คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ตื่นจากหลับใหล
Chapter 19 Awakened
อนที่ 19 ื่นาหลับใหล
หลายสัปาห์ผ่านไปนับาวันเิอเฮอร์ไมโอนี่ เธอลับไปทำานและหลัานั้น็านยุ่ลอมา มือปราบมารทุนและพ่อมแม่มนอื่นๆ ่ายุ่อยู่ับเรื่อถูโมี เธอมีเรื่อ้อทำมามายเมื่อวานนี้ โยเพาะเรื่อ้อามหาร่าอมัเิ้ลที่ถูทรมาน
“นี่มันไร้วามหมายะมั!” รอนบ่นะัวเาและลุ่มมือปราบมารเินออมาาบ้านหลัที่เ็ที่พวเาทำารเ้ารวรา
“ไม่เอาน่ารอน ันมั่นใว่าเราะ้อเอบาอย่าแน่นอน” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยปลอบใ
มันเป็นวามริที่ว่าท่านรัมนรีหายัวไปเมื่อรั้สุท้ายอารโมี โวลเอมอร์และพวผู้เสพวามาย็หายัวไปอย่าไร้ร่อรอยทุรั้้วย เหลือเพียาพัๆ าารู่โมอพวเา ส่วนเนวิลล์นั้นำลัลบร่อรอยบนำแพที่เียนื่ออเบลลาทริ์เอาไว้บนพนัำแพพร้อมรายรอบ้วยร่าอมัเิ้ลหลายร่า
“อย่าน้อยเรา็เ้าใล้โวลเอมอร์มาึ้น” แฮร์รี่พู
+---+
อมมารหัวเราะน้ำเสียเหี้ยมโหเมื่อไ้ยินว่าพวสุนัรับใ้อรัมนรีระทรวเวทมน์พยายามวานหาัวนายอพวมันอย่าไม่ลละ ผู้ิามออมมารหัวเราะามทว่าไม่ัเินไปนทำให้ท่านลอร์โรธ
“รัมนรีที่น่าสสาร พยายามหาทาหนีะที่้า…ลอร์โวลเอมอร์ำลัะเลื่อนไหว่อไป” อมมารเินวนรอบๆ ผู้ิามอเา ้อมอพวเาอย่าไม่ละสายา
“ืนนี้ พวเราำลัเ้าใล้ลอนอนเ้ามาึ้นทุที มันะเป็นสถานที่ที่เหมาะสมมาที่เราะทิ้ท่านนายรัมนรีไว้เป็นำเือน” อมมารเอ่ย
+---+
เฮอร์ไมโอนี่เินลาเท้าเ้ามายั้านหลัอที่ทำาน เหนื่อยล้าาารวิ่วุ่นมาลอทั้วัน เธอเหลือบมอปิทิน
“เยี่ยม” เธอว่าะมอนัหมายที่ะ้อเ้าู่โมและรวรา่าทั้ในวันหยุและวันอื่นๆ และ่อๆ ไปในอีหลายสัปาห์ถัมา
เฮอร์ไมโอนี่เผลอหลับไปบนโ๊ะทำานอเธอ่อนะถูปลุ้วยเสียระันาฬิาอระทรว เฮอร์ไมโอนี่ยืเส้นยืสายพร้อมหาววอไป้วยแล้วเินออาที่ทำานไปึ้นรถโยไม่ลืมเรื่อนัหมายารรวราในวันพรุ่นี้
่ำืนนี้่าเียบสบและหนาวเหน็บ วาวส่อแสประายราวับเทียนเล่มน้อยๆ อยส่อแสสว่าท่ามลาวามมืมิอท้อฟ้า เฮอร์ไมโอนี่รู้สึนลุู่ยามลมหนาวสัมผัสัว
+---+
หาหนอนำลัย่ำเท้าามเ้านายอเาผ่านแผ่นไม้หนา ผู้เสพวามายทุนำลัรออยอมมารอพวเาในห้าอพวมัเิ้ลและมัเิ้ลที่ทำานล่วเวลา สถานที่นัพบ อมมารรู้สึสนุับารไ้เห็นว่าบ้านทุหลัที่เาผ่านนั้นล้วนมเ้าไปในอเพลิไหม้ เาไม่สามารถปราัวในสถานที่ที่มีพวมือปราบมารไ้
