คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ ดวงชะตา ฟ้าลิขิต (รีไรท์ใหม่)
บทนำ
วะา ฟ้าลิิ
สิบนิ้วึ้นพนมลาอ เรียวปาเป็นระับยับท่อบทสวบาลีสันสฤ เสียที่แผ่วเหมือนั่ลมเอื้อนเอ่ยอยู่รู่ให่ ่อนะ้มลราบแนบพื้นไม้ หารั้ที่สามนั่นเอ...ลมวูบให่พัผ่านเ้ามาทาหน้า่า ผ้าม่านสีาวสะบัไหวรุนแร แลเห็นท้อฟ้ามืมิในืนวันอับแส สายลมพัพลิ้วเป็นระลอัหวีหวิว หมู่ไม้ให่รอบเรือนไทยส่ายใบเสียสีันสวบสาบ สัว์บ สัว์น้ำส่เสียร้อันโยมิไ้นัหมาย ไม่เว้นแม้แ่แมวไทยสีำ้าาย็ส่เสียฟ่อๆ ยามสอส่ายวารีไปทาหน้า่า
วามผิแผอธรรมาิอีแล้วหรือ! ใอนรำพึสั่นึ้นมาโยทันที รีบผินหน้าา ‘วามแปล’ ลับสู่หน้าโ๊ะหมู่บูา พระพุทธรูปอ์ให่สุหันพระพัร์สู่ทิศะวันออ เรียว่า ‘ทิศราา’[1] ามหลัวามเื่อมาแ่รั้โบราเพื่อวามเป็นสิริมล ส่วนั้นอื่นั้พระพุทธรูปในนาลหลั่นัน นถึรลาั้นสุท้าย วาำราเล่มหนา อันเป็นสมบัิล้ำ่าอสายวิา ‘เนรทิพย์’
แ้วเล้า...นัรววะารุ่นที่ห เธอเป็นหมอูผู้เ่เรื่อารูนิมิอผู้น หา่ำืนนี้ลับหวั่นใ ้วยอาเพศาธรรมาิือลาบอเหุอันไม่น่าพิสมัย แม่หมอสาวถอนใเฮือให่่อนะรีบเปลี่ยนอิริยาบถ นั่ัวรัสมาธิ แสเทียนไหววูบในวารู่หนึ่ ่อน่อยๆ ปิเปลือาล เพื่อรววะานสำั
ลมหายใหนัหน่ว่อยๆ ลายลทีละน้อย ่อนนำิใเ้าสู่สมาธิ แสสีาวเิ้าสว่าวาบท่ามลาวามสบ ละอออาาศอบอุ่นลอยวนรอบัวรู่ให่ แล้วเลือนหายไปราวับหมอวันสลาย ไม่นาน...ภาพเลื่อนไหวที่ปรารถนา็ปราึ้น...
ภาพที่เห็นือใบหน้าอหิสาวนหนึ่ เธอมีเรือนผมยาวสลวยัลอน ออะฟูเสียหน่อยเมื่อเทียบับผู้หิที่ทำทรผมประเภทเียวัน หาเรือนผมเ้าปัหาลับไม่เป็นอุปสรร่อวามสวยสันิ ้วยเพราะใบหน้ารูปไ่นวลเนียนุสาวแรรุ่น ูอ่อนวัยเินว่าส่วนอื่นในร่าายะมีอำนาเ่น ทั้ที่วามริแล้วนั้นเธออายุยี่สิบห้าเ้าไปแล้ว วาู่ามูมีอำนาน่า้นหา แ็ร้าว...อ่อนหวานอยู่ในราวเียวัน เธอมีวามเ็เี่ยวเ็มัว ในะเียวัน็มีเมาินใรๆ ่าเอ็นู
แ่มีสิ่หนึ่ที่น่าห่วสำหรับเธอนนี้ นั่นือ...ไม่เื่อโะา!
แ้วเล้าสูลมหายใลึ พยายามไม่นึถึ้อเสียุนี้ แล้วปล่อยิให้เลยลึลไป เพียวูบเียว...ภาพเลื่อนไหวใหม่แทรึมเ้ามา
หิสาวในมโนภาพยืนส่ยิ้มหวานให้ับายหนุ่มที่มีลัษะแปลเหลือเิน เาูโเ่น มีส่าราศี ทว่าในเวลาเียวัน็ูแปลาไปานทั่วไป แ่ถึระนั้นลัษะอเาไม่ว่ามออีี่รั้็เหมือนับนไร้ึ่สิสัมปัะนน่าใ
มาไปว่านั้น สิ่ที่เห็นลึลไป ือภาพหิสาวนแร นอนทอายราบไปับพื้น วาเบิ้าหายใรวยริน มือีุมหน้าท้อึ่มีเลือไหลทะลั ร่าายบิเร่าๆ ้วยวามเ็บปวทรมาน เพียอึในั้น หมอสีวันบุหรี่ลอยพุ่มาารอบสารทิศ ูลืนร่าบา้วยวามหิวระหาย ทว่านาทีนั้น เิหมอสีทอพราวระยิบระยับ ปัเป่าหมอแร ่อนะรอบลุมส่อแสอบอุ่นไปทั่วร่าที่หวีร้อ แ้วเล้าสะุ้เฮือ ึัวเอหลุาโลนิมิทันที
แม่หมอสาวหายใหอบ บ่าทั้สอ้าาวาบ สอาอ่อนเปลี้ยราวับเพิ่้าวลาหน้าผา วหน้าเล็ีาว แม้ะลับสู่วามเป็นริแล้ว หาวายัเบิว้า
“วยแล้วสิ ยายพิมพ์!”
[1] ารัั้พระพุทธรูปเพื่อวามเป็นสิริมล ในทิศราานี้ หมายถึ ารประอบารานใๆ ให่โ ะสำเร็สมัใหมาย
ความคิดเห็น