คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : SF : Day By Day { InTrain & PloyRung }
สายฝนที่ตกกระหน่ำราวกับ..น้ำตาของชายคนหนึ่งที่มีให้กับหญิงสาว..ไม่ใช่เพราะยินดี ไม่ใช่เพราะความสุข มันคือ..ความโศกเศร้าตังหาก..
ซ่า …
‘เทรน..’ รอยยิ้มของพลอยรุ้งไม่มีวันที่เขาจะลืมได้
‘ นี่ เทรน ได้ยินฉันมั้ย ?’ เสียงหวานๆของเธอไม่มีวันที่เขาจะจำไม่ได้
‘อินเทรน ฉันรักนายนะ...’ คำนี้..ไม่มีวันที่เขาจะทิ้งมันลง
ณ วันนั้น วันที่เรื่องทุกอย่างมันเกิดขึ้น
หญิงสาวยืนกางร่มสีใสอยู่หน้าร้านกาแฟข้างมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ เธอมองซ้ายแลขวา เหมือนเธอกำลังรอใครซักคน ฝนเองก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดแม้แต่น้อย
ชายหนุ่มกำลังรีบวิ่งออกมาจากตึกคณะของมหาวิทยาลัย เขากำลังรีบมาก สายตาเขามองที่นาฬิกาอย่างรีบร้อน เขารีบมาพบคนที่เขารักอย่างใจจดใจจ่อ...ตอนนี้เขาเห็นเธอแล้ว รอยยิ้มทะเล้นๆได้ปรากฏขึ้น..ก่อนที่จะหุบยิ้มลงช้าๆ เมื่อเขาเห็น ว่าเธอมาเจอคนอื่นที่ไม่ใช่ ... เขา
“ขอบคุณนะ ฟรุค ที่เข้าใจฉันน่ะ ^ ^” เธอยิ้ม
“เออ .. เข้าใจ แต่ทำแบบนี้มันดีแล้วเหรอ ? ” ชายหนุ่มหน้านิ่งเลิกคิ้วขึ้นช้าๆ ก่อนจะลูบหัวพลอยรุ้งอย่างอ่อนโยน
“.....อื้ม ฉันตัดสินใจแล้วล่ะ ...และ นี้” เธอถอดแหวนทองคำขาวเรียบๆออกจากนิ้วนางข้างซ้ายและวางมันลงบนมือของฟรุคช้าๆ...
“...ฝาก คืนเทรนด้วย ...นะ” คำพูดนั่นช่างเบาเหลือเกิน…เธอยิ้มเศร้าๆให้และเดินจากไป
อินเทรนหยุดมองคนสองคน...ในใจทั้งเจ็บ ทั้งสับสน ทั้งเสียใจ คำถามมากมายพรั่งพรูออกมา
ไม่จริงใช่มั้ย ?
เมื่อกี้มัน....
ทำแบบนี้ทำไม
พอหญิงสาวจากไป เขาก้าวขาให้ไวที่สุด เดินไปหาฟรุคที่ยังยืนอยู่ที่เดิม ในใจเขา คิดแค่..
‘ไอ้เพื่อนทรยศ’
มือกำแน่น คว้าคอเสื้อคนตรงหน้าได้ก็ถามทันที
“..เมื่อกี้มันอะไร ? แกบอกฉันมาสิ !! ว่าเมื่อกี้มันอะไร !!” อินเทรนตะคอกถามโดยไม่ลังเล
“……” ฟรุคยังคงมองอินเทรนนิ่ง
“พูดมาสิ !! พูดมา !!” เทรนเขย่าคอเสื้อของฟรุค ตอนนี้อินเทรนน่ากลัวจริงๆ ... โรมิโอและคาน่อนที่กะจะมาซื้อของและซีเนียร์ที่เดินออกมาจากคณะพอดี เห็นเข้า
“เฮ้ย ! เทรนทำอะไรว่ะ !” โรมิโอวิ่งไปหาเทรนทันที
“เฮ้ เทรน มันเกิดอะไรขึ้น..” ซีเนียร์ถาม สีหน้าของอินเทรนดูน่ากลัวมาก ..เพื่อนทันสองคนของเขารู้เลยว่า อินเทรนกำลังโกรธมาก
“…เหอะ” หลังจากเงียบอยู่นานก็เลยพูดขึ้นมาบ้าง
“อะไรของแก ! พูดออกมาสิ ไอ้เพื่อนทรยศ !!” อินเทรนที่โกรธจัดโดนโรมิโอ และ ซีเนียร์ล็อคตัวไว้ ห้ามให้อินเทรนใจเย็นลง
“แกเห็นแล้วสินะ เทรน...ก็ใช่ ! คงจะอย่างที่แกคิด ! พลอยไม่ได้รักแกแล้ว !”
