ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เรียนรู้
"เอาล่ะ เธอรับป่กจะช่วยฉันใช่ไหม โร ^=^ "
"แน่นอนสิ ฉันสัญญากับนายแล้วนี่ฉันไม่เคยผิดคำสัญญา"
"เธอแน่ใจแล้วหรอว่าเธอทำได้ ถอนคำสัญญาตอนนี้ยังทันน่ะ ถ้าเกิดเธอทำไม่ได้กลางทางขึ้นมาล่ะจะทำยังไง ที่นี่กับโลกของเธอไม่เหมือนกันน่ะ ที่นี่จะพูดคำสัญญาพล่อยๆไม่ได้เด็ดขาด สัญญาแล้วต้องรักษาสัญญา ถ้าไม่รักษาสัญญาเธอต้องถูกลงโทษจากเทพเจ้าทั้งปวง"
"เอ๊ะ!!!!นายนี่ ฉันบอกว่าจะช่วยก็ต้องช่วย พ่อกับแม่ของฉันสอนเสมอว่า ถ้าเราสัญญาอะไรกับใครไว้ก็ต้องรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับคนนั้น"
"โอเคๆ ฉันยอมแพ้ อย่างแรกเลยที่เธอต้องรู้คือ ประวัติของปีศาจทั้ง 7 ที่สิงอยู่ในถ้ำดอกไม้และก็เกี่ยวกับราชินีดอกไม้และถ้ำดอกไม้และฝึกการต่อสู้ด้วย"
"วันนี้ฉันให้เธอพักผ่อน 1 วัน เธอจะได้รับการเรียนรู้จริงๆในวันพรุ่งนี้ โดยมีฉันเป็นอาจารย์สอนเอง"
O_O "นายเนี่ยน่ะ"
"อะไรกันไม่เชื่อฉันหรือไง ตระกูลฉันเป็นตระกูลเดียวที่รู้ประวัติปีศาจ 7 ตนนั้นน่ะ -_-! คิดจะดูถูกกันหรอไง"
"ป๊าว~~~~ไม่ได้ดูถุกอะไรสะหน่อย งั้นตอนนี้ดึกมากแหละฉันไปนอนก่อนล่ะกัน ราตรีสวัสดิ์น่ะ"
"อืมๆ ราตรีสวัสดิ์"
...ช่างน่าแปลกอะไรแบบนี้ เธอน่ะหรอคู่แท้ของฉันเป็นไม่ได้หรอก ถ้าเธอเป็นคนที่ต้องช่วยพวกเราจากปีศาจ 7 ตนนั้นและช่วยราชินีดอกไม้ก็เท่ากับว่าเธอปลดปล่อยราชินีดอกไม้ และถ้ำนั้นต้องมีคนคอยปกป้องเสมอ และถ้าคนที่ปลดปล่อยราชินีดอกไม้ออกไปสู่แดนสวรรค์ คนที่ต้องอยู่นั่นแทนก็ต้องเป็นคนที่ปลดปล่อยราชินีดอกไม้ และต้องอยู่ที่นั่นตลอดไป จนกว่าจะหาคนบริสุทธ์อย่างแท้จริงมา ดำเนินรอยแทนตนได้ถ้า โรลีนีเทียเป็นคนปลดปล่อยราชินีดอกไม้ล่ะก็น่ะ เธอก็ต้องอยู่ที่นั่นและจะได้รับชีวิตอมตะ ไม่แก่ ไม่ตายจนกว่าภารกิจจะลุล่วงต้องบอกเรื่องนี้ให้เธอรู้...
เช้าวันรุ่งขึ้น
'ก็อก ก็อก'
"ขอโทษน่ะค่ะ ได้เวลาตื่นแล้วค่ะ ขอเข้าไปได้ไหมค่ะ"
"ได้ค่ะ เชิญเข้ามาเลยค่ะ"
"นี่คือชุดสำหรับวันนี้ค่ะ เป็นเสื้อผ้าขององค์หญิงแคโรลีนน่ะค่ะ องค์ราชินีให้ดิฉันเอามาให้คุณน่ะค่ะ"
"องค์ราชินี องค์หญิงแคโรลีนหรอค่ะ?"
