คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #49 : คำสัญญา
*Talk*
เือน! เรียมทิู่ไว้้วยนะะ เือนแล้วนะ!
+---+
อนที่ 49 ำสัา
แฮร์รี่วิ่ลับเ้าปราสาทและอยมอหาเฮอร์ไมโอนี่ าร่อสู้เริ่มแผ่ววามรุนแร ผู้เสพวามายที่ถูแ่นิ่ำลัถูลาัวอออไป้านนอ แฮร์รี่วิ่ไปหาัมเบิลอร์
“ศาสราารย์ัมเบิลอร์รับ เห็นเฮอร์ไมโอนี่ไหมรับ” เาถาม
ัมเบิลอร์หน้าี
“ันิว่าบอให้เธอรอ้านอเสียอี เธอแน่ในะว่าเฮอร์ไมโอนี่ไม่ไ้อยู่ที่นั่น”
แฮร์รี่ส่ายหน้า
“ไม่รับ ผมามหาเธอทั่วแล้วรับ” แฮร์รี่เอ่ย
“เรา้อามหาเธอ!” ัมเบิลอร์ะโน
แฮร์รี่และัมเบิลอร์แยย้ายันามหาเฮอร์ไมโอนี่
+---+
“อะไรนะ” ทอมเอ่ย สสัยว่าเาไ้ยินผิไปหรือเปล่า
เฮอร์ไมโอนี่ยิ้ม
“ันท้อ” เธอพูอีรั้
“ท้อ...ริเหรอ” ทอมเอ่ยถาม
“ริสิ” เฮอร์ไมโอนี่อบ
“เป็นวามริเหรอ”
“ริแท้แน่นอน” เฮอร์ไมโอนี่ล่าวพลาลี่ยิ้มว้า
ทอมึัวเฮอร์ไมโอนี่เ้ามา หมุนัวเธอเ้นรำไปรอบๆ ่อนะหยุ
“ผมำลัะเป็นพ่อ!” ทอมพู “ไม่อยาเื่อเลย!”
ทอมทาบมือบนหน้าท้ออเฮอร์ไมโอนี่ เาำลัะเป็นพ่อ เาไม่อยาะเื่อเลย เาใ้เวลาทั้ีวิไปับารวาแผนและทำลาย ไม่เยเลยสัรั้ในีวิที่เาะฝันที่วามิเรื่อที่ะเป็นพ่อนเลย...ไม่เยเลยสัรั้
แ่ทว่าทันในั้นเาลับรู้สึโศเศร้านั
“ถ้าั้นพวเราะทำอย่าไรี” เาถามเฮอร์ไมโอนี่
“ุหมายวามว่าอย่าไรันทอม”
“ผมหมายถึ ผมไม่อาหนีไปาสิ่ที่ทำในอีและ้อใ้ีวิทุวันไปับารหายัวและหลบ่อน ผมไม่้อารให้ภรรยาหรือลูใ้ีวิแบบนั้น”
เฮอร์ไมโอนีุ่มใบหน้าทอม
“ทอม ไม่ว่าุะอยู่ที่ใ ราบใที่ันอยู่ับุ ันล้วนมีวามสุทั้นั้น พวเราะเลี้ยลูในถ้ำ ินผลเบอร์รี่ป่าแ่อย่าน้อยัน็อยู่ับุ”
ทอมยิ้มว้าะ้มศีรษะูบเฮอร์ไมโอนี่ ะที่ริมฝีปาอทัู้่แะัน ประูพลันระเบิ เฮอร์ไมโอนี่ับทอมถอยออห่า มอลูเียส มัลฟอยระทืบเท้าเ้ามา วาแผเผา้วยวามโรธเรี้ยว
“ยัยโสเภีโสโร!” ลูเียสะโน “ล้าีอย่าไร! มาทำให้อมมารเปลี่ยนไป!”
ทอม้าวเ้าไปวาหน้าลูเียส
“หุบปา! มัลฟอย! หุบปา!” ทอมู่ฟ่อ “เธอไม่ใ่โสเภี เธอือภรรยาอัน ไปให้พ้นหรือะยอมถูทรมานไม่บสิ้นล่ะ!”
