คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : SF : 7 Presents { JULITE & DAI }
ในชีวิตอันแสนสั้นของผม.. มีของขวัญมากมายที่ได้รับแบบไม่ได้ตั้งใจ...
และผมไม่รู้ว่า... แต่ละสิ่งได้มาเพราะอะไร
และสิ่งที่ผมได้มา มันสำคัญยังไง...
“พี่ฮะ ~”
“อะไรของแกอีกล่ะ - - +”เสียงเรียกทำให้ผมหันไปมอง ผมเกิดก่อนโรมิโอ แค่ 1 นาที เขาเป็นน้องชายที่ผมรักและรำคาญมากที่สุด เพราะเขาคือ ‘น้องชาย’ ที่ไม่เหมือนใคร และก็มั่นใจว่าไม่มีใครเหมือนอีกแน่เหมือนกัน ที่สำคัญ เราเป็น ฝาแฝดกัน
“แม่เอากีต้าร์ของผมไปโยนทิ้งล่ะ T T”โรมิโอบอกก่อนจะส่งซากกีต้าร์สีเหลืองมาให้
“..แล้ว ?”ผม มองซากกีต้าร์ที่ดูไม่ได้เลย แม้ว่าจะห่างกันแค่นี้ แต่ก็เข้าใจได้ไม่ยาก เมื่อเห็นน้ำตาที่คลอและปากเบะๆของเจ้าน้องชายที่มากมายพร้อมกับความเสียใจ แต่ก็ไม่ได้แสดงออกมามากมาย
“มันพังแล้วล่ะ ... ผมขอยืมของพี่มาใช้ก่อนได้มั้ย ? จนกว่าผมจะเก็บตังค์ซื้อกีต้าร์ตัวใหม่ได้นะ..นะ *0*”
“...เออ จะทำอะไรก็ทำ แต่อย่าให้พังล่ะ เข้าใจมั้ย ?” ผมมองน้องชายก่อนจะยิ้มออกมาน้อย ๆ
“เย้ ~~ พี่ใจดีที่สุดเลย >3<” โรมิโอ กระโดดไปมา ก่อนจะทำท่ามาหอมแก้มผม แต่โชคดีที่ผมเอามือดันหัวมันไว้ก่อน
“ใจร้าย ย T^T แต่ .. ขอบคุณฮะพี่ ^ ^”
แม้เขาจะน่ารำคาญไปบ้าง แต่ว่าเขาก็ดีและเป็นน้องชายที่เคารพผมเสมอ ตั้งแต่เด็กๆจนถึงปัจจุบันในตอนนี้
โรมิโอ... น้องชายฝาแฝดคนนี้ คือของชิ้นแรกที่ผมได้รับจากพระเจ้า
“จูเลียต!”เสียงแหลมๆตวาดดังลั่นก้องทั่วห้องนั่งเล่นที่บ้าน ผมยืนนิ่ง ใบหน้าตอนนี้มีรอยมากมายจากการมีเรื่องทะเลาะวิวาทกับเพื่อนและรุ่นพี่มา
“แกทำอะไรเหลวไหลอีกแล้วนะ !! เมื่อไหร่แกจะเป็นลูกที่ดีเหมือนคนอื่นเค้าบ้าง !!”เสียงของแม่ลั่นขึ้นอีกครั้ง ผมเงยหน้ามองก่อนจะพูดขึ้นมา..
“ผมไม่ได้ดีเหมือนลูกของคนอื่นนี้ งั้นแม่ก็ไปรักลูกคนอื่นที่ไม่ใช่ผมสิ แล้วปล่อยผมกับโรมิโอ และน้องสาวทั้งสองคนไปซะ” ผมพูดอย่างก้าวร้าว
“เมื่อไหร่แกจะทำให้แม่ภูมิใจในตัวแกบ้าง !”แม่ตวาดอีกครั้งก่อนจะเอามือฟาดบนหน้าของผม ทำเอาคนในบ้านสะดุ้งและหันมาห้ามปามแม่ใหญ่
“ลูกนิสัยเลว ๆ แบบนี้แม่ก็ไม่อยากได้หรอกนะ จูลียต ตั้งใจเรียนหน่อยสิ เราเป็นพี่คนโตของบ้านนะ อยากให้น้อง ๆ เลียนแบบแกเหรอ ?!”
