หมอมาเฟีย (ชื่อชั่วคราว)

ลำดับตอนที่ #1 :

บทนำ

            กลางดึกในคืนที่เงียบสงบ ผู้คนต่างหลับอย่างมีความสุขต้องสะดุ้งตื่นเมื่อเสียงสัญญาณไซเรนแล่นอยู่บนทางสัญจร รถตู้สีขาวส่งเสียงล้อบดเบียดพื้นยางมะตอยอย่างน่าหวาดเสียว   แทรกกับเสียงลูกตะกั่วที่ก้องไปตามทาง   ผู้คนที่ไม่เกี่ยวนั้นหลบอยู่แต่ภายในบ้านของตนไม่รับรู้เรื่องราวที่กำลังเกิด  คงไม่ใครที่อยากเอี่ยวกับเหตุการณ์ที่ลากตัวเองไปหาประตูนรกทั้งที่ไม่ถึงเวลาที่ควรนักหรอก

            “คุณหมอธาวินค่ะ”  พยาบาลสาววัยกลางคนเรียกหมอหนุ่มให้ตื่นจากการพักสายตา  “มีผู้ป่วยฉุกเฉินคะ  ให้รับเคสนี้ไหมค่ะ  โรงพยาบาลเราอยู่ใกล้ที่สุด  แจ้งมาว่าถูกยิงสาหัส”

            “เตรียมห้องผ่าตัด  เลือดสำรองไว้  เรียกทุกคนให้พร้อม” ธาวินลุกขึ้นจากโต๊ะ พร้อมกับขยับแว่นสายตาให้เข้าที่และไม่มีสัญญาณของความง่วนนอนอยู่ในท่าทาง แพทย์หนุ่มเดินไปรับคนเจ็บทันที เขาถูกฝึกให้เตรียมพร้อมทุกสถานการณ์

            เสียงสัญญาณไซเรนดังเข้ามาให้ผู้ที่อยู่ในบริเวณโรงพยาบาลได้ยิน  บุรุษพยาบาลเตรียมเตียงเคลื่อนย้ายผู้ป่วยเพื่อให้เกิดความรวดเร็วแข่งกับเวลาที่มัจจุราชจะมายืนต้อนรับก่อนเขา  ล้อได้หยุดนิ่งหน้าทางเข้าที่จะไปทางห้องฉุกเฉิน  ประตูท้ายถูกเปิดขึ้นทันที  พร้อมกับรับคนเจ็บลงมาที่เตียง  แต่สิ่งที่ทำให้ธาวินตะลึงอยู่ชั่วครู่กับภาพที่เห็นนั้นคือ  ทุกคนที่อยู่ในรถถูกยิงทั้งหมดไม่เว้นแม้แต่คนขับรถที่ลงมาจากรถด้วยเลือดที่ท่วมอาบแขนแดงฉาด

            “คุณนิดพาทุกคนเข้าไปเร็ว  เราจะต้องช่วยทุกคน” ชายหนุ่มตั้งสติอย่างรวดเร็วด้วยสัญชาติญาณความเป็นแพทย์ที่อยู่ในตัว

            บุรุษพยาบาลและพยาบาลหลายคนต่างนำเตียงเคลื่อนที่มาเพิ่มทันทีที่ได้ยินแพทย์หนุ่มเอ่ย  โดยไม่ต้องรอให้นิตยาซึ่งเป็นหัวหน้าพยาบาลและเข้าเวรวันนี้สั่งอีกที

            “หยุด” ชายแปลกหน้าที่ก้าวเข้ามาใหม่สั่งพร้อมกับยกปืนขึ้นขู่ทุกคน  “ห้ามหมอรักษา  ถ้ายังไม่อยากตาย”

            “ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร  แต่พวกเขากำลังจะตาย  ผมต้องทำหน้าที่ของผม”  หมอหนุ่มก้าวออกมาข้างหน้า  บุรุษพยาบาลและพยาบาลหลายคนชะงักและต่างก้าวถอยหลังด้วยความกลัว  เพราะปืนที่เล็งมาที่นี่ไม่ได้มีเพียงแค่กระบอกเดียวกับมีเกือบสิบกระบอก

