คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 4
“เซฟา เซฟา” เสียงเรียกดังทั่วคฤหรรส์หลังย่อมแต่ก็ไม่ปรากฏบุคคลที่ถูกเรียกเลยแม้แต่น้อย
“เซฟเห็นเซฟามั้ย” เสียงเดิมถามชายหนุ่มผมสีดำรัตติกาลมันเยิ้มที่ง่วนอยู่กับหม้อปรุงยาทั้งหลาย
“ไม่เห็น มีไรรึเปล่าซีเรียส ..ฮึ..ฮ่…ฮ่าฮ่าฮ่า..ไปทำอะไรมา” เสียงทุ้มที่เงยหน้าขึ้นมาหาอีกคนที่มีสีผมไม่ต่างกันแต่หยักศกและสภาพตอนนี้ดูไม่ได้ด้วยเขม่าดำตามตัวเลอะเทอะ จนไม่สามารถกลั้นเสียงหัวเราะหลังจากที่เห็นสภาพอีกฝ่ายแบบไม่เหลือมาดนิ่งๆอยู่เลย
“ก็ฉันไปหาลูกที่ห้อง พอเปิดประตูเข้าไปก็เป็นแบบที่เห็นเนี่ย” น้ำเสียงงอนของซีเรียสเอ่ยขึ้นเมื่อได้ยินเซเวอรัสหัวเราะตน
“แล้วใครสอนลูกพิเรนแบบนั้นล่ะ ไม่ใช่นายหรอซีเรียส” เซเวอรัสพูดพร้อมกับโอบเอวบางเข้าหาตนแล้วเช็คใบหน้าหวานที่เปื้อนเขม่าดำอย่างเบามือ
“สนิฟเวอรัสปล่อยนะ” ซีเรียสเขินที่อยู่ในอ้อมกอดของคนตัวสูงอย่างไม่รู้ตัว
“หืม เมื่อกี้เรียกฉันว่าไง”
“ปล่อยนะ ไอ้หัวเมือกลามก”
“หึ..” เสียงลมพ่นออกทางจมูกอย่างเจ้าเล่ห์ โน้มตัวก้มหน้าลงจนรู้สึกลมหายใจถี่ๆของอีกฝ่ายที่กำลังอ้าปากว่าเขากับเป็นการเปิดโอกาสให้ร่างสูงได้ลิ้มรสริมฝีปากหวานที่ลิ้มลองอย่างไม่เคยเบื่อ
ดวงตากลมเบิกตากว้างอย่างเสียรู้งูเจ้าเล่ห์ที่เขาไม่เคยทันซีกที มือเรียวทุบอกร่างสูงหนักๆแต่ไม่สะทบสะท้านเจ้าตัวค่อยๆเบาลง ลิ้นหนาที่ไร้ตามไรฟันและตวัดเกี่ยวกับกับลิ้นเขารู้สึกว่าสมองขาวโพลน
“อืม” เสียงครางในลำคออย่างพึงพอใจของร่างที่อยู่ในอ้อมกอด มือเรียวข้างหนึ่งขยำเสื้อของสเนป แต่อีกข้างคล้องคอร่างสูงให้รับสัมผัสลึกซึ้งมากยิ่งขึ้น มือหนาเลื่อนจากเอวบางไปที่สะโพกสวยที่เขาหวงสุดๆ บีบเคล้นอย่างเบามือและหนักสลับกัน
ขาเรียวแทรกระหว่างขาของร่างสูงอย่างไม่รู้ตัว มือหนาอีกข้างที่ก่อนหน้าเช็ดเขม่าดำเลื่อนมาที่ชายเสื้อของซีเรียส แล้วเลื้อยอย่างงูเข้าไปไร้วนบริเวณหน้าท้องของร่างบาง
“อ๊ะ”เสียงครางหวานสะดุ้งทันทีที่เอื้อมขึ้นสัมผัสหน้าอกที่แอ่นรับสัมผัสเขา ทั้งๆที่ส่วนล่างของทั้งคู่ต่างเสียดสีสัมผัสกัน
“บนห้องมั้ยที่รัก” เซเวอรัสถามซีเรียสที่ตอนนี้ใบหน้าแดงไปทั้งหน้าอย่างน่ารักพยักหน้าตอบเขา
ทั้งคู่เดินหลบหายไปไม่เห็นเด็กชายตัวเล็กที่หลบอยู่หน้าแดงแป๊ดไม่ต่างกับผู้ที่เป็นแม่ ‘ป๊ะป๋าแกล้งแด๊ดดี๊อีกแล้ว’ เซฟาคิด ‘ไปเล่นข้างนอกดีกว่า’