"ก็คนที่ท่านคุยเมื่อวานนี้ไงค่ะ และคนที่อยู่ข้างๆองค์ราชินีก็คือองค์ราชาแอนดรูค่ะ ส่วนคนที่พาท่านมาที่นี่ก็มียศเป็นเจ้าชายคอลินไงค่ะ"
O_O โอ้ มายก้อดดดดดดดดดดดดดดด ฮาลู ฮาเลมอะไรกันเนี่ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! คอลินเป็นเจ้าชายอย่างงั้นหรอ แล้วผู้หญิงที่ยืนคุยกับฉันอยู่เมื่อกี้ก็เป็นราชินีหรอเนี่ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ทำไมไม่มีใครบอกฉันเลยนี่ จะได้ใช้คำราชาศัพท์ T^T
"ขอบคุณน่ะค่ะที่บอกและขอบคุณสำหรับเสื้อผ้าด้วยค่ะ"
"ค่ะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะต้องการอะไรเรียกหาฉันได้เสมอน่ะค่ะ"
"ค่ะ ^=^ "
...เอาล่ะ ไปอาบน้ำแล้วรีบไปหาคอลินดีกว่า... (คิดถึงเขานาดนั้นเลยหรอโรลีนีเทีย : นักอ่านเงามืด บ้าหรอย่ะ ทำไมฉันต้องไปคิดถึงเขาด้วยล่ะย่ะยัยคนแต่ง -////-)
ณ ห้องรับประทานอาหาร
"มาช้าจริงๆเลยยัยนั้นนี่"
"เอาน่าลูก แม่ดีใจมากเลยลูกรู้ไหมหลังจากที่แคโรลีน หายตัวไปแม่ก็เป็นหญิงสาวคนเดียวในวังนี้เลยน่ะจ้ะลูกรัก ใช่ไหมค่ะคุณ"
"อืม จ้ะใช่จ้ะ"
"เป็นอะไรครับพ่อ เห็นสีหน้าไม่ดีเลยน่ะครับ"
"เปล่า พ่อสบายดี"
"ต๊าย ตาย!!!นางมาแล้วจ้ะ นั่งเลยจ้ะ ข้างๆคอลินนั่นแหละจ้ะ"
"เอ่อ...ค่ะ"
"ทำไมมาช้าห๊า!!!!!!!!!!!!!!!"
"โอ้ย!!!ลูกรักอย่าแยกเขี้ยวใส่สาวน้อยบอบบางคนนี้สิจ้ะ เห็นไหมว่าเธอบอบบางแค่ไหนน่ะจ้ะ"
"เอ่อ....คือ.... -////-"
"ไม่ต้องไปกลัวเขาหรอกจ้ะ เขาแค่อายเวลาที่ต้องอยู่ใกล้ๆกับว่าที่เจ้าสาวน่ะจ้ะ"
"-//////- แม่พูดอะไรน่ะครับ"
" ^=^ ทำไมจ้ะแม่พูดผิดตรงไหนจ้ะ เธอเป็นสาวน้อยคนเดียวที่ลูกยอมให้เข้าใกล้เลยน่ะจ้ะ อย่างเงี้ยต้องเรียกว่าว่าที่เจ้าสาวจ้ะ"
"เอ่อ...เสวยพระกาหารเถอะค่ะ องค์ราชินี"
"ไม่ต้องๆจ้ะ ไม่ต้องใช้คำราชาศัพท์กับฉันหรือคอลินหรือแม่แต่พระสวามีของฉันน่ะจ้ะ ไม่ต้องพูดคำราชาศัพท์น่ะจ้ะ พูดแบบคนปกติเถอะจ้ะ"
"เอ่อ...ค่ะ"
ณ เวลา 9.00 น.
"เอาล่ะมาเริ่มเรียนประวัติของปีศาจทั้ง 7 ตนล่ะน่ะ ปีศาจทั้ง 7 ตนนั้นแต่ก่อนก็เคยเป็นมนุษย์เหมือนกับพวกเรานั่นแหละ เพียงแต่หลงในความโลภมากเกินไป หลงไปในสิ่งที่ไม่อาจจะเอื้อมถึงละทิ้งความฝัน ละทิ้งทุกอย่างเพื่อในสิ่งที่เอื้อมไม่ถึง..." คอลินอธิบายยังไม่ทันจบก็มีเสียงแทรกเข้ามา
"ฮ้าว~~~เสียงนายนี่น่าเบื่อชะมัด"
"-_-+ ชิ้ง!"