            “อย่ามายุ่ง ถอยออกไปหมอ ท่าทางอย่างนี้อยากตายเร็วรึไง” ชายแปลกหน้าขู่ “หน้าตาแบบนี้จะเอาอะไรมาสู้ อย่าเหนื่อยเปล่าเลยหมอ”

            ธาวินประเมินสถานการณ์ที่เผชิญอยู่ในใจ พร้อมกับคาดคะเนความได้เปรียบ เขาไม่พูดพร่ำ ถอดเสื้อกราวด์ออกด้วยท่าทีที่สบายๆ ด้วยสีหน้าที่เพื่อนร่วมงานในโรงพยาบาลไม่เคยเห็น เป็นสีหน้าที่เหนื่อยหน่ายและรำคาญคนเหล่านี้อยู่เต็มทน  รอยยิ้มแห่งมัจจุราชปรากฏขึ้นที่มุมปากทำให้ใครที่รู้จักหมอหนุ่มดีรู้ว่าควรอยู่ให้ห่างเขาจะเป็นการรักษาชีวิตให้อยู่ได้นานบนโลกใบนี้

            เสื้อกราวด์สีขาวถูกขว้างส่งไปยังฝ่ายตรงข้ามด้วยความรวดเร็วแบบไม่ให้ทันได้ตั้งตัว ปิดหน้ากลุ่มชายผู้ข่มขู่ได้หลายคน หมอหนุ่มออกตัวอย่างรวดเร็วเข้าใกล้คนที่อยู่ใกล้เขามากที่สุด มือใหญ่ที่ใช้ช่วยชีวิตคนออกกำปั้นเข้ากระแทรกที่คางคนคนนั้นทันที ศอกแขนเงื้อมขึ้นเข้าที่กลางแผ่นหลัง และรุดเข้าหากระบอกปืนที่อยู่ตรงหน้า พร้อมกับใช้ฝ่ามือคู่ประกบและบิดกระบอกปืนออกจากฝ่ายตรงข้าม คู่ต่อสู้เซไปข้างๆ เขาจึงส่งลูกถีบไปทางด้านหลังที่มีคนเข้ามา โดนเข้าที่กลางอกอย่างจังๆ  บอกได้ว่าใครโดนเข้าก็จุกพอสมควร

            สันมือขวาเข้าฟาดคนที่เขาพึ่งยึดกระบอกปืน  ปากกระบอกปืนถูกเล็งไปอีกทางอย่างคล่องมือ ลูกตะกั่ววิ่งเข้าหาใครคนหนึ่ง นั่นทำให้ผู้ถูกเล็งหลบทันทีที่เห็น

            “กะไว้ยิงถาดๆ พอดี  ฝีมือยังแม่นอยู่” ธาวินพูด พร้อมกับสันกระบอกปืนเข้าที่สันคอชายอีกคนหนึ่งที่จะบุกเข้ามา และชี้ปากกระบอกไปที่ชายอีกสามคนที่โดนเสื้อกราวด์ปิดหน้าในตอนแรก

            “ว่ายังไง พวกคุณจะเข้ามายุ่งกับการรักษาของผมอีกหรือไม่” หมอหนุ่มกล่าวเสียงเย็นเรียบๆ ไม่มีเสียงตอบจากคนรอบข้างที่ต่างตะลึงสุดๆ ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนร่วมงานที่ตอนนี้ต่างกลืนน้ำลายกันคนละอึ๊ก

            “แก..แกเป็นใคร” ผู้ที่ถูกกระบอกปืนชี้อยู่ข้างหน้าพูด

            “หมอ” ธาวินบอก “เข้าไปข้างในอย่าวุ่นวายก่อเรื่องอีกล่ะ อย่ามาหาว่าผมไม่เตือน พาเพื่อนคุณที่บาดเจ็บไปด้วย  เอ่อแล้วกระบอกปืนพวกนั้นเอาไปไว้ที่หมอณัฐด้วย หวังว่าคงฟังเข้าใจ มีข้อสงสัยหรือไม่”  ชายแปลกหน้าชุดดำที่ได้ยินต่างส่ายหน้าเป็นพลันวัน 

