คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : หิมะ
อนที่ 31 หิมะ
เฮอร์ไมโอนี่รู้สึว่าแนแ็แรโอบอเธอ ไ้ยินเสียเ้นอหัวใอีว เธอเปิเปลือา ศีรษะแนบิับแผ่นอแร่ เธอยิ้ม ำไ้ถึเรื่อเมื่อืน ริมฝีปาอุ่นประทับบนหน้าผาเธอ
“อรุสวัสิ์” เฮอร์ไมโอนี่ไ้ยินทอมเอ่ยะเธอ้อนสายามอวาสีเียวมรอเา รอยยิ้มลี่ว้าบนใบหน้าหล่อเหลา
“อรุสวัสิ์” เธออบ รอยยิ้มว้าึ้นบนใบหน้าทอม
เธอพิศีรษะับอทอม เฝ้าิามเสียเ้นเป็นัหวะ ำไ้ว่าหลายรั้เธอเยื่นมาแบบนี้ มอวาสีเียวมร เฮอร์ไมโอนี่ปิเปลือา ไม่อยาผละาอ้อมออบอุ่นแ็แร่ที่มัะทำให้เธอรู้สึเสมอว่าะไม่มีอะไรมาทำร้ายเธอ เธออยาะอยู่ในอ้อมอเาลอไปแบบนี้
ัหวะนั้นเอ เสียเาะัลั่นปลุเฮอร์ไมโอนี่ื่นาวามิ
“นายท่าน นายท่าน” เสียะโนอลูเียส มัลฟอยลอเ้ามา “เธอหนีไปอีแล้ว!”
“สบสิมัลฟอย!” ทอมู่ฟ่อ
เฮอร์ไมโอนี่ับทอมผละออาัน ปีนลาเีย เฮอร์ไมโอนี่ว้าเสื้อลุมอยู่บ้าน สวมมันรอบัว ผูเือรัแน่น เธอหาเสื้อผ้าอัวเอไม่เอ ทอมหยิบเสื้อลุมอาบน้ำเสียำสลับเียว ลุมัวะเินไปเปิประู เาไม่่อยเห็นลูเียสร้อนรนนานี้
“นายท่าน เธอหนีไปอีแล้ว” ลูเียสพู
“นายร่ำรวหาอะไรมัลฟอย” ทอมู่ฟ่อ
“นาหินั่นหนีไปอีแล้ว ระผมไม่รู้ว่าเธอหนีออไปไ้อย่าไร” ลูเียสเอ่ย รอยยิ้มผุึ้นบนใบหน้า
“อย่าเรียเธอแบบนั้น” ทอมู่ฟ่อ “และเธอไม่ไ้หนีไปไหน”
ลูเียสะพริบา
“เธอยัอยู่ที่นี่หรือ” เาถามเสียเย็น
ทอมเินลับไปที่เีย หลีทาให้สายาอลูเียส เฮอร์ไมโอนี่เินมาว้ามือทอม เธอเห็นสีหน้าเลียัและผิหวัเ็มประาบนใบหน้าอลูเียส
“โอ้ ระผมเ้าใแล้ว” เาเอ่ยริมฝีปาเบะโ้
เฮอร์ไมโอนี่้อเา เธอไม่เยอบเาเลย แม้แ่ะยัเป็นาทริน่า ไม่ใ่เป็นเฮอร์ไมโอนี่
“ันะัารับแทีหลั มัลฟอย ทีนี้ไสหัวไปไ้แล้ว!” ทอมู่ฟ่อ
ลูเียสาไป ส่สายาเย็นเยียบให้เฮอร์ไมโอนี่่อนะเหวี่ยประูปิามหลั ทอมและเฮอร์ไมโอนี่หยิบไม้ายสิทธิ์มาาระเป๋า
“แอิโอ เสื้อผ้า” ทัู้่เอ่ยพร้อมัน
เสื้อนอนัวยาวและบราอเฮอร์ไมโอนี่ลอยออมาาใ้หมอน ลอยมาอยู่ในมือ เฮอร์ไมโอนี่ถอุลุมออ นึสสัยว่ารอเท้าเธออยู่ไหนันนะ
