หนูน้อยหมวกแดงกับเจ้าชายหมาป่าจำเป็น

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 ฉันมาก่อน!!!

2

ฉันมาก่อน!!!

“หมวก”

“ว่าไงลินด้า”

“แกอย่าเรียกฉันว่าลินด้าเด็ดขาด ลินดาย่ะลินดา”

“ใครแคร์ ทีแกยังเรียกฉันว่าหมวกเลย ทำไมฉันจะเรียกแกว่าลินด้าไม่ได้”

“ชิ”

“แล้วตกลงแกเรียกฉันทำไม”

“อ๋อ ฉันอยากถามแกว่า นักเรียกแลกเปลี่ยนที่อาจารย์ท่านโยนหน้าที่ดูแลมาให้เราเนี่ย แกคิดว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย”

“จะไปรู้เรอะ”

“สำหรับฉันนะ ฉันอยากใหแป็นผู้ชายหล่อๆจังเลย *o*” ยัยลินดาพูดพร้อมกับส่งสายตาวิ๊งๆ

“เหอะๆ แล้วถ้าเกิดเป็นผู้หญิงล่ะ” ฉันลองแกล้งถามดูเล่นๆ ทั้งๆทีพอจะเดาคำตอบได้อยู่แล้ว

“ไม่เอาอ่ะ ขออย่าให้เป็นผู้หญิงเลย พวกผู้หญิงน่ะ ส่วนใหญ่ถ้ามาจากต่างประเทศมันก็จะหยิ่งๆกันทั้งนั้นแหล่ะ...” แล้วยัยลินดาก็บ่นถึงเรื่องของยัยพวกผู้หญิงจากต่างประเทศจนฉันหูแทบชา

“ถึงโรงอาหารแล้ว จะไปกินข้าวไหม” เมื่อถึงโรงอาหารฉันก็แทบจะฉุก กระชาก ลากยัยลินดานี่เข้าไปได้เลย ก็คนมันหิวเว้ย!

“กินสิๆ”

หลังจากที่ฉันต้องเสียเวาลาไปกับการเสวนากับยัยลินด้า เอ๊ย ลินดา ฉันก็ต้องรีบชิ่งไปซื้ออาหารก่อนที่ร้านจะปิด ร้านที่ฉันไปประจำมันมักจะปิดเร็วกว่าร้านอื่นเสมอ ไม่รู้ว่าจะรีบปิดไปทำไม และเพราะมันปิดเร็วนี่ล่ะฉันถึงต้องรีบไป ชื่อร้านที่ฉันชอบก็คือ ‘ร้านก๋วยเตี๋ยวปลาตัวน้อยๆ’  ชื่อน่ารักใช่ไหมล่ะ >O<...

ซะเมื่อไรเล่า -_- ฉันว่าชื่อร้านมันออกจะแอ๊บแบ๊วเกินไปหน่อย เอาเถอะ ฉันสนชื่อร้านซะที่ไหนล่ะ ที่ฉันชอบน่ารสชาติต่างหาก

“ป้าคะเอาเหมือนทุกทีนะคะ” ฉันตะโกนสั่งป้าร้านขายก๋วยเตี๋ยวทันทีที่วิ่งมาถึงหน้าร้าน

“จ้า” เสียงป้าร้านขายก๋วยเตี๋ยวตะโกนตอบกลับมาจากในครัว

“กินทุกวันไม่เบื่อหรือไง” ยัยลินดาถาด้วยสีหน้าเซ็งๆ

“ฉันไม่เหมือนแกนี่ ที่กินไม่เคยซ้ำกันทุกวันนะ” ฉันหันไปแขวะลินดา

“บู่-3-”

“แล้วแกล่ะ ซื้ออาหารเสร็จแล้วเหรอ”

“ยัง”

“อ้าว”

“ไม่รู้จะกินอะไร”

“เหอะ งั้นก็ไม่ต้องมาเดินกวนประสาทฉันแถวนี้หรอกน่ะ ไปซื้ออาหารได้แล้ว”

“ก็ฉันอยากเดินมาถามความเห็นแกอ่ะ”

“ความเห็นอะไร”

“ก็...แกช่วยคิดหน่อยดิว่าฉันจะกินอะไรดีวันนี้”

“อะไรก็ได้”

“โหย ตอบดีๆหน่อยดิ ยัยหมวก -3-”

“ไม่”

“นะ หมวกแดง แกช่วยฉันคิดหน่อยนะ*O*”

“เหอะ ทีอย่างนี้ล่ะเรียกชื่อถูก”

“แหะๆ แล้วตกลงแกจะช่วยคิดป่ะ*O*” ยัยลินดาพูด โดยไม่ลืมที่จะส่งสายตาวิ้งๆมาให้

“ไม่”

“เชอะ ช่างแกแล้ว ไปถามคนอื่นก็ได้” ยัยลินดากระแทกเสียงใส่ แล้วเดินจากไปหาคนอื่นด้วยความงอน แต่...ฉันไม่แคร์ ความจริงมันควรจะไปถามคนอื่นตั้งแต่แรกนะ มาถามฉันให้เสียเวลาทำไม

