คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Who am I?ฉันคือใครช่วยบอกที100%
กลิ่น...........ยา ทำไม....แรงจังงงง โอ๊ย.................ทำไมแสบตาแบบนี้ แล้วที่นี่มันที่ไหนกัน
"ลูกแม่ ลูกแม่ฟื้นแล้ว ดาร์ไปตามหมอเร็ว น้องฟื้นแล้ว"
"โอ๊ยยยยย............ปวดหัวจัง"ฉันเอามือขึ้นจับศีรษะด้วยอาการปวดราวกับสมองจะระเบิดออกมา
"เดย์....ลูกเป็นอะไรรึป่าว!!"ผู้หญิงวัยกลางคนถามด้วยอาการตกใจ
"แล้ว คุณเป็นใครค่ะ ฉันอยู่ที่ไหนเนี้ย"
"เดย์ นี่แม่เอง หนูจำแม่ได้ไหมค่ะ ที่นี่โรงพยาบาาาลลล........."ผู้หญิงที่บอกว่าเป็นแม่อธิบายให้ฉันฟัง แต่แล้วเสียงนั้นกลับเบาลงพร้อมแสงที่มืดลง มืดลงไปเรื่อยยยยๆๆ
……………………………………………..
สวัสดีค่ะ ^.^
ฉัน เดลี่ อายุ 16 ค่ะ เรียนอยู่ที่โรงเรียนเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง มีพี่สาวคนสวยเป็นประธานนักเรียน คุณพ่อเป็นเจ้าของร้านขายเสื้อผ้าแบรนดัง ส่วนคุณแม่เป็นผู้จัดละครค่าาาาา
"เดลี่! ไปโรงเรียนได้แล้ว..."เสียงพี่สาวแสนใจดีดังกระทบเข้าหู
"ค่าาาาาา"ฉันตะโกนลงไปพร้อมกับตรวจเช็คความเรียบร้อยของตัวเองหน้ากระจกอีกครั้ง อ้อ! ลืมบอกไปวันนี้เดย์ไปเรียนเป็นวันแรกหลังจากอยู่โรงพยาบาลมา 2 อาทิตย์ค่าา ^.^
ตุบ ตุบ ตุบ
"เดย์ เดินลงมาดีๆสิ อย่าวิ่ง เพิ่งออกจากโรงบาลมาน่ะ"คุณแม่ดุฉันเล็กน้อย ขณะที่ฉันเดินลงบันไดมา
"ค่ะ หนูไปก่อนน่ะค่าาา จุ๊บ"ฉันบอกลาคุณแม่พร้อมกับหอมแก้มไปหนึ่งที และเดินไปขึ้นรถที่จอดรออยู่หน้าบ้าน
ออกเดินทางไปสู่โรงเรียน
……………………………………………….
ย้อนกลับไปวันที่ 4 หลังจากฉันฟื้นขึ้นมา
ฉันกำลังนั่งทานอาหารมื้อเช้าของโรงพยาบาลในห้องสีขาว รสชาติไม่ไหวเหมือนเคย แต่สิ่งที่ฉันกำลังสนใจอยู่ตอนนี้คือเรื่องที่ฉันจำอะไรไม่ได้เลย แม้กระทั่งชื่อตัวเอง โอ๊ยยยยย!!!! ทำไมชีวิตฉันมันน่าเศร้าอย่างนี้
"คุณแม่ค่ะ ทำไมหนูถึงเข้าโรงพยาบาลค่ะ"ฉันถามและหันไปมองคุณแม่ที่กำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่
"เออ......."
"หนูหายแล้วน่ะค่ะ คุณแม่บอกว่าไว้หนูหายแล้วจะเล่าให้ฟัง"
"....................."สีหน้าของแม่ดูกังวลเป็นอย่างมาก
"มันร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรอค่ะ"
"ไม่ถึงขนาดนั้นจ๊ะ"คุณแม่รีบพูดก่อนที่ความคิดของฉันจะเตลิดไปไกลกว่านี้
"แล้วมันเป็นยังไงหรอค่ะ"ฉันถามด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม
"คือ.... วันนั้นลูกกำลังกลับบ้าน บังเอิญว่ามีนักเรียนตีกัน แล้วลูกเห็นว่าเด็กซัก5ขวบ นั่งร้องไห้อยู่แถวนั้น ลูกก็เลยจะไปช่วยเด็กคนนั้นออกมา แต่ลูกกลับโดนลูกหลงเข้าแทน"
"แล้วทำไมหนูถึงจำอะไรไม่ได้เลยล่ะค่ะ"
"ศีรษะโดนกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง ทำให้ความจำบางส่วนหายไป แต่คุณหมอบอกว่าใช้เวลาไม่นานในการฟื้นความจำให้กลับมา"
"อย่างนี้แสดงว่าเมื่อก่อนหนูต้องเป็นเด็กมีน้ำใจใช่มั้ยค่ะ"ฉันตอบพร้อมทั้งส่งรอยยิ้มให้กับคุณแม่
"ลูกเป็นเด็กดี น่ารัก และก็เรียบร้อยมาก โดยเฉพาะเวลาที่อยู่โรงเรียนมักจะได้รับคำชมเสมอ"คุณแม่ตอบพร้อมทั้งลูบผมฉันไปด้วยความเอ็นดู
"จริงหรอค่ะ หนูอยากไปโรงเรียนแล้วค่ะ เพื่อนๆคงคิดถึงหนูแย่เลย หายไปตั้งหลายวัน"ฉันตอบ
"อีกไม่กี่วัน ลูกก็กลับบ้านได้แล้วจ๊ะ"
"คุณแม่เล่าเรื่องเมื่อก่อนให้หนูฟังอีกน่ะค่ะ น่ะค่าาาาาาาา"ฉันอ้อนคุณแม่
เอี๊ยดด...............