เธอเยหน้าเห็นทอมสวมาเบ็อเอร์ั้นใน เสื้อลุมทับัวไม่ิระุม เาสวมาเแล้วแ่ไม่มีเ็มั เาถือรอเท้าอเฮอร์ไมโอนี่อยู่
“ไม่รู้ว่าหาผู้นมาเห็นผมสภาพนี้แล้วะทำสีหน้ายัไ” เาพูพลายิ้มี้เล่น “บาทีพวนั้นเห็นว่าผมยิ่น่าึูล่ะมั”
หมอนลอยระแทหน้าเา เฮอร์ไมโอนี่ว้ารอเท้าแะสวมมัน ทอมหัวเราะ ิระุมเสื้อเิ้ ทัู้่เินลบันไไปพร้อมัน เฮอร์ไมโอนี่ลับไปที่ห้อเพื่อสวมเสื้อสเวเอร์สีฟ้าและาเสแลสีำ
เธอมอออไป้านอเห็นว่าหิมะปลุมพื้นูราวับอยู่ในินแนแห่สรวสวรร์ เธออยาะออไป้านอ ลุัวับหิมะ ำไ้ว่าเมื่อนานมาแล้วเธอเยปั้นุ๊าหิมะับพ่อแม่ในาิ่อนและาินี้ เธอโยนเสื้อแ็เ็ออมาาู้เสื้อผ้า ถุมือันหนาวหนึู่่และผ้าพันอสีรุ้
ทอมเห็นเฮอร์ไมโอนี่เินลบันไไป เธอูสวยว่า่วเวลาไหน ทอมะั เมื่อระหนัไ้ว่าเาลืมว่าัวเอเยเป็นใร เาลืมอีอัวเอนเือบหมสิ้นและยัเือบลืมอนาอนเอ้วย เาเฝ้าฝันว่าอยาอยู่ในโลอเาและเธอ ทอมถูปลุาวามิเมื่อเสียเย็นัึ้น
“แล้วเธอิว่าะไปไหนไม่ทราบ” ลูเียสเอ่ยถาม ยืนอยู่ั้นล่าสุอบันไ
เฮอร์ไมโอนี่หยุ ้อเ้าไปในนัยน์าสีน้ำเินเย็นเยียบ
“ันับทอมะออไป้านนอสัรู่หนึ่”
“ับใรนะ” ลูเียสถาม
“ัน” ทอมเอ่ย “ันะไปับเฮอร์ไมโอนี่”
ลูเียสหันวับมอทอม
“นายท่านิว่าัวเอำลัทำอะไรหรือ ท่านำลัพาัวเอไปเสี่ยนะ” ลูเียสู่ฟ่อ
“มัลฟอย แหลีทาไปะีว่า อให้ันเือนวามำแนะว่าืนนี้แ้อใ้ในารประุม” ทอมำราม “อีอย่าาไม่มีใรรู้ว่าเราอยู่ที่นี่ ันรู้ว่า้อ่อนัวอย่าไรี แิว่าันใ้เวลาสิบสอปีไปับาร่อนัวอย่าหวาผวาเหรอ แน่นอนว่าไม่ ทีนี้หลบไปะ”
เาับมือเฮอร์ไมโอนี่พาเธอเินออไป้านอ อาาศเย็นเียบปะทะร่า ท้อฟ้ามุมัวแ่เล็หิมะโปรยปรายปลุมยออ้นไม้และยอเาสูเือบแะท้อฟ้า ทอมวาสายามอหิมะ ยแนอัวเอ เฮอร์ไมโอนี่้มปั้นหิมะนาเท่ามือ ผลุบัวหายเ้าไปหลัพุ่มไม้
“ไม่เ้าใริๆ ว่าทำไมุถึอยาออมา้านอนี่ มันหนาวนั” ทอมพู ละสายาออาท้อฟ้า “เฮอร์ไมโอนี่?”
ทอม้าวออมา
“เฮอร์ไมโอนี่?”
