ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เเชร์บอล.....ไบรอัน
ตอนที่ 2 เเชร์บอล.....ไบรอัน
ฉันลืมตาขึ้นด้วยร่างกายที่อ่อนเเรง เพราะอะไรน่ะหรอ ก็ไม่มีอะไรมากหรอกเเค่ไม่สบายไข้ขึ้นสูงปี๊ดเเต่ดันอุตสาห์ลงสนามเเข่งเเชร์บอล พอชนะได้ก็ต้องไปวิ่งเเก้บนรอบสนามบอล ให้ตายเหอะฉันเป็นคนที่น่าสงสารที่สุดเลย จะให้ทําไงล่ะ...เหตุผลเดียวที่ฉันลงเเข่งเพราะฉันทิ้งเพื่อนไม่ได้ ซ้อมมาด้วยกัน รู้เเกวกันหมดเเล้ว^O^ถ้าขาดไปคนนึงก็จบเห่เลยดันมาไข้ขึ้นซะได้เเต่ฉันซะอย่างเเค่นี้ชิวๆ
“ไผ่เเม่จะไปข้างนอกนะลูก นอนพักซะ อย่าดูทีวีด้วย เข้าใจมั๊ย”นี่คือคําสั่งของเเม่ฉันที่บัญชาก่อนออกจากบ้านไปกับพ่อ
เเต่ฉันหรอจะฟังวันนี้ละครกําลังเข้มข้นไม่มีพลาดหรอก เเน่นอนฉันนั่งถางตาดูจนจบเเล้วปิดทีวีพักผ่อนตามที่เเม่บอก เเต่ไม่ว่าฉันจะทํายังไงหัวมันก็มีเเต่เรื่องอะไรไม่รู้วนเวียนไปหมดจนฉันก็เคลิ้มหลับไปโดยที่ไม่รู้ตัว รู้ตัวอีกทีก็ปาเข้าไปสองทุ่มแล้ว ฉันไม่มีเเรงเลยในหัวมันมึนไปหมด เมื่อกี้ฉันฝันเห็นเรื่องราวมากมายในอดีตจนถึงปัจจุบัน นี่ฉันกําลังจะตายหรอเนี่ย โฮ~
เเม่กลับมาเเล้วเอายาให้ฉันกินพร้อมกับใช้มือเเตะหน้าผากฉันเพื่อวัดความร้อน เเล้วเเม่ก็หันมาถามฉัน
“นี่เเกพักผ่อนจริงๆรึป่าวเนี่ย”
“จริงสิเเม่ เเต่หนูปวดหัวมากเลยอ่ะ”
เเม่ทําสีหน้าไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ฉันพูด
“เเกไม่ได้ดูทีวีเเน่นะ”
“เเม่หนูเพลีย ปวดหัวด้วย”เเละก่อนที่เเม่จะถามซอกเเซกต่อฉันก็ต้องเปลี่ยนเรื่องเพราะฉันก็ไม่อยากโกหกเเม่ อย่างน้อยฉันก็ไม่ได้ตอบ- -!ถือว่าคงไม่ผิด
“เเน่ล่ะสิ ไข้เเกมันสูงจนปลอดเเทบเเตก”
“เเม่บ้านเรามีปรอทด้วยหรอ”
“หุบปากเเล้วนอนซะ”
“^-_-^”
สามวันต่อมาฉันก็เเบกสังขานไปโรงเรียน นี่โชคดีนะเนี่ยที่โรงเรียนมีหยุดเรียนเมื่อวันจันทร์เพราะเป็นวันสถาปนาโรงเรียนทําให้ฉันได้พักรักษาตัวอย่างไม่ต้องหยุดเรียนได้ ฉันไม่ชอบการหยุดเรียนเท่าไหร่หรอก เพราะมันจะทําให้สมองของฉันเรียบเนียนยิ่งขึ้น
“ใกล้เเข่งเเล้วทีมเราไม่มีความพร้อมกันเลย”ลูกชุบพูดด้วยใบหน้าจริงจังหลังจากที่หล่อนสามารถพาทีมเข้ารอบชิงได้อย่างไม่น่าเชื่อ
“อืมม เเต่เราก็ทํากันเต็มที่เเล้วนะ”ชมพู่ซึ่งเป็นผู้เล่นคนหนึ่งในทีมพูด
“ยังไงซะวันนี้เราจะซ้อมกันก่อนเเข่ง เเค่ให้รับบอลเเบบเเม่นๆปึกๆหน่อยโอเคมะ”ลูกชุบออกคําสั่งกับลูกทีมถึงเเม้จะดูไม่ค่อยน่าเชื่อถือเเต่หล่อนก็เป็นที่ยอมรับว่าฝีมือเยี่ยม(ที่อยู่บนความถึก)
ตอนเย็นพวกเราชาว Black bean power ก็ซ้อมกันอย่ามั่วๆซั่วๆ วันนี้มีพ่อของเพื่อนในทีมมาช่วยชี้เเนะให้
“ทีมเรายังเล่นไม่เป็นระบบเลยนะ”่พ่อ(พ่อยัยเจน)พูดขึ้นกลางวงที่รุมล้อมเป็นก้อนอะไรซักอย่าง
“ค่ะพ่อเจน หนูก็ว่ามันยังไม่ปึกเลย ส่งบอลกันไม่ค่อยเเม่น”ลูกชุบทําหน้าที่เล่าข้อเสียให้พ่อฟัง
“ทีมเรายังมีช่องโหวอีกเยอะทีเดียว เเล้วที่พ่อรู้มาทีมที่เราจะเเข่งด้วยน่ากลัวนะ”
พวกเราทําหน้ากังวลเเละสงสัย พ่อเจนเห็นเลยชี้เเจงให้พวกเราเข้าใจเพราะท่านคงเห็นหน้าพวกเรามีเครื่องหมายคําถาม-_-?
