คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : ทอมกับเฮอร์ไมโอนี่
อนที่ 25 ทอมับเฮอร์ไมโอนี่
เฮอร์ไมโอนี่โผล่มาอยู่บนพื้นที่ปลุม้วยหิมะ เธอมอึสอึและหน้า่ามามายมีเล็หิมะเาะิ ร่วหล่นใส่เส้นผมเธอ เฮอร์ไมโอนี่้อป้ายสัลัษ์ที่แวนอยู่รรั้วราวเหล็
“สถานรับเลี้ยเ็ำพร้าอุแพนเ”
เฮอร์ไมโอนี่ปัเสื้อลุมึไม้ายสิทธิ์ออมาาระเป๋า สัเเห็นลุ่มมือปราบมารราวยี่สิบหรือมาว่านี้เินไปมารอบๆ สถานรับเลี้ยเ็ำพร้า เธอวิ่ไปหาพวเา
“อา ุเรนเอร์ ุมาไ้เวลาพอี” ายผิวำที่ื่อไล์ มัิ้พูับเธอ “พวเราเพิ่ย้ายเ็ๆ ออาที่นี่และำลัรอพวผู้เสพวามายอยู่”
เฮอร์ไมโอนี่พยัหน้า ภายในึมีอาาศหนาวเย็น ำแพเ่าเปื้อนราบสปรสีเทา พื้นทำาไม้โอ๊เ่าๆ ส่เสียเอี๊ยอ๊า รอบ้านล้วนเ็มไป้วยอเล่น ห้อหนึ่มีรอยมือเปื้อนสีแปะอยู่บนผนั เฮอร์ไมโอนี่แยัวออานอื่นๆ เพื่อะสำรว เธอเินึ้นบันไไปยัั้นบน
เฮอร์ไมโอนี่เินเ้ามายัห้อๆ หนึ่ที่รายล้อม้วยเียสอั้น เธอมอื่อและอายุที่ิอยู่ามเียแ่ล่ะหลั ไ้รู้ว่าเ็หลายๆ นอายุยัน้อยนัราวสามถึห้าวบ ห้อนอนนี้เปิหน้า่าไว้ เธอไ้ยินเสียำรามอลม เสียเพลาเรื่อเล่นลอเบาๆ
“พวมันมาแล้ว!” มีเสียะโนัึ้น
เสียบึ้มและเสียรีร้อัมาา้านล่า เฮอร์ไมโอนี่ไ้ยินเสียนวิ่วนอยู่แถวบันไ เธอเห็นประูเหวี่ยเปิพร้อมับแสสีเียวพุ่รมาหาเธอ
“สูเปฟาย!” เธอะโนร่ายาถาโนัวผู้เสพวามาย
ผู้เสพวามายนนั้นล้มึ เฮอร์ไมโอนี่เะไม้ายสิทธิ์อเาไปอีทาและวิ่ไปยัห้อโถ เสาถาสูเปฟายใส่ผู้เสพวามายอีน เธอเห็นมือปราบมารนหนึ่ล้มายสีหน้าเาหวาลัวพรั่นพรึ เฮอร์ไมโอนีวิ่ไปยัอีห้อหนึ่ รู้สึไ้ถึเลือไหลามแ้ม
“อวาา เาฟรา!”
