คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เพื่อนใหม่80%
เช้าวันใหม่อันสดใสก็ได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง
วันนี้ฉันคงต้องสืบเรื่องตัวเองบ้างล่ะ ถ้าปล่อยให้รู้เอง แล้ววันไหนถึงจะรู้เรื่องทั้งหมดล่ะ ตอนนี้ฉันอยู่ในห้องเรียนแล้วค่ะ เพื่อนๆตั้งใจกันลอกงานอย่างสนุกสนาน และก็มีหัวหน้าห้องที่กำลังเดินทวงงานกันอยู่ค่ะ ต้องส่งเช้านี้หนิหน่า
"เดย์ เอาของฉันไปลอกไป ฉันลอกเสร็จแล้ว"ฟรุ้ตพูดขึ้นหลังจากที่ไปยืม ไม่ใช่สิ ต้องเรียกว่า กระชากมาดีกว่า แล้วก็เอามาลอกจนเสร็จและยื่นของตัวเองให้ฉัน
"เดย์ทำเสร็จแล้ว ขอบใจจ๊ะ"
หลังจากที่ฉันพูดเสร็จ รู้มั้ยค่ะว่าทั้งห้องหันมามองหน้าฉันแล้ว
O.O
แข่งกันทำตาโตค่ะ อะไรกันเนี้ย แค่บอกว่าทำการบ้านเสร็จมันเป็นเรื่องมหัศจรรย์มากเลยหรอค่ะ
"พระเจ้า!! ร้อยวันพันปีแกไม่เคยคิดที่จะการบ้าน ผีตนไหนสิงอยู่ในร่างแกหาาาาา"ฟรุ้ตมองหน้าฉันอย่างไม่น่าเชื่อ
"ก็ไม่เห็นยากอะไรเลย"
"เดย์ การบ้านจ๊ะ"และก่อนที่ฟรุ้ตจะได้ถามอะไรต่อ หัวหน้าห้องก็เข้ามาเก็บการบ้านจากฉันไป ฟรุ้ตจึงส่งสายตาอาฆาตกลับไปให้ที่มาขัดจังหวะการคุยกัน เธอจึงรีบหลบสายตา
"เอ้า นี่จ๊ะ"ฉันนั้นรีบส่งสมุดของฉันและฟรุ้ตไปให้เธอ ก่อนที่เธอจะโดนฟรุ้ตกินซะก่อน แล้วเธอก็หันมายิ้มให้ฉันแทน ดูดีๆแล้วเธอน่ารักมากเลย ผิวขาว แก้มอมชมพูมีลักยิ้มซ้าย หุ่นก็ดี ท่าทางเธอเรียนเก่งด้วย และแล้วเธอก็รีบเดินจากไปทันที
"หัวหน้าชื่ออะไรหรอ"
"ขวัญ เดย์อย่าไปยุ่งกับเธอมากล่ะกัน ฉันว่าเธอแปลกๆ เหมือนมีลับลมคมในยังไงอย่างนั้นแหละ"
"คงไม่มั้ง ฟรุ้ตคิดมากไปรึเปล่า"
"เออๆ ช่างเถอะ"
…………………………………………….. เวลา 11.00 น.
"เดย์ แกไปกินข้าวก่อนเลยน่ะ ฉันจะไปชมรมเลยอ่ะ"ฟรุ้ตพูดขึ้นหลังจากที่เลิกเรียนในคาบเช้า ตอนบ่ายของทุกวันศุกร์จะเป็นชั่วโมงกิจกรรมชมรมค่ะ
"แล้วฟรุ้ตอยู่ชมรมไหนหรอ เดี๋ยวเดย์ซื้อข้าวไปให้"
"โทดที ฉันลืมไป ฉันอยู่ชมรมเทควันโด โปรมันอยู่ชมรมไอที ส่วนแกอยู่ชมรมดนตรีสากล ข้าวน่ะไม่ต้องหรอกขอบใจ แล้วเจอกันเพื่อน"หลังจากที่ฟรุ้ตพูดจบมันก็ออกจากห้องไปเลย
"แล้วชมรมดนตรีสากลอยู่ตรงไหนเนี้ย"ฉันพูดขึ้นแต่มันก็สายไปเสียแล้ว ฉันจึงมองหาคนที่พอจะช่วยได้
หัวหน้า ถามหัวหน้าดีกว่า
"เออ........"
