คำสาปรักหมัศจรรย์ของยัยนักสำรวจ

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 ชื่อของฉันคือ...เมเปิ้ล

1

ชื่อของฉันคือ...เมเปิ้ล

กริ้ง~ กริ้ง~ กริ้ง~

โอย! เอาอีกแล้วเมื่อไรไอ้เสียงโทรศัพท์บ้านี่จะหยุดดังสักที คุณผู้อ่านคงจะสงสัยสินะคะว่าฉันกำลังบ่นบ้าอะไรอยู่งั้นขอแนะนำตัวก่อนฉันชื่อ เมเปิ้ล เรียกย่อๆว่าเปิ้ลก็ได้ ตอนนี้ฉันทำงานเป็นนักสำรวจซึ่งกำลังดังเพราะค้นพบวิหารทองคำจึงมีโทรศัพท์บ้าคอยตามรังควาน Y^Y

กริ้ง~ กริ้ง~ กริ้ง~

นั่นดูสิดังอีกแล้ว เท่าที่ฉันนับรู้สึกว่ามันจะดังมาพันๆ ครั้งแล้วนะ-_-^^^แต่รู้ไหมฉันไม่เคยรับเองหรอกให้พ่อบ้านรับแล้วก็บอกปัดๆ ไปงั้นแหล่ะ-_-^ (ก็มันขี้เกียจรับอ่า..)

“เมเปิ้ล”

“อ้าว ด็อกเตอร์วิลสันมีอะไรเหรอคะถึงได้รีบร้อน (แล้วก็ทำหน้าตายังกะผี) ยังนั้นล่ะคะ^^ (ฝืนยิ้ม)” จะขออธิบายก่อนสักแป๊ปนึงนะคะ ด็อกเตอร์วิลสันที่ฉันพึ่งพูดไปตะกี้นี้ คือเจ้าของพิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์และเป็นคนจ้างให้ฉันออกไปตามหาวิหารทองคำกับทีมนักสำรวจ “Wilson Exploration” ซึ่งมีฉันเป็นหัวหน้า สรุปแล้วก็เป็นคนช่วยทำให้ฉันดังนั่นแหละนะ

“เมเปิ้ลฉันมีงานใหม่ให้”

“งานใหม่เหรอคะ o_o”

“ใช่คราวนี้ฉันจะให้เธอเดินทางไปที่อียิปต์แล้วไปสำรวจปีรามิดแถวๆ สฟิงค์ที่มีข่าวลือมาว่ามีสิ่งลึกลับหลายอย่างที่นั่น ถ้าเธอเกิดเจออะไรที่ลึกลับขึ้นมาเธอและฉันก็จะดังทุกคนก็จะเชียร์ฉัน ว่ะ ฮ่า ฮ่า^o^” ทุกคนคงคิดเหมือนฉันสินะคะว่าด็อกเตอร์วิลสันค่อนข้างจะเพี้ยนๆ นิดนึง-_-^

“แค่นี้ยังดังไม่พออีกเหรอคะ-_-“

“ยังดังไม่พอสิ เออแล้วตกลงเธอจะรับงานนี้ไหม^^”

“คิดว่าคงไม่ได้นะคะ”

“ทำไมล่ะเมเปิ้ล-__-***”

“เปิ้ลขี้เกียจอ่ะ -_-;”

“ไม่ได้นะเมเปิ้ลตอนนี้เธอกำลังดังและเธอก็มีความสามารถมากด้วยสมัยนี้นะเราต้องห้ามชี้เกียจนะ”

“เออๆ ก็ได้ค่ะหนูจะรับงานนี้ก็ได้” เฮ้อสุดท้ายก็ไม่ได้นอนพักให้สบายใจอยู่ที่บ้านแต่ต้องมารับงานบ้าๆ นี่แทนช่างน่าเศร้าใจยิ่งนักT^T

“เมเปิ้ลเดี๋ยวพรุ่งนี้เธอจะต้อไปขึ้นเครื่องตอนเก้าโมงตรงเพราะฉะนั้นตื่นเช้าๆ หน่อยนะ”

“เช้าๆ เนี่ยประมาณกี่โมงเหรอคะ”

“ก็ประมาณเก้าโมงเช้าก็แล้วกันอย่าสายกว่านี้นะ”

“แล้วจะให้เปิ้ลเดินไปสนามบินไหนเหรอคะ”

“เมเปิ้ลไม่ต้องเดินไปหรอกเดี๋ยวจะมีรถมารับเอง คนอื่นๆก็จะมาที่นี่ด้วยเหมือนกัน”

“ค่ะๆ แล้วมารับตอนไหนล่ะคะ”

“ประมาณแปดโมงครึ่งน่ะ” ลุงเมื่อไหร่จะเลิกพูดคำว่าประมาณสักทีคะ-_-

“งั้นถ้าไม่มีอะไรเปิ้ลไปก่อนนะคะด็อกเตอร์” ยังไม่ทันที่ด็อกเตอร์จะถามอะไรอีก (อ้าวคนถามน่ะมันเธอไม่ใช่เหรอ) ฉันก็รีบวิ่งแจ้นออกไปจากตรงนั้นทันที วะ ฮะ ฮะ ฮ่า อุ๊ยขอโทษทีนะคะเผลอปล่อยความโรคจิตออกมาจนได้ โฮะ โฮะ (เพี้ยน-_-)