ผั๊วะ !!!
สิ่งที่สวนกลับมานั้นคือ กำปั้นของอินเทรน ที่ซัดลงใบหน้าของฟรุคเต็มแรง
“...เหอะ ไอ้เพื่อนทรยศ ! แก...แกทำแบบนี้ทำไม !!” เสียงของอินเทรนสั่น เหมือนเขาจะร้องไห้ออกมา ขอบตาร้อนผ่าว แต่จะให้น้ำตามันมาไหลตอนนี้ไม่ได้
“...หึ เพราะแกมันไม่ดีไง ไอ้โง่ !! ” ฟรุคหันกลับมา ก่อนต่อยกลับอย่างไม่ใยดี
ผั๊วะ !!!
“แกจะมาแย่งเธอไปใช่มั้ย !!” เทรนและฟรุคทำท่าเหมือนจะเข้าไปต่อยกันอีก โรมิโอ คาน่อน และ ซีเนียร์ จึงจับพวกเขาแยกกัน โดยซีเนียร์กับโรมิโอ ดันอินเทรนติดกับกำแพง คาน่อนเองก็ดันฟรุคไว้ ปากพร่ำพูดว่า ‘ใจเย็นๆ’
“ปล่อยฉัน !! ไอ้เนียร์ ไอ้โรมิโอ ปล่อย !!” อินเทรนดิ้นและพยามจะเข้าไปต่อฟรุคอีกที คำพูดนั้นมันทำให้เขาอารมณ์ขึ้นจริงๆ ... ฝ่ายฟรุคยืนนิ่ง ก่อนจะดันคาน่อนที่เป็นผู้หญิงออก.. คว้าคอเสื้อของเทรนช้าๆ ปากขยับออกมาเป็นพยางค์และคำพูดช้า ๆ
“..พลอยน่ะ ..เขาไม่รักแกแล้ว ยัยนั้นมีฉันแล้ว จำไว้ !” ฟรุคปล่อยคอเสื้อเทรนช้าๆ ก่อนจะเดินไปอย่างผู้มีชัย
“ฮึ้ย !!!! ปล่อย !!!!” เทรนสลัดแขนพวกนั้นออกแรง ๆ ก่อนจะเดินไปอีกทาง ... สายตาเลือนลอย บอกกับตอนเองซ้ำไปซ้ำมาว่า ‘มันไม่ใช่ความจริง’ เดินชนผู้คนที่สวนเขามาอย่างไม่ใส่ใจ น้ำตาที่ไม่อยากให้ใครเห็นได้ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยนั้นแล้ว..อินเทรนรู้ดีว่าตัวเองทำอะไรอยู่ เขาเช็ดเลือดที่อยู่มุมปากออกช้า ๆ .. บอกเขาที่ว่านี้มันไม่ใช่ความจริง !
Prink Talk Special
ฉันเดินอยู่ในบ้านของพี่เทรน -0- วันนี้กะจะมาเอาของที่ลืมไว้ โดยมีไอ้เตี้ยรออยู่หน้าบ้าน ฉันเดินหาของเท่าไหร่ก็ไม่เจอ - -+ ชิส์ กออูเอาไว้ไหนว่ะน่ะ !!
โครม !!! เพล้ง !!!
“กรี๊ดดดดดดด !! =[ ]= ~ เสียงอะไรฟ่ะ !” ฉันเดินดุ่ม ๆ มายังห้องเจ้าของเสียง นั่นก็คือ ห้องพี่เทรน ฉันชะงักหยุดไว้ ณ หน้าห้อง ... จากห้องที่สภาพดี ๆ ตอนนี้แทบไม่เหลือ แม้แต่เค้าโครงเดิม กระจกที่แตกร้าวเป็นเสี่ยง ๆ แจกันที่แตก เก้าอี้ไม้ที่พังจนน่ากลัว ตู้หนังสือล้มระเนระนาดไม่มีชิ้นดี ...พี่เทรนที่กำลังถือไม้เบสบอลสีแดงอยู่ หันมามองฉันที่ยืนอยู่ทางประตู สายตาน่ากลัวและกดดันนั่น..บอกได้คำเดียว น่ากลัว..มาก !