เฮอร์ไมโอนี่หมุนัวหลบ าถาทะลุใส่ำแพ ผู้เสพวามายหัวเราะยามเห็นเฮอร์ไมโอนี่ลุึ้นทุลัทุเล
“อวาา เาฟรา!” ผู้เสพวามายะโนอีรั้
เฮอร์ไมโอนี่ล้มเ้าในห้อะลำแสาถาพุ่ลอใ้แนวานับำแพ ผู้เสพวามายเห็นเธอไม่ยับเยื้อนะนึว่าเธอายแล้ว เาหัวเราะแล้วาไป เฮอร์ไมโอนี่ยืนึ้นรู้สึถึเลือไหามแนวแ้มและร่าายที่ปวร้าว เธอวาามอไปรอบห้อมืทึบ หน้า่าแพัมีฝุ่นและใยแมมุมเาะอยู่ ผ้าม่านผืนบาเบาไสว เฟอร์นิเอร์มีเพียเียเหล็เ่าๆ ับู้เสื้อผ้า้า
“ลูมอส” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำาถา ใ้แสาปลายไม้ายสิทธิ์มอูห้อให้ัเนว่าเิม
เธอสัเว่าห้อนี้เ่ามาและเหมือนไม่มีใรใ้านมานาน รลาห้อืออเล่นทำาไม้ที่ถูปลวแทะิน ฟูที่นอนึ้นราเป็น่าว โรเหล็เียึ้นสนิม เฮอร์ไมโอนี่เินไปรอบๆ รู้สึไ้ถึลมเย็นที่พัลอเ้ามาาหน้า่าที่พั หิมะโรยัวผ่านหน้า่าและรูเล็ๆ บนเพาน
เฮอร์ไมโอนี่รู้สึว่าเธอไม่ไ้อยู่ในห้อนี้นเียว เธอหมุนัวเผิับเาร่าที่ยืนอยู่รมุุมห้อ
“มันเยเป็นบ้านอผมมาสิบปี” ร่าเาเอ่ย “ผมเยอาศัยอยู่ในห้อนี้”
ร่าเา้าวออมาอยู่ในระยะแสไฟาปลายไม้ายสิทธิ์อเฮอร์ไมโอนี่ เธอำลัมอูายหนุ่มาในวามฝันเินรมาหาเธอ วาสีเียวมรอเาเป็นประายท่ามลาแสสว่า เรือนผมสีน้ำาลเ้มมีหิมะปร เาสวมเสื้อลุมสีำ ลูบไม้ายสิทธิ์อนในมือวา ใบหน้าาวียัหล่อเหลาเสมออย่าที่เฮอร์ไมโอนี่เยเห็นในวามฝัน ในวามทรำอเธอ เฮอร์ไมโอนี่รู้ัเา รู้ัเามาลอั่วีวิอเาและเา็ือ...ทอม ริเิ้ล
ทอมเินมาหาเธอพลามอวาสีินนาม่อนอบอุ่นอ่อนโยนอเธอ เาวาามอใบหน้าสวยามอเธอ่อนะหันเหลับไปยัเียรมุมห้ออี้าน
“นั่นเป็นเียนอนที่ผมเยใ้หลับนอน เย่อนัวอยู่ใ้เียหลายรา พยายามะหลบ่อนวามเ็บปวอนเอาทุารี่และวามทุ์ทรมานที่เยเผิ เ็นอื่นๆ อบพูว่าผมือัวประหลา เป็นัวอันราย็เพราะสิ่แปลๆ ที่ผมไม่รู้ว่าเิึ้นไ้อย่าไรแ่สุท้าย็ไ้รู้ว่าอะไรที่ทำให้ผมแ่าาเ็อีห้าสิบนที่นี่ รั้หนึ่หมายาฮอวอไ้เปลี่ยนีวิอผมไปอย่าสมบูร์ ผูู้แลเยล่าวว่าผมะไม่มีวันเป็นอะไรไ้เลยนอานไร้่าแ่็นะ...ูผมอนนี้สิ สิ่ที่ผมเป็นอนนี้” เาพู
ทอมมอเียหลัเ่าับไม้ายสิทธิ์ในมือหมุนเล่นอย่าไม่มีเหุผล เฮอร์ไมโอนี่วามือบนไหล่เา ทอมหันมามอเธอ
“ผมนึว่าเสียุไปแล้วเสียอี” เาพูับเธอ
น้ำารื้นที่อบาอเฮอร์ไมโอนี่
“ผมนึว่าะไม่มีวันไ้พบุอีแล้ว” เาพู ับมืออเฮอร์ไมโอนี่มาุมไว้ในฝ่ามือ
เาแนบใบหน้าับมืออบอุ่นอเฮอร์ไมโอนี่ หลับาละึมับวามรู้สึอ่อนโยนและอบอุ่นามืออเธอสู่ผิวอเา เฮอร์ไมโอนี่ยืนนิ่ สูลิ่นายอเา ทุสัมผัสและเสียอเาบ่บอว่านี่ือเา...เาัวริ
‘ไม่ เาือโวลเอมอร์’ เสียในหัวอเธอแย้
‘เาือทอมอัน’ เธอ้าน
ประูถูเหวี่ยเปิ ผู้เสพวามายเินเ้ามา ทอมปล่อยมือเฮอร์ไมโอนี่ วัสายา้อผู้ิาม
“อะไร?!” เาพูเสียฟ่อ
ลูเียส มัลฟอยถอหน้าาออ เามอเฮอร์ไมโอนี่
“เลือสีโลนโสโลเป็นมือปราบมารหรือ!” เาู่ฟ่อ
ทอมมอเฮอร์ไมโอนี่านั้น็หันลับไป้อลูเียส วาวาวโรน์้วยเปลวเพลิแผเผา
“ันไม่เยบอแหรืออย่าไรว่าอย่าพูถึเธอแบบนั้น!” เาพูเสียฟ่อ
เายไม้ายสิทธิ์ี้ไปทาลูเียส
“นี่ะสั่สอนแลูเียส” เาว่า “รูิโอ!”