“้ทีมนั้นมีหัวหน้าทีมที่เป็นนักกีฬาเเชร์บอลของโรงเรียนอยู่”
“อืมม เค้าเก่งมากเลย”เจนทําสีหน้าวิตก
“เจนอยู่โรงเรียนเดียวกับเค้าเเละเคยอยู่ทีมเดียวกันด้วย”พ่อเจนชี้เเจง
“เเล้วลูกทีมบางคนก็เป็นนักบาสด้วย”ลูกชุบเอ๋ยขึ้นทําให้ความมืดครึ้มปกคลุมไปชั่วขณะ
“อืมม เราควรหาทางเเก้ไขดีกว่าที่จะมานั่งกลุ้มนะ เวลาก็ยิ่งใกล้เข้ามาเเล้วด้วย”พ่อเจนเอ่ยทําลายความเงียบ
“เป็นนักบาสย่อมมีความคล่องตัว เเถมตัวก็ใช่ย่อย ทีมเราเเค่รูปร่างก็เสียเปรียบเเล้ว”เเพรวเเสดงความคิดเห็น
“เอาเถอะยังไงเราก็ต้องสู้เเพ้หรือชนะเอาไว้ก่อน มาทําให้ทีมของเราเข้มเเข็งกว่านี้ดีกว่า”ลูกชุบเเสดงความคิดเห็นที่เรียกกําลังใจเพื่อนได้ถึงเเม้จะน้อยนิดก็ตาม
จากนั้นมาเราก็ทุ่มเทซ้อมอย่างหนัก บางครั้งพ่อเจนก็มาช่วยเเนะนําเเละวางเเผนให้บ้างนิดหน่อยเพราะพ่อเจนเป็นนักกีฬาที่เก่งกาจมากทีเดียว(สมัยเรียนนะคะทุกคน) ทุกคนฝึกกันโยนสับหลอกล่อบ้างอย่างเหน็ดเหนื่อยทุกวัน ในที่สุดก็มาถึงรอบชิง
“ตื่นเต้นว่ะ”ฟางพูดในขณะที่มือยังสั่นเป็นเจ้าเข้า
“ไม่ต้องตื่นเต้นไปหรอก เราซ้อมมากันเเล้วนะ”ลูกชุบปลอบเพื่อน
“อืมม เก็บความตื่นเต้นไว้เว้ย พอลงสนามก็เต็มที่นะ”ฉันบอกทุกคนทั่งๆใจฉันก็สั่นไม่หยุด
“เฮ้ยพ่อข้าอาจมาช้านะเว้ย บังเอิญมีธุระว่ะ ไม่รู้จะมาทันดูรึป่าว”เจนเดินเข้ามาบอก
“ไม่เป็นไรหรอ พ่อเเกมีธุระต้องทํายังไงเราก็ต้องเต็มที่อยู่เเล้ว”เเพรวพูด
“เเล้วกองเชียรเราวันนี้มากันเยอะกว่าทุกทีนะเนี่ย”เชอร์รี่พูดขึ้น
“ก็วันนี้มันรอบชิง คนก็ต้องมาดูเยอะเเหละ”เอรินพูดซึ้งมันก็ทําให้ขนบนเเขนเเต่ละคนทํางานด้วยความตื่นเต้น
ปี๊ด~ปี๊ด~ปี๊ด
เสียงกรรมการให้สัญญาณนักกีฬาให้เข้าสนาม
โอ้ย~ฉันรู้สึกท้องไส้มันโหวงเหวงยังไงก็ไม่รู้ตอนเดินเข้าสนาม ทุกสายตาคงจับจ้องมาที่พวกเรา ฉันเลยไม่กล้าสบตาใครซักคน ที่ฉันกลัวน่ะไม่ใช่กลัวเเพ้นะเเต่กลัววิ่งสะดุดหกล้มหัวทิ่มให้คนเค้าบริหารปากกันอ่ะดิ เพราะมันคงจะอุบาทจนคนดูรับไม่ได้ ฉันนี่โคตรจะอาย เพราะฉันเป็นผู้เล่นที่ค่อนข้างสูงกว่าทุกคนถ้าไม่รวมเชอร์รี่ที่เป็นตัวปัดเพราะคุณเธอสูงเยี่ยงเสาชิงช้า ฉันมักจะยืนหัวโด่ในสนามคอยต่อบอลหรือไม่ก็ชู๊ต
