไมโอนี่ปาน้ำา รู้สึถึวามเย็นอสายสร้อยอรอบลำอ เธอำที่ัมเบิลอร์พูอะไรบาอย่าเี่ยวับสร้อย เฮอร์ไมโอนี่เอื้อมมือแะพลาเอ่ย
“อมมิวนิัส”
เธอเห็นแสสีาวสว่าวาบ ภาพโฮโลแรมอัมเบิลอร์ปรารหน้า
“ุเรนเอร์ ผมเือบิว่าุลืมที่ะิ่อลับมาแล้วเสียอีหรือไม่็ลืมวิธีิ่อ”
“ศาสราารย์ัมเบิลอร์ะ ันแ่อยาะถามว่าันะอยเลิภารินี้ไ้หรือเปล่าาะ”
วาอัมเบิลอร์วามอใบหน้าเธอ
“เิอะไรึ้นหรือเ็น้อย” ัมเบิลอร์ถาม
“ันแ่...ทำไม่ไ้น่ะ่ะ เาไม่ใ่นเิมที่ันเยรู้ัอีแล้ว เาเปลี่ยนไปมาเหลือเิน ันือนัโทษ ันออไปไหนไม่ไ้เลย่ะ ันลัวว่าะไม่มีใรหาที่นี่พบ้วย ันิว่าเราำลัอยู่ในฝรั่เศส บ้านหลันี้เยเป็นอระูลมอนาิว”
“เฮอร์ไมโอนี่ เฮอร์ไมโอนี่ ไม่เป็นไรนะ ทอมยัเป็นทอมนเิม เาแ่ถูวามอำนามืรอบำ มันใ้เวลาหลายปี่อหลายปีเพื่อรอบำทีละน้อย ุเห็นแล้วว่าอำนามืนั้นั่วร้ายเพียใ มันลบฝััวนที่แท้ริอทอมแ่หาุทำลายอำนามืนั่นไ้ ทอมนเิมอุ็ะลับมา” ัมเบิลอร์เอ่ย
“ันิถึทุนั่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พู
“ไม่้อห่วนะ ทุนำลัเรียมพร้อม รอนอาะยุ่อยู่นิหน่อยับารเป็นพ่ออเ็แฝาย แอนี้ับามูเอล ทัู้่ไ้ผมมาาพ่อแ่ไ้วามาาแม่”
“โธ่ สเนปผู้น่าสสาร มีวีสลี่ย์อีสอนให้เา้อัาร” เฮอร์ไมโอนนี่พู หัวเราะในใ “หวัว่าินนี่มีลูแฝเหมือนันนะะ”
ัมเบิลอร์หัวเราะ
“ไ้โปรเฮอร์ไมโอนี่ อย่าทำอะไรอุอานัเล่า ำไว้ว่าหา้อารัน ันะ่วยเหลือเธอทุเมื่อ” ัมเบิลอร์พู
“ไป่อนนะะ” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ย
“แล้วเอัน”
ภาพโฮโลแรมหายไป เฮอร์ไมโอนี่ปล่อยให้ำพูอัมเบิลอร์ไหลึมับ
‘ทำลายวามั่วร้ายนั่นเสีย โี็แล้วัน’ เธอพูับนเอเิเย้ยหยัน
เฮอร์ไมโอนี่เินไปสำรวว่าประูล็อหรือเปล่าและมัน็ไม่ไ้ล็อ เธอแอบย่อออไปยัห้อโถ เ้าไปในห้อรัว เบลลาทริส์อยู่นเียวในรัว เบลลาทริส์ยิ้มให้และเินมาหาเฮอร์ไมโอนี่
“เธอไม่เป็นไรแล้วใ่ไหม” เธอว่าพลาอเฮอร์ไมโอนี่
เฮอร์ไมโอนี่มอเบลลาทริส์ผละออผิวปาะใ้ไม้ายสิทธิ์พลิแพนเ้ เฮอร์ไมโอนี่ิับนเอว่าเพราะอะไรันนะถึทำให้ใรบานที่ั่วร้ายและไร้เมานานี้ถึไู้มีวามสุับทุสิ่นั เฮอร์ไมโอนี่นั่ที่โ๊ะเล็ เบลลาทริส์เสาถาพาแพนเ้วาบนาน ่อนะเสให้มันลอยมาอยู่รหน้าเฮอร์ไมโอนี่
เฮอร์ไมโอนี่ไม่่อยหิวเสียเท่าไรแ่็ไม่อยาเสียน้ำใ บ้าน่อน้าเียบ มีเพียเสียลมา้านนอ หิมะยัหนั เฮอร์ไมโอนี่รู้สึเบื่อเหลือเิน
“มีอะไรให้ทำบ้าไหม” เธอถามเบลลาทริส์