ฉัน เงียบไปครู่หนึ่ง ที่พูดไปเพราะขู่เรางั้นเหรอ ? แต่ถ้าน้องเลียนแบบจริงๆ คงไม่ดีแน่ แม่ต้องการให้ผมนั้น เป็นฝังเป็นฝา เป็นหน้าเป็นตาให้กับที่บ้านสินะ มันทำให้ผมต้องตั้งใจเรียน และ ทำตามที่ตัวเองอยากจะทำไม่ได้ จับผมมาเรียนอย่างนู่นอย่างนี้ตั้งแต่ยังเด็กเล็กนัก หลายต่อหลายครั้งเหลือเกินที่ผมร้องไห้ด้วยอดกลั้นจากสิ่งที่แม่ทำกับผม
แต่ว่า... มันก็คง..สำคัญกับผมมากในอนาคต
“จูเลียต ! เข้าใจที่แม่พูดใช่มั้ย !”
ผมเงยหน้าขึ้น ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ๆ ..
“ครับ ... คุณแม่”
ตำราและการเรียน สิ่งที่แม่ผมบังคับให้ทำ มันคงจะเป็นของขวัญชิ้นที่สอง...
“มิสเตอร์จูเลียต!”เสียงของศาสตาจารย์ดังลั่น ทำเอานักเรียนที่อยู่ในห้องทั้งหมดหันมามอง และแน่นอน... ชื่อนี้.. ชื่อของผมเป็นที่คุ้นหูของทุกคนดี
“ว่าไงครับ ?”ผมหยุดมองอาจารย์พร้อมกับเอากระเป๋าโวคอมที่ซื้อมาพาดบ่า แต่ดูท่าศาสตาจารย์จะไม่พอใจเอาเหลือเกิน
“เมื่อวันที่แล้ว คุณโดดเรียนคาบของฉันใช่มั้ย ?!”
“ก็ไม่ใช่เรื่องอะไรใหญ่โตนี้ครับ ศาสตาจารย์”
“เธอคงไม่อยากให้เรื่องนี้ไปถึงหูของที่บ้านเธอใช้มั้ย ?!”
หลาย ครั้งเหลือเกินที่อาจารย์หรือคนอื่นๆหลายคนชอบขู่ผมเรื่องที่บ้าน มันทำให้ผมเบื่อนักกับคำพูดแบบนี้ จะไปกลัวอะไร ? แค่โดนแม่ตบ 2 – 3 ที เท่านั้นแหละ
“เก็บปากของอาจารย์เอาไว้พูดเถอะครับ”
“มิสเตอร์จูเลียต!”
“หุบปากของคุณซะทีเถอะ ! คุณจะทำอะไรก็ทำ ! เชิญ !” ผมพูดอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะเดินเข้าไปนั่งเรียนอย่างไม่แคร์สายตา ด้วยความที่ผมรวยและเรียนเก่งมากกว่าพวกปี 3 คนอื่นเยอะได้บวกกับอะไรหลายอย่างๆทำให้ผมเป็นเหมือนที่หวั่นเกรงของ ทุกคน จะมีใครกันล่ะ? ที่กล้าพูดกับอาจารย์ได้อย่างผม
ความกล้าและบ้าบิ่น คือของขวัญชิ้นที่สามที่ติดตัวผมมา...
“แค่กๆ!”
“พี่ได๋ เป็นหวัดเหรอ? -*-”นัต เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่พูดถึงคนชื่อได๋ ในขณะที่ฉันกำลังหนังอ่านหนังสืออยู่ เสียงไอของเธอทำฉันรำคาญ .. บวกกับความเป็นห่วง เพราะคนๆนั้นเป็นผู้หญิง
“อืม...อากาศที่นี่ไม่เหมือนเชียงใหม่ นอนใต้สะพานลอยหลายวันเลยเป็นมั้ง - - “ เธอพูดอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“ทำไมเธอไม่ไปหาหมอ!”ผมพูดขึ้น ยัยนั้นหันหน้าหนีอย่างไม่สบอารมณ์ ผมรู้ว่าผมยุ่งเรื่องเกี่ยวกับเธอมากเกินไป ทั้งทีเราเจอกันแค่ไม่กี่วัน
“ยุ่งอะไรด้วย - - ” เธอพูด
“ไม่ยุ่งได้ไงเล่า! ไปหาหมอซะ! ห้ามหนีออกมาด้วย!”
“ยุ่งว่ะ!”
“เอ่อ... =[]=!! พี่ได๋ พี่จูเลียต ใจเย็นเย๊นนนน!!”นัตรีบห้ามเพราะเห็นท่าไม่ดีระหว่างผมกับยัยนี่ ให้ตายสิ.. ทำไมยัยนี้ดื้อแบบนี้ว่ะ !