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด~ เสียงเชียร์ดังสนั่นทันทีที่พวกเราเข้าสนาม เเละเเล้วเวลาการเเข่งขันก็เริ่มขึ้น
ฉันปัดลูกได้ลูกชุบกระโดดรับบอลเเล้วส่งต่อให้ฟาง ฟางจะส่งต่อให้เเพรวเเต่ก็โดยหัวหน้าทีมอีกฝั่งปัดโดนซะก่อน เเละเริ่มกลับมาเขตศัตรูอีกครั้งฉันพยายามที่จะปัดลูกเเต่ไม่สําเร็จเพราะไอ้เตี้ยมันดันหมุดเเขนฉันเเล้วส่งไปให้ไอ้โย่ง เเล้วไอ้โย่งก็ชู๊ตลงตะกร้าไปอย่างสวยงาม ทําให้ทีมฉันตามอยู่สองเเต้ม เเต่ทุกคนก็ยังพยายามต่อไปทําเเต้มได้บ้างไม่ได้บ้าง ตอนนี้ความกลัวความตื่นเต้นของทุกคนได้หายไปจนหมดสิ้นเเล้ว
ปี๊ด~ปี๊ด~ปี๊ด
เสียงนกหวีดบอกหมดเวลาครึ่งเเรกนักกีฬาก็เเทบตายคลานมารับนํ้าข้างสนามอย่างเหนื่อยอ่อน พ่อของเจนก็เพิ่งเข้ามา เเละเริ่มช่วยสอนพวกเราเเต่ดูเหมือนว่าฉันกับเพื่อนๆจะไม่รับอะไรเเล้วเพราะว่านัดนี้เป็นนัดที่เหนื่อยมาก ฉันนั่งหอบอยู่ข้างสนามเเทบไม่ได้คุยกับใครเลย มีเเต่พวกเพื่อนๆเอาพัดเอานํ้ามาให้เเล้วก็ให้กําลังใจกันยกใหญ่
“ขอนํ้าอีกขวดดิ”ฉันเอ๋ยพร้อมทั้งยื่นมือขึ้นขวดนํ้าก็ถูกส่งมาจากใครก็ไม่ทราบเพราะฉันไม่สามารถยกคอขึ้นไปดูได้- -
“ขอบใจ”ฉันกล่าวขอบคุณ
“ไม่เป็นไร”เสียงที่ตอบกลับมาทําเอาฉันงงเต๊ก ฉันมีเพื่อนเสียงหล่อขนาดนี้เลยหรอ ฉันเงยหัวอันเเสนหนักหน่วงขึ้น
“ไบรอัน!”ฉันตกใจที่เห็นเขา ก็ดูฉันสิ ... สภาพอย่างกับไปคุ้ยขยะมา ผมก็กระเซิง หน้าก็ทั้งเเดงทั้งมัน ตัวก็มีเเต่เหงือ ไม่ใช่เเค่ไบรอันจะกลัวนะขนาดผีมันยังไม่อยู่เลย ทําไมฉันต้องมาเจอกับนายนี่ตอนที่ทุเรศๆด้วยนะ
“เธอรู้จักฉันด้วยหรอ”เขาถามงงๆ
รู้จักสิยะ ใครไม่รู้จักก็โง่เต็มขั้นเเล้ว นายนี่มีตาสีฟ้า ผมสีนํ้าตาลเข้มประกายนิดๆถึงจะไม่ใช่สีทองเเต่มันก็ดูรู้ว่าเป็นชาวต่างชาติเเน่นอน เเล้วก็คงไม่มีใครที่ไหนเค้าไม่รู้จักนายกันหรอกนะ ก็เล่นมีฝรั่งหัวทองมาเดินโด่เด่ในโรงเรียนทั้งคน
“ฉันก็ต้องรู้จักนายสิ ก็นายออกจะดัง”
“ฉันหรอดัง ไม่หรอก”เขาตอบเหมือนถ่อมตัว เเต่ถ้าอย่างนายเรียกว่าไม่ดังเเล้วยังจะมีหมาตัวไหนที่มันจะดังอีกล่ะเพ่
ปี๊ด~ปี๊ด~ปี๊ด