------------40 %-------------------
ฉันหยุดอยู่ตรงนั่น พี่เทรนมองฉันด้วยความว่างเปล่า สายตาที่จิกและแผ่รังสีอำมหิตออกมา ทำเอาฉันลงไปนั่งกับพื้นเลยทีเดียว TOT พ่อแก้วแม่แก้วลูกแก้วยังไม่อยากต๊า ย ยย
“พริ้ง เมื่อกี้ฉันได้ยินเสียงแกกรี๊ด แกเป็นอะ..ไร..ว่ะ..เนี๊ย !....เฮ้ย ! พี่เทรนทำไมห้องเละงี้ =[]=” เตี้ยที่เดินมาแล้วทำท่าช็อคหน่อย ๆ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“....” พี่เทรนหันมาทางเราสองคน สายตาเย็นชาแบบนั่น ! โอ๊ว วว ฉันไม่เคยเห็นเจ้าค๊า ~ >[]<
“พะ..พริ้ง ฉันว่า เราไปกันเถอะ ของที่ลืมไว้ก็เอาวันหลังแล้วกัน - -;;; ถ้าแกไม่ไปฉันไปนะเฟ้ย !”เตี้ยบอก แล้วดึงฉันขึ้นให้เดินตามไป ส่วนฉันก็ยังช็อคอยู่ .... ภาพสุดท้ายที่ได้เห็นก็คือ...น้ำตาของพี่เทรน
End Talk Special
นี้มันเรื่องอะไรกัน...ผมมัน..ไม่ดีพอสินะ
เพล้ง !!
ผมต่อยกระจกห้องน้ำไปไม่ยั้งมือ ..ผมมองกระจกที่ร้าว...ที่มันเหมือนใจของผมตอนนี้ ผมมองอายไลเนอร์สีดำไหลออกมา..นั้นเป็นเพราะว่า ผมร้องไห้สินะ..เลือดที่ไหลออกมาจากมือของผมช้าๆ มันยังไม่พอหรอก ...นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ สำหรับความเสียใจ..ของผม ที่มีให้เธอ
“เฮ้ยยย .. - -;; เทรนเอ่ย ฉันว่า แกออกไปเปิดหูเปิดตาเปิดจมูกเปิดปากข้างนอกเถอะ” เอนมินเดินมาเกาะอยู่ตรงหน้าประตูห้อง ด้วยความที่เขาเคยชินกับนิสัยแบบนี้ของเทรนแล้วเลยเฉย ๆ มากกว่ากลัวเหมือนเด็กพวกนั้น
-------------45%---------------
"จริง .. อยู่แต่แบบนี้จะทำร้ายตัวเองเปล่า ๆ” หยินที่ยืนมองเหตุการณ์มานานพอสมควร .. พอจะเข้าใจอะไรบ้าง ๆ หยินก็เข้ามาลากผมไปทำแผลให้
“...” ผมได้แต่เงียบ กับ เงียบ ..