“ห้ามดื่มเบียร์! ห้ามสูบบุหรี่ด้วย!” ผมบอก เพราะเธอกินมันมากเกินไปแล้ว
“จุ้นชะมัด!”ยัยนั่นว่าก่อนจะต่อยเข้าที่หน้าผมเต็มๆ ผมคิดว่ายัยนั้นคงจะทำให้ผมเลิกยุ่งกับเธอ ถ้างั้นก็คงไม่ใช่ฉันแล้วล่ะ...
“เธอ..” ผมหันหน้ากลับมา เธอมือหนักจริงๆ .. เล่นเอาหน้าผมชาไปเลย
“อะไร? -_-^^ ….เฮ้ย!! OxO!!”ผมคว้าตัวเธอมาและประกบริมฝีปากลงไป เป็นครั้งแรกที่ผมทำอะไรแบบนี้..เพราะว่าไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนมาต่อยหน้าผมโดยที่ผมหวังดีต่อเธอหรอก !
“ทำบ้าอะไรวะ!!”เธอรีบผลักตัวผมออกพร้อมสวนหน้าผมไปอีกหมัดก่อนจะรีบเดินออกมา .. ให้ตายสิ ! นี้ผมทำอะไรลงไปนะ !
แต่ว่า... มันก็เหมือนเป็นของขวัญชิ้นที่สี่ที่จะทำให้ได้ชิ้นที่ห้ามาโดยไม่รู้ตัว...
ผมยืนอยู่ในงานที่มีคนพลุกพล่าน ณ อังกฤษพร้อมทั้งใส่ชุดแต่งงาน แล้วทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่ได้น่ะเหรอ? เพราะว่าผมจะแต่งงานน่ะสิ แต่แต่งกับคนที่ผมไม่ได้รัก ..แต่คนที่ผมรักตอนนี้อยู่ตรงหน้าผมแล้ว ผมไม่อยากปล่อยให้เธอไปหรอก ผมเลยจับมือเธอแน่น กันหนี - -
“เธออยากให้ฉันแต่งงานจริงๆเหรอ? ฉันไม่อยากเลี้ยงลูกของใครที่ไหนไม่รู้หรอกนะ...” ผมพูดออกแนวอ้อนวอนมากกว่านะ - - ใครจะไปอยากแต่งกับคนที่ท้องอ่อนๆ แล้วไม่ใช่ลูกตัวเองกันล่ะ
“ฉันก็ไม่อยากใส่ชุดแต่งงานตั้งแต่ตอนยังอายุไม่ครบ 20 เหมือนกัน -_-^+++”
เรื่อง มันเกิดที่ผมจะต้องกลับอังกฤษ เนื่องด้วยทางบ้านของผมเกิดอยากให้ลูกชายคนโตของบ้านแต่งงาน แต่ผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน... แต่ว่าเพราะอะไร? เพราะอะไรที่บรรดาลทำให้เธอข้ามน้ำข้ามทะเลมาไกลเพื่อมาหาผม
“ฉันยังรักเธออยู่นะ แม้ตอนนั้นเธอจะปฏิเสธฉันก็เถอะ...”
“…”
ใช่... ผมเคยพูดครั้งหนึ่ง พูดก่อนที่จะกลับอังกฤษโดยไม่บอกเธอเลย
“ได๋..”
“อะไร?”
“แต่งงานกันเถอะ..”
ในที่สุด ผมก็ตัดสินที่จะพูดมันออกไป..ผมเห็นเธอนิ่งไปก่อนที่จะพูดว่า
“อยากได้คำตอบยังไง”
“…อยากตอบยังไงก็ตอบมา”
ผมมองหน้ายัยนั้นอย่างลุ้น ๆ .. แล้วคำตอบที่ผมได้มาทำให้ผมยิ้มออกมาจริงๆ
“แต่งก็ได้.. มั้ง”
แม้จะรีบเกินไป... แต่นี่คงเป็น.. ของขวัญชิ้นที่ห้าที่ผมได้มา
“ได๋!!”ผมที่วิ่งมาอย่างรีบร้อน ตอนนี้ ผมหยุดหอบหายใจหน่อยๆก่อนจะรีบเดินเข้ามาหาได๋
“จริงเหรอ!!” ผมตกใจ บวกกับ ถ้ามันจริง ผมก็ดีใจสุด ๆ !