ฉันนี่ตื่นเต้นเป็นบ้าเลย เพิ่งเคยคุยกับเค้าครั้งเเรกนะเนี่ย เเต่ความสุขของคนเรามักอยู่ได้ไม่นานเมื่อหมดเวลาการพักในครึ่งเเรกฉันก็ต้องลากขายาวๆไปกลางสนามเพื่อปัดลูก ส่วนไบรอันก็มีผู้หญิงกลุ่มหนึ่งมาจอเเจด้วย ทําให้ข้างที่เชียร์ฝั่งของฉันเพิ่งขึ้นเป็นเท่าตัว โดยเฉพาะประชากรหญิง
“ไผ่!!”ลูกชุบตะโกนเรียกพร้อมทั้งส่งลูกในมือมาให้ฉัน ฉันกระโดดรับเเละส่งคืนให้ลูกชุบอีกครั้ง
“ชุบ”เเพรวซึ้งเป็นตัวชู้ตเรียกลูกชุบ เเพรวรับบอลอย่างเหมาะเจาะเเล้วหันหลังชู้ตใส่ห่วงอย่างสวยงาม มีเสียงเหดังทั้งสนาม
ปี๊ด~ปี๊ด~ปี๊ด
สัญญาณตัดสินดังขึ้น ใจของฉันเต้นจนจะออกมานอกเบ้า ทุกสายตาหันไปที่บอร์ดคะเเนน
Black bean power => 24
Sonic => 30
ความเหน็ดเหนื่อยหายไปหมดฉันเดินเข้าสนามที่มีเสียงเพื่อนๆที่นั่งเชียร์ตะโกนว่าไม่เป็นๆเเละเข้ามากอดให้กําลังฉันมากมาย ขณะที่ฉันกําลังกอดกับเพื่อนสายตาก็เบนไปที่ไบรอัน เค้ากําลังมองฉันอยู่เเล้วเค้าก็เดินใกล้เข้ามาทางนี้เเล้วด้วย
“ไม่เป็นไรหรอก ครั้งหน้าเอาใหม่ได้ เเล้วเจอกันนะ”ไบรอันตบไหล่ฉันเบาๆเเล้วเดินจากไปทิ้งรอยยิ้มกระชากใจไว้ให้ฉัน ผู้หญิงหลายคนส่งสายตาไม่เป็นมิตรพร้อมกับเหยียดปาก ฉันได้เเต่นิ่งเงียบไม่พูดอะไร ไม่ใช่เพราะเสียใจที่เเพ้หรอกนะเเต่ดีใจที่ไม่ต้องไปเเก้บนวิ่งเก้ารอบสนามบอลต่างหาก- -^ ไม่ใช่! ดีใจที่นายไบรอันมาพูดให้กําลังฉันต่างหากเล่า ร้อยวันพันปีฉันไม่เคยจะนึกหรือฝันให้เค้ามาทักฉันเลยนะ เเค่ฉันจะไปทักเค้ายังหัวหดเลย นี่เราไม่เคยรู้จักกันเป็นการส่วนตัวเลยด้วยเเล้วทําไมอยู่ๆถึงได้เข้ามาทักฉันซะละ อ๋อ~คงเห็นว่าอีเพิ้งที่ไหนวิ่งไล่บอลในสนามอะดิ คิดว่าฉันเป็นของเเปลกรึไงยะ เเต่ก็เป็นโอกาสดีนะที่ฉันจะทําความรู้จักกับเขามากขึ้น เหอะๆๆ
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<จบตอน>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ขอบคุณผู้อ่านทู๊กกกกท่านนะคะ มีกําลังใจขึ้นมากเลย ฉันเคยอ่านนิยายของผู้เขียนคนนึงในเวปนี้เเล้วประทับใจมาก เลยอยากลองเขียนเเนวนี้ดู เนื้อเรื่องเกิดที่ประเทศไทยง่ายเเก่การเขียนด้วย ฉันไม่ขอเอ่ยนามนักเขียนผู้นั้น เเต่ขอชื่นชมผลงานต่อไป เพราะเขาคือผู้เขียนที่ทําให้ฉันมีเเรงบันดาลใจเเละความใฝ่ฝัน
รักผู้อ่านทุกท่าน^^\" สุดท้ายก็ขอกําลังใจจากผู้อ่านด้วยนะคะ......