“ไปเถอะนา ~ ไป ๆๆ” สุดท้าย เอนมินก็ต้องมาลากผมไป ผมจึงยอมไปด้วยดี ๆ
ที่จอดรถในห้าง ๆ หนึ่ง
“เป็นไงล๊า ร้องคาราโอเกะตามที่ฉันแนะนำ สนุกใช่มั้ยล๊า ~>O<” เอนมินที่ขับรถอยู่หันมาถาม
“- - มันก็สนุกนะ ฉันยังเห็นนายขำอยู่เลย เทรน” หยินหันหน้ามาพูดกับผม ดูทุกคนจะเป็นห่วงผมมาก
“...อืม ก็สนุกดี ” ผมยิ้มบาง ๆ .. ขอบคุณนะ หยิน เอนมิน .. แต่แล้ว ความสุขของผมมันก็มีแค่ชั่วคราวจริง ๆ.. เมื่อผมเห็นฟรุคกับพลอย นั่งรถมาด้วยกัน ผมมอง .. ใจของผมกลับมาด้านชาอีกครั้ง
… ฝ่ายของพลอยรุ้งและฟรุคโตส ที่ตอนนี้นั่งอยู่บนรถนั่นเอง กำลังคุยกันเกี่ยวกับเรื่องอะไรบางอย่าง
“..ไปเถอะนะ ไอ้พลอย ฉันไม่อยากเห็นแกเป็นแบบนี้หรอก..” เขาพูด และ หันมามองพลอยที่กำลังดูเป็นกังวลอยู่เกี่ยวกับเรื่องนี้
“..แต่ ฉันกลัวนี่ ..กลัวไม่ได้เจอทุกคน ไม่เจอใครอีก” พลอยรุ้งก้มหน้าลง เสียงของเธอดูเป็นกังวลจริง ๆ เธอกลัวว่าจะไม่ได้เจอ .. คนที่เธอรักอีกเลย
“..จะเอายังไงดีล่ะ..” ตาของฟรุคมองไปที่รถของเอนมิน .. พลอยเองก็มองไปตามที่ฟรุคมอง เธอพบชายคนนั้น ชายที่เธอรักเขามาก ... อินเทรนที่นั่งในรถเหลือบมองเห็นเค้าทั้งสองคน ฟรุคเลยโอบไหล่พลอยเหมือนจงใจให้เทรนโกรธมากขึ้นมากขึ้น พลอยเองก็พิงไหล่ฟรุค ยังกับนี้เป็นการแสดงที่เตรียมการกันมาอย่างดี และก็อย่างที่เค้าคิด อินเทรน ก้าวลงมาจากรถและมาที่หน้ารถอย่างฉุนเฉียว
“เฮ้ย ฟรุค ! แกจะเอายังไงกับฉันว่ะ !!” เขาเอามือตุบหน้ารถอย่างแรง ทำเอาพลอยรุ้งที่นั่งอยู่สะดุ้งขึ้น
“เทรน ใจเย็น ๆ ก่อนเว้ย ! TOT” เอนมินมาล็อคแขนของอินเทรนไว้อย่างแน่นเหนียว
“..อย่ามีเรื่องเลย เทรน กลับเถอะ ๆ” หยินเองก็ช่วยเอนมินดึงอีกข้างของเทรน คำพูดของหยินอาจจะทำให้เขาใจเย็นลง แต่ .. ไม่เลย ไฟมันปะทุขึ้น เมื่อฟรุคยิ้มแล้วหอมแก้มพลอยต่อหน้าต่อตาอินเทรน นั้นทำให้เขาโกรธมากขึ้น !
“ไอ้ !!” อินเทรนสบถออกมา ก่อนจะโดนเพื่อนทั้งสองคนดึงกลับไปที่รถ แล้วเอนมินก็ขับรถออกไปด้วยความเร็ว เพราะไม่อยาก .. ให้อินเทรนเห็นอะไรแบบนี้อีก เขารู้ ว่าเพื่อนของเขาเสียใจมาก...แค่ไหน
“..หึ - - ไอ้เทรนมันโกรธง่ายแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่นะ ?” ฟรุคปล่อยมือออกจากไหล่ของพลอย
“..ฟรุค..ฮึก .. ฉัน..ฉันมันไม่ดีสินะ” ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่พลอยรุ้งร้องไห้ ฟรุคเองก็ยังไม่รู้
“ที่เธอทำมันดีแล้ว ..เธอเองคงไม่อยากให้หมอนั้นมัน ...” ฟรุคหันมามองพลอยช้า ๆ พร้อมยืนกระดาษทิชชู่ให้พลอย
“..นั่นแหละ จุดประสงค์..ของฉัน .. อึ่ก !” ในขณะที่พลอยกำลังจะหยิบกระดาษทิชชู่นั้น จู่ ๆ พลอยก็เจ็บตรงหน้าอกขึ้นมา ..อาการกำเริบขึ้นอีกแล้ว ไม่ดีแน่ .. มันเจ็บถี่ขึ้นและแรงขึ้นทุกวัน ตอนนี้เธอเจ็บมาก เจ็บจนน้ำตาไหลออกมา
“ฮะ..เฮ้ย ! พลอย แก..”เขาตกใจมาก จนทำอะไรไม่ถูก ที่เขาคิดอย่างเดียวตอนนี้คือ รีบไปโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด !!