ลูเียสะพริบา เามา้าเินไป มันสายไปแล้ว นายท่านอเาไ้เปลี่ยนไปอย่าสิ้นเิแล้วั้แ่ที่ยัยโสเภีอุ้มลูในท้ออัวเอมาหาอมมารอเา
“ผมมอบทุอย่าที่ผมหาไ้ให้ท่าน! ไม่ว่าะผู้หิสวยๆ ที่ท่านไม่ยอมแะ้อ พวมัเิ้ลน่าสมเพสเพื่อให้ทรมานให้สาสม แล้วูสิว่าผมไ้รับำอบุอย่าไร?! ท่านลับไปหาหล่อน ผู้หิแพศยานนี้าอีอท่าน ผมปรารถนาเสมอให้หล่อนาย! หวัว่ามันะเป็นเื้อเพลิั้นีที่ะุไฟแ้นให้ทำลายโลนี้อท่าน และเมื่อหล่อนาย มัน็ไ้ผล นระทั่หล่อนลับมาในานะเลือสีโลน! หล่อนทำให้ท่านอ่อนแอ! ไม่ใ่อมมารอย่าผมรู้ั! แมันอ่อนแอ! หาลมือไม่ไ้ ันะทำเอ!” ลูเียสะโน
ลูเียสยไม้ายสิทธิ์และี้รไปยัทอม นัยน์สีเียวมรอทอมเบิว้า้วยวามโรธและลัว ไม้ายสิทธิ์อทอมลิ้ไปอยู่ใ้โ๊ะ
“อวาา...” ลูเียสู่ฟ่อ
“ไม่นะ!” เฮอร์ไมโอนี่รีร้อ
เธอึริที่รอนให้ไว้ออมาและเือนัมือที่ถือไม้ายสิทธิ์อลูเียส ลูเียสร้อลั่น้วยวามเ็บปว มืออเาาระเ็นแม้ะยัำไม้ายสิทธิ์อยู่ร่วหล่นับพื้นพร้อมเลือไหลทะลัาบาแผลที่แนอลูเียส
เฮอร์ไมโอนี่ทิ้ริ ทอมว้ามือเธอวิ่ไปที่ระเบีย สายอสนีบาแล่นวาบเหนือศีรษะทัู้่ สายลมพัแร ทัู้่วิ่มายัอบอระเบียและมอไปยัพื้นแม่น้ำเบื้อล่า พวเาหันไปมอลูเียสที่ะเียะายะเลือไหลเปื้อนามทา ลูเียสลานมาทาทัู้่
“นะ นายท่าน ไ้โปรให้อภัยผมเถิ” ลูเียสล่าว “ผมมันโ่เลาสิ้นี!”
ทอมเยาะหยัน
“ไม่มีวัน!” ทอมู่ฟ่อ “ไปให้พ้นาหน้าันเ้าน่าสมเพส”
ลูเียสเยหน้ามอทอม านั้น็สลับมอเฮอร์ไมโอนี่ ใ้วาแผเผาบ้าลั่ ่อนะลุึ้นเื่อ้าพร้อมับแนที่เลืออาบเป็นทา หมุนัวและำลัะเินาไป
+---+
แฮร์รี่และัมเบิลอร์ไ้ยินเสียรีร้อและามไป พวเาพุ่พรวเ้าไปในห้อทำานและเห็นมือเลืออาบบนพื้น พวเาทัู้่วิ่รไปยัประูระเบียและหยุเมื่อเห็นลูเียสท มัลฟอยที่เลือไหลอาบไม่หยุ ่อนะหันมอทอมและเฮอร์ไมโอนี่
+---+
ทอมว้าเฮอร์ไมโอนี่เ้ามาอ รู้ีว่าเาสามารถเริ่ม้นีวิใหม่ ไม่มีสิ่ใะมาวาั้นระหว่าเาและวามรัอเาอี่อไป
“ุไม่เป็นไรใ่ไหม” ทอมถาม ับปอยผมออให้พ้นหน้าเฮอร์ไมโอนี่
“ไม่” เฮอร์ไมโอนี่อบ
