CAVE flower ถ้ำดอกไม้นิรันดร์

ลำดับตอนที่ #3 : หลงดินแดน

หลังจากที่ฉันจัดของเสร็จแล้ว ฉันก็บอกเฮเลนและเพื่อนๆว่าจะไปเดินเล่นที่สวนสักประมาณ 15 นาทีแล้วมาตามในช่วงเวลา 15 นาทีนี้ฉันก็มาเดินเล่นที่สวนเนื่องจากที่นี้อากาศออกหนาวๆก็เลยไม่ค่อยมีคนมากนักแต่ฉันชอบน่ะอากาศหนาวๆ และหลังจากเดินเล่นได้ 5 นาที ฉันก็เหลือบมองไปเห็นหินก้อนนึงมีสัญลักษณ์แปลกๆ มันเป็นรูปดาว 5 แฉกอยู่ในวงกลมด้วยความสงสัยฉันจึงเอื้อมมือไปแตะมันตอนที่ฉันแตะนั่นแหละอยู่ฉันก็รู้สึกร้อนไปทั้งตัวทั้งๆที่อากาศเย็น

หลังจากนั้นฉันก็ไม่ได้สติอะไรอีกเลย

ณ ป่าแห่งนึง

ฉันขยับตัวนิดๆหน่อย เพื่อไล่ความเจ็บแสบออกไปจากร่างกายฉัน ฉันจึงเห็นว่า...

"ทำไมฉันถึงมาอยู่ในป่าได้ล่ะ ก็เมื่อกี้ฉันยังอยู่ในสวนเลยนี่นา ยังไงๆก็ต้องหาทางออกจากป่านี่ให้ได้ก่อนเถอะ"ฉันตะเกียกตะกายลุกขึ้นอย่างยากลำบากและเริ่มออกเดิน

หลังจากเดินไปได้สักพักนึงฉันเห็นแสงสว่าง ฉันดีใจมากที่คิดว่าหาทางออกจากป่านี่ได้แล้ว ฉันจึงออกวิ่งไปและ
ภาพที่อยู่เบื้องหน้าของฉันก็คือ ....

ผู้คนที่เดินกันเพ่นพ่านไปมาใส่เสื้อผ้ายุคเก่า ผู้ชายบางคนใส่ชุดเกราะอย่างกะจะไปออกรบสงครามใน ศตวรรษที่ 21 อย่างงั้นแหละ แถมยังไม่มีรถยนตร์สักคัน มีแต่รถเกวียน ม้า โอ้ย!!!ให้ตายเถอะฉันอยากจะเป็นลม จริง จริ๊ง!!!
หลังจากที่ฉันยืนอึ้งอยู่นั้นก็มีชายใส่เสื้อเกราะเดินมาทางฉันและมาตะโกนใส่หน้าฉันอย่างจัง

"นี่เธอ!!!!!!!เป็นใครที่ไหนมาจากไหน เสื้อผ้าทำไมไม่เหมือนที่นี่ เป็นคนที่นี่หรือเปล่าหรือเป็นคนของศัตรูแล้วทำไมมายืนเป็นหินอยู่อย่างนี้ ฉันถามก็ตอบเซ่!!!!!!!!!!!!!!!" เนื่องจากเจ้าหมอนี่มันมาถามฉันเป็นชุดโดยไม่หยุดให้ฉันตอบคำถามอะไรเลยก็มาว่าฉันไม่ยอมตอบอีก ชิ!ใครกันแน่ย่ะ ที่ไม่เปิดโอกาสให้ฉันตอบ

"ก็นายเล่นถามมาเป็นชุดสะอย่างนี้ แถมน่ะยังไม่เปิดโอกาสให้พูดอีกแล้วมาว่าฉันไม่ยอมตอบได้ยังไงมิทราบย่ะ"
เมื่อฉันพูดเสร็จพร้อมกับหอบ แฮ่ก แฮ่ก ชาวบ้านแถวนั้นก็ทำสีหน้ายังกะฉันกำลังหาเรื่องใส่ตัวอยู่อย่างงั้นแหละ (ก็เธอกำลังหาเรื่องใส่ตัวอยู่รู้ไหมล่ะย่ะ : นักอ่านเงามืด  ไม่รู้โว้ยยยยยยยย!!!!!!ยัยคนแต่ง : โรลีนีเทีย)

"นี่เธอกล้าพูดแบบนี้กับฉันยังงั้นหรอ นี่เธอไม่รู้หรอว่าฉันเป็นใครน่ะ"

"แล้วนายเป็นใครล่ะ"

"อะไรน่ะ!!!!!นี่เธออย่าบอกน่ะว่าไม่รู้จักฉันน่ะ O_O"

"ถ้ารู้จะถามไหมเล่า!!!แล้วนายน่ะเลิกเห่าใส่หูฉันสักที รู้ไหมว่าเสียงนายมันหนวกหูแค่ไหนน่ะหา!!!!"

