คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 Little Devil
2
Little Devil
“พิ้งค์ รีบๆตื่นได้แล้วนะ” เสียงของพี่ไวท์เข้ามากระทบโสตประสาทของฉัน ทำให้ฉันต้องทำใจลืมตาตื่นขึ้นมาตั้งแต่ไก่โห่
“อืม...พี่ไวท์จะรีบปลุกพิ้งค์ทำไมล่ะคะ ฮ้าว...=_=” ฉันถามพี่พร้อมกับหาวไปด้วย
“ยังจะมาถามอีก ลืมไปแล้วหรือไงจ๊ะ วันนี้แม่นัดพวกเราไปที่บริษัทนะ ถ้าไปช้าโดนแม่ดุพี่ไม่รู้ด้วยนะ” พี่ไวท์พูดพร้อมกับช่วยฉันเก็บห้องนอนอันรกเหมือนรังหนูของฉัน รักพี่ไวท์จัง ช่วยเก็บของให้ด้วย^o^ แต่อย่ามาว่าฉันนะ เรื่องที่ฉันไม่ยอมเก็บห้องเอง ก็ฉันไม่ได้เป็นคนแสนดีแบบพี่ฉันนี่จะทำไงได้
“พี่ให้เวลาสิบนาที รีบๆแต่งตัวเร็วเข้านะ เดี๋ยวพี่ไปรอข้างล่าง”
“ค่าๆ” ฉันตอบรับไปอย่างไม่เต็มใจ เฮ้อ อยากนอนต่อจังเลย แต่ช่วยไม่ได้ ต้องรีบไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วเดี๋ยวถ้าพี่ไวท์โมโหขึ้นมาฉันก็ตายกันพอดี
เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จฉันก็มานั่งอยู่ในรถของพี่ที่สุดแสนจะไฮโซ คิดแล้วเศร้า ฉันก็อยากได้รถแบบนี้บ้างจังแต่ไม่มีใครใจดีซื้อให้สักคน แงๆ อยากได้รถอ่ะ T^T
อิจฉาพี่ไวท์จัง ทำอะไรก็เพอร์เฟ็กไปหมด แม่ก็ตามใจพี่ไวท์ทุกอย่างเลย พี่ไวท์บอกอยากได้รถแม่ก็ซื้อให้ แต่พอฉันไปบอกกับคุณแม่บ้าง กลับโดนคุณแม่ตอบกลับมาว่า ฉันยังเด็กอยู่รอให้โตกว่านี้อีกสักหน่อย โธ่แม่นะแม่ฉันกับพี่ไวท์ก็อายุพอๆกันนั่นแหล่ะ ถ้าฉันยังเด็กพี่ไวท์ก็ต้องเด็กด้วยสิ แม่อ่ะใจร้ายที่สุดเลย แงๆลำเอียงนี่นา ประท้วงๆ>O<
ยังๆไม่ทันที่จะบ่นในใจต่อ พี่ไวท์ก็ขับรถมาถึงที่บริษัท “Rose Music” ค่ายเพลงของแม่ฉัน หลังจากถึงได้ไม่นาน ฉันก็เขอคุณแม่สุดที่รักของฉันดักรออยู่ พอท่านเห็นฉันปุ๊ป ก็ลากฉันเข้าบริษัทปั๊บ กลัวฉันจะหนีหรือไงกันคะ T_T ถึงแม่ไม่ต้องมาลากฉันไปพี่ไวท์ก็คงจะลากฉันไปอยู่ดี เฮ้อ... ชีวิตมีทั้งแสนสุขและแสนเศร้า T^T
เมื่อถูกแม่ลากเข้ามาแล้วฉันก็ถูกสั่งให้นั่งอยู่ในห้องรับแขกกับพี่ไวท์ ห้ามไปไหนเด็ดขาด ฉันกับพี่เลยต้องมานั่งแกล่วอยู่กับที่ไปไหนไม่ได้ น่าเบื่อสุดๆ โอ๊ย! อยากจะบ้าตาย เมื่อไรจะได้ไปจากห้องนรกนี้สักที!!!