“อะไรจริง? - - ” เธอพูดอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวอีกแล้ว เมื่อไหร่ผู้หญิงคนนี้จะทำตัวน่ารัก ๆ บ้างนะ
“เธอ....ท้อง??”
“…อื้อ - - ” ..โอ้ .. มันจริงด้วยสิ นี้ผม..จะเป็นพ่อคนใช่มั้ย ? เพราวันนั้นทั้งผมและเธอต่างเมากันมาก .. จนเรื่อง
มันพลั่งพลาดมาขนาดนี้..ถ้าแม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นว่ะเนี๊ย =[]= !
“เธอจะเอายังไง?” ผมพูด
“อะไร?”
“เธอ... พร้อมที่จะมีลูกหรือเปล่า?”แม้จะเป็นประโยคสั้นๆแต่ผมก็คิดว่าเธอคงเข้าใจความหมายที่ผมอยากจะบอกอยู่ดี ถ้าพร้อม ก็เท่ากับว่า อยู่ต่อ แต่ถ้าไม่.. หมายถึง.. เอาออกไป แต่ผมคงจะไม่ยอมแน่ !
ผมเห็นเธอเบะปากเล็กน้อยก่อนจะผลักหัวผม “ไอบ้า! ถึงยังไงเขาก็..เป็นลูกของฉัน ถึงฉันจะไม่พร้อม แต่ฉันก็...อยากให้เขาได้เกิดมา”
“อืม.. อย่างนี้ฉันก็..สบายใจ ^ ^”ผมยิ้มน้อยๆก่อนจะค่อยๆกอดยัยนั่น
ลูก.. ของขวัญชิ้นที่หก... ของขวัญชิ้นที่เปลี่ยนแปลงทั้งชีวิตของผมและ..เธอไป...
“เจ็บหรือเปล่า?”ได๋ส่งยาทาให้ผมก่อนจะนั่งลงข้างๆ เชื่อว่าใบหน้าของผมตอนนี้คงขึ้นรอยช้ำเป็นจุดๆ แผลแตกเลือดไหลหยดริมฝีปาก ผมหันมามองได๋แล้วยิ้มน้อยๆ
“ไม่... ไม่เป็นไร ทำลูกสาวเขาท้องทั้งคน พ่อที่ไหนเขาจะยอมกันล่ะ”
ความลับย่อมไม่มีในโลก... ไม่นาน... ทั้งเรื่องผม ทั้งลูก ก็รู้ไปถึงพ่อได๋ แน่นอน... ผมรู้ว่าพ่อได๋ทั้งโกรธ และผิดหวังในตัวได๋มาก และเมื่อผมมาแนะนำตัวถึงเชียงใหม่นี้แล้ว มีหรือพ่อได๋จะยอม? ไม่มีทาง... พ่อได๋แทบจะกระโดดแทงเท่าผมแทบจะทันทีที่พบหน้า แต่..เหมือนผมจะรู้ดีแล้วด้วย
“ขอโทษนะ... พ่อแค่โมโห”
“ฉันบอกว่าไม่เป็นไรไง” ผมนั่งทายาที่ได๋เอามาให้ ใช้กระดาษทิชชู่ค่อยๆซับเลือดที่ริมฝีปากออก
“แต่มันทำให้นายเจ็บ...”ได๋ค่อยๆเอามือเลื่อนขึ้นไปสัมผัสแผลเบาๆ ...ผมรู้ว่าเธอเป็นห่วง..และ ผมเองก็มีความรู้สึกว่า เรื่องแค่นี้ ก็ทำให้เธอเป็นห่วงมากขนาดนี้แล้ว ..ผมรู้สึกโชคดียังไงก็ไม่รู้แหะ
“ไม่เป็นไร เธอนี่ขี้กังวลเหมือนกันนะ”ผมลูบหัวได๋ “แต่ยังไง.. พ่อของเธอก็.. ยอมให้ลูกของเราเกิดมาแล้วนะ”
“จริงเหรอ!”ผมรู้ว่าเธอดีใจ และ ผมเองก็ดีใจเช่นกัน..ความรู้สึกนี้..เป็นครั้งแรกจริงๆ
“อืม.. ลูกของเรา..ต้องได้เกิดมา...”
ของขวัญชิ้นที่ 7... ของขวัญชิ้นสุดท้ายที่สำคัญที่สุด
คือการที่... ทำให้ลูกของเราได้เกิดมา
ชีวิตนี้... ผมคงไม่ต้องการของขวัญชิ้นไหนเพิ่มเติมอีกแล้ว...
- code -
ความคิดเห็น