ทอมแนบมือับแ้มเฮอร์ไมโอนี่ ประทับริมฝีปาบนหน้าผา เา่อยัารับลูเียสทีหลั อนนี้เาไม่้อารสิ่ในอาอยู่ับเฮอร์ไมโอนี่ หมู่เมล้ายะมืึ้นและ่อัวันมาึ้น พายุ่อัวเหนือศีรษะพร้อมสายฟ้าแล่นปลาบผ่านเม สายลมำรามบ้าลั่
+---+
ลูเียสมอัมเบิลอร์และแฮร์รี่ที่ยืนนิ่ันรหน้า รออยให้ทัู้่ับุมัวเาไปยัอัาบัน ไ้รับุมพิาผูุ้มวิา ไม่ เาะไม่มีวันายแบบนั้น ทันในั้นเอเาึริอเฮอร์ไมโอนี่ออมา และหมุนัว วิ่และรีร้อบ้าลั่ยัู่รั
โลูะหมุน้าล แฮร์รี่และัมเบิลอร์วิ่ามหลัลูเียส ทอมและเฮอร์ไมโอนี่หันมา ลูเียสวิ่เ้าใส่เฮอร์ไมโอนี่ ใบหน้าเปื้อนเลือายวามเียแ้นั ผมบลอน์ปลิวสะบัไป้านหลัราวับแพหาอระทิที่โรธั สายอสนีบาเริระบำในท้อฟ้า สะท้อนมแหลมอริวาบ
แฮร์รี่และัมเบิลอร์เสาถาสูเปฟายเพื่อสาปลูเียส ลูเียสระโ าถาเลยผ่านเาไป เาพุ่ัวใส่เฮอร์ไมโอนี่
ริสะท้อนเาในนัยน์าอเธอ รู้ว่าำลัมอใบหน้าอวามาย เธอปิาแน่นและรออยวามเ็บแล่นผ่านร่าแ่่อมารู่หนึ่เธอลับถูผลัไปอีทา เธอเปิเปลือาและมอทอมระโเ้ามาแทน มแหลมแททะลุอเา เฮอร์ไมโอนี่ยื่นมือออไป
“ไม่!” เธอรีร้อ
ลูเียสมอมโลหะมอยู่ในอออมมาร วาสีเียวมรเ็มไป้วยอารม์วามรู้สึมามายอย่าที่ลูเียสไม่เยเห็นมา่อน เาปล่อยมือา้ามและถอยไป ลื่นเลืออัวเอลล้มับพื้น
เลือไหลทะลัาออทอม ทอมมอริสลับับลูเียส ึริออ ว้ามันับพื้น ะที่มันระทบพื้นนั้นเอ โลูราวับไหวเร็วามเิม
เฮอร์ไมโอนี่พุ่ัวเ้าไป้าทอม เลือทะลัท่วมปาเา มืออเาุมแผลบนหน้าอ
น้ำาไหลอาบแ้มอเฮอร์ไมโอนี่ เธอไ้ยินเสียลูเียสพยายามลุึ้นและหนีไป เธอหมุนัว้อแผ่นหลัเาที่ิิับระเบีย วามโรธแ้นแล่นผ่านอย่าที่เธอไม่เยรู้สึมา่อน เธอ่อวามสนใที่ริ
ริยับปลิวฝ่าอาาศพุ่ใส่ลูเียส ปัแน่นิ่ลาแผ่นหลัอเา ลูเียสร้อะยัวพาพิับราวระเบียหิน หันมอเฮอร์ไมโอนี่้วยแววาพรั่นพรึ เา้อเธอะที่เฮอร์ไมโอนี่่อับราวระเบียหิน
ราวระเบียปริแถล่ม ร่าอลูเียสเลื่อนไถลลไปยัแม่น้ำเี่ยวราเบื้อล่า เฮอร์ไมโอนี่เฝ้ามอลูเียสร่วลไป สายน้ำแห่วามโรธลืนินเาราวับว่านั่นือวามโรธและหิวโหยอนร ร่าอลูเียสระแทับโหินเบื้อล่า
