คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : แฟนกัน ลืมได้ไง100%
โรงเรียน เวลา 07.20 น.
ฉันเดินเข้าโรงเรียนมาด้วยความตื่นเต้นพร้อมกับพี่ดาร์
"พี่ไปก่อนน่ะเดย์ แล้วเย็นนี้เจอกัน"พี่ดาร์พูดจบแล้วเดินจากไป หลังของพี่ดาร์หายวับแทบจะในพริบตา
"อ้าว...........แล้วจะรู้มั้ยเนี้ยว่าเดย์เรียนห้องไหน"ฉันพูดกับตัวเอง
ไปหาโปรกับฟรุ้ตเอาล่ะกัน
แล้วฉันก็เดินเข้าโรงเรียนไปเรื่อยๆ จนใกล้จะถึงตัวตึก นักเรียนแถวนี้เยอะขึ้น
ทำไมโรงเรียนมันใหญ่จัง แล้วฉันจะหาเพื่อนเจอมั้ยเนี้ย ทำไมทุกคนถึงมองฉันด้วยสายตาแปลกๆ
"มีอะไรหรอค่ะ"ฉันถามนักเรียนชายคนหนึ่ง ท่าทางจะอ่อนกว่าฉัน ที่ยืนอยู่ใกล้ฉันมากที่สุด
และทันทีที่ฉันถามจบ นักเรียนคนนั้นก็หลบตาและแทบจะวิ่งหนีไปเลย รวมทั้งนักเรียนที่ยืนยู่รอบๆบริเวณนี้ด้วย
"อะไรของเขาเนี้ย"ฉันงงกับทุกคนมากๆ
หมับ
"เดย์ ผมคิดถึงเดย์มากๆ เดย์ไม่สบายหายรึยัง เจ็บตรงไหนรึป่าว"นักเรียนชายคนหนึ่งวิ่งเข้ามากอดฉัน
O.O <<<<<หน้าฉันในตอนนี้ค่ะ
หลังจากที่ฉันหายตกใจ ฉันรีบผลักเขาออกทันที
"นายเป็นใคร"ฉันถามออกไป
"อะไรน่ะ"เขาถามขึ้น
แววตาของเขาที่มองมาที่ฉันนั้นดูอ่อนโยน เป็นห่วงเป็นใยฉันมาก เหมือนฉันเป็นคนสำคัญของเขาอย่างนั้น
"นายเป็นใคร แล้วรู้จักฉันด้วยหรอ"
"ฉันเป็นแฟนเธอไง เดย์! อย่ามาล้อเล่นน่ะ"
"แฟน!!!"
"เดย์ วิน เจอกันแล้วหรอ"
"โปร ไหนบอกว่าเดย์ไม่เป็นไรไง แล้วทำไม"
"ก็ไม่เป็นอะไร แค่ความจำหายไปบางส่วน"ฟรุ้ตตอบกลับมาแทน
"แค่............โธ่!...โว้ย"
"แล้วนี่มันเรื่องอะไรกัน ใครก็ได้ช่วยอธิบายให้ฟังหน่อย"ฉันพูดขึ้นด้วยความงง
"คือ......"
"เดย์ๆ เดย์จำผมไม่ได้จริงๆหรอ"เขาจับมือฉันทั้งสองข้างและถามออกมา ด้านหลังเขามีนักเรียนชายอีก 3 คนยืนอยู่ คงจะเป็นเพื่อนของเขา
"วิน ใจเย็นดิ"เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มของวินพูดขึ้นและจำไหล่เขาไว้ ฉันในตอนนี้งงเป็นที่สุด ฉันหันไปจ้องหน้าโปรให้ช่วยอธิบายเรื่องนี้ให้ฟังที แล้วโปรก็เอ่ยขึ้น ซึ่งก็ทำให้ทุกคนเงียบลงได้
"วิน เป็นแฟนของเธอน่ะ"หลังพูดจบ โปรหันหน้ามามองฉัน
"เดย์ วิน ไปคุยกับพี่ที่ห้อง"เสียงประกาศิตจากพี่สาวดังขึ้น
"พี่ดาร์"ฉันและนายวินพูดขึ้นมาพร้อมกัน
ฉันและนายวินจึงต้องเดินตามพี่ดาร์ไป มาดเนี้ยบจริงพี่สาวคนนี้เนี้ย
……………………………………………..
