ตอนที่ 3 : ตอนที่ 1 : เล่าความหลัง (100%)
วันเวลาได้ผ่านไปเกือบร่วมหกเดือน วันนี้เป็นวันปัจฉิมนิเทศน์นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่หก เพื่อนๆในห้องนัดให้มาตั้งแต่เช้า แต่ตอนนี้เป็นเวลาแปดโมงครึ่งแล้ว กิ่งพราวเพิ่งมาถึงที่โรงเรียน ให้ตายสิ! เธอไม่ได้ดูเร่งรีบกับคำพูดของเพื่อนเลย
“กล่องของขวัญล่ะ” กิ่งพราวเพิ่งนึกออกว่ารูปของเพื่อนสาวคนสนิทที่เธอถ่อสังขารไปล้างรูปเมื่อคืนนี้นั้นมันควรที่จะถูกใส่ไว้ในกล่องสี่เหลี่ยมที่มีโบว์น่าจะดูดีกว่า ร่างบางรีบวิ่งไปที่ร้านขายอุปกรณ์เครื่องเขียนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับหน้าโรงเรียนทันที สาวนักเรียนมอหกใช้เวลาเลือกอยู่ภายในร้านไม่นานก็ออกมาพร้อมกับสิ่งที่เธอต้องการ มือเรียวจัดแจงวางรูปภาพของอินทุกรลงในกล่องสี่เหลี่ยมสีแดงทับทิมก่อนจะปิดฝากล่องทับมันอีกที “แกต้องอยู่ในนี้แหละถึงจะถูก” กิ่งพราวมองดูของขวัญวันปัจฉิมนิเทศน์ที่เธอตั้งใจทำมาให้อินทุกรด้วยความภูมิใจ หลังจากนั้นจึงเดินข้ามถนนตรงทางม้าลายเข้าไปในโรงเรียน
“น้องเจตน์คะ พี่ขอถ่ายรูปด้วยได้ไหม” ประโยคนี้ทำให้ “เจตน์ อัครบดินทร์” แทบจะอาเจียนออกมาเป็นถังใบใหญ่ๆได้แล้วกระมัง เขาได้ยินประโยคนี้ซ้ำๆตั้งแต่ตอนเช้าจนมาถึงตอนเที่ยงเลยก็ว่าได้ ร่างสูงหันไปยิ้มให้กับเจ้าของเสียงก่อนจะตอบกลับไป
“ได้ครับ” เพียงเท่านั้นร่างของบรรดาสาวๆรุ่นพี่มอหกก็พากันเข้ามารุมล้อมถ่ายรูปกับเขา กว่าจะเรียงคิวถ่ายกันจบครบทุกคนก็ปาเข้าไปเกือบบ่ายโมง ดีนะที่เขาทานมื้อเที่ยงมาแล้ว ไม่อย่างนั้นคงหิวตายกันพอดี ครืด! ครืด! เสียงโทรศัพท์เขาสั่น คงจะมีคนโทรเข้ามา มือหนาจึงล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกงนักเรียนแล้วหยิบขึ้นมากดรับสาย
“เจตน์! ตอนนี้มิ้งค์อยู่กับมึงไหม” เสียงของไอ้อ้น เพื่อนสนิทของเขาดูร้อนรนอย่างบอกไม่ถูกจนเขาต้องรีบตอบกลับ
“ไม่ได้อยู่ว่ะ มีอะไรหรือเปล่า”
“กูว่ามันต้องใช่แน่ๆเลย มึงรีบมาที่หลังโรงเรียนเดี๋ยวนี้เลย” อ้นเร่งเร้าจนเจตน์รู้สึกใจเสีย มันต้องมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นแน่เลย
“เออๆเดี๋ยวกูจะรีบไป” เจตน์ลุกขึ้นจากโต๊ะทานข้าวที่โรงอาหารแล้วมุ่งหน้าไปที่หลังโรงเรียน ปล่อยให้ไอ้กายกับไอ้บอสที่เพิ่งเดินกลับมาจากซื้อไอศกรีมงงกันเป็นแถบ
“ไอ้เจตน์มันจะรีบไปไหนของมันวะ” บอสถามขึ้นด้วยความสงสัย แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งกับแรงตบที่ศีรษะอย่างจริงจัง
“มึงถามกู กูก็อยู่กับมึงแล้วกูจะรู้ไหมเนี่ย” กายตอบก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะทานข้าว หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ลงมือทานไอศกรีมระหว่างที่รอเจตน์กลับมา
พอเจตน์เดินมาถึงที่บริเวณหลังโรงเรียน เสียงเรียกของอ้นก็ดังขึ้น “ไอ้เจตน์ ทางนี้เร็ว” เจตน์หันไปมองตามต้นเสียงก่อนจะพบกับอ้นที่กำลังกวักมือเรียกเขาอยู่ ร่างสูงรีบก้าวเดินไปหาเพื่อนทันที “มึงดูตรงนั้นสิ” อ้นชี้ให้เจตน์ดูอะไรบางอย่าง
“เฮ้ย!” เจตน์ถึงกับอุทานออกมาด้วยความตกใจ ภาพที่เขาเห็นตรงหน้าคือภาพของณัฐชาที่กำลังหอมแก้มกับผู้ชายคนหนึ่งอยู่บนรถยนต์สีบรอนซ์ที่จอดอยู่นอกรั้วโรงเรียน ร่างสูงยิ้มหยันให้กับตนเอง นี่สินะ สิ่งที่เขาสงสัยมาตั้งนานว่าทำไมณัฐชาถึงตีตัวออกห่าง แล้วเขาจะมัวโง่งมอยู่ทำไม ในเมื่อรักใคร ทุ่มเทให้ใครแล้วมันต้องเป็นแบบนี้ สู้ไม่รักจะดีซะกว่า “ขอบใจมากนะไอ้อ้นที่ทำให้กูตาสว่างสักที” เจตน์หันไปกล่าวขอบคุณเพื่อนสนิท ซึ่งอ้นเองก็ได้แต่ยิ้มแห้งให้เขา
“ขอโทษนะไอ้เจตน์ ที่กูต้องทำแบบนี้ แต่กูทนเห็นมึงต้องโดนสวมเขาแบบนี้ต่อไปไม่ได้จริงๆว่ะ” ความจริงอ้นเห็นณัฐชาอยู่กับคนอื่นมาหลายครั้งแล้ว เพียงแต่เขายังไม่กล้าเล่าให้เจตน์ฟังก็เท่านั้นและเมื่อตอนนี้เจตน์ได้ทราบความจริงแล้ว อ้นก็รู้สึกสบายใจสักที
TALKING: เห็นใจพระเอกของเราหน่อยนะคะทุกโคนนน นางเป็นฝ่ายโดนกระทำก่อนต้องเข้าใจนางหน่อย เรื่องนี้จะเป็นการใช้ภาษาบรรยายแบบเรียบง่ายนะคะ ถ้าหากว่ามีบางคำที่ไม่ไพเราะเสนาะหูก็ต้องขออภัยด้วยค่า