แอ๊ด~ เสียงเปิดประตูของห้องรับแขกดังขึ้น ทำให้ฉันต้องหันไปมองผู้มาใหม่
ผู้มาใหม่ทั้งสองคน(ไม่นับแม่ฉัน-_-) ทำให้ฉันต้องตกตะลึง เด็กหนุ่มหน้าตาดีสองคนกำลังก้าวเข้ามาในห้องคนนึงผมสีน้าตาลอ่อน ใบหน้าหวานที่ดูคล้ายผู้หญิง ทำให้ดูออกแนวน่ารักน่ากอด ส่วนอีกคนมีผมสีน้ำตาลเข้มเข้ม ใบหน้าที่ดูคมคายบวกกับดวงตาที่มีสีฟ้าครามนั่น ทำให้น่าหลงใหล แต่ว่าความหล่อนั่นมันไม่ได้ผลสำหรับฉันหรอก หึๆ ทำไมน่ะเหรอ ก็เพราะ...
ฉันน่ะเกลียดผู้ชายยังไงเล่า !!!!
โดยเฉพาะพวกผู้ชายที่มีนิสัยกวนประสาท นั่นน่ะที่เกลียดที่สุด แค่ดูหน้าก็รู้ว่าเจ้าพวกนี้มันกวนแค่ไหน โดยเฉพาะไอ้คนผมสีน้ำตาลเข้มนั่นน่ะ ดูก็รู้ว่ามันต้องเป็นพวกเพลย์บอยเจ้าชู้เจ้าเลห์แน่นอน -^-!!
เอ๊ะ! ว่าแต่ เจ้าพวกนี้เข้ามาในห้องนี้ทำไมกันล่ะเนี่ย อย่าบอกนะว่า...
“ไวท์ พิ้งค์ ขอโทษที่ให้รอนานนะจ๊ะ ทั้งสองคนนี้คือ เรียวและเรย์ นักร้องวง Little Devil นักร้องที่จะมาอยู่ในความดูแลของพวกหนูไง โฮะๆๆๆ” นั่นไง ว่าแล้วไม่มีผิด จริงๆด้วย พวกกวนประสาทนี่ก็คือนักร้องที่จะมาอยู่ในความดูแลของฉันกับพี่ ทำไมสวรรค์ถึงได้กลั่นแกล้งฉันแบบนี้ให้มาอยู่กับพวกที่ฉันเกลียดเนี่ยนะ ขอเหอะ ขอบาย
“เรียวกับเรย์สินะคะ ฉันชื่อไวท์โรส นั่นน้องสาวของฉันชื่อพิ้งค์โรส ยินเที่ได้รูจักนะคะ เอ...ว่าแต่คนไหนเรียวคนไหนเรย์เหรอคะ^^” พี่สาวของฉันเดินเข้าไปทักทายพวกกวนประสาทด้วยใบหน้าที่ฉาบไปด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยน พี่ไวท์เนี่ยล่ะก็จะเลิกยิ้มให้คนอื่นสักทีจะได้ไหม เห็นแล้วมันน่าโมโห - _-** คิดได้ดังนั้นแล้วฉันก็ส่งสายตาอาคาตแค้นไปยังผู้ชายสองคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย อ๊ากกก เห็นแล้ว (หึง) หวงพี่สาวตัวเอง
เมื่อพวกผู้ชายกวนประสาท (พิ้งค์ตั้งชื่อให้เอง) ได้รับสายตาอาคาตของฉันก็เริ่มรู้สึกว่าฉันยังมีตัวตนอยู่ จึงเริ่มหันมามองฉัน ซึ่งนั่งหน้าบูดเป็นตูดลิงอยู่ เอ๊ย นั่งสายตาอาฆาตไปให้ แต่... ดูมันทำสิ เจ้าพวกนั้นมองหน้าฉันสักพักก่อนจะกระตุกรอยยิ้มเหยียดแล้วหันกลับไปคุยกับพี่สาวสุดที่รักของฉันต่อ นี่ไม่คิดจะเห็นหัวกันเลยใช่ไหม!