"เพื่อนไปไหนกันหมดล่ะ"ขวัญเป็นคนเอ่ยปากถามก่อน
"อ๋อ ไปชมรมกันแล้ว เพื่อนขวัญล่ะ"
"เหมือนกันค่ะ"
"งั้นถ้าไม่รังเกียจไปทานข้าวเป็นเพื่อนเดย์ได้ไหมค่ะ"
"ได้ซิ ขวัญก็ไม่มีเพื่อนไปกินข้าวเหมือนกัน"
ฉันและขวัญจึงเดินไปโรงอาหารด้วยกัน ระหว่างทางก็ยังมีคนมองเหมือนเดิม อยู่ๆฉันก็นึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ ถามขวัญเลยดีกว่า
"ขวัญๆ เดย์ถามอะไรหน่อยสิ"
"ได้สิ ถ้าตอบได้น่ะ"
ฉันลังเลใจอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ถามออกไปจนได้
"คือว่า ทำไมทุกคนกลัวฉันหรอ"
"เออ..........คือ............."ท่าทางของขวัญนั้นไม่กล้าพูด
"พูดมาเถอะ ขวัญ"ฉันก็พยายามให้ขวัญพูด
"เดย์ไม่โกรธฉันน่ะ ถ้าฉันพูดไป"
"เดย์จะไปโกรธทำไมล่ะ"
"คือ จริงๆแล้วทุกคนกลัวฟรุ้ตกับกลุ่มวินน่ะ แล้วเดย์ก็เป็นเพื่อนของพวกเขาด้วยก็เลย"
"ถ้างั้น ทุกคนก็ไม่ได้กลัวเดย์"
"ทำไมหรอ"
"เปล่าๆ ไม่มีอะไร เดย์ไปซื้อข้าวก่อนน่ะ"
งง งง งง งงมากๆๆ พระเจ้าช่วยบอกฉันที ว่าเรื่องไหนคือเรื่องจริง
หลังจากนั้นฉันและขวัญก็นั่งทานข้าวด้วยกัน และยังคงมีสายตาอันไม่พึงประสงค์ส่งมาเรื่อยๆ เมื่อทานข้าวเสร็จแล้ว ขวัญก็พาฉันไปยังตึกศิลป์ ซึ่งอยู่ทางด้านซ้ายของโรงเรียนเป็นตึกที่ค่อนข้างเก่า แต่เมื่อเข้ามาข้างในแล้ว ต่างจากข้างนอกลิบลับ ข้างในนั้นดูทันสมัยมากๆ "โรงเรียนของเราเน้นการทำกิจกรรมเป็นอย่างมาก เพราะอย่างนั้นจึงมีตึกกิจกรรมต่างๆโดยเฉพาะ ตึกนี้ไม่ได้มีได้มีไว้ทำกิจกรรมอย่างเดียวน่ะ มีไว้เรียนด้วย ตึกนี้ชั้นล่างและชั้น2 ทั้งชั้นเป็นของชมรมศิลปะน่ะ ชั้น3 , 4 เป็นชมรมดนตรีสากล ชั้น 5 ชั้น 6 เป็นชมรมดนตรีไทย ส่วนชั้น 7และ 8 เป็นชมรมนาฎศิลป์แล้วก็ชมรมการแสดงการละครหน่ะ เออ...ขวัญก็พูดได้ตั้งนาน ลืมไปว่าเดย์ก็รู้อยู่แล้ว" "ไม่เป็นไรหรอก ปกติเดย์ก็ไม่ค่อยจะรู้เท่าไหร่ว่าชั้นไหนมีอะไร แล้วทำไมทุกชมรมต้องมี 2 ชั้นล่ะ" "ก็ส่วนมากชั้นล่างจะเป็นห้องเรียน อีกชั้นไว้เก็บงานเก็บของหรืออะไรต่างๆ อย่างเช่น ชมรมศิลปะ ชั้น 2 ไว้เก็บรูปภาพ รูปปั้น ผลงานของนักเรียนในชมรม