"แต่เอาเถอะ ฉันจะตั้งใจฟังไม่พูดแรกแล้วจ้า ^=^"
"ปีศาจทั้ง 7 ตนนี้ฆ่าทุกคนที่ขวางหน้าพวกเขาในสิ่งที่เอื้อมไม่ถึง ทำลายความบริสุทธ์ของตัวเองจนหมดสิ้น จนในที่สุด ปีศาจทั้ง 7 ตนเริ่มฆ่าคนมากขึ้น และมากขึ้นทุกที จนในที่สุดเหล่าปวงเทพต้องออกมาจัดการกับพวกนั้นโดยการสร้างถ้ำดอกไม้ให้ความบริสุทธ์ใจแก่มนุษย์ทุกคนแต่...เมื่อพวกมันเริ่มอ่อนแอลงพวกมันก็พากันมาที่นี้ที่ ถ้ำดอกไม้แห่งนี้และดูดกลืนความบริสุทธ์เสียหมดและเพื่อเพิ่มพลังให้กับตนเองและเมื่อเวลาผ่านไปมันจะอ่อนแอลงตามกลาเวลาพวกมันจึงต้องหาความบริสุทธ์จากถ้ำดอกไม้นั้นแต่เนื่องจากผู้คนต่างๆกลัวปีศาจทั้ง 7 ตนก็ไม่มีใครกล้ามาเหยียบที่ถ้ำนี่อีกแต่เพราะความบริสุทธืของที่มีมากเกินไป ทำให้ปีศาจทั้ง 7 สิงสถิตอยู่ในถ้ำดอกไม้นั้นและคอยหลอกล่อหญิงสาวบริสุทธ์ไปกลืนกินความบริสุทธ์ เอาล่ะ ในหนังสือประวัติถ้ำดอกไม้มีแค่นี้แหละ เธอเข้าใจไหม"
"ฮ้าว~~~~~ เข้าใจจ้ะ"
"-_-+ งั้นลองตอบมาสิว่าถ้ำดอกไม้เกิดขึ้นได้อย่างไรและใครเป็นคนสร้าง สร้างมาเพื่ออะไร"
"เอ่อ..."
"อย่างงี้ต้องเพิ่มการบ้านฉันกะว่าจะให้สรุปสัก 2 หน้าแต่ตอนนี้คงต้องเพิ่มเป็น 2 เท่าแล้วล่ะ เธอต้องสรุปมาทั้งหมด 10 หน้าโทษฐานหลับในขณะที่ฉันอธิบาย หึหึ "
...อึ่ย!อย่าหัวเราะอย่างงั้นสิ... โรลีนีเทียคิด
"~เอาล่ะต่อไปเป็นประวัติของราชินีดอกไม้ มาๆเข้าเรียนกันต่อได้แล้ว"
"แน่นอนสิ ฉันสัญญากับนายแล้วนี่ฉันไม่เคยผิดคำสัญญา"
"เธอแน่ใจแล้วหรอว่าเธอทำได้ ถอนคำสัญญาตอนนี้ยังทันน่ะ ถ้าเกิดเธอทำไม่ได้กลางทางขึ้นมาล่ะจะทำยังไง ที่นี่กับโลกของเธอไม่เหมือนกันน่ะ ที่นี่จะพูดคำสัญญาพล่อยๆไม่ได้เด็ดขาด สัญญาแล้วต้องรักษาสัญญา ถ้าไม่รักษาสัญญาเธอต้องถูกลงโทษจากเทพเจ้าทั้งปวง"
"เอ๊ะ!!!!นายนี่ ฉันบอกว่าจะช่วยก็ต้องช่วย พ่อกับแม่ของฉันสอนเสมอว่า ถ้าเราสัญญาอะไรกับใครไว้ก็ต้องรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับคนนั้น"
"โอเคๆ ฉันยอมแพ้ อย่างแรกเลยที่เธอต้องรู้คือ ประวัติของปีศาจทั้ง 7 ที่สิงอยู่ในถ้ำดอกไม้และก็เกี่ยวกับราชินีดอกไม้และถ้ำดอกไม้และฝึกการต่อสู้ด้วย"
"วันนี้ฉันให้เธอพักผ่อน 1 วัน เธอจะได้รับการเรียนรู้จริงๆในวันพรุ่งนี้ โดยมีฉันเป็นอาจารย์สอนเอง"
O_O "นายเนี่ยน่ะ"
"อะไรกันไม่เชื่อฉันหรือไง ตระกูลฉันเป็นตระกูลเดียวที่รู้ประวัติปีศาจ 7 ตนนั้นน่ะ -_-! คิดจะดูถูกกันหรอไง"
"ป๊าว~~~~ไม่ได้ดูถุกอะไรสะหน่อย งั้นตอนนี้ดึกมากแหละฉันไปนอนก่อนล่ะกัน ราตรีสวัสดิ์น่ะ"
"อืมๆ ราตรีสวัสดิ์"
...ช่างน่าแปลกอะไรแบบนี้ เธอน่ะหรอคู่แท้ของฉันเป็นไม่ได้หรอก ถ้าเธอเป็นคนที่ต้องช่วยพวกเราจากปีศาจ 7 ตนนั้นและช่วยราชินีดอกไม้ก็เท่ากับว่าเธอปลดปล่อยราชินีดอกไม้ และถ้ำนั้นต้องมีคนคอยปกป้องเสมอ และถ้าคนที่ปลดปล่อยราชินีดอกไม้ออกไปสู่แดนสวรรค์ คนที่ต้องอยู่นั่นแทนก็ต้องเป็นคนที่ปลดปล่อยราชินีดอกไม้ และต้องอยู่ที่นั่นตลอดไป จนกว่าจะหาคนบริสุทธ์อย่างแท้จริงมา ดำเนินรอยแทนตนได้ถ้า โรลีนีเทียเป็นคนปลดปล่อยราชินีดอกไม้ล่ะก็น่ะ เธอก็ต้องอยู่ที่นั่นและจะได้รับชีวิตอมตะ ไม่แก่ ไม่ตายจนกว่าภารกิจจะลุล่วงต้องบอกเรื่องนี้ให้เธอรู้...