เสียงประตูดังขึ้นพร้อมกับ
"สองแม่ลูกทำอะไรกันอยู่จ๊ะ"
"พี่ดาร์นี่เอง ทำไมมาช้าจัง เดย์รอตั้งนาน"ฉันพูดพร้อมทำหน้าย่นใส่
"นี่ยังไม่8.30เลยน่ะ แล้วรอพี่มีอะไรรึป่าวจ๊ะ"ดาร์พูดพร้อมทั้งนั่งลงข้างเตียง
"ก็............เดย์คิดถึงพี่ดาร์หนิ"
"เมื่อคืนก็มานอนด้วย จะคิดถึงอะไรหนักนาหา ยัยตัวแสบ ขี้อ้อนแบบนี้แฟนเราถึงหลงจน..."
"ดาร์!!........"คุณแม่เรียกพี่ดาร์
"มีอะไรหรอค่ะ"ฉันมองหน้าคุณแม่
"เดย์มีแฟนแล้วหรอค่ะ"ฉันถามอย่างตื่นเต้น
"พี่ดาร์หมายถึงแฟนคลับลูกน่ะจ๊ะ เดี๋ยวแม่ไปทำงานก่อนน่ะ แล้วตอนเย็นจะมาใหม่"คุณแม่รีบตอบคำถาม
"ค่ะ"
แล้วพี่ดาร์ก็เดินตามคุณแม่ออกไป ส่วนฉันก็นั่งกินอาหารที่รสชาติไม่ไหวต่อไป
……………………………………………..
โรงพยาบาล เวลา 09.30 น.
"พี่ดาร์จ๋า เพื่อนเดย์ชื่ออะไรหรอ แล้วเดย์มีเพื่อนกี่คนอ่ะ"
"เออ....เดย์มีเพื่อนสนิท 2 คน ชื่อ โปรตอน กับ ฟรุ้ตตี้ จ๊ะ"พี่ดาร์ตอบ
"โปรตอน กับ ฟรุ้ตตี้ ชื่อแปลกจังเลยน่ะค่ะ"
"จ๊ะ"พี่ดาร์ตอบพร้อมรอยยิ้ม
"โรงเรียนที่เดย์เรียนเป็นโรงเรียนหญิงล้วนหรอค่ะ"
"ไม่ใช่หรอกจ๊ะ เป็นโรงเรียนสห"
"แล้วเดย์ไม่มีเพื่อนผู้ชายบ้างหรอค่ะ เดย์คิดว่าเป็นโรงเรียนหญิงล้วนซะอีก"ฉันถามด้วยความสงสัย
"เออ....เอ่อ....ก็..มีบ้าง แต่ส่วนใหญ่ไม่ค่อยสนิทหน่ะจ๊ะ พี่เองก็ไม่ค่อยรู้อะไรมากหรอกจ๊ะ"พี่ดาร์ตอบด้วยสีหน้าที่แปลกไป
"เดย์ลืมไป คุณแม่บอกว่าพี่ดาร์เป็นประธานนักเรียน งานคงจะยุ่งน่าดูเลย"
พี่ดาร์ส่งรอยยิ้มแห้งๆกลับมาแทนคำตอบ
แล้วฉันก็ถามเรื่องนู้นเรื่องนี้กับพี่ดาร์ไปเรื่อย.......................................................................