ถ้าเกิดไว้ข้างล่าง กลัวว่ามันจะเสียหายน่ะ" "อือ"ฉันยืนคิดตาม "พวกเราเข้าชมรมกันเถอะ" ฉันและขวัญขึ้นลิฟต์มายังชั้น 4 ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก ฉันก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนกระวนกระวายอยู่หน้าลิฟต์ เมื่อเข้าหันมาฉันก็รับรู้ได้เลยว่าเค้าคือใคร "นายวิน/เดย์"ฉันและเขาพูดขึ้นมาพร้อมกัน "เดย์ไปไหนมา ผมเป็นห่วงแทบแย่เลยรู้ไหม ไปที่ห้องก็ไม่อยู่ แล้วเดย์ก็ยัง.........ไม่ค่อยหายดี"นายวินพูดต่อ โดยไม่เปิดโอกาสให้ฉันพูดเลยซักคำ ตอนนี้ฉันเดินออกมานอกลิฟต์แล้ว ขวัญนั้นดูท่าทางกลัวๆอยู่หน่อยๆ ฉันหันไปตอบคำถาม "ฉันไปทานข้าวกับขวัญมา"ฉันตอบไปด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบที่สุด "ใครสั่งให้เธอไปกับเดย์ ยุ่งไม่เข้าเรื่อง" "นี่นาย ขวัญเป็นเพื่อนฉันน่ะ นายไม่มีสิทธิ์ไปว่าขวัญ"ฉันยืนเถียงกับนายวิน ฉันแอบเห็นว่าตอนนี้ขวัญหน้าเสียไปแล้ว นายนี่ใจร้ายมาก "สิทธิ์ของแฟนไงล่ะ"ทันทีที่นายวินพูดจบ เขาก็จับแขนและลากฉันไปตามทางเดินระเบียง ปล่อยให้ขวัญยืนเศร้าอยู่ที่เดิม "นี่นาย ปล่อยฉันน่ะ ฉันไม่ใช่แฟนนาย ฉันจะไปกับเพื่อนฉัน ปล่อยน่ะ"นายนี่มันร้ายกาจจริงๆ พูดจาทำร้ายจริงใจคนอื่นได้ยังไง นายมันไม่มีหัวใจ ครืดๆ นายวินพาฉันเข้ามายังห้องๆหนึ่งที่อยู่ในสุดของระเบียง ในห้องนี้มีเปียโนอยู่ 4 หลัง ด้านข้างเป็นตู้ที่เก็บไวโอลิน "ฉันเจ็บน่ะ"ตอนนี้แขนฉันแดงไปหมดแล้วค่ะ แล้วนายวินก็หันมามอง แล้วรีบปล่อยมือออกทันที "เดย์นี่ดื้อเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลย"เขาพูดจบก็เดินตรงไปยังเปียโน นั่งลง และเริ่มบรรเลงเพลงขึ้น เขาเล่นเพลงนี้ได้ไพเราะมาก แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เพลงนี้มันทำให้ฉันเศร้ามาก เศร้าจนฉันอยากจะร้องไห้ แล้วอยู่ๆฉันก็เดินลงไปนั่งหน้าเปียโนและบรรเลงเพลงนี้ไปพร้อมกัน ทุกอย่างเกิดขึ้นโดยที่ฉันไม่รู้ตัว เมื่อเพลงจบปุ๊บ น้ำตาของฉันมันก็ไหลลงมาอย่างไม่มีเหตุผล ไม่คำบรรยายใดๆทั้งสิ้น ฉันรีบหันหน้าหลบทันที แต่นายวินเดินมาและก็กอดปลอบฉัน เขาไม่ได้ตกใจที่ฉันร้องไห้ แต่เขากับยิ้มเหมือนกับเหตุการณ์แบบนี้ก็เคยเกิดขึ้น และแล้วภาพต่างๆก็แว่บเข้ามาในสมองฉัน ฉันนั่งเล่นเปียโนกับนายวิน พร้อมกับรอยยิ้มที่ส่งให้กันและกัน ฉันเคยเล่นเพลงนี้ แล้วฉันก็......