-pink_lavender-
ฉันลืมตาขึ้นด้วยร่างกายที่อ่อนเเรง เพราะอะไรน่ะหรอ ก็ไม่มีอะไรมากหรอกเเค่ไม่สบายไข้ขึ้นสูงปี๊ดเเต่ดันอุตสาห์ลงสนามเเข่งเเชร์บอล พอชนะได้ก็ต้องไปวิ่งเเก้บนรอบสนามบอล ให้ตายเหอะฉันเป็นคนที่น่าสงสารที่สุดเลย จะให้ทําไงล่ะ...เหตุผลเดียวที่ฉันลงเเข่งเพราะฉันทิ้งเพื่อนไม่ได้ ซ้อมมาด้วยกัน รู้เเกวกันหมดเเล้ว^O^ถ้าขาดไปคนนึงก็จบเห่เลยดันมาไข้ขึ้นซะได้เเต่ฉันซะอย่างเเค่นี้ชิวๆ
“ไผ่เเม่จะไปข้างนอกนะลูก นอนพักซะ อย่าดูทีวีด้วย เข้าใจมั๊ย”นี่คือคําสั่งของเเม่ฉันที่บัญชาก่อนออกจากบ้านไปกับพ่อ
เเต่ฉันหรอจะฟังวันนี้ละครกําลังเข้มข้นไม่มีพลาดหรอก เเน่นอนฉันนั่งถางตาดูจนจบเเล้วปิดทีวีพักผ่อนตามที่เเม่บอก เเต่ไม่ว่าฉันจะทํายังไงหัวมันก็มีเเต่เรื่องอะไรไม่รู้วนเวียนไปหมดจนฉันก็เคลิ้มหลับไปโดยที่ไม่รู้ตัว รู้ตัวอีกทีก็ปาเข้าไปสองทุ่มแล้ว ฉันไม่มีเเรงเลยในหัวมันมึนไปหมด เมื่อกี้ฉันฝันเห็นเรื่องราวมากมายในอดีตจนถึงปัจจุบัน นี่ฉันกําลังจะตายหรอเนี่ย โฮ~
เเม่กลับมาเเล้วเอายาให้ฉันกินพร้อมกับใช้มือเเตะหน้าผากฉันเพื่อวัดความร้อน เเล้วเเม่ก็หันมาถามฉัน
“นี่เเกพักผ่อนจริงๆรึป่าวเนี่ย”
“จริงสิเเม่ เเต่หนูปวดหัวมากเลยอ่ะ”
เเม่ทําสีหน้าไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ฉันพูด
“เเกไม่ได้ดูทีวีเเน่นะ”
“เเม่หนูเพลีย ปวดหัวด้วย”เเละก่อนที่เเม่จะถามซอกเเซกต่อฉันก็ต้องเปลี่ยนเรื่องเพราะฉันก็ไม่อยากโกหกเเม่ อย่างน้อยฉันก็ไม่ได้ตอบ- -!ถือว่าคงไม่ผิด
“เเน่ล่ะสิ ไข้เเกมันสูงจนปลอดเเทบเเตก”
“เเม่บ้านเรามีปรอทด้วยหรอ”
“หุบปากเเล้วนอนซะ”
“^-_-^”
สามวันต่อมาฉันก็เเบกสังขานไปโรงเรียน นี่โชคดีนะเนี่ยที่โรงเรียนมีหยุดเรียนเมื่อวันจันทร์เพราะเป็นวันสถาปนาโรงเรียนทําให้ฉันได้พักรักษาตัวอย่างไม่ต้องหยุดเรียนได้ ฉันไม่ชอบการหยุดเรียนเท่าไหร่หรอก เพราะมันจะทําให้สมองของฉันเรียบเนียนยิ่งขึ้น
“ใกล้เเข่งเเล้วทีมเราไม่มีความพร้อมกันเลย”ลูกชุบพูดด้วยใบหน้าจริงจังหลังจากที่หล่อนสามารถพาทีมเข้ารอบชิงได้อย่างไม่น่าเชื่อ
“อืมม เเต่เราก็ทํากันเต็มที่เเล้วนะ”ชมพู่ซึ่งเป็นผู้เล่นคนหนึ่งในทีมพูด
“ยังไงซะวันนี้เราจะซ้อมกันก่อนเเข่ง เเค่ให้รับบอลเเบบเเม่นๆปึกๆหน่อยโอเคมะ”ลูกชุบออกคําสั่งกับลูกทีมถึงเเม้จะดูไม่ค่อยน่าเชื่อถือเเต่หล่อนก็เป็นที่ยอมรับว่าฝีมือเยี่ยม(ที่อยู่บนความถึก)
ตอนเย็นพวกเราชาว Black bean power ก็ซ้อมกันอย่ามั่วๆซั่วๆ วันนี้มีพ่อของเพื่อนในทีมมาช่วยชี้เเนะให้
“ทีมเรายังเล่นไม่เป็นระบบเลยนะ”่พ่อ(พ่อยัยเจน)พูดขึ้นกลางวงที่รุมล้อมเป็นก้อนอะไรซักอย่าง
“ค่ะพ่อเจน หนูก็ว่ามันยังไม่ปึกเลย ส่งบอลกันไม่ค่อยเเม่น”ลูกชุบทําหน้าที่เล่าข้อเสียให้พ่อฟัง
“ทีมเรายังมีช่องโหวอีกเยอะทีเดียว เเล้วที่พ่อรู้มาทีมที่เราจะเเข่งด้วยน่ากลัวนะ”
พวกเราทําหน้ากังวลเเละสงสัย พ่อเจนเห็นเลยชี้เเจงให้พวกเราเข้าใจเพราะท่านคงเห็นหน้าพวกเรามีเครื่องหมายคําถาม-_-?