เช้าวันรุ่งขึ้น
'ก็อก ก็อก'
"ขอโทษน่ะค่ะ ได้เวลาตื่นแล้วค่ะ ขอเข้าไปได้ไหมค่ะ"
"ได้ค่ะ เชิญเข้ามาเลยค่ะ"
"นี่คือชุดสำหรับวันนี้ค่ะ เป็นเสื้อผ้าขององค์หญิงแคโรลีนน่ะค่ะ องค์ราชินีให้ดิฉันเอามาให้คุณน่ะค่ะ"
"องค์ราชินี องค์หญิงแคโรลีนหรอค่ะ?"
"ก็คนที่ท่านคุยเมื่อวานนี้ไงค่ะ และคนที่อยู่ข้างๆองค์ราชินีก็คือองค์ราชาแอนดรูค่ะ ส่วนคนที่พาท่านมาที่นี่ก็มียศเป็นเจ้าชายคอลินไงค่ะ"
O_O โอ้ มายก้อดดดดดดดดดดดดดดด ฮาลู ฮาเลมอะไรกันเนี่ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! คอลินเป็นเจ้าชายอย่างงั้นหรอ แล้วผู้หญิงที่ยืนคุยกับฉันอยู่เมื่อกี้ก็เป็นราชินีหรอเนี่ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ทำไมไม่มีใครบอกฉันเลยนี่ จะได้ใช้คำราชาศัพท์ T^T
"ขอบคุณน่ะค่ะที่บอกและขอบคุณสำหรับเสื้อผ้าด้วยค่ะ"
"ค่ะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะต้องการอะไรเรียกหาฉันได้เสมอน่ะค่ะ"
"ค่ะ ^=^ "
...เอาล่ะ ไปอาบน้ำแล้วรีบไปหาคอลินดีกว่า... (คิดถึงเขานาดนั้นเลยหรอโรลีนีเทีย : นักอ่านเงามืด บ้าหรอย่ะ ทำไมฉันต้องไปคิดถึงเขาด้วยล่ะย่ะยัยคนแต่ง -////-)
ณ ห้องรับประทานอาหาร
"มาช้าจริงๆเลยยัยนั้นนี่"
"เอาน่าลูก แม่ดีใจมากเลยลูกรู้ไหมหลังจากที่แคโรลีน หายตัวไปแม่ก็เป็นหญิงสาวคนเดียวในวังนี้เลยน่ะจ้ะลูกรัก ใช่ไหมค่ะคุณ"
"อืม จ้ะใช่จ้ะ"
"เป็นอะไรครับพ่อ เห็นสีหน้าไม่ดีเลยน่ะครับ"
"เปล่า พ่อสบายดี"
"ต๊าย ตาย!!!นางมาแล้วจ้ะ นั่งเลยจ้ะ ข้างๆคอลินนั่นแหละจ้ะ"
"เอ่อ...ค่ะ"
"ทำไมมาช้าห๊า!!!!!!!!!!!!!!!"