้อนหิมะลอยมาระแทใส่หัวเา ทอมวาสายาหาที่มา ้อนหิมะอีลูลอยเ้าที่หน้า
เฮอร์ไมโอนี่ลั้นหัวเราะะ่อนัวหลัพุ่มไม้ เธอยืนึ้นพลาว้า้อนหิมะลูที่สาม มอมันลอยเว้ไปหาทอมแ่่อนมันะโนัวเา ทอมหมุนัวว้ามันไว้
“ุอยาะเล่นแบบนี้ใ่ไหม” ทอมไ้ยินัวเอะโน ว้าหิมะปั้น “็ไ้”
เาโยน้อนหิมะใส่เฮอร์ไมโอนี่ เธอหลบ เห็นมันลอยระแทผนับ้าน เธอวิ่ลับไป่อนในพุ่ม ปาหิมะใส่ทอม ทอมเอ็ปาหิมะใส่เธอเ่นัน เธอวิ่ไปหลบหลั้นไม้ มอหาทอม เธอ้มัวปั้น้อนหิมะัหวะนั้นเอที่ใรบานโผล่มา้านหลั เธอระโหลบ หล่นบนอหิมะ มอหิมะโปรยัวมาายอ้นไม้ เห็นทอมวิ่มาพาปา้อนหิมะใส่หน้าเธอ เธอพลิัวว้าาทอม ทอมล้มหน้าระแทหิมะ เาพลิัวหาย พลาหัวเราะ เฮอร์ไมโอนี่ยืนึ้น เย่าเสื้อแ็เ็ หิมะร่วโปรย ยื่นมือให้ทอม
“ันนะ” เธอพูะที่ทอมับมือเธอ
“ไม่ใ่” เาว่าพลาว้ามือึร่าเธอล้ม “ผม่าหาที่นะ”
เฮอร์ไมโอนี่ล้มัวทับร่าทอม หัวเราะ เธอมอวาสีเียวมรู่สวยและใบหน้าหล่อเหลาีาวอทอม เ่นส่าท่ามลาหิมะ เฮอร์ไมโอนี่รู้ใัวเอีว่าอยาะอยู่ับเาไปั่วนิรันร์ เธอยินีทำทุอย่าเพื่อไ้อยู่ับเา แม้ว่ามันอาะเป็นเรื่อผิ เธอผละัวเอออ่อนะูบทอมเบาๆ
“มาเถอะ” เธอพูพลาหมุนัว “มาปั้นุ๊าหิมะัน”
+---+
ลูเียส มัลฟอยมอเฮอร์ไมโอนี่ับทอมาหน้า่าเห็นว่าทัู้่ำลั่วยันปั้นุ๊าหิมะ เาเบะปา วาวาวโรน์เลียัและโรธเรี้ยว
“ยัยเลือสีโลนโสโรนั่นำลัทำให้นายท่านอพวเราอ่อนแอและไร้อำนนา เาทำัวอย่าับยัเยาว์วัย หล่อนทำให้เาูอย่าับเ็ายที่หน้าาีแ่ไร้สมอ!”
เรโ มัลฟอยเินเ้ามายืนเียพ่ออเาพลามอออไปนอหน้า่า
“นั่นใ่เรนเอร์หรือเปล่ารับ” เาถาม
“ใ่” ลูเียสอบ
“ไม่แปลหรอรับ ยัยนั่นอบยื่นมูน้อยๆ อหล่อนเ้ามายุ่เรื่อนอื่นเสมอ หล่อน วีสลี่ย์และพอเอร์ทำัวอย่าับพวมันเป็นเ้าอทุอย่า พวโลเ้นทรีโอูหมึ”
ลูเียสหันมอลูาย
“พอเอร์เหรอ” เาถาม
“ใ่ ูเหมือนเ้าพอเอร์นั่นาเลือสีโลนไม่ไ้เลย สายอผมนหนึ่ที่ฮอวอบอว่ามันแทบไม่อยาละสายาาหล่อน”
“ทำไมพอเอร์ับเรนเอร์ไปเอันที่ฮอวอไ้” ลูเียสถาม
“ไม่รู้สิ น่าะหารืออะไรันลับๆ ล่ะมั” เรโอบ
ลูเียสยิ้ม รอยยิ้มั่วร้าย
“ลุ่มลับเหรอ ันรู้อยู่แล้วว่ามัน้อมีอะไรในอไผ่ ันะพิสูน์ให้นายท่านเห็นเอว่าเลือสีโลนนั่นือสายลับ แ่ผู้หิไร้่านหนึ่ ทำไมะ้อสนว่าหล่อนมีพลัอำนามาแ่ไหน ันยัไม่เยเห็นพลันั่นเลยสัรั้ับาัวเอ” ลูเียสพู “ันะทำลายหล่อนให้ไ้ อมมาระ้อลับมาเป็นัวเอ ทรพลัและโหร้ายยิ่ว่า!”