"ถามเยอะขนาดนี้ จำได้หมดรึงัยกันจ๊ะ"พี่ดาร์ถามขึ้นขนาดที่ฉันกำลังอ้าปากถามต่อ
"แฮะๆๆๆ ก็จำไม่หมดหรอกค่ะ งั้นเอากระดาษมาจดดีกว่า"ฉันกำลังเอื้อมมือไปหยิบกระดาษ
"พอเลย พี่หมายถึงให้เราพักผ่อนได้แล้ว จะได้หายเร็วๆ"พี่ดาร์พูดมาพร้อมกับลุกขึ้นจับให้ฉันนอนลง
"แล้ว......"ฉันกำลังจะถามต่อ
"นอนได้แล้ว" พี่ดาร์พูดขึ้นแล้วนั่งทำงานต่อ ตัดโอกาสให้ฉันได้ถามต่อ
……………………………………………..
โรงพยาบาล เวลา 16.00 น.
ก๊อกๆๆ
"สวัสดีค่ะ พี่ดาร์"ผู้หญิงสองคนวัยเท่ากับฉันกล่าวทักพี่ดาร์อย่างกันเองหลังจากเดินเข้าห้องมา
ฉันหันไปมองหน้าพี่และส่งสายตาเป็นเชิงถามถึงผู้มาเยือนทั้งสองว่าเป็นใคร แต่พี่ดาร์ก็ไม่ได้หันมามองฉันแม้แต่น้อยฉันจึงต้องถามออกไปด้วยความสงสัย
"พี่ดาร์ค่ะ เพื่อนพี่ดาร์หรอค่ะ"
เมื่อฉันถามออกไป ก็ทำให้ทุกคนที่อยู่ในห้องเกิดอาการ O.O!!งงค่ะ
"ฉันก็โปรตอนไง"ผู้หญิงที่ใส่เสื้อยืดสีขาว ใส่กระโปรงสีชมพูพูดขึ้น
"ฉัน ฟรุ้ตตี้ไง"ผู้หญิงอีกคนที่ท่าทางออกห้าวๆหน่อยพูดขึ้นต่อ
"อ๋อ.....โปรตอนกับฟรุ้ตตี้นี่เอง ขอโทษด้วย เผอิญว่าเดย์จำไม่ได้"ฉันตอบออกไป ซึ่งก็ทำให้ผู้มาเยือนทั้งสองงงยิ่งๆขึ้นอีก
"คือ.....ว่า หลังจากเดย์ตื่นขึ้นมา ความจำบางส่วนหายไปหน่ะ"พี่ดาร์พูดเฉลยขึ้นมาได้ที่สุด
"หายไป!"โปรพูดขึ้นอย่างตกใจ
"ไอโปร!"ฟรุ้ตพูดขึ้นบ้าง
โปรยิ้มแห้งๆกลับมา
"ไม่เป็นรัยน่ะ อีกไม่นานแกก็จะจำได้เองแหละ"ฟรุ้ตตี้จับมือฉันและพูดให้กำลังใจ
"ขอบใจจ๊ะ"ฉันยิ้มกลับไปให้ด้วยความจริงใจ
"โปร ฟรุ้ต พี่ฝากเดย์ด้วยน่ะ เดี๋ยวพี่ไปหาซื้อของกินก่อน จะเอาอะไรกันรึป่าว"
"ไม่ดีกว่า ขอบคุณค่ะ"
"อิ่มแล้ว ขอบคุณค่ะ"
"เดย์อยากกินรังนกอ่ะ พี่ดาร์ซื้อมาด้วยน่ะ"
"โอ้โห.......น้องใครเนี้ย พี่ไปซื้อของหน้าโรงบาลน่ะ ไม่ได้ไปห้าง เดี๋ยวเย็นนี้คุณแม่ก็เอามาให้ รอไปก่อนล่ะกัน"พี่ดาร์พูดจบและเดินออกจากห้องไป
"ปกติ แกไม่กินรังนกหนิ"ฟรุ้ตตี้พูดขึ้นมา
"ใช่ แกไม่ชอบกินอะไรที่มันแพง"โปรพูดเสริม
"จริงหรอ แล้วเดย์ชอบอะไรอ่ะ"ฉันถามขึ้น
"แกชอบกินไอติม"
"ไอติมเนี้ยน่ะ"ฉันถามออกไป
"ใช่!!" โปรตอบกลับมาอย่างเต็มปากเต็มคำ
"แต่เดย์ว่าไอติมมันหวานเกินไปน่ะ ไม่ค่อยมีประโยชน์ด้วย"ฉันตอบไปตามความเป็นจริง
O๐O!
"ฉันเชื่อล่ะ ไอเดย์มันความจำเสื่อม"
"เหมือนกัน"
หลังจากนั้นทั้งสองคนพยายามที่จะถามฉันในเรื่องทุกๆ ซึ่งฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน
ก็มันจำไม่ได้ นี่หน่า
……………………………………………..
ช่วยเม้น+โหวตด้วยน่ะค่ะ
จะได้มีกำลังใจ ขยันอัพค่ะ
ความคิดเห็น