“ไอ้โง่เอ๊ย ! - -+ แกทำไปทำไมว่ะ !” จูเลียตที่ตอนนี้นั่งทำแผลให้ไอ้เพื่อนโง่ๆคนนี้ เพราะอะไรน่ะเหรอ ? อินเทรนเล่นทำลายข้าวของ ทำร้ายตัวเอง แล้วดูสิ คนที่เจ็บก็มันเอง กระดูกมือร้าวแบบนี้ ถ้าไม่เรียกโง่จะเรียกว่าอะไร ?
“ไอ้เชี่ย - -+ ฉันให้แกทำแผลให้ไม่ได้ให้แกมาด่าฉันเว้ย !”
“..แล้ว แกจะไปตามเขาอีกทำไม ? รู้ว่าเจ็บแล้วยังจะไปตามอีก ? ” จูเลียตหันมามองเพื่อนตัวเองช้า ๆ ... ไม่เคยเลย ไม่เคยเห็นเทรนเศร้าเสียใจขนาดนี้มาก่อน
“...ไม่แล้วล่ะ...” อินเทรนพูดขึ้นมา “..เธอคนนั้น..คง..ไม่รักฉันแล้วจริงๆ..” อินเทรนก้มหน้าลง..
“อืม ถ้างั้นอยู่นี่ห้ามไปไหน - - เดี๊ยวมา” จูเลียตลุกขึ้นไปเก็บกล่องยา แต่แล้วเสียงโทรศัพท์มือถือของอินเทรนก็ดังขึ้น .. ผู้ที่โทรมา นั่น ก็เป็นพี่ชายที่แสนดีของเขาและของเธอคนนั้นด้วยเหมือนกัน ‘พี่หยก’
“..สวัสดีครับ พี่หยก” เทรนพูดด้วยน้ำสียงซึม ๆ
“อา น้องเทรนครับ .. คือ พี่มีเรื่องจะบอกน้องเทรน..ฟังพี่ดีๆนะครับ” พี่หยกเองก็เสียงซึม ๆ เศร้า ๆ ไม่แพ้กันเลย
“จะให้ผมฟังอะไรอีกล่ะครับ ? ก็ในเมื่อพลอยก็ไปกับฟรุคแล้ว เรื่องของพลอยมันไม่เกี่ยวกับผมแล้วล่ะครับ” พูดไปเองก็เจ็บเอง เทรนคิดแบบนั้น
“...งั้นเหรอครับ ? อา..พี่อยากให้น้องเทรนได้ยินไว้..น้องพลอยเข้าห้องผ่าตัดครับ”
“!!!!..อะ..อะไรนะครับ ?” เทรนลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว .. อะไรกัน เกิดเรื่องแบบนี้ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ?
“น้องพลอยต้องผ่าตัดเพราะอาการเจ็บหน้าอกของน้องพลอยมันกำเริบนานและบ่อยขึ้นทุกครั้ง ครั้งล่าสุดก็ตอนที่ออกไปนั่งรถเล่นกับน้องฟรุคน่ะครับ...เมื่อกี้คุณหมอออกมาบอกว่า มีโอกาสรอดแค่..50% เอง มันเสี่ยงมานะครับ”
“.....” ตอนนั่น..นั้นเอง
“น้องเทรนรีบมานะครับ พี่คิดว่า น้องพลอยอยากเจอน้องเทรนมาก ถ้ามานะครับ .. พวกพี่อยู่ที่หน้าห้องไอซียูชั่น 4 ครับ ” อยากเจอมาก .. งั้นเหรอ
“ขอบคุณนะครับ พี่หยก ผมจะรีบไปเดี๊ยวนี้ !” เทรนกดวางสายด้วยความรีบร้อนและวิ่งออกไปทางประตู คงไม่รู้ว่าจูเลียตที่ยืนมองอยู่ ยิ้มน้อย ๆ ขึ้นมา ‘..หึ เพื่อนฉันก็เป็นเพื่อนฉันอยู่วันยันค่ำนั่นล่ะ’