"เธอหาว่าฉันเป็นหมาหรอ อย่าคิดว่าสวยแล้วจะมาว่าคนอื่นป่าวๆได้น่ะยัยบ้า ว่าแต่เมื่อไรจะตอบคำถามฉันสักทีฮะ"

"ฉันชื่อ โรลีนีเทีย โรส มาจากลอนดอน ส่วนเสื้อผ้าน่ะเขาก็ใส่กันแบบนี้น่ะแหละส่วนเรื่องเป็นคนของที่นี่หรือเปล่านั้น ฉันยังไม่รู้เลยว่าที่นี่ที่ไหนแล้วฉันจะบอกได้ไหมว่าเป็นคนของที่นี่หริอเปล่า แล้วนายล่ะทำไมถึงใส่ชุดเกราะนี่มัน ศตวรรษที่ 21 แล้วไม่ใช่หรอไง ทำไมถึงได้ใส่ชุดเกราะอีก"

O_O สีหน้าของคนที่อยู่แถวนั้น รวมทั้งหมอนี่ด้วย

"เธอเป็นไข้อะไรหรือเปล่า ที่นี่ไม่มีศตวง ศตวรรษอะไรของเธอสักหน่อย และที่ต้องใส่ชุดเกราะตลอดก็เพราะว่า เอาไว้เพื่อศัตรูมาเล่นงานตอนยังไม่ทันได้ตั้งตัว และที่นี่คือดินแดน บิวตี้ฟูล และไอ้ลอนดอนของเธอคืออะไร"

"นี่นายจะบอกว่าไม่รู้จักลอนดอนอย่างงั้นหรอ"

(- - ) ( - -) (- - ) ( - -) ทุกคนส่ายหน้าพร้อมกัน

อะไรกันนี่!!!ทุกคนบอกว่าไม่รู้จักเมืองลอนดอนอย่างงั้นหรอ เอ๊ะ!เดี่ยวเขาบอกว่านี่ดินแดนอะไรน่ะ

"นายบอกว่าที่นี่ที่ไหนน่ะ"

"ดินแดน บิวตี้ฟูล"

"ดินแดนอะไรน่ะ มะเห็นรู้จักเลย"

ขวับ!หมอนี่หันหน้ามาทันทีที่ฉันบอกว่า 'ไม่รู้จักดินแดนนี้'

"เธอมานี่กับฉัน เราต้องคุยกันแล้วล่ะ"

พอหมอนี่พูดจบก็เดินมาฉุดกระชากลากถู ฉันไปที่ม้าของเขา

"ว้ากกกกกกกกก!!!!!!!!ฉันขี่ม้าไม่เป็น" ฉันร้องโวยวายทันทีที่เขาจะจับฉันขึ้นไปบนหลังม้า

"ว่าไงน่ะ  นี่เธอเป็นคนประสาอะไรขี่ม้าไม่เป็น เด็ก 4 ขวบ บางคนยังขี่เป็นเลย"หลังจากนั้นเขาก็จับฉันขึ้นไปบนหลังม้าจนได้ เซ็ง!-_-!  พอเขาจับฉแนขึ้นหลังม้าได้แล้วเขาหันไปพูดกับชายอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆเขา และเดินมาขึ้นมาซ้อนท้ายหลังม้าตอนนี้ฉันนั่งอยู่ ข้างหน้าเขาและเขาก็เอื้อมมือมาจับบังเหียนม้า เอ่อ...เหมือนกำลังกอดเลยแหะ

"เธอต้องไปที่ปราสาทของฉันแล้วล่ะ" เขาพูดหลังจากม้าเริ่มวิ่งเหยาะๆออกไปได้สักพัก