“้ทีมนั้นมีหัวหน้าทีมที่เป็นนักกีฬาเเชร์บอลของโรงเรียนอยู่”
“อืมม เค้าเก่งมากเลย”เจนทําสีหน้าวิตก
“เจนอยู่โรงเรียนเดียวกับเค้าเเละเคยอยู่ทีมเดียวกันด้วย”พ่อเจนชี้เเจง
“เเล้วลูกทีมบางคนก็เป็นนักบาสด้วย”ลูกชุบเอ๋ยขึ้นทําให้ความมืดครึ้มปกคลุมไปชั่วขณะ
“อืมม เราควรหาทางเเก้ไขดีกว่าที่จะมานั่งกลุ้มนะ เวลาก็ยิ่งใกล้เข้ามาเเล้วด้วย”พ่อเจนเอ่ยทําลายความเงียบ
“เป็นนักบาสย่อมมีความคล่องตัว เเถมตัวก็ใช่ย่อย ทีมเราเเค่รูปร่างก็เสียเปรียบเเล้ว”เเพรวเเสดงความคิดเห็น
“เอาเถอะยังไงเราก็ต้องสู้เเพ้หรือชนะเอาไว้ก่อน มาทําให้ทีมของเราเข้มเเข็งกว่านี้ดีกว่า”ลูกชุบเเสดงความคิดเห็นที่เรียกกําลังใจเพื่อนได้ถึงเเม้จะน้อยนิดก็ตาม
จากนั้นมาเราก็ทุ่มเทซ้อมอย่างหนัก บางครั้งพ่อเจนก็มาช่วยเเนะนําเเละวางเเผนให้บ้างนิดหน่อยเพราะพ่อเจนเป็นนักกีฬาที่เก่งกาจมากทีเดียว(สมัยเรียนนะคะทุกคน) ทุกคนฝึกกันโยนสับหลอกล่อบ้างอย่างเหน็ดเหนื่อยทุกวัน ในที่สุดก็มาถึงรอบชิง
“ตื่นเต้นว่ะ”ฟางพูดในขณะที่มือยังสั่นเป็นเจ้าเข้า
“ไม่ต้องตื่นเต้นไปหรอก เราซ้อมมากันเเล้วนะ”ลูกชุบปลอบเพื่อน
“อืมม เก็บความตื่นเต้นไว้เว้ย พอลงสนามก็เต็มที่นะ”ฉันบอกทุกคนทั่งๆใจฉันก็สั่นไม่หยุด
“เฮ้ยพ่อข้าอาจมาช้านะเว้ย บังเอิญมีธุระว่ะ ไม่รู้จะมาทันดูรึป่าว”เจนเดินเข้ามาบอก
“ไม่เป็นไรหรอ พ่อเเกมีธุระต้องทํายังไงเราก็ต้องเต็มที่อยู่เเล้ว”เเพรวพูด
“เเล้วกองเชียรเราวันนี้มากันเยอะกว่าทุกทีนะเนี่ย”เชอร์รี่พูดขึ้น
“ก็วันนี้มันรอบชิง คนก็ต้องมาดูเยอะเเหละ”เอรินพูดซึ้งมันก็ทําให้ขนบนเเขนเเต่ละคนทํางานด้วยความตื่นเต้น
ปี๊ด~ปี๊ด~ปี๊ด
เสียงกรรมการให้สัญญาณนักกีฬาให้เข้าสนาม
โอ้ย~ฉันรู้สึกท้องไส้มันโหวงเหวงยังไงก็ไม่รู้ตอนเดินเข้าสนาม ทุกสายตาคงจับจ้องมาที่พวกเรา ฉันเลยไม่กล้าสบตาใครซักคน ที่ฉันกลัวน่ะไม่ใช่กลัวเเพ้นะเเต่กลัววิ่งสะดุดหกล้มหัวทิ่มให้คนเค้าบริหารปากกันอ่ะดิ เพราะมันคงจะอุบาทจนคนดูรับไม่ได้ ฉันนี่โคตรจะอาย เพราะฉันเป็นผู้เล่นที่ค่อนข้างสูงกว่าทุกคนถ้าไม่รวมเชอร์รี่ที่เป็นตัวปัดเพราะคุณเธอสูงเยี่ยงเสาชิงช้า ฉันมักจะยืนหัวโด่ในสนามคอยต่อบอลหรือไม่ก็ชู๊ต