“เอ่อ อิู่อนนะ”
ทัู้่เินามทาเินในบ้านอันเียบสั พบับห้อเ้นรำหรูหราห้อหนึ่ ห้อทำาพื้นหินอ่อนำและาว ำแพเป็นน้ำเินและทอ โมไฟระย้าห้อยบนเพาน รอบห้อแวนภาพวาิรรรมอเทวาเ็น่ารัน่าเอ็นู หน้า่าสูแบบฝรั่เศสโบรามีผ้าม่านำมะหยี่สีำแวนแ่ เฮอร์ไมโอนี่มอภาพวาพลายิ้ม
“ห้อนี้สวยมาเลย”
เบลลาทริส์ยืนอยู่ใลาห้อ
“พิเนออส” เธอเสาถา วัไม้ายสิทธิ์
้นสนสีเียวะอุ่มโผล่ึ้นลาอาาศ
“ันิว่าเรามาเปลี่ยนห้อนี้ให้เหมาะับวันริส์มาสน่าะี” เบลลาทริส์เอ่ย
พวเธอใ้เวลาหลายั่วโมหมไปับารแ่ห้อ ้นไม้ถูประับ้วยระิ่สีน้ำเินและทอเพื่อให้เ้าับสีอผนัห้อ อฮอลลี่และอไอวี่แวนอยู่ทั่วทุมุมรวมถึ้นมิสเทิลโท้วย เฮอร์ไมโอนี่เสเปียโนให้บรรเลบทเพลริส์มาส เทียนไมามายล่อลอยลาอาาศ
เธอและเบลลาทริส์เสภาพวาฝาผนัให้ยับไ้ หิมะปลอมโปรยปรายาเพาน ละลายเมื่อสัมผัส้อับพื้น
“อืม ันิว่าเราทำไ้ไม่เลวเลยว่าไหม” เบลลาทริส์พูพลาื่นมผลาน
“ใ่ มันสวยมา” เฮอร์ไมโอนี่พู
เธอเริ่มิถึพ่อแม่ผู้น่าะำลัอยู่ที่บ้าน่วยันประับไฟรอบบ้าน แม่ำลัอบนมปัิ ส่วนพ่อ็ำลัแ่้นริส์มาส
“เฮอร์ไมโอนี่ ทำไมเธอถึหนีไป” เธอไ้ยินเสียเบลลาทริส์ถาม
“ันออไปาห้อแล้ว็เห็นเาำลั....ับผู้หิ” เฮอร์ไมโอนี่อบ ลั้นน้ำา
“โอ้ เรื่อนั้น อย่าิมาเลย เาไม่ไ้แะหล่อนไปมาว่าที่เธอเห็นหรอ”
“เธอรู้ไ้ยัไว่าันเห็นอะไร” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“ันเห็นเธอวิ่ออมาาห้อ ันทนโหไม่ไ้หาไม่ยอมปล่อยให้เธอเห็นในสิ่ที่เิึ้น มัลฟอยพยายามะเปลี่ยนนายท่าน” เบลลาทริส์เอ่ย “นายท่านหยุและพูว่ามันผิ เารัเธอ เาเสี่ยีวิัวเอเพื่อ่วยีวิเธอ”
เฮอร์ไมโอนี่ลืนำพู
“อนนี้เาอยู่ที่ไหน” เธอถาม
เบลลาทริส์ยิ้ม แสสว่าโรยัว
“เาำลัพัผ่อนอยู่ในห้อ เาใ้เวลาทั้ืนเฝ้าไ้เธอ ปิเสธที่ะินหรืออุ่นร่าายัวเอ”
“เาทำทั้หมนั่นเพื่อันเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม ไม่อยาเื่อว่าโวลเอมอร์ะยอมทำอะไรทั้หมนั่นเพียใรสัน
“ใ่” เบลลาทริส์อบ
เฮอร์ไมโอนี่หน้าแ
“อบุนะ เธอ่าเป็นเพื่อนที่ี เบลลาทริส์” เฮอร์ไมโอนี่พู
“แน่นอน เฮอร์ไมโอนี่”
*ภาวะัวเย็นเิน วามรุนแรออาารึ้นอยู่ับว่าผู้ป่วยมีอุหภูมิร่าายล่ำถึเท่าไร
32-35 C ไม่รุนแร มีปัหาในารวบุมร่าาย
28-32 C รุนแรปานลา อาทำให้พูไม่ัหรือพูไม่รู้เรื่อ
่ำว่า 27 C เ้า่ายรุนแรมา มีภาวะโม่าและอาเสียีวิ ีพรเ้นอ่อน หายใ้าล
ความคิดเห็น