ตอนนี้ฉันอยู่ในห้องของประธานนักเรียน ด้านขวาของห้องเป็นโซฟาเล็ก ด้านซ้ายเป็นโต๊ะตัวยาวธรรมดาไว้สำหรับวางของและตู้เหล็ก2ตู้ที่ไว้ใส่ของ ส่วนเบื้องหน้าฉันนั้นเป็นโต๊ะประจำตำแหน่งบนโต๊ะเต็มไปด้วยเอกสารที่วางอย่างเป็นระเบียบ ด้านข้างของโต๊ะมีคอมพิวเตอร์ส่วนตัว
ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมหลายคนถึงอยากเป็นประธานนักเรียนนัก นอกจากจะมีคนเคารพนำถือแล้ว ยังมีห้องส่วนตัวแบบนี้อีก
หลังจากที่ฉันชื่นชมห้องนี้เสร็จ ฉันก็เดินไปนั่งที่โซฟา ซึ่งมีพี่ดาร์และนายวินนั่งรอฉันอยู่แล้ว
"พี่ดาร์ค่ะ"ฉันกำลังที่จะถามแต่
"พี่รู้แล้ว ว่าเดย์จะถามอะไร คือว่า ก่อนที่เดย์จะเข้าโรงบาล วินเป็นแฟนเดย์ แต่เรื่องนี้พี่ก็ไม่อยากเข้าไปก้าวก่าย เพราะเป็นเรื่องของเราสองคน แล้วแต่ทั้งสองจะตัดสินใจล่ะกัน"
"เดย์จะไม่เชื่อพี่ก็ได้น่ะ แต่ถ้าลองถามใครก็ได้ในโรงเรียนซักคน เขาก็ตอบเหมือพี่แหละ"พี่ดาร์มองหน้าฉันที่กำลังบ่งบอกว่ามันเป็นไปไม่ได้
"เชื่อค่ะ เดย์เชื่อพี่ดาร์อยู่แล้ว แต่ทำไมคุณแม่ถึงบอกว่า"ฉันรีบตอบออกไป
ฉันเชื่อจริงๆน่ะ ถึงแม้ว่าจะสงสัยก็ตามที
"แม่ไม่รู้เรื่องนี้หรอก เอาล่ะ เดย์ ไปเรียนได้แล้ว"
"ค่ะ แต่ว่าเดย์เรียนห้องไหน"ฉันเดินไปกำลังจะถึงประตู และนึกขึ้นได้ว่า ไม่รู้ว่าตัวเองเรียนห้องไหน
"โปรกับฟรุ้ต รออยู่หน้าห้อง"พี่ดาร์ตอบแทบจะในทันที
"ค่ะ"ฉันตอบรับและเดินออกจากห้องไป ทันทีที่เปิดประตูออกฉันเห็นเพื่อนทั้ง 2 กำลังยืนรออยู่ พร้อมทั้งเพื่อนนายวินด้วย
"เป็นไงบ้างเดย์ พี่ดาร์ว่าอะไรบ้าง"ฟรุ้ตถามทันทีที่ประตูห้องถูกปิดลง
ฉันตอนนี้กำลังงงและสับสน ท่าทางคุณแม่เหมือนรู้เรื่องทุกอย่างแล้วทำไมพี่ดาร์ถึงบอกเรื่องนี้คุณแม่ไม่รู้เรื่อง โอ๊ย.......ปวดหัวจัง
"เดย์ๆ เป็นอะไรรึเปล่า"โปรถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าฉันมันไม่ค่อยดี
"เปล่าๆ ไปเรียนกันเถอะ"ฉันตอบและเดินนำออกไปก่อน
……………………………………………….
ดาร์ลี่
ทันทีที่ประตูห้องปิดลง
"พี่ดาร์ครับ นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมเดย์ถึงเป็นขนาดนี้..."
