หนูน้อยหมวกแดงกับเจ้าชายหมาป่าจำเป็น

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 งานที่ถูกยัดเยียด

1
งานที่ถูกยัดเยียด

                ตึก ตึก ตึก เอี๊ยด!

                ติ๊งต๊อง~ ติ๊งต๊อง~

                “เฮ้อ ทันเวลาพอดี”

“หมวกมาได้ซะทีนะแก ฉันก็นึกว่าแกจะเดินตกท่อตายไปแล้วซะอีก”

“นี่แกแช่งฉันเรอะ! - -+”

“เปล่าสักหน่อย -3-“

“ - - +”

“หมวก แกอย่าทำหน้าน่ากลัวอย่างนั้นสิ เห็นแล้วสยองอ่ะ”

“ต้องให้ฉันบอกกี่ทีฮะ ว่าฉันไม่ได้ชื่อหมวก”

“เข้าใจแล้วย่ะ ยัยหมวกแดง”

“เออๆ แกจะเรียกอะไรก็เรื่องของแกแล้ว”

“งั้นฉันเรียกว่า หมวก นะ^^”

“- - +“

“แหะๆ หมวกแดงก็หมวกแดงจ้า T^T”

แอด~ เสียงประตูห้องเรียนเปิดขึ้นพร้อมกับเสียงหวานๆของอาจารย์ชารอนสาวสวยประจำห้อง ซึ่งฉันคิดว่าเธอไม่สวยเลยสักนิด ก็แค่หน้าตาเหมือนฝรั่ง ผมสีทอง หุ่นดีนิดหน่อย เอ่อ...แล้วก็หน้าอกใหญ่เท่านั้นเอง -_-

“Hello class. How are you.” อ้อ ลืมบอกไปอาจารย์เขาเป็นครูสอนภาษาอังกฤษอ่ะนะ

“I’m happy” เสียงผู้ชายตอบกันอย่างพร้อมเพรียง เฮ้อ ฉันละเบื่อพวกนี้จริงๆเลย

การเรียนชั่วโมงแรกเริ่มขึ้นอย่างน่าเบื่อ ซึ่งมันเป็นแบบนี้ทุกวัน มีแต่พวกผู้ชายเท่านั้นแหล่ะที่ไม่คิดว่าวิชานี้น่าเบื่อ แต่ให้พูดก็พูดเถอะ อาจารย์ชารอนน่ะสอนสนุกอยู่หรอกนะ แต่พอเธอเป็นคนที่สวยๆแบบนี้เห็นแล้วหมดอารมณ์จะเรียนเลย ฉันถึงได้คะแนนวิชานี้ต่ำยังไงล่ะ แต่อีกปัจจัยหนึ่งก็คือ ฉันมันเรียนวิชานี้ห่วยเอง ขอยอมรับ ว่าแต่ทำไมมันเบื่ออย่างนี้นะ ไปชวนยัยเพื่อนจอมกวนประสาทของฉันคุยดีกว่าอาจารย์คงไม่สังเกตเห็นหรอก

“ลินดา แกคิดยังไงกับอาจารย์ชารอน” ฉันเปิดประเด็นถามเพื่อนซี้สุดของฉัน

“ไม่รู้ดิ แต่แนไม่ค่อยชอบเธอเลย ทำเอาผู้ชายห้องเราไม่ยอกมาสนใจฉันเลยสักคน  So sad มากๆ Y_Y”

“-_-^^^“ เอ๊ะ แต่ทำไมถึงรู้สึกเสียวสันหลังวาบอย่างนี้ แล้วพอฉันหันไปข้างหลังก็พบกับนางมารเอ๊ยอาจารย์สุดสวยเหมือนนางฟ้า (แต่เมื่อกี๊ฉันห็นเธอเป็นนางมารจริงๆนะT_T)  เฮ้ย! อาจารย์มางั้นก็แปลว่า...

ซวยน่ะสิงานนี้ T^T

“นักเรียนคะ ห้ามคุยกันในชั่วโมงเรียนนะคะ…ออกไปยืนหน้าห้องทั้งคู่เลยไป!!!” และแล้วฉันกับยัยเพื่อนซี้สุดๆของฉันก็ต้องถูกเนรเทศออกจากห้องมาระหกระเหินอยู่กลางป่า เอ๊ย ไม่ใช่ ถูกทำโทษให้ออกไปยืนหน้าห้องต่างหาก

เอาล่ะตอนนี้ฉันจะขอแยะยำตัวกันก่อนนะ ฉันชื่อ “หมวกแดง” หรือที่ทุกคนชอบเรียกกันว่า “หมวก” ซึ่งฉันไม่ชอบชื่อนี้เลยแม้แต่น้อย และมันก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันกับยัยลินดาทะเลาะกันทุกวัน โดนเหตุที่ไร้สาระสุดๆก็คือ เรื่องชื่อของฉัน ถึงฉันจะพูดว่าไร้สาระก็เถอะ แต่สำหรับฉัน ฉันว่ามันไม่ไร้สาระนะ