-_-*** คิดแล้วก็ส่งสายตาอาฆาตต่อ
“สวัสดีฮะ ผมชื่อเรย์ส่วนนั่นพี่ชายผมยินดีที่ได้รู้จักนะฮะ พี่สาวคนสวย”
จุ๊บ นายผมสีน้ำตาลเข้มหรือเรย์พูดพลางยกมือของพี่ไวท์ขึ้นมาจูบ
อ๊าย -///-(อายแทน) นายทำอะไรของนายน่ะ อีตาบ้าคว้ามือพี่สาวฉันไปจูบอ่ะ ยอมไม่ได้ๆ ต้องไปห้าม นั่นพี่สาวของฉีนนะ นายอย่าแตะ-^-!!
“นี่นาย ทำอะไรพี่สาวฉัน!!”ฉันลุกขึ้นจากโซฟา และไปกระชากมือของนายผมน้ำตาลเข้มที่จับมือพี่สาวของฉันอยู่ เพื่อไม่ให้มาทำไรพี่ไวท์อีก
“ก็ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย แค่ทักทายเองเธอไม่รู้จักหรือไง การทักทายน่ะการทักทาย -3-” โหย ที่พูดกับพี่ไวท์มีคำลงท้าย แล้วพอมาพูดกับฉันนี่ทำไมถึงได้หยาบอะไรแบบนี้ (ตรงไหนเหรอ?)
“ชิ ไม่ต้องมาย้ำก็ได้ย่ะ แค่ทักทายน่ะนายไม่ต้องมาจูบมือพี่สาวฉัน” ฉันเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้
“โหย หวงพี่สาวอ่ะดิ จูบที่มือแค่นี้ทำเป็นโกรธ ถ้าฉันลากพี่สาวเธอไปทำมิดีมิร้ายเธอไม่ฆ่าฉันไปเลยเรอะ” หนอยนายผมน้ำตาลเข้มพูดด้วยใบหน้าที่กวนประสาท ตามฉบับที่ฉันเกลียดที่สุด
“นี่!! นาย นาย นาย...” โอ๊ย คิดคำด่าไม่ออก
“พิ้งค์ พอเถอะน่า เรย์เขาไม่ได้ทำอะไรพี่สักหน่อย เธออย่าโวยวายไม่เข้าเรื่องสิ” แง พี่ไวท์ดุฉันอ่ะ ที่ฉันทำเนี่ยเพราะอยากช่วยพี่นะT_T
“เอาล่ะจ้ะ คุยกันพอแล้วใช่ไหมจ๊ะ ที่นี้เรามาเข้าเรื่องงานกันดีกว่านะ ก่อนอื่นเดี๋ยวน้าจะแนะนำสองคนนี้ให้พวกหนูรู้จักนะ^^” แม่ของฉันหันไปพูดกับสองหนุ่มกวนประสาท (กลายเป็นชื่อเรียกที่พิ้งค์ตั้งใหซะแล้วสิ)
“สองคนนี้คือ ไวท์โรสและพิ้งค์โรสพวกเธอเป็นลูกสาวฝาแฝดของน้า พวกหนูคงรู้จักไวท์กับพิ้งค์แล้วใช่ไหมจ๊ะ”
“ใช่ฮะ พวกพี่สาวเป็นนักร้องที่ดังอยู่ในขณะนี้นี่ฮะ” นายผมน้ำตาลเข้มพูดกับแม่ของฉัน เห็นมะ ฉันกับพี่นี่ดังออกจะตายไม่มีใครไม่รู้จัก วะ ฮ่า ๆๆ (ชักเริ่มบ้า)
เอ๊ะ! ว่าแต่ทำไมนายผมสีน้ำตาลอ่อนนั่นถึงไม่ยอมพูดอะไรสักคำ หรือว่านายผมสีนน้ำตาบเป็นใบ้?