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด~ เสียงเชียร์ดังสนั่นทันทีที่พวกเราเข้าสนาม เเละเเล้วเวลาการเเข่งขันก็เริ่มขึ้น
ฉันปัดลูกได้ลูกชุบกระโดดรับบอลเเล้วส่งต่อให้ฟาง ฟางจะส่งต่อให้เเพรวเเต่ก็โดยหัวหน้าทีมอีกฝั่งปัดโดนซะก่อน เเละเริ่มกลับมาเขตศัตรูอีกครั้งฉันพยายามที่จะปัดลูกเเต่ไม่สําเร็จเพราะไอ้เตี้ยมันดันหมุดเเขนฉันเเล้วส่งไปให้ไอ้โย่ง เเล้วไอ้โย่งก็ชู๊ตลงตะกร้าไปอย่างสวยงาม ทําให้ทีมฉันตามอยู่สองเเต้ม เเต่ทุกคนก็ยังพยายามต่อไปทําเเต้มได้บ้างไม่ได้บ้าง ตอนนี้ความกลัวความตื่นเต้นของทุกคนได้หายไปจนหมดสิ้นเเล้ว
ปี๊ด~ปี๊ด~ปี๊ด
เสียงนกหวีดบอกหมดเวลาครึ่งเเรกนักกีฬาก็เเทบตายคลานมารับนํ้าข้างสนามอย่างเหนื่อยอ่อน พ่อของเจนก็เพิ่งเข้ามา เเละเริ่มช่วยสอนพวกเราเเต่ดูเหมือนว่าฉันกับเพื่อนๆจะไม่รับอะไรเเล้วเพราะว่านัดนี้เป็นนัดที่เหนื่อยมาก ฉันนั่งหอบอยู่ข้างสนามเเทบไม่ได้คุยกับใครเลย มีเเต่พวกเพื่อนๆเอาพัดเอานํ้ามาให้เเล้วก็ให้กําลังใจกันยกใหญ่
“ขอนํ้าอีกขวดดิ”ฉันเอ๋ยพร้อมทั้งยื่นมือขึ้นขวดนํ้าก็ถูกส่งมาจากใครก็ไม่ทราบเพราะฉันไม่สามารถยกคอขึ้นไปดูได้- -
“ขอบใจ”ฉันกล่าวขอบคุณ
“ไม่เป็นไร”เสียงที่ตอบกลับมาทําเอาฉันงงเต๊ก ฉันมีเพื่อนเสียงหล่อขนาดนี้เลยหรอ ฉันเงยหัวอันเเสนหนักหน่วงขึ้น
“ไบรอัน!”ฉันตกใจที่เห็นเขา ก็ดูฉันสิ ... สภาพอย่างกับไปคุ้ยขยะมา ผมก็กระเซิง หน้าก็ทั้งเเดงทั้งมัน ตัวก็มีเเต่เหงือ ไม่ใช่เเค่ไบรอันจะกลัวนะขนาดผีมันยังไม่อยู่เลย ทําไมฉันต้องมาเจอกับนายนี่ตอนที่ทุเรศๆด้วยนะ
“เธอรู้จักฉันด้วยหรอ”เขาถามงงๆ
รู้จักสิยะ ใครไม่รู้จักก็โง่เต็มขั้นเเล้ว นายนี่มีตาสีฟ้า ผมสีนํ้าตาลเข้มประกายนิดๆถึงจะไม่ใช่สีทองเเต่มันก็ดูรู้ว่าเป็นชาวต่างชาติเเน่นอน เเล้วก็คงไม่มีใครที่ไหนเค้าไม่รู้จักนายกันหรอกนะ ก็เล่นมีฝรั่งหัวทองมาเดินโด่เด่ในโรงเรียนทั้งคน
“ฉันก็ต้องรู้จักนายสิ ก็นายออกจะดัง”
“ฉันหรอดัง ไม่หรอก”เขาตอบเหมือนถ่อมตัว เเต่ถ้าอย่างนายเรียกว่าไม่ดังเเล้วยังจะมีหมาตัวไหนที่มันจะดังอีกล่ะเพ่
ปี๊ด~ปี๊ด~ปี๊ด
ฉันนี่ตื่นเต้นเป็นบ้าเลย เพิ่งเคยคุยกับเค้าครั้งเเรกนะเนี่ย เเต่ความสุขของคนเรามักอยู่ได้ไม่นานเมื่อหมดเวลาการพักในครึ่งเเรกฉันก็ต้องลากขายาวๆไปกลางสนามเพื่อปัดลูก ส่วนไบรอันก็มีผู้หญิงกลุ่มหนึ่งมาจอเเจด้วย ทําให้ข้างที่เชียร์ฝั่งของฉันเพิ่งขึ้นเป็นเท่าตัว โดยเฉพาะประชากรหญิง