"เฮ้อ.............เดย์ถูกลอบทำร้าย ศีรษะถูกกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง ทำให้ความจำบางส่วนหายไป จริงๆเดย์จำอะไรไม่ได้เลยด้วยซ้ำ แม้กระทั่งชื่อของตัวเอง"หลังจากที่ฉันบอกอาการของเดย์เสร็จ วินดูท่าทางจะช็อกมากๆ
"แล้วใครเป็นคนทำครับ"
"พี่ก็ไม่รู้น่ะ"ฉันตอบออกไป
"พี่ดาร์ครับ ผมขอร้อง อย่าบอกเรื่องที่ผมช่วยเดย์กับใครน่ะครับ น่ะครับ"ฉันคิดถึงคนๆหนึ่งที่เป็นคนแจ้งข่าวเรื่องเดย์ให้ฉันรู้
"พี่ขอโทษด้วยที่ไม่ได้บอกวินก่อน ช่วยนี้เรื่องวุ่นๆเกิดขึ้นเยอะ"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ"
"หมอบอกว่าถ้ามีคนช่วยฟื้นความทรงจำ อีกไม่นานเดย์คงจะจำทุกอย่างได้เอง พี่ไว้ใจวินน่ะ ฝากดูแลเดย์ด้วยน่ะ"หลังจากที่ฉันพูดประโยคนี้จบ ใบหน้าของเด็กหนุ่มนั้นเกิดรอยยิ้มขึ้นมาอย่างชัดเจน
"ครับ ผมสัญญา"
"ขอบใจจ๊ะ ไปเรียนได้แล้ว"
"ครับ"วินตอบรับและเดินออกจากห้องไป
"เดย์จ๊ะ กลับมาเป็นคนเดิมเร็วๆน่ะ แล้วพี่จะรอ"และแล้วความทรงจำเก่าของเดย์ก็ผุดขึ้นมา
"พี่คาร์แพ้แล้ว พาเดย์ไปเลี้ยงไอติมเลย"
"พี่คาร์ เดย์มีเพื่อนใหม่แล้วล่ะ ชื่อโปรกับฟรุ้ต"
"พี่คาร์ วันนี้เดย์ก่อเรื่องอีกแล้วแหละ พี่คาร์ไม่ว่าเดย์น่ะ"
"พี่คาร์ วันนี้เคย์มีของเล่นใหม่มาอวดด้วย อันนี้ๆ ไอโปรเพิ่งทำใหม่เลยเนี้ย เคย์ยังไม่ได้ลองใช้เลย"
"พี่ดาร์ เคย์ไปเรียนเทควันโดก่อนน่ะ ฟรุ้ตมันจะสอนให้ ใครมาแกล้งจะต่อย เตะให้หน้าหงายเลย"
"พี่คาร์ นี่แฟนเคย์ วิน"
แล้วอยู่ๆฉันก็เห็นเงาคนวิ่งผ่านไปทางหน้าประตู ฉันจึงรีบออกไปดู แต่ฉันก็เห็นเพียงสิ่งของสิ่งหนึ่งที่ตกอยู่และคาดว่าน่าจะเป็นเข็มกรรมการนักเรียน เป็นสีฟ้าซะด้วย แสดงว่าต้องเป็นเด็กม.ปลาย ดีเลย! พรุ่งนี้ประชุมกรรมการนักเรียนด้วย จะได้รู้กันว่าใครบังอาจ เสียมารยาทขนาดนี้
……………………………………………….
ห้องเรียน 5-2 เวลา 10.30
ตอนนี้ฉันกำลังเรียนวิชาเลขอยู่ค่ะ ท่าทางยากน่าดูเลย ฉันอยู่ห้องเดี๋ยวกับฟรุ้ตค่ะ ส่วนโปรอยู่ห้อง 1 นายวินหรอค่ะ อยู่ห้อง 1 ค่ะรวมทั้งเพื่อนๆของเขาด้วย
"รวันณา"
ฉันลุกขึ้นยืนหลังจากถูกอาจารย์เรียก
"ตอบ?"อาจารย์พูดและชี้ไปทางกระดานที่มีโจทย์อยู่หนึ่งข้อ
ฉันรีบคิดอย่างรวดเร็วก่อนที่จะตอบ
"รูท7+รูท3ค่ะ"
และแล้วหน้าของอาจารย์ก็ดูเปลี่ยนไป เหมือนกับว่าอาจารย์ไม่เชื่อที่ฉันตอบได้ แล้วยังเพื่อนในห้องอีก แต่ฉันก็ตัดสินใจนั่งลงและเริ่มดูโจทย์ข้อต่อไป
อ๊อดดดด................................