“หนูจ๊ะ เสร็จแล้วจ๊ะ” ป้าร้านขายก๋วยเตี๋ยวเรียกพร้อมกับส่งชามก๋วยเตี๋ยวที่กำลังร้อนๆมากให้

“ค่า...^^” ฉันยิ้มรับด้วยความดีใจ ในที่สุดฉันก็จะได้กินสักที หิวจนจะกินช้างได้ทั้งตัวละ

หลังจากที่ได้ชามก๋วยเตี๋ยวมาละ ฉันก็รีบมองหาที่นั่ง แต่ปรากฏว่ามันเหลือที่นั่งอยู่แค่สองโต๊ะเท่านั้น ซึ่งโต๊ะหนึ่งอยู่ข้างถึงขยะ -_-

ดังนั้นฉันเลยรีบไปนั่งโต๊ะที่เหลืออีกโต๊ะหนึ่ง ซึ่งมันไม่ติดถึงขยะ แต่ก่อนที่ฉันจะลงนั่ง ก็มีคนที่มาพร้อมกับฉันพอดี แถมยังเป็นผู้ชายที่หล่อมากด้วยล่ะ*o* ใบหน้าที่คมคายบวกผมสีดำขลับและดวงตาสีดำเข้มที่ดูลึกลับน่าค้นหานั่น ทำให้ฉันเผลอมองตาค้าง

เฮ้ย ไม่ใช่สิ ไม่ใช่เวลามาหื่น ของกินต้องมาก่อน ฉันจะกินข้าวตรงนี้ เพราะฉะนั้นฉันที่เป็นคนมาก่อนต้องได้นั่ง ต้องรีบไล่ตานี่ออกไปโดยด่วน!

“ฉันมาก่อน เพราะฉะนั้นนายไปนั่งโต๊ะทางนั้นไป” ฉันรีบไล่

“เรื่องอะไร ทำไมฉันต้องไป”

“เพราะว่าฉันมาก่อน”

“ใครบอกเธอ เธอน่ะมาช้ากว่าฉัน 1 วิ ต่างหาก เธอนั่นล่ะที่ควรจะไป”

“นายนั่งจับเวลาอยู่หรือไง เรื่องอะไรฉันต้องไปด้วย ฉันมาก่อนและฉันก็เป็นผู้หญิง เพราะฉะนั้นนายควรจะรีบเอาหน้า (หล่อๆ) ของนายไปที่อื่นซะ”

“หึ เป็นผู้หญิงงั้นเหรอ” นายหน้าหล่อเปรยขึ้น เขายิ้มอย่าเจ้าเลห์แล้วมองมาที่ฉันด้วยสายตาหื่นกระหาย

“อะ..อะไร-///-“ หน้าของฉันเริ่มแดงเมื่อเห็นสายตาที่เขาส่งมาให้

“ฉันนึกว่าเธอเป็นผู้ชายเสียอีก”

ตึง!

คำพูดของเขาทำเอาสติของฉันขาดผึง

“ถึงผมของฉันจะสั้น แต่มันก็สั้นแค่ประบ่าเท่านั้น ถามหน่อยเถอะ มันดูเหมือนผู้ชายตรงไหนกัน ฮะ!” ฉันตะคอกถามด้วยความโมโห

“ตรงที่...หน้าอกของเธอล่ะมั้ง” นายหน้าหล่อพูด สายตาเจ้าเลห์ของเขามองลงมาที่หน้าอกของฉัน “แบนซะ...ยังกับไม้กระดาน”

“นายว่าไงนะ!!!” หนอย มาว่าฉันอกไม้กระดานเรอะ มันจะมากไปแล้วนะ

“นี่ไม่ได้ยินเหรอ ฉันบอกว่าเธอน่ะมันหุ่นไม้กระดานชัดๆ ไม่มีความเป็นผู้หญิงเลย ยังกับผู้ชาย”

“หนอย” ฉันตัวสั่นด้วยความโกรธ แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะด่ากลับ

“อ้าว หมวกเพื่อนใหม่แกเหรอ” ยัยลินดา มาผิดจังหวะแล้ว

“เพื่อนใหม่บ้านแกสิ ไอ้บ้านี่มันจะแย่งที่นั่งฉัน”

“พูดอะไรของเธอ ฉันมาก่อน”

“ฉันมาก่อนโว้ยย”

“ฉันมาก่อน”

“ฉันมาก่อน”

“ฉันมาก่อน”

“ฉันมาก่อน!!!” ฉันตะโกนให้หยุดก่อนที่มันจะเปลืองบรรทัดไปมากกว่านี้ แล้วฉันก็หันไปพูดกับยัยลินดา

“นี่ ยัยลินดา ทำไมแกถึงไม่มาช่วยฉันเถียงฮะ!” ฉันตะคอกใส่ยัยลินดา แต่ปรากฏว่าพอฉันหันไป ก็พบว่าตาของยัยลินดากลายเป็นรูปหัวใจไปแล้ว  ไอ้หมอนี่มันหล่อตรงไหนกัน เอ...แต่ว่าความจริงแล้วมันก็หล่ออยู่เหมือนกันนะ เอ๊ย ไม่ใช่ มันไม่หล่อเลย ไม่หล่อเลยสักนิดเดียว หน้าตาก็น่าเกลียดมาก ไม่อยากจะมองหน้าไอ้หมอนี่เลย -3- (บู่)

“จ้องหน้าฉันอยู่ได้ น่ารำคาญ” คงเป็นเพราะฉันจ้องหน้านายนี่นานไปหน่อย ตาบ้านี่ถึงได้มาว่าฉัน

“ใครจ้องหน้านายกัน ประสาท”

“ก็เธอไง ยัยหุ่นไม้กระดาน”

“ว่าไงนะ!”