อินเทรนวิ่งด้วยความรีบร้อน เขาไม่เกรงกลัวแล้ว มาว่าจะถูกใคร หรือ อะไร ชนเข้า ตอนนี้เขาวิ่งมาถึงโรงพยาบาลแล้ว..รีบวิ่งบันไดขึ้นมาสุดชีวิต เพราะคิดว่า ลิฟต์น่ะ คงไม่ถึงซะที วิ่งขึ้นบันไดคงเร็วกว่าแน่ ถึงแล้วชั้น 4 .. แต่.. เขามาเจอเข้ากับ..ฟรุคที่กำลังจะเดินลงบันไดเหมือนกัน .. อินเทรนเลยเดินสวนฟรุคไปอย่างนิ่ง ๆ ...แต่แล้ว ฟรุคก็ดึงข้อมือเล็ก ๆ ของอินเทรนไว้ .. พร้อมวางแหวนสีเงินขาวไว้บนมือของอินเทรน เทรนมองอย่างไม่เข้าใจ ก้มมองตรงแหวน..แล้วฟรุคก็พูดขึ้น
“..ขอโทษ ที่ทำไป เพราะพลอยไม่อยากให้แกรู้และ..แกคงเสียใจ เพราะพลอย ฉันเองก็ขอโทษ...พลอยน่ะ รักแกมากนะ” เค้าพูดจบแล้วเดินลงบันไดไป เหลืออินเทรนยืนอึ้งอยู่คนเดียว .. เรื่องราวทั้งหมดของเขากับพลอยพรั่งพรูเข้ามาในหัว ‘รัก’..อินเทรนทรุดลงกับพื้น ทั้งหมดที่เขาคิดไป..มันคืออะไร ? ..เรานี้มันโง่จริง ๆ
อินเทรนเดินมาตรงหน้าห้องไอซียูแล้ว ... นี้ทุกคนรู้กันหมดเลยเหรอ ? ทำไมมีฉันคนเดียวที่ไม่รู้
“พี่เทรน น TOT” น้องมายด์วิ่งโผเข้ากอดผม ..
“พี่เทรนค่ะ อย่าเสียใจนะค่ะ” นัตเดินเข้ามาปลอบผม..
“เดี๊ยวพลอยก็ออกมานะเทรน ฮึก ... แกเสียใจมากสินะ” พริมพริม ร้องไห้ ..
“พี่เทรนค่ะ T T เราเองก็เสียใจนะค่ะ” น้องฉัตร ..
“..คัสยังตกใจไม่หายเลย มันเกิดเรื่องนี้ได้ยังไง ?” คัสที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้พูดขึ้น ..
“พี่เทรนคงเจ็บมากสินะค่ะ..มือน่ะ” น้องแบมเอามือมาจับแผลของผม..
น้องฟิล์ม น้องแอน พริ้ง เตี้ย โรมิโอ จูเลียต พี่คาน่อน พี่หยก ... ทุกคน เป็นห่วงพลอยและผมมากสินะ ..
ทุกคนรอเวลาผ่าตัดเป็นเวลานาน ... เด็กๆ ทุกคนหลับกันเกือบหมดแล้ว
แกร่ก ...
ตอนนี้ประตูได้เปิดขึ้น พร้อมกับร่างสาวสวยพลอยรุ้ง อินเทรนลุกขึ้นพรวด ก่อนจะมาจับเตียงคนป่วยไว้ ..
“ตอนนี้คุณพลอยรุ้งปลอดภัยนะครับ .. แต่ เธอจะกลายเป็นเข้าหญิงนิทรา เพราะว่าเธอปล่อยให้อาการนี้มันนานเกินรักษาครับ...ผมทำได้ดีที่สุดแค่นี้ หมอขอตัวนะครับ..”
“….ครับ.... พลอย พลอยได้ยินเทรนมั้ย ? ....ไม่ว่าจะนานเท่าไหร่ ผมก็จะรอพลอยนะ .. ฮึก ผมจะรอจนกว่าพลอยจะฟื้นขึ้นมาหาผม ... ” เทรนจับมือของพลอยไว้แน่น ก่อนจะเอาแหวนสีเงินขาวอันเดิมสวมให้พลอย
Oh girl I cry, cry
You're my all, say goodbye, bye
Oh my love don't lie, lie
You're my heart, say goodbye
เฮ้ ~ ในที่สุดก็จบแล้ว
ติชมด้วยนะจ๊ะ ~
สำหรับบ้าน RL
พริ้งหวังว่าทุก ๆ คนคงชอบนะ ~
Shala.la
b.anner
ความคิดเห็น