“ไผ่!!”ลูกชุบตะโกนเรียกพร้อมทั้งส่งลูกในมือมาให้ฉัน ฉันกระโดดรับเเละส่งคืนให้ลูกชุบอีกครั้ง
“ชุบ”เเพรวซึ้งเป็นตัวชู้ตเรียกลูกชุบ เเพรวรับบอลอย่างเหมาะเจาะเเล้วหันหลังชู้ตใส่ห่วงอย่างสวยงาม มีเสียงเหดังทั้งสนาม
ปี๊ด~ปี๊ด~ปี๊ด
สัญญาณตัดสินดังขึ้น ใจของฉันเต้นจนจะออกมานอกเบ้า ทุกสายตาหันไปที่บอร์ดคะเเนน
Black bean power => 24
Sonic => 30
ความเหน็ดเหนื่อยหายไปหมดฉันเดินเข้าสนามที่มีเสียงเพื่อนๆที่นั่งเชียร์ตะโกนว่าไม่เป็นๆเเละเข้ามากอดให้กําลังฉันมากมาย ขณะที่ฉันกําลังกอดกับเพื่อนสายตาก็เบนไปที่ไบรอัน เค้ากําลังมองฉันอยู่เเล้วเค้าก็เดินใกล้เข้ามาทางนี้เเล้วด้วย
“ไม่เป็นไรหรอก ครั้งหน้าเอาใหม่ได้ เเล้วเจอกันนะ”ไบรอันตบไหล่ฉันเบาๆเเล้วเดินจากไปทิ้งรอยยิ้มกระชากใจไว้ให้ฉัน ผู้หญิงหลายคนส่งสายตาไม่เป็นมิตรพร้อมกับเหยียดปาก ฉันได้เเต่นิ่งเงียบไม่พูดอะไร ไม่ใช่เพราะเสียใจที่เเพ้หรอกนะเเต่ดีใจที่ไม่ต้องไปเเก้บนวิ่งเก้ารอบสนามบอลต่างหาก- -^ ไม่ใช่! ดีใจที่นายไบรอันมาพูดให้กําลังฉันต่างหากเล่า ร้อยวันพันปีฉันไม่เคยจะนึกหรือฝันให้เค้ามาทักฉันเลยนะ เเค่ฉันจะไปทักเค้ายังหัวหดเลย นี่เราไม่เคยรู้จักกันเป็นการส่วนตัวเลยด้วยเเล้วทําไมอยู่ๆถึงได้เข้ามาทักฉันซะละ อ๋อ~คงเห็นว่าอีเพิ้งที่ไหนวิ่งไล่บอลในสนามอะดิ คิดว่าฉันเป็นของเเปลกรึไงยะ เเต่ก็เป็นโอกาสดีนะที่ฉันจะทําความรู้จักกับเขามากขึ้น เหอะๆๆ
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<จบตอน>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ขอบคุณผู้อ่านทู๊กกกกท่านนะคะ มีกําลังใจขึ้นมากเลย ฉันเคยอ่านนิยายของผู้เขียนคนนึงในเวปนี้เเล้วประทับใจมาก เลยอยากลองเขียนเเนวนี้ดู เนื้อเรื่องเกิดที่ประเทศไทยง่ายเเก่การเขียนด้วย ฉันไม่ขอเอ่ยนามนักเขียนผู้นั้น เเต่ขอชื่นชมผลงานต่อไป เพราะเขาคือผู้เขียนที่ทําให้ฉันมีเเรงบันดาลใจเเละความใฝ่ฝัน
รักผู้อ่านทุกท่าน^^\" สุดท้ายก็ขอกําลังใจจากผู้อ่านด้วยนะคะ......
-pink_lavender-
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น