“หลงรักฉันล่ะสิ...ช่วยไม่ได้ ก็คนมันหล่อนี้นะ”

“แหวะ หลงตัวเอง หล่อจนฉันอยากเอาหัวไปโขกกับพื้นเลย”

“หึ เธอยอมรับแล้วนะว่าฉันน่ะหล่อ”

“ประชดโว้ยย” หนอย ทำไมหมอนี่ถึงได้กวนประสาทฉันนักนะ

“ถ้าฉันไม่หล่อจริง เพื่อนเธอคงไม่มีสภาพแบบนั้นหรอก” นายหลงตัวเองชี้ไปที่ยัยลินดา ฉันก็เลยหันไปมองตามปรากฎว่ายัยลินดา เพื่อนซี้ของฉัน ก็ยังคงยืนส่งสายตาวิ้งๆอยู่นั่นแหล่ะ เห็นแล้วอยากจะเอามือไปตบให้คว่ำจริง-_-^^^

“เห็นมะ ฉันหล่อใช่ไหมล่ะ” ดูมันสิ พูดเฉยๆไม่เป็นยังจะเก๊กอีก เสียอารมณ์จริงวุ้ย ฉันยอมไปนั่งข้างถังขยะก็ได้ หิว!!

“ฉันจะไปนั่งที่อื่นก็ได้ ตอนนี้หิว ส่วนนายรีบไปโดดตึกตายเร็วๆนะไอ้คนหลงตัวเอง” พูดจบฉันก็รีบลากยัยลินดาไปหาที่นั่งที่อื่น

ตึง!

ฉันกระแทกตัวนั่งด้วยความอารมณ์เสีย ก่อนที่จะซดน้ำซุบก๋วยเตี๋ยวแบบไม่เกรงสายตาประชาชี

“ซู้ด~ซู้ด~”

“นี่แกกินเงียบๆได้ไหมวะ” ลินดาพูด เธอมองมาที่หน้าฉันด้วยความเซ็งจิตฉันว่าถ้ายัยลินดาทำได้มันคงจะแกล้งทำเป็นไม่รู้จักฉันไปแล้ว ก็ตอนนี้น่ะคนในโรงอาหารหันมาจ้องฉันตาเป็นมัน บางคนทำหน้าเหมือนกับอยากจะจับฉันไปเรียนมารยาทเสียเต็มแก่ ยัยลินดามันก็คงจะอายแทนล่ะนะ แต่...ฉันไม่สน พอดีว่าใช้ปูนฉาบหน้าตัวเองมาเรียบร้อยแล้ว กะอีแค่สายตาของคนรอบข้างแค่นี้ ไม่ทำให้ฉันอายได้หรอก

“ก็คนมันหิว!”

“เออๆ ว่าแต่...ผู้ชายคนเมื่อกี๊เป็นใครอ่ะ หล่อมากๆเลย*o*” ยัยลินดาไม่วายส่งสายตาวิ้งๆต่อ

“เป็นคนที่ฉันอยากจะกระทืบมากที่สุด” ฉันตอบกลับอย่างอารมณ์เสีย

“เหอะๆ ยัยหมวก ขอร้องล่ะ ช่วยรักษาหน้าหล่อนั่นไว้ให้ฉันดูเถอะ อย่าไปกระทืบเลย”

“เรื่องดิ” หมอนั่นมันแย่งที่นั่งฉันแถมยังกวนประสาทฉันเหลือหลาย ฉันไม่ยอมปล่อยไว้เฉยๆแน่
                “นะๆ แกดูห้องเราดิมีแต่คนหน้าตาอัปลักษณ์ ยังกับม้า กา ไก่”

“เออ จริงของแก”

ติ๊งต๊อง~ ติ๊งต๊อง~

“เวร ไอ้ออดบ้านี่อีกแล้ว”

“ไปเร็วหมวก เดี๋ยวจะไปเรียนไม่ทัน”

“เฮ้ย ฉันยังกินไม่เสร็จ”

“ไม่ทันแล้ววว” ยัยลินดาร้องเสียงหลง ก่อนจะพยายามฉุด กระชาก ลาก ถู ฉันให้ลุกออกจากโต๊ะให้ได้ และแล้วความพยายามของเธอก็สำเร็จ ฮือๆ ลาก่อนก๋วยเตี๋ยวของฉัน T_T