ร้องไห้เหมือนวันนี้ "ฉันเคยเล่นเพลงนี้ แล้วก็ร้องไห้ใช่มั้ย"ฉันถามออกไป "ใช่ เดย์จำได้แล้วใช่มั้ย"ตอนนี้เขาคลายอ้อมกอด และหันมองจ้องฉันแทน แล้วฉันก็หยุดร้องไห้ "เพลงนี้มีความหมายยังไงหรอ"แล้วอยู่รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าเขาก็กลับหายไป "ไม่เป็นไร อย่างน้อยเดย์ก็ยังพอนึกได้"ฉันเห็นนายวินพูดพึมพำอยู่ แต่ฉันก็พอฟังออก สุดท้ายแล้วเค้าก็ไม่ยอมบอกอะไรฉันซักคำ นั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว ท่าจะบ้าแน่ๆ หลังจากนั้นนายวินก็เดินกลับไปนั่งเล่นเปียโนต่อ ส่วนฉันก็เล่นเปียโนต่อไป ไม่มีใครพูดอะไรซักคำจนกระทั่งเลิกเรียน นายวินก็อาสาไปส่งฉันด้วยเหตุผลว่าพี่ดาร์ติดประชุมกรรมนักเรียนและนายวินก็รับปากพี่ดาร์ว่าจะพาฉันกลับบ้าน ฉันจึงจำยอมกลับด้วย ……………………………………………. ระยะหลังๆมานี่ฉันมักจะไปไหนมาไหนกับขวัญบ่อยขึ้น ซึ่งก็ทำให้ฉันห่างจากโปรและฟรุ๊ต ยกเว้นนายวิน เพราะรายนี้มาหาตลอด ยิ่งวันไหนที่ฉันไม่ได้อยู่กับโปรกับฟรุ๊ต นายนี่จะติดฉันเป็นปลิงเลย ไม่รู้ทำไมทุกคนถึงไม่ไว้ใจขวัญ ทั้งที่ขวัญก็ออกจะเรียบร้อย และก็ใจดีด้วย น่าแปลกที่ขวัญไม่มีแฟนเลย ฉันว่าขวัญน่ารักกว่าฉันน่ะเนี้ย วันนี้ฉันนัดกับขวัญจะไปติวหนังสือที่บ้านขวัญ แต่ไปๆมาๆนายวินไม่ยอมให้ไป ฉันไปก็เลยต้องอยู่ติวที่โรงเรียนนี่แหละ "นี่ๆ เดย์จะกลับได้รึยัง มันจะ5โมงแล้วน่ะ"อยู่ๆนายวินก็ถามขึ้น นายวินนั่งรอฉันตั้งแต่เลิกเรียนแล้ว บอกให้กลับไปก่อนก็ไม่กลับ จะรอส่งฉันกลับบ้าน แล้วก็มานั่งบ่นว่าจะกลับได้รึยัง "ยัง"ฉันหันไปตอบนายวิน แล้วก็กลับมาฟังที่ขวัญอธิบาย "กลับก่อนก็ได้น่ะ นี่มันก็เย็นแล้วจริงๆ พรุ่งนี้ค่อยมาติวต่อก็ได้"ขวัญพูดขึ้นต่อ "ถ้างั้น.....