"โอ้ย!!!ลูกรักอย่าแยกเขี้ยวใส่สาวน้อยบอบบางคนนี้สิจ้ะ เห็นไหมว่าเธอบอบบางแค่ไหนน่ะจ้ะ"
"เอ่อ....คือ.... -////-"
"ไม่ต้องไปกลัวเขาหรอกจ้ะ เขาแค่อายเวลาที่ต้องอยู่ใกล้ๆกับว่าที่เจ้าสาวน่ะจ้ะ"
"-//////- แม่พูดอะไรน่ะครับ"
" ^=^ ทำไมจ้ะแม่พูดผิดตรงไหนจ้ะ เธอเป็นสาวน้อยคนเดียวที่ลูกยอมให้เข้าใกล้เลยน่ะจ้ะ อย่างเงี้ยต้องเรียกว่าว่าที่เจ้าสาวจ้ะ"
"เอ่อ...เสวยพระกาหารเถอะค่ะ องค์ราชินี"
"ไม่ต้องๆจ้ะ ไม่ต้องใช้คำราชาศัพท์กับฉันหรือคอลินหรือแม่แต่พระสวามีของฉันน่ะจ้ะ ไม่ต้องพูดคำราชาศัพท์น่ะจ้ะ พูดแบบคนปกติเถอะจ้ะ"
"เอ่อ...ค่ะ"
ณ เวลา 9.00 น.
"เอาล่ะมาเริ่มเรียนประวัติของปีศาจทั้ง 7 ตนล่ะน่ะ ปีศาจทั้ง 7 ตนนั้นแต่ก่อนก็เคยเป็นมนุษย์เหมือนกับพวกเรานั่นแหละ เพียงแต่หลงในความโลภมากเกินไป หลงไปในสิ่งที่ไม่อาจจะเอื้อมถึงละทิ้งความฝัน ละทิ้งทุกอย่างเพื่อในสิ่งที่เอื้อมไม่ถึง..." คอลินอธิบายยังไม่ทันจบก็มีเสียงแทรกเข้ามา
"ฮ้าว~~~เสียงนายนี่น่าเบื่อชะมัด"
"-_-+ ชิ้ง!"
"แต่เอาเถอะ ฉันจะตั้งใจฟังไม่พูดแรกแล้วจ้า ^=^"
"ปีศาจทั้ง 7 ตนนี้ฆ่าทุกคนที่ขวางหน้าพวกเขาในสิ่งที่เอื้อมไม่ถึง ทำลายความบริสุทธ์ของตัวเองจนหมดสิ้น จนในที่สุด ปีศาจทั้ง 7 ตนเริ่มฆ่าคนมากขึ้น และมากขึ้นทุกที จนในที่สุดเหล่าปวงเทพต้องออกมาจัดการกับพวกนั้นโดยการสร้างถ้ำดอกไม้ให้ความบริสุทธ์ใจแก่มนุษย์ทุกคนแต่...เมื่อพวกมันเริ่มอ่อนแอลงพวกมันก็พากันมาที่นี้ที่ ถ้ำดอกไม้แห่งนี้และดูดกลืนความบริสุทธ์เสียหมดและเพื่อเพิ่มพลังให้กับตนเองและเมื่อเวลาผ่านไปมันจะอ่อนแอลงตามกลาเวลาพวกมันจึงต้องหาความบริสุทธ์จากถ้ำดอกไม้นั้นแต่เนื่องจากผู้คนต่างๆกลัวปีศาจทั้ง 7 ตนก็ไม่มีใครกล้ามาเหยียบที่ถ้ำนี่อีกแต่เพราะความบริสุทธืของที่มีมากเกินไป ทำให้ปีศาจทั้ง 7 สิงสถิตอยู่ในถ้ำดอกไม้นั้นและคอยหลอกล่อหญิงสาวบริสุทธ์ไปกลืนกินความบริสุทธ์ เอาล่ะ ในหนังสือประวัติถ้ำดอกไม้มีแค่นี้แหละ เธอเข้าใจไหม"
"ฮ้าว~~~~~ เข้าใจจ้ะ"
"-_-+ งั้นลองตอบมาสิว่าถ้ำดอกไม้เกิดขึ้นได้อย่างไรและใครเป็นคนสร้าง สร้างมาเพื่ออะไร"
"เอ่อ..."
"อย่างงี้ต้องเพิ่มการบ้านฉันกะว่าจะให้สรุปสัก 2 หน้าแต่ตอนนี้คงต้องเพิ่มเป็น 2 เท่าแล้วล่ะ เธอต้องสรุปมาทั้งหมด 10 หน้าโทษฐานหลับในขณะที่ฉันอธิบาย หึหึ "
...อึ่ย!อย่าหัวเราะอย่างงั้นสิ... โรลีนีเทียคิด
"~เอาล่ะต่อไปเป็นประวัติของราชินีดอกไม้ มาๆเข้าเรียนกันต่อได้แล้ว"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น