            “นี่คือโรงพยาบาลกรุณาอย่าส่งเสียงดัง”  หมอหนุ่มหันหลังกลับเข้าไปในโรงพยาบาล เพื่อทำหน้าที่ที่เขารับคนเจ็บมารักษา สีหน้าของแต่ละคนที่อยู่ในเหตุการณ์ที่ขึ้นไม่ถึงสามนาทีต่างงงทั้งตะลึง

            “หมอณัฐรีบรับปืนพวกนั้นแล้วตามเข้ามาเร็ว คนไข้รออยู่” ธาวินส่งเสียงเรียกสติณัฐนันท์หมอรุ่นน้อง

            ในห้องฉุกเฉินที่เปิดไฟสว่างจ้าถูกเปิดออกอยู่หลายครั้ง  คนเจ็บที่หาเรื่องใส่ตัวต่างช่วยกันพยุงเพื่อนตัวเองเข้ามา เพราะพวกเขาไม่ถูกพยาบาลทั้งชายและหญิงช่วย เนื่องจากแพทย์หนุ่มคนนั้น ซึ่งตอนนี้เขารู้แค่เพียงว่าชื่อวิน จากพยาบาลที่เรียกชายหนุ่ม สั่งไม่ต้องช่วยให้มาช่วยอีกทางหนึ่ง  ที่เคยเป็นเป้าหมายที่พวกเขาต้องการ

            “นั่นทำไมซักช้า รีบเข้ามา” ธาวินพูดเสียงเรียบ กับอีกฝ่ายที่ถูกเขาซัดจนเรียบวุธต่างก็มีสีหน้าที่ส่งออกมาอย่างแปลกใจให้เห็นกันอย่างชัดเจน

            “คนเจ็บมีกี่คน” แพทย์หนุ่มหันไปถามนิตยาหัวหน้าพยาบาล ในขณะที่มือก็กำลังทำการห้ามเลือดคนที่ดูเหมือนจะโดนหนักที่สุด เพราะดูจากปริมาณเลือดที่ไหลไม่หยุด เขาคาดว่าน่าจะโดนยิงถูกเส้นเลือดใหญ่ เพื่อปฐมพยาบาลก่อน  “ แปดคนคะ สาหัสสี่คน”

            “พาเธอเข้าห้องผ่าตัดทั้งสี่คน เตรียมให้พร้อม อีกห้านาทีผมจะเข้าไป หมอณัฐไปกับคุณนิด” ธาวินบอก และกับไปดูอีกฝ่ายที่บาดเจ็บสาหัส และบอกวิธีปฐมพยาบาลให้ไปก่อน

            “หมอ  ทำไมถึงช่วยพวกเราด้วย” ชายคนที่ถูกปฐมพยาบาลอยู่ถาม

            “แล้วเมื่อกี้พวกคุณเรียกผมว่าอะไรล่ะ”

            ธาวินไม่ตอบคำถาม  หมอหนุ่มฉีดยาชาเข้าที่ขา แล้วเย็บแผลที่ถูกเขายิงถาดๆอย่างรวดเร็ว  แต่รูปแบบการเย็บกับไม่มีที่ติ  ฝีเข็มที่คล่องแคล่วและแม่นยำ  ทำเอาคนป่วยที่กำลังถูกรักษาแทบจะพูดไม่ออกเลยทีเดียว

“หมอ  ผมเข้าใจแล้วครับ”

            “เข้าใจก็ดี  ..อ่ะ.. เสร็จแล้ว นั่นคุณไปช่วยตรงนู้ที  นี่อุปกรณ์ถือตามมาด้วย”  หมอวินบอกอีกคนที่ไม่ได้รับบาดเจ็บให้มาช่วยคนอื่นๆ

            “นี่ยากินแก้อักเสบ  ส่วนนี่ยาแก้ฟกช้ำ  มีใครแพ้ยาอะไรมั้ย” หมอหนุ่มถาม  พบว่าแต่ละคนต่างส่ายหัว

            “ดี รับยาพวกนี้ไป  แล้วอย่าก่อเรื่อง  ถ้ารู้ว่ามี...”  ธาวินพูด แล้วทำท่ามีดปาดคอขู่อีกครั้ง

            “โอเค  ห้ามติดต่อเจ้านายพวกคุณ  จนกว่าผมจะบอกอนุญาต” ชายหนุ่มย้ำอีกครั้ง  แล้วเดินอย่างรวดเร็วไปที่ห้องผ่าตัด