ลูเียสล้มไปิ้นทุรนทุรายบนพื้น อมมารหัวเราะเสียเย็น
“ลุึ้น” เาู่ฟ่อใส่ลูเียส
ลูเียสโ้ัว ถอยลับไปยืนรวมันับผู้เสพวามายนอื่น
“เบลลาทริส์ นอเราี่นที่ายไป” ทอมถาม
ผู้หิร่าสูผอมลีบพร้อมผมหยัศำสนิท ใบหน้าลึโหลที่รั้หนึ่เยสวยมาแ่ไหน่อนที่ะ้อเผิับวามทุ์ทรมานในุอัาบัน้าวออมา
“ไม่มีเ้า่ะ” เธออบ
“แล้วพวมันล่ะ”
“ายทุนเ้า่ะยเว้นหล่อน” เบลลาทริส์พู ับสายามริบ้อเฮอร์ไมโอนี่
เบลลาทริส์เบิาว้า เินไปทาเฮอร์ไมโอนี่ เธอแะเส้นผมอเฮอร์ไมโอนี่
“าทริน่าหรือ” เธอถาม
“เปล่า นี่เฮอร์ไมโอนี่” เธอพู “ันรู้ว่าเธอือใรเบลลาทริส์”
เบลลาทริส์ถอยลับไป เฮอร์ไมโอนี่ เรนเอร์ เพื่อนอพอเอร์เหรอ?!
“อย่าห่วเลยเบลลาทริส์ ันรู้ว่าแำลัิอะไร ันะอบำถามทั้หมให้ทีหลั” ทอมพู
เบลลาทริส์ถอยลับไป ยิ้มให้เฮอร์ไมโอนี่ เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มอบ ไม่แน่ในัว่าทำถูหรือเปล่าที่ีใมานานี้ที่ไ้พบับเพื่อนรัผู้ทรมานพ่อแม่อเนวิลล์นเสียสิ
“เอาเถอะ ลับไปยัที่่อนัวอเราะ” ทอมออำสั่
“อรับ นายท่าน” ผู้เสพวามายอบพร้อมเพรีย
ทอมหันมาหาเฮอร์ไมโอนี่ึร่าอเฮอร์ไมโอนี่เ้ามาิใล้มาึ้นนเธอไ้ยินเสียหัวใอเาเ้นเป็นัหวะ้าหู
‘เายัรัเธอเสมอไม่ว่ามันะผ่านมานานแ่ไหน’ เธอิ
เธอรู้สึไ้ถึแนแ็แร่โอบรอบลำัว เาพยัหน้าให้ผู้เสพวามาย านั้นทั้ห้อ็อยู่ในวามเียบัน
*Talk*
***่อน้าสำั (สำหรับนที่สสัยว่าทำไมทอมอเราเี๋ยว็แทนัวเอว่าันเี๋ยว็ผม) ผู้แปลออธิบายหน่อยล่ะัน ันนสับสน เราิว่าเวลาทอมอเราแทนัวเอว่า ผม ับเฮอร์มันะูสุภาพว่าอ่อนโยนว่าให้เ้าับบริบทอภาษาไทยเราและะไู้เหมือนนรัที่ิถึมาเป็นเวลานานมาๆ ส่วนเวลาทอมแทนัวเอว่าัน็เพราะในภาษาไทย เวลาออเสีย เสียะสูว่า (ใ่ไหม ผู้แปลเ้าใไม่ผิใ่ไหม) ็เหมาะับพูับผู้ิามอทอมมาว่าและะวามสุภาพอภาษาเอาไว้้วย เพราะะนั้นนี่็ือเหุผลนั่นเอ อธิบายไว้เผื่อใร
ยัไม่มีารรวทานำผิหรืออ่านทวนแ่อย่าใ หาอ่านแล้วแปล สะุ็แ้ผู้แปลไ้้า
แอบใบ้ อนหลัๆ มีบาาที่แอบสสารหนูเฮอร์มา้า บาที็รู้สึอยาบป๋าทอมเหมือนัน 555
ความคิดเห็น