หลังจากอาจารย์เดินออกจากห้องไป ฟรุ้ตก็ถามฉันทันที
"แกตอบได้ไงเนี้ย ข้อนั้นยากมากๆเลยน่ะ"
"ก็ตอนที่อยู่โรงพยาบาล พี่ดาร์มาติวให้ทุกวัน พี่ดาร์บอกว่าเดี๋ยวตามเพื่อนไม่ทันอ่ะ"
"อือ....ก็ดี เห็นหน้าอาจารย์ตอนแกตอบเสร็จมั้ย แบบ อึ้งไปเลยอ่ะ"
"ใช่ๆ เดย์ว่าแปลกๆเหมือนกันน่ะ ถ้านักเรียนตอบได้อาจารย์ไม่เห็นต้องอึ้งขนาดนั้นเลย น่าจะดีใจด้วยซ้ำน่ะ"ฉันพูดไปตามความคิดเห็นของฉัน
"เดย์ ฟรุ้ตทำไมยังมานั่งคุยกันอีก ไปกินข้าวได้แล้ว เดี๋ยวคนเยอะน่ะ"โปรที่อยู่หน้าประตูห้องตะโกนเข้ามา
"จ้าาาาา รอนิดรอหน่อยก็ไม่ได้"ฟรุ้ตพูดพร้อมทั้งลุกขึ้นจากเก้าอี้
"ป่ะ ไปกินข้าวกัน"
พอฉันเดินออกมาหน้าห้องปุ๊บ บุคคลที่ฉันไม่อยากเจอเป็นที่สุด ก็ยืนอยู่ข้างหน้าฉัน และลากฉันไปโรงอาหารทันที
"นี่นายวิน ถึงฉันจะเป็นแฟนนาย แต่นายก็ไม่สมควรทำกับฉันแบบนี้น่ะ "ฉันพูดขึ้นหลังจากที่ความอดทนนั้นถึงขีดสุด และฉันก็สะบัดมือที่นายวินจับไว้ให้หลุดออก
"แค่จับมือเนี้ยน่ะ"
"ใช่"
แล้วเค้าก็คว้ามือฉันไปจับต่อ
"นี่นาย"ฉันพยายามบอกให้เค้าปล่อยมือฉัน
"จะเงียบได้รึยัง"ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงคำพูดเรียบๆ แต่มันแฝงไปด้วยอำนาจที่สามารถหยุดการกระทำทุกอย่างได้ เพื่อนของฉันสักคนก็ไม่มีทีท่าว่าจะช่วยเหลือแต่อย่างใด และเมื่อถึงโรงอาหาร
"เดย์จะกินอะไร"ในที่สุดนายวินก็ขยับปากถามขึ้นมา
"ถามทำไมหรอ"
"จะซื้อให้"
"ไม่เป็นไร ฉันซื้อเองได้ ขอบใจ"
ขณะที่เราสองคนเถียงกันอยู่นั้น เด็กนักเรียนคนหนึ่งได้ทำแก้วน้ำแดงตก และน้ำแดงก็กระเด็นมาโดนรองเท้าของนายวิน
"ถือยังไงของเธอเนี้ย"นายวินพูดขึ้นและจ้องไปทางนักเรียนคนนั้นอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ ส่วนเด็กหญิงผู้โชคร้ายคนนั้นก็กลัวจนตัวสั่น
"ห...นู...........หนู ขอโทษค่ะ"
"ขอโทษแล้วมันหายหรอ"
"นายวิน น้องเค้าไม่ได้ตั้งใจหรอก ไม่ต้องโกรธขนาดนั้นก็ได้"ฉันพูดขึ้นเพราะเห็นน้องนั้นตกใจเป็นอย่างมาก
"แต่"นายวินพยายยามจะพูดต่อ