เาึิว่าที่นี่่อน้าเหมาะทีเียว ทาเินอันแสนยาว นอานั้น ผู้นที่ิล้าเสี่ยเอาีวิอนมาแวนไว้บนเส้น้ายเท่านั้นแหละที่ล้ารบวนอมมารเ่นเา เาและหาหนอนำลัะ้ามถนนเพื่อไปให้ถึสถานที่นัพบ
“แไป่อน” เาู่เสียฟ่อใส่หาหนอน
“ะ…อรับนายท่าน” หาหนอนละล่ำละลั่
หาหนอน้าวเ้าไปพร้อมไม้ายสิทธิ์และี้รไป้านหน้าอย่ารวเร็วทว่า รหน้าลับว่าเปล่า
“ปะ…ปลอภัยีอรับนายท่าน” หาหนอนะโน
“ี” อมมารเอ่ยับนเอ่อนเ้าไป
+---+
เฮอร์ไมโอนี่ผู้ำลัับรถลับบ้านนั้นพยายามประอสิอนเอเอาไว้ให้ถึบ้าน่อนะเผลอหลับ หลัอเธอเริ่มปวมาะ้วยและเริ่มลามไปยัทุๆ ส่วนอร่าาย ะนั้นเอที่เธอพบเห็นบาอย่าในระยะหนึ่ร้อยฟุ้าวเ้ามาบนถนน
“โอ้! ไม่นะ ไม่ใ่วาอีนะ!” เธอพึมพำับนเอ
แสไฟหน้ารถอเธอสาส่อสิ่ที่อยู่รหน้า มันไม่ใ่วาแ่เป็นน! บุลผู้สวมเสื้อลุมสีำยืนอยู่ลาถนน นนนั้นหันวับมายัทิศอเฮอร์ไมโอนี่ ใบหน้าที่่อนอยู่ภายใ้เาอหมวฮู้ เฮอร์ไมโอนี่เหยียบเบรทันทีทว่ามันสายไปเสียแล้ว
มัน่าเิึ้นอย่ารวเร็ว ในภาพที่้าลนั้นเธอเห็นว่ารถอเธอำลัพุ่เ้าใส่ร่านนนั้นอยู่ เห็นว่ารถำลัระแทเ้าร่านั้นและพาร่าิบนระหน้ารถ่อนลิ้ัวล้มรหน้ารถอเธอ
เฮอร์ไมโอนี่หยุรถ่อนระหนัไ้ในที่สุว่าเมื่อสัรู่นี้เิอะไรึ้น เธอนใรบานเ้า! เธอไ้่าเาไปหรือเปล่านะ? เฮอร์ไมโอนี่ปลที่รัเ็มัอย่ารวเร็ว ทิ้ไม้ายสิทธิ์อนเอาไว้ในรถ ระโนัวออไป้านนอ แสไฟารถยัส่อร่าอนใส่เสื้อลุมสีำผู้ำลััวุ้มราวับลูบอล
เธอแะมือีเียวอเา มัน่าเย็นเียบ นิ้วมือ็ผอมเรียว เฮอร์ไมโอนี่รวเ็ูีพรและ…มันยัเ้นอยู่ ไ้ยินเสียหายใเบาๆ ัออมาาหมวฮู้ เธอเอื้อมมือออไปแ่่อนะไ้สัมผัสฮู้ มือเย็นเียบลับว้ามืออเธอไปเสีย่อน ร่านั้นผุลุึ้นและมืออี้าุมเ้าลำออเฮอร์ไมโอนี่ ผมเธอทิ้ัวลปรใบหน้า เธอรู้สึว่าร่าอนถูยลอยึ้นาพื้น
“แล้าียัไมานันับเ้านั่นอมัเิ้ลอย่าแ!” เสียเย็นาเอ่ยลอพร้อมู่ฟ่อ
เฮอร์ไมโอนี่พยายามึมือเย็นเียบออาออเธอ
“แล้าียัไมาแะัน้วยมือไร้่าอแ!” ร่านั้นู่อี
บุลนนั้นทิ้ร่าอเฮอร์ไมโอนี่และมือล้วเ้าไปในระเป๋าเสื้อลุมอนเอ เฮอร์ไมโอนี่หวาลัวมาและนึึ้นไ้ว่าทิ้ไม้ายสิทธิ์อนเอาไว้ในรถ
“ทีนี้แะ้อใ้!”