+---+
เฮอร์ไมโอนี่ถอยหลัื่นมุ๊าหิมะให้เ็มา มันสูราวห้าฟุ (1.5 เมร) แนเป็นิ่ไม้ วาทำาหินเรียบ รอยยิ้มทำาลูนัทส่วนมูทำาิ่เล็ๆ
“เาไม่มีหมว” เฮอร์ไมโอนี่พูะสวมพันผ้าอใหุ้๊าหิมะ
“พวเรามีอันหนึ่” ทอมพู
เาโบไม้ายสิทธิ์ หมวสีน้ำาลเ้มน่ารัใบหนึ่โผล่มา ทอมยื่นมันให้เฮอร์ไมโอนี่ เธอวามันบนศีรษะลมอุ๊าเบามือ ้าวถอยหลัเพื่อื่นมศิลปะอเธอ...ไม่สิ อพวเรา
“ยอเยี่ยม” ทอมระิบ โอบแนรอบลำัวเฮอร์ไมโอนี่
เฮอร์ไมโอนี่เหนื่อยนัหลัาเล่นปาหิมะับทอมและูบเา อนนี้เธออยาะลับไปนอนที่เีย ฝันว่าเ้นรำับเพื่อนๆ ท่ามลาหิมะและรวมถึทอม
+---+
บนั้นสามภายในห้อให่มืทึม ผู้เสพวามายสามสิบนยืนล้อมันเป็นวลมภายในห้อ รลาพื้นห้อมีายนหนึ่ในเสื้อลุมสีำ ใบหน้า่อนในเามื เาเินไปรอบๆ สำรวผู้เสพวามาย
“อา ลูเียส หวัว่าแะยัไม่ลืม” เสียเย็นเียบู่ฟ่อพู “รูิโอ!”
ลูเียสล้มไปอับพื้น พยายามไม่รีร้อ ายที่ะโเหนือเาหัวเราะ ทรมานเา้วยำสาปราวห้านาที
“หวัว่าแะเรียนรู้ว่า้อเารพโวลเอมอร์มาว่านี้” ายนนั้นเอ่ย
โวลเอมอร์ลหมวฮู้ ใบหน้าหล่อเหลาีเียวพร้อมวาสีแวาวโรน์
“พวแหลายนเื่อว่าันอ่อนแอ มีวามเห็นอเห็นใมาึ้นแ่พวแิผิ!” เาู่ฟ่อ หมุนแหวนในมือ “ไม่ ันยัเป็นนเิมและมีแผนารที่ยิ่ให่ที่ะนำพาเราไปสู่วามสำเร็ ันะ้อไ้รอโลที่น่าสมเพส ำัศัรูและใร็ามที่ไร้่าเินว่าะใ้าน
“ันรู้ว่าพวแหลายนรู้ัาทริน่าและรู้ว่าเธอเยเป็นใร เธอทั้ทรพลัและเียบา เธอาเราไปแ่็ลับมาหาเราพร้อมับเวทมน์ศาสร์มืที่ทรพลัว่าเิมและะ่วยให้เราทำานสำเร็ ันมีอำนาเหนือเธอ ไม่ว่าัมเบิลอร์ับพวระทรวะิ้นรนมาแ่ไหนแ่็ไม่มีวามหวัอะไรอีแล้ว ันะพิสูน์ให้พวมันเห็นเี๋ยวนี้ อทัพอเราะโมีอีรั้ ไม่นานโละอยู่ในวามมืลอาล”
เสียพึมพำื่นมัระมทั่วห้อ โวลเอมอร์ยืนรนั้นพร้อมรอยยิ้มั่วร้ายผุบนใบหน้า
ความคิดเห็น