รักเปิ่นๆของยัยบ้าบิ่น

ลำดับตอนที่ #2 : ในที่สุดก็ออกมาเผชิญหน้า แถมได้ด่ายัยนั่นว่า ยัยหน้าจืดด้วย หุหุ สะจายจาง

2

    เอาล่ะเป็นไงเป็นกัน ยังไงก็ถอยไม่ได้แล้วหนิ  ฉันจึงตัดสินใจค่อยๆก้าวออกมาจากกองอุปกรณ์ทาสีนั้น เป็นเพราะไอ้กระป๋องสีบ้านั่น วางเกะกะเท้าฉันแท้ๆ  (ความจริงซุ่มซ่ามเองต่างหาก)

 "เธอเป็นใคร มาแอบดูเราสองคนทำไม" ผู้หญิงนั่นพูดและทำตาดุมาทางฉัน

 "ใครว่าฉันแอบดู แค่ผ่านมาเห็นก็เท่านั้น"

 "ฮึ ใครเขาจะไปเชื่อ พูดได้น่าไม่อาย"

 "เหอๆ เธอนั้นแหละยัยจืดหน้าไม่อาย ว่าคนอื่นไม่ได้ดูตัวเองเล้ย"

 "เพี๊ยะ"

     เสียงยัยจืดนั่นตบหน้าฉัน แรงเยอะชะมัดเลย หน้าฉันชาไปหมดแล้ว ฉันไม่ยอมให้ยัยหน้าจืดนั่นตบฉันฝ่ายเดียวหรอกน่า

 "ปึกๆ" เสียงฉันต่อยหน้ายัยหน้าจืดนั่นทันทีที่ฉันตั้งสติได้ ได้ผลแฮะ ยัยนั่นหงายหลังล้มไปเลย สมน้ำหน้าเล่นกับใครไม่เล่น

 "เธอ กล้าดียังไงมาตบฉันเนี่ย เธอไม่รอดแน่ๆ จำเอาไว้"

     ยัยหน้าจืดรีบวิ่งออกไปทันที พร้อมสายตาอาฆาตฉันอย่างแรงด้วย ฉันได้แต่มองตามยัยนั่นวิ่งไปจนลับตา

 "นี่เธอ เก่งนักรึไง ฮึ เธอทำให้ฉันนึกอะไรบางอย่างได้" ชายคนนั่นที่จูบกับยัยหน้าจืดพูดขึ้นพร้อมจ้องมาทางฉัน

   โอ้ไม่นะ หน้าตาเขาหล่อจัง พอได้เห็นหน้าเต็มๆแล้วหล่อมากๆ ดูเท่ชะมัด ผมสีน้ำตาลช่างดูเหมาะกับใบหน้าคมเข้มของเขาจริงๆ ไม่สิมัวแต่ชมเขาไม่ได้นะ เขาเป็นคนไม่ดี

 "ก็อย่างที่เห็นแหละ ไม่ได้เก่งหรอก แต่ฉันไม่ให้ใครมาทำร้ายฉันข้างเดียวได้หรอก"

 "นายก็เหมือนกันอย่าคิดโทษฉันเลยที่ทำให้นายกับยัยหน้าจืดนั่นต้องเลิกทำอะไรที่น่าเกลียดอย่างนั้น"

"ฮึๆๆ ใช่เธอทำให้ฉันโมโห"

"ก็เรื่องของนายสิไม่เกี่ยวกับฉันเลยนะ ไปละ"

"เธอยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ถ้าเธอเดินออกไปแม้แต่ก้าวเดียวฉันจะ..."

  เขาพูดยังไม่ทันจบ ฉันไม่โง่หรอกนะที่จะรอให้เขาพูดให้จบ ฉันเริ่มก้าวออกมาทันที  แล้วจู่ๆเขาก็พรวดมาที่ฉันแล้วก็...