“ไวท์กับพิ้งค์อายุน้อยกว่าเรียวแต่อายุเท่ากับเรย์ แต่เธอก็เป็นรุ่นพี่ที่นี่ ถ้ามีอะไรก็ถามลูกสาวของน้าได้นะจ๊ะ^^” เอ๊ะ! อะไรนะ นายผมน้ำตาลนั่นอายุมากกว่าฉันเหรอ แล้วทำไมนายผมเข้มถึงเรียกพี่ไวท์ว่าพี่สาวล่ะ ว่าแต่นายผมน้ำตาลอายุเท่าไรกันนะ ฉันกับพี่เพิ่งจะ 16 เองนะ หวังว่านายผมน้ำตาลจะไม่อายุมากจนเกินไปหรอกนะ ฉันยิ่งเกลียดคนแก่อยู่ด้วย
“ฮะ” นายผมเข้มตอบรับผมพร้อมส่งรอยยิ้มหวานให้ อีกแล้วนะ คราวนี้นายผมเข้มเป็นคนตอบอีกแล้ว สงสัยนายผมอ่อนจะเป็นใบ้จริงๆแฮะ-3-
“คุณน้าครับ…ผมมีคำถามสองข้อ หนึ่งทำไมถึงแนะนำให้พวกผมรู้จักกับลูกสาวของคุณน้า สองที่ตอนแรกบอกว่าพวกผมจะอยู่ในความดูแลของลูกสาวคุณ มันหมายความว่ายังไงเหรอครับ” อุ๊ย นายผมสีน้ำตาลอ่อ่นนั่นพูดแล้ว แสดงว่าไม่ได้เป็นใบ้สินะ จริงสิ ถ้าเป็นให้แล้วจะมาเป็นนักร้องได้ไง ลืมเลย
“อ๋อ เรื่องนี้เองเหรอจ๊ะ คือว่านะจ๊ะ น้าจะให้ไวท์กับพิ้งค์มาช่วยดูแลพวกหนูเรื่องการแสดงร้องเพลงอะไรทำนองนี้น่ะจ้ะ เพราะลูกสาวของน้านี่ก็มีความสามารถพิเศษในด้านนี้สูงมากเลยนะจ๊ะ เพราะพวกหนูเพิ่งเข้ามาใหม่ น้าถึงบอกไงจ๊ะว่าถ้ามีเรื่องอะไรก็ปรึกษาลูกสาวน้าได้^^”
“งั้นเหรอครับ”นายผมสีน้ำตาลอ่อ่นพูดก่อนจะเงียบไป ใบหน้าของเขาแสดงความไม่เชื่อถือออกมาอย่างเด่นชัด หนอย นี่ไม่เชื่อใจฝีมือการร้อง-เต้นของฉันงั้นเหรอ ฉันกัดฟันอย่างเจ็บใจ
“ใช่จ๊ะ^^” แม่ของ)นพูดและก็ส่งยิ้ม โหย นี่แม่ของฉันจะยิ้มอย่างเดียวเลยใช่มะ ทำไมใครๆก็ไปยิ้มให้พวกนี้กันหมด ไม่มีใครมายิ้มให้ฉันเลยอ่ะ น้อยใจนะT_T
“นี่ก็เลยเวลามานานแล้ว เดี๋นวน้าต้องพาพวกหนูไปพบผู้จัดการที่ห้องอื่นก่อน ส่วนลูกๆก็กลับบ้านไปนอนพักผ่อนได้แล้ว วันนี้วันหยุดก็ไปพักผ่อนเถอะ แม่เรียกลูกมาแค่นี้แหล่ะ” อ๊ากกก อะไรกัน นี่ฉันต้องแหกตาตื่นแต่เช้าเพื่อมาเจอพวกกวนประสาทแค่นั้น่ะเหรอ ฮึ้ย โมโหโว้ย
ยังไม่ทันที่จะได้โวยวายอะไร ผลสุดท้ายฉันก็โดนพี่ไวท์ลากกลับบ้านไปจนได้ -_-*** ส่งสายตาอาฆาตไปให้พวกบ้าที่ทำให้ฉันต้องแหกตาตื่นขึ้นมาแต่เช้า อ๊ะ แต่ไม่นับพี่ไวท์ พี่สาวสุดสวยของฉันนะ
ความคิดเห็น