เธอรู้ว่าอะไรำลัะเิึ้น เธอำลัะาย เธอรู้แล้วว่าร่านั้นเป็นใร เาือลอร์โวลเอมอร์ เฮอร์ไมโอนี่ยืนึ้นอย่า้าๆ และมอเา ไม้ายสิทธิ์อเาี้รมายัเฮอร์ไมโอนี่ ลมแราที่ไหน็ไม่ทราบพัผมอเธอออาใบหน้าไป้านหลัอย่านุ่มนวล แสไฟารถอเธอส่อสะท้อนใบหน้าามอเธอ
แ้มที่แเปล่ปลั่เ่นเียวับริมฝีปาอเธอ วาสีอบเยเ็มไป้วยวามหวาลัวและสิ้นหวัและผมสีน้ำาล็อโแลยาวสลวย สร้อยอเปล่ประาย้วยวามลัว เฮอร์ไมโอนี่้อรไปยัวาสีแ
“ไม่…เป็นไปไม่ไ้” อมมารพึมพำับนเอ
วาอเา้อสะเปะสะปะไปทั่วร่าอหิสาวรหน้า ผมยาวสวยอหล่อนปลิวไสวรอบใบหน้า่าามเหลือเิน วาสีอบเยเ็มไป้วยวามลัว เาละสายามอไปยัสร้อยออหล่อน เาลไม้ายสิทธิ์ล
“มันเป็นไปไม่ไ้! เธอายไปแล้ว!” อมมาระโน
เฮอร์ไมโอนี่ยืนึ้นและไม่อยาเื่อในสิ่ที่อมมารำลัทำอยู่
หาหนอนมอานั้นมาลอ เห็นว่าเ้านายอนนิ่ไป เห็นเาฟื้นัว เห็นเาำลัะ่าผู้หินนี้และเห็นเาถอยออมา เารู้ว่าผู้หินนั้นเป็นใร ไม่มีทาที่ะำผู้หินนี้ผิไปไ้ในะที่เาแสร้ทำเป็นหนูอรอนและแฮร์รี่ พอเอร์เพื่อนอรอน านั้นหมอ็ทิ้ัวลนเามอไม่เห็นอี่อไป
หาหนอนหวนนึถึำพยาร์ “ใน่ำืนแห่นายหิถวายพลัเวทมน์ในร่าอนให้พลั้านมื วิาอเธอัเฝ้าามหาบ้านหลัใหม่ บ้านหลันั้นพร้อมร่าใหม่ะลายเป็นบุลผู้ทรอำนาผู้ะนำพาโลไปสู่วามทุ์ทรมานหรือำพิพาษา วาวะายแสเหนือร่าใหม่อเธอและเธอะลายเป็นนายหิแห่ศาสร์มื นที่เธอเยเป็นพร้อมพลัเวทมน์ที่เหนือว่าเิม”
ำทำนายอนายหิแห่ศาสร์มื หาหนอนวิ่รไปหาเ้านายอเา
“นะ…นายท่าน นั่นือเธอ” หาหนอนล่าว
“แพูเรื่ออะไร!” อมมารู่ฟ่อ
หาหนอนทวนำพยาร์อีรั้แ่นั่น็ผ่านมานานเสียนเาเริ่มลืมเลือนบาส่วนไปเสียแล้ว อมมารหันลับมามอยัเฮอร์ไมโอนี่อีรั้ผู้ยัหวาลัว มันเป็นไปไ้ริหรือ เาิับนเอ าทริน่าลับมาแล้วหรือ
อมมารเินเ้าไปหาเฮอร์ไมโอนี่ึ่เธอเอ็ถอยหลันิับรถอนเอ เธอมออมมารเอื้อมมือีเทาออมาหาสัมผัสใบหน้าอเธอ เฮอร์ไมโอนี่หลับา ำลัิว่านำลัะไ้สัมผัสับวามหนาวเย็นทว่ามันมีสิ่อื่นมาว่านั้น…วามอบอุ่น เธอเปิาและมอใบหน้าที่่อนอยู่ภายใ้เาอหมวฮู้
“ไม่!” อมมาระโนะถอยลับไป “้าปล่อยให้เธอเห็น้าเป็นแบบนี้ไม่ไ้”
อมมารหันมอเฮอร์ไมโอนี่เป็นรั้สุท้ายพร้อมเอ่ย “เร็วๆ นี้” ่อนะหายัวไปพร้อมับอีน เฮอร์ไมโอนี่ยัยืนนิ่้า้วยวามใเป็นที่เรียบร้อย สัมผัสาบุลนั้น่าุ้นเยเหลือเิน วิธีที่เาพูับเธอเอ็ูราวับพยายามะร่ำร้อเอ่ยอะไรบ้าอย่า หัวใอเธอเริ่มเ้นอย่าบ้าลั่
เธอระโเ้าไปในรถและริ่ลับบ้านทันที ราวับรู้ว่าำอบทั้หมในหนัสือเวทมน์แห่ารลับาิมาเิที่เธอเยื้อมาอนอายุสิบเอ็ะ้อโหแน่ๆ
+---+
ัมเบิลอร์สะุ้ัวื่นึ้นมา เาเห็นภาพเหุาร์นั้นทั้หม เาำลันั่อยู่บนรถับเฮอร์ไมโอนี่ มอภาพร่าอนนหนึ่บนถนน รู้สึไ้ว่ารถนเ้าับร่านั้น เห็นเฮอร์ไมโอนี่พยายามะ่วยร่านั้นและเห็นร่านั้นว้าลำออเธอไว้ เห็นสายาที่ร่านั้นมอเฮอร์ไมโอนี่ ไ้ยินหาหนอนเอ่ยำทำนาย เห็นอมมารหายัวไป เห็นเฮอร์ไมโอนี่มิ่ับวามิอนเอที่ว่านยัมีีวิอยู่
“ันะ้อบอเธอ่อนทุอย่าะสายเินไป” ัมเบิลอร์พูับนเอ
ความคิดเห็น