เฮอร์ไมโอนี่เฝ้ามอร่าไร้ีวิอลูเียสถูแม่น้ำลืนินหายลับไปพร้อมับวามเียแ้นิัอเธอ ทิ้แ่เพียวามโศเศร้าไว้ในใเธอ เฮอร์ไมโอนี่หมุนัวลับไปหาทอม ุเ่า้าเา วามือบนมือเปื้อนเลืออทอม ับมืออทอมเพื่อะไ้เห็นว่าแผลนั้นให่แ่ไหน เลือไหลทะลัไม่หยุ
แฮร์รี่ยับมา่วยเฮอร์ไมโอนี่ ัมเบิลอร์ว้าแฮร์รี่ึเาลับเ้าไปในห้อ
“ไม่” ัมเบิลอร์เอ่ย “ให้เธออยู่นเียวเถอะ”
เฮอร์ไมโอนี่มอแผลบนอทอมที่เ็มไป้วยเลือ เธอไม่รู้ว่าวระทำอย่าไร
“ทอม! ทอม!” เธอะโน
ทอมหันเหสายามามอเธอ
“เฮอร์ไมโอนี่”
เาระอัเลือ ยมือสัมผัสแ้มอเฮอร์ไมโอนี่ เฮอร์ไมโอนีุ่มมืออทอม มอเ้าไปในวาเา ่อนระลึไ้ว่าไม้ายสิทธิ์ยัอยู่ับเธอ เธอล้วเ้าไปในระเป๋าวานหาไม้ายสิทธิ์ ึมันออมา
“ันะ่วยห้ามเลือ” เธอพู
“ไม่!” ทอมร้อ
เฮอร์ไมโอนี่หยุะั วาอทอมรื้น้วยน้ำา เาึไม้ายสิทธิ์อเธอออามือเธอ วามันบนพื้น
“ถึเวลาที่ผม้อปล่อยีวิอันไร้่านี้ไปไ้แล้ว” ทอมเอ่ย “ผมเยสสัยเสมอว่ามีอะไรรออยู่้าหน้าหลัาบีวินี้”
“ไม่นะ ไม่ ทอม อย่าพูอะไรแบบนั้น ันอยู่ไม่ไ้ถ้าไม่มีุ” เฮอร์ไมโอนี่รำพัน
“แุ่้ออยู่่อไป เฮอร์ไมโอนี่ ุ้ออยู่่อไป” ทอมพู “ผมอยาใหุ้สัาับผมว่าุะอยู่่อไปโยไม่มีผมและูแลลูอเรา”
เฮอร์ไมโอนี่ลั้นน้ำา
“ะ ไ้”
ทอมออแรยัวึ้นและูบนาฟ้าแสนวิเศษผู้เปลี่ยนโลอเาในห้วีวิสุท้าย
“ผมะามหาุเสมอ ผมรัุ” ทอมเอ่ย
“ัน็รัุ” เฮอร์ไมโอนี่พู
ทอมปิเปลือา ยิ้มว้า เอนศีรษะพิบนพื้นหินอ่อนเย็นเียบบ เฮอร์ไมโอนีุ่มมือเาที่เลื่อนหลุ้าๆ
“ทอม” เธอร้อ “ทอม! ทอม!”
เธอว้ามือเาึ้นมาุมไว้อีรั้ เลืออเาเปื้อนุเธอ เธอลั้นน้ำาไว้ไม่อยู่อีแล้ว เธอเยหน้ามอเม หลั่น้ำาร่ำไห้ แสะวันลอผ่านเมำรึ้ม เฮอร์ไมโอนี่นั่อยู่รนั้นอร่าอทอมในอ้อมแน
“ไม่! ไม่!” เธอร้อ
แสะวันสาส่อ เลือบนพื้นเลือนหาย้าๆ เฮอร์ไมโอนี่วาร่าอทอมลับลบนพื้นเบามือ เลือเปื้อนอาบุเธอ เธอยมือปิหน้าสะอื้นไห้ เาายแล้ว ไม่มีอะไระพาเาลับมา เธอเอนัวลนอน้าเา เฝ้ามอสรวสวรร์บนท้อฟ้า ราวับไ้ยินเสียอเาอให้เธอสัาับเา
สายฝนร่วเทมาาท้อฟ้า เธอปิเปลือา ลุึ้นนั่ เปิเปลือา้อมอใบหน้าทอม ประทับริมฝีปารั้สุท้ายบนริมฝีปาีอเา
“ันสัา”
ความคิดเห็น