ก็ได้ แล้วขวัญกลับไงล่ะ"ฉันถามขวัญ "รถเมล์" "นายให้รถที่บ้านมารับใช่มั้ย"แล้วนายวินก็พยักหน้ารับ "งั้นนายไปส่งขวัญด้วยแล้วกันน่ะ" "เรื่องอะไร ยัยนี่ไม่ใช่แฟนฉันซะหน่อย"ฉันเกิดอาการอึ้งค่ะ "เดย์ ไม่เป็นไรขวัญกลับเองได้ นี่ยังไม่มืดมากด้วย"ขวัญรีบบอกฉัน "นายวิน ไปส่งขวัญแค่นี้จะเป็นอะไรไป น้ำใจน่ะมีมั้ย" นายนั่นส่ายหัวค่ะ "ถ้านายไม่ไปส่ง ฉันจะไปส่งเอง" "ไม่ได้" "งั้นนายก็ต้องไปส่งขวัญด้วย" นายวินคิดอยู่สักครู่หนึ่งแล้วก็ลุกขึ้นและเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้ฉันงงกับท่าทีของเขา แล้วเขาก็เดินกลับมาค่ะ "จะกลับมั้ยเนี้ย หรือจะนอนที่นี่"ทันทีที่เขาพูดจบก็เดินออกไปเลยค่ะ ฉันและขวัญจึงเก็บของและเดินตามนายวินออกไป …………………………………………….. ห้องนอน หลังจากที่ฉันถึงบ้านก็ขึ้นมาอาบน้ำ และทำการบ้านพรางคิดถึงใครคนหนึ่งที่ชอบมายุ่งวุ่นวายกับฉัน ตลอดเวลา แต่แล้วอยู่ๆก็มีภาพบางอย่างซ้อนทับขึ้นมา ภาพที่ฉันนั่งร้องไห้ท่ามกลางความอ้างว้าง แต่กลับมีมือที่อบอุ่นสวมกอดฉันไว้ ภาพที่เขาต่อสู้กับคนที่จะเข้ามาทำร้ายฉัน เพื่อปกป้องฉัน ภาพที่ฉันและเขากระโดดกอดกันในวันงานที่เราแข่งเปียโนชนะ ภาพต่างๆนานาไหนเวียนเขามาเรื่อยๆ ภาพสุดท้ายก่อนที่ความรู้สึกจี๊ดจะแทรกเข้ามา พลันสติก็ดับวูบลงไป ภาพที่ฉันจูบอยู่กับเขา นายวิน ....................................... เช้าวันใหม่ ก๊อก ก๊อก ก๊อก "เดย์จ๊ะ ตื่นรึยัง สายแล้วน่ะ" เช้าแล้วหรอเนี้ย อ้าวเมื่อคืนเราหลับคาโต๊ะเลยหรอ "ค่ะ พี่ดาร์ เดี๋ยวเดย์ลงไป" หลังจากที่ฉันตอบพี่ดาร์เสร็จ ก็รีบอาบน้ำแต่งตัว และลงไปข้างล่าง "รอนานไหมค่ะ พี่ดาร์ พอดีวันนี้เดย์ตื่นสายค่ะ" "นอนดึกหรือไงจ๊ะ" เมื่อคืน แล้วอยู่ๆภาพที่ฉันจูบกับเขาก็แวบขึ้นมา มือของฉันจับปากตัวเองเลยไม่รู้ตัว "เดย์ๆ เป็นอะไรไปรึป่าว" "อ๋อๆ ป่าวค่ะ" "รีบทานข้าวซะ จะได้ไปโรงเรียนกัน จะสายแล้วน่ะ" และฉันก็สะบัดหัวไล่ภาพนั้นออกไป แล้วตั้งหน้าตั้งตาทานข้าว .......................................
....................................................
555+ ดองเค็มสำเร็จแล้ว
มาอัพแล้วน่ะฮับ อย่าเพิ่งลงแดงกานจิ
บูคาริน
ความคิดเห็น