"ฉันขอร้อง น้องค่ะ พี่เค้าไม่เป็นค่ะ น้อง" ประโยคแรกนั้นฉันพูดกับนายวิน และหันมาพูดกับเด็กหญิงผู้โชคร้ายนั้นต่อ แค่คำแรกที่ฉันพูดกับน้อง ท่าทางของเธอดูตกใจยิ่งกว่าเก่า และวิ่งหนีไปทันทีก่อนที่ฉันจะพูดจบ
"นี่นาย แค่รองเท้าเลอะนิดหน่อย ทำไมต้องไปโกรธน้องเค้าขนาดนั้นด้วย"ฉันหันกลับมาพูดกับนายวินต่อ
"ที่โกรธ เพราะมันเลอะกระโปรงเดย์ต่างหาก"เขาพูดพร้อมทั้งมองมาทางกระโปรงที่เลอะของฉัน
"ว้ายยย"ฉันอุทานออกมาหลังจากกลับมาดูกระโปรงของตัวเอง มันเลอะเป็นด่างๆ โดยเฉพาะกระโปรงนักเรียนสีเทาตัวนี้ที่สังเกตง่ายเป็นพิเศษ
"โปร ฟรุ้ต พาเดย์ไปห้องน้ำที เดี๋ยวพวกฉันไปซื้อข้าวมาให้ก่อน แล้วเจอกันที่โต๊ะน่ะ"เมื่อเขาพูดจบก็เดินไปร้านอาหาร
"ดีน่ะที่ฉันเอาสบู่ขาวมา ไม่งั้นกระโปรงเธอต้องเป็นรอยด่างแน่ๆ"โปรพูดขึ้นระหว่างทางที่พวกเราเดินไปยังห้องน้ำ
"สบู่ขาว คืออะไร"
"ก็เป็นสบู่ไว้ใช้ซักรอยคราบต่างๆวิเศษยิ่งกว่าไฮเตอร์หรือน้ำยาฟอกขาวอีกน่ะเนี้ย ฝีมือเจ้าแม่โปรตอนเจ้าแม่แห่งสิ่งประดิษฐ์คนนี้ไง"ฟรุ้ตตอบคำถามแทนและหันไปมองหน้าโปรตอน
"อือ เข้าใจล่ะ เออ เมื่อกี้นี่ ไม่ใช่สิตั้งแต่เช้าแล้ว ท่าทางทุกคนเหมือนกลัวเดย์เลยล่ะ"ฉันตอบรับ และถามสิ่งที่ฉันยังสงสัย
"ก็เมื่อก่อนอ่ะ แกไม่ได้เป็นแบบนี้"โปรตอบและหน้าดูเศร้าลง
"หมายความว่าไง"
"ก็หมายความว่า แกไม่ได้ใจดี เรียบร้อยขนาดนี้"
"แล้วฉันเป็นยังไง"
"ก็แก่นแก้ว แกล้งคนอื่นไปทั่ว ใครที่หาเรื่องแก แกก็จะตอกกลับไปยิ่งกว่าหลายร้อยเท่า แม้แต่ถ้าใครนินทาเรื่องแกแล้วแกได้ยิน ก็โดนแล้ว"
"ไม่จริง เดย์คงไม่ขนาดนั้นหรอก"ฉันเริ่มไม่เชื่อในสิ่งที่เพื่อนพูด
"ยิ่งกว่านั้นซะอีก"
"ก็แกบอกเองไม่ใช่หรอ ว่าทุกคนกลัวแก"โปรและฟรุ้ตผลัดกันตอบ
"ไม่ได้ล้อเล่นใช่มั้ย"ฉันเริ่มไม่แน่ใจเพราะเหตุผลที่เพื่อนพูดนั้นมันตรงกับความเป็นจริง
"เสร็จแล้ว ไปกินข้าวกันเหอะ หิวจะแย่แล้ว"ฟรุ้ตพูดขึ้นหลังจากช่วยจัดการกับกระโปรงฉันให้
ส่วนฉันในตอนนี้ไม่สนใจอะไรแล้ว ก็เรื่องที่เพิ่งได้รับรู้มาใหม่ ทำให้ฉันต้องคิดอีกมากเลย
……………………………………………….
อ๊อดดดดดดดดด........................