ที่ฉันผู้แสนน่ารักคนนี้ (-_-^^) ได้ชื่ออันสุดแสนไพเราะเพราะพริ้งนี้(?) ก็เป็นเพราะว่าต้นตระกูลของฉันคือหนูน้อยหมวกแดง และฉันก็เป็นลูกหลานของหนูน้อยหมวกแดงซึ่งเป็นคนที่เท่าไรนั้นฉันก็ไม่อาจทราบได้ เพราะมันเยอะมาก และทุกคนก็มีชื่อที่สุดแสนจะไพเราะกันทั้งนั้น เพียงแต่ว่าแม่ของฉันซึ่งเอ่อ..ท่านค่อนข้างจะแปลกกว่าคนปกตินิดนึงอ่ะนะ ท่านน่ะชอบหนูน้อยหมวกแดงที่เป็นต้นตระกูลของเรา (แม่ของหนูน้อยหมวกแดงไม่นับนะ)ที่เท่าไรก็ไม่รู้ของฉัน แม่ของฉันจึงตั้งชื่อลูกๆทุกคนของท่านเกี่ยวกับหนูน้อยหมวกแดง ยกตัวอย่างเช่น พี่ชายของฉันชื่อ “แดง” น้องสาวของฉันชื่อ “หนู” และน้องสาวคนสุดท้องอีกคนของฉันชื่อ “น้อย” ฉันเลยได้ชื่ออันแสนไพเราะเพราะพริ้งว่า “หมวกแดง” นี้มาซึ่งฉันไม่ชอบเลยสักนิก พี่น้องคนอื่นๆของฉันชื่อยังดีกว่าตั้งเยอะ ก็ไม่เข้าใจเลยนะว่าทำไม ทั้งๆที่ฉันก็เกิดก่อนหนูและน้อย แต่ทำไมถึงได้ชื่อหมวกแดงที่แสนจะสิ้นคิดนี้มา

ส่วนคนที่ฉันคุยด้วยเมื่อกี๊นี้ชื่อ ลินดา เป็นเพื่อนซี้สุดๆของฉันตั้งแต่อนุบาลจนม.ปลายแล้ว เราสองคนก็ยังไม่เคยแยกจากกันสักที และเพราะมันเนี่ยล่ะ ที่ทำให้ทุกคนเข้าใจผิดว่าชื่อของฉันชื่อ หมวก ไม่ใช่ หมวกแดง

ติ๊งต๊อง~ ต๊งต๊อง~ เสียงออดสุดปัญญาอ่อนของโรงเรียนดังขึ้น

“ว๊ากกก ไอ้เสียงออดบ้าๆนี่อีกแล้ว ฉันล่ะอยากไปหยิบลำโพงมากระทืบๆๆและกระทืบ ให้มันแหลกคาเท้าจริงๆ มันจะได้ไม่ต้องมีเสียงเล็ดลอดออกมาอีกเลย ฮึ้ย โมโหโว้ยยย” ฉันตะโกนอย่างคนเสียสติ ทำให้คนแถวนั้นหันมามองฉันแบบอยากจับส่งโรงพยาบาลบ้า

“ใจเย็นสิวะไอ้หมวก”

“- -++(ชิ้ง)”

“เอ๊ย หมวกแดง แหะๆ” ยัยลินดารีบแก้ชื่อทันทีที่เห็นฉันส่งสายตาอาฆาตไปให้

“ฉันบอกให้แกเรียกฉันว่าแดงไง”
                “ชื่อแดงมันเหมือนชื่อผู้ชาย แล้วยังเหมือนพี่ชายแกอีกด้วย ไม่เอาหรอก -3-”

“ไม่ต้องเรียกแดงก็ได้ ถ้างั้นแกก็เรียกฉันว่าหมวกแดงซะสิ อย่าเรียกฉันว่าหมวก”

“บู่ -3-”

“- - +++(ชิ้ง)”

“เออ แกนี่พักเที่ยงแล้วอาจารย์คงไม่ให้ยืนต่อแล้วแหล่ะไปกันเถอะนะ” ยัยลินดารีบเปลี่ยนเรื่อง โดยคิดจะเอาเรื่องของกินมาล่อ...แล้วมันก็ได้ผล!

“ไปสิ” ฉันตอบสั้นๆด้วยความหิวและหมดอารมณ์จะทะเลาะกับมันแล้ว แต่คิดแล้วก็หงุดหงิดจริง ยัยลินดานี่ก็ไม่เคยเรียกชื่อฉันให้มันดีๆสักที

“ช้าก่อน นักเรียนทั้งสอง” ตายแล้วอาจารย์ชารอนมา อย่าบอกว่าอาจารย์ท่านจะให้เรายืนต่อแม้ว่ามันจะถึงพักเที่ยงแล้วน่ะ T^T ฉันค่อยๆหันไปหาอาจารย์ด้วยใบหน้าที่ซีดขาว กลัวอาจารย์อ่ะ Y^Y

“อะ...อาจารย์มีอะไรเหรอคะ” ฉันถามด้วยคำพูดที่ตะกุกตะกัก

“ในฐานะที่พวกเธอคุยกันระหว่างเวาลาเรียนของฉัน ฉันจะขอทำโทษให้พวกเธอเป็นผู้ดูแลนักเรียนแลกเปลี่ยนที่มาจากญี่ปุ่น”

“หา!!” ฉันกับยัยลินดาตะโกนขึ้นพร้อมกัน จะให้คนที่ห่วยอังกฤษที่สุดในชั้นไปดูแลนักเรียนแลกเปลี่ยนจากญี่ปุ่นเนี่ยนะ ฉันพูดภาษาอังกฤษไม่เป็นเฟ้ย แล้วจะไปพูดกับคนที่มาจากประเทศอื่นได้ยังไง“ไม่มีหาเลย พวกเธอต้องทำ นี่เป็นคำสั่ง!!” กล่าวจบอาจารย์ชารอนก็แสยะยิ้มอย่างนางมารร้ายแล้วเดินจากไป คงจะสะใจสินะคะอาจารย์ T_T