เลิกเรียนซักที ช่วงบ่ายวันนี้ฉันแทบจะเรียนไม่รู้เรื่องเลย ก็เรื่องนั้นแหละ คิดแล้วคิดอีก แต่ฉันว่ามันไม่น่าจะเป็นไปได้น่ะ ฉันแกล้งคนอื่นเป็นที่ไหน แล้วถ้ามันไม่จริงแล้วทำไมทุกคนถึงกลัวฉันล่ะ โอ๊ยยยย คิดแล้วปวดหัว ไม่คิดล่ะดีกว่า รอถามพี่ดาร์ให้แน่ใจดีกว่า
"เดย์กลับบ้านกัน เดี๋ยวไปส่ง"นายวินเดินมาจากไหนไม่รู้ได้พูดขึ้น
"เดย์กลับกับพี่ดาร์ เชิญนายกลับไปก่อนได้เลย"
"ก็ทุกทีเราก็กลับด้วยกันไง"
"ก็เดย์นัดกับพี่ดาร์ไว้แล้ว"
"อือ งั้นผมรอเป็นเพื่อนล่ะกัน"
"ไม่เป็นไร ฉันยืนคนเดียวได้"ฉันยืนยันที่ยืนรอคนเดียว
"ไม่เป็นไร เดย์จะได้ไม่เหงาไง"
"ฉันไม่............."
"อะไรกันจ๊ะ ทั้งสองคน"
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พี่ดาร์ค่ะกลับบ้านกัน"พอฉันพูดจบก็รีบเข้าไปจูงมือพี่ดาร์
"เดี๋ยวก่อนจ๊ะเดย์ คือว่าพี่ติดธุระ คงกลับด้วยไม่ได้ เออ.....วินจ๊ะฝากส่งเดย์กลับถึงบ้านด้วยน่ะ "ประโยคแรกนั้นพี่เดย์พูดกับฉัน ส่วนประโยคหลังนั้นพูดกับนายวิน
"ได้ครับ ไม่ต้องเป็นห่วง"
"ไม่เป็นไร พี่ดาร์ค่ะ เดี๋ยวเดย์กลับเองก็ได้"ฉันหันไปพูดกับนายวินก่อน แล้วหันมาอ้อนพี่ดาร์
"ทำไมล่ะจ๊ะ"
"คือ.....ว่า"
"ตายๆๆ สายแล้ว เดย์ พี่ไปก่อนน่ะ ฝากเดย์ด้วยน่ะวิน"พี่ดาร์ดูนาฬิกาเสร็จปั๊ป ก็แทบจะเหาะออกจากโรงเรียนไปเลย
และแล้วฉันก็ต้องกลับกับนายวินในที่สุด ไว้ใจได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ โดยเฉพาะตานี่ ต่อหน้าคนอื่น ทำเป็นเฉยชา แต่พอต่อหน้าฉัน ทำเป็นร่าเริง เอาใจนู้นนี่สาระพัด อะไรของเค้ากันนี่ หรือเค้าจะเป็นแฟนของฉันจริง คงไม่หรอกมั้ง
"เดย์ เดย์"
"อุ้ย! ว่าไง"ฉันตกใจตื่นจากความคิด
"ถึงแล้ว เป็นอะไรรึเปล่า"
"ไม่เป็นไร ขอบใจที่มาส่ง"หลังจากฉันพูดจบ ก็รีบลงจากรถและเดินเข้าบ้านไปในที่สุด นายวินรอให้ฉันเดินเข้าบ้านไปก่อน ถึงจะออกรถกลับบ้านไป
วันอีกหนึ่งวันที่วุ่นวายไปหน่อยก็ได้จบลงไปซะที ไม่รู้พรุ่งจะวุ่นวายแบบนี้หรือเปล่าน้าาาาา
……………………………………………..
จบตอน 2 แล้วซะที
จะมาแจ้งข่าวว่าพรุ่งนี้อาจไม่ได้อัพ
ก็เลยมาอัพให้ก่อนวันนี้
อ่านแล้วถูกใจไม่ถูกใจติชมได้เลยน่ะค่ะ
อย่าลืมเม้น+โหวตให้ด้วยน่ะเจ้าค่ะ
ไปก่อนน่ะค่ะ
บ๊ายบาย
บูคาริน
ความคิดเห็น