เด็กชายเดินเล่นออกห่างไปไกลจากบ้านที่ตนอยู่พอสมควร ในมือเล็กถือสิ่งของที่เจ้าตัวสร้างขึ้นเองเพื่อความสนุกและคิดที่จะปรับปรุงต่อ จนไม่ทันได้สังเกตรอบตัวเองที่เกิดบรรยากาศทะมึน ท้องฟ้าเริ่มมืดดำ แม้ว่าเซฟาจะรู้สึกเย็นยะเยือกอยู่บ้าก็ตาม ก็เขาชอบอากาศเย็นอยู่แล้ว
เงามืดดำในร่างเสื้อคุมสูงตระหง่าน ใบหน้าที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อคลุมศีรษะปรากฏเบื้องหน้าเซฟาและกำลังตรงดิ่งมาหาเขา มือที่โผล่พ้นออกมาจากเสื้อคลุมลื่นมันเป็นเงาสีเทาคล้ำตกสะเก็ดเหมือนซากศพที่เน่าเปื่อยที่แช่น้ำอยู่นาน
ความหนาเย็นยะเยือกมากกว่าเมื่อครู่แผ่เข้ามารอบตัวเซฟาลึกเข้าไปในทรวงอก ความหวาดหวั่นเกิดขึ้นในใจ เขารู้สึกว่าจะไม่มีความสุขเกิดขึ้นอีกแล้ว เปลือกตาค่อยปิดลง ลมหายใจติดขัด เสียงอื้ออึงก้องอยู่ในหู
แต่แล้วเขาก็รู้สึกถึงแสงสว่างสีเงินจ้าที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันอบอุ่นเข้าไปในหัวใจของเขา ความหนาวเย็นค่อยๆจางไป เขากำลังล้มทั้งยืนกับมีอ้อมแขนมารับเขาไว้ สติที่ยังรั้งอยู่ให้มากที่สุดก็หมดลง
“เฮ้…นายเป็นไปอะไรรึเปล่า”
ใครกำลังเรียกเขาตบหน้าเขาเบาๆ
“เฮ้..”
เปลือกตาหนักอึ้งของเซฟาค่อยๆขยับ กลิ่นหอมของสมุนไพรบางอย่างทำให้เขารู้สึกดีขึ้น เพดานกว้างห้อยโคมไฟเก่าแต่ความหรูหราก็แสดงออกมาอย่างชัดเจน
“ฉันโอเค” เซฟาตอบกลับไปให้เด็กชายที่อายุใกล้เคียงกับเขาที่มีผมสีเข้มยุ่งๆกับดวงตาหมอกควัน สีเงินที่ดูคุ้นๆเหลือเกินในความคิดเขา
ถ้วยช็อตโกเล็คร้อนถูกยื่นมาตรงหน้าเซฟา เขาเงยหน้าขึ้นไปรับจากมือของเด็กชายอีกคนที่ผิวซีดพอๆกันกับคนแรกแต่กับดูซีดมากขึ้นเพราะผมสีบอล์น กับดวงตาสีเขียวมรกตที่มองมาอย่างเป็นมิตร
“ฉันเจมส์ พอตเตอร์ และคนที่ยื่นถ้วยให้นายอัลบัส พอตเตอร์” เด็กชายผมยุ่งแนะนำตัวกับเขา แต่เอ๊ะ…พอตเตอร์
“พอตเตอร์ นายเป็นญาติกับผู้พิชิตจอมมารหรือเปล่า” เขาถามอย่างสงสัย
เจมส์กับอัลบัสมองหน้ากันอย่างไม่รู้จะตอบยังไงดี ก็ผู้พิชิตจอมมารที่อีกคนเอ่ยถึงนั่นคือแม่ของพวกเขาเอง
“นายชื่ออะไร” อัลบัสถามกลับไปเพื่อเลี่ยงคำตอบ
“เซฟาเรียส ปริ้นซ์”
เจมส์กับอัลบัสเหล่มองกันอย่างสงสัยเด็กชายตรงหน้าที่อายุพอๆกับตน ทั้งสองสงสัยว่าคนตรงหน้ามีความสัมพันธ์อะไรกับเซเวอรัส สเนปหรือเปล่า เพราะเขาคือทายาทคนสุดท้ายของตระกลูปริ้นซ์
“เจมส์ อัลบัส แม่กับมาแล้ว” แฮร์รี่กับมาจากการทำงานในโลกมัลเกิ้ลเรียกหาลูกชายทั้งสองกำลังเดินขึ้นชั้นบนของคฤหาสน์ตระกลูแบล็คก็เกิดเสียงดังที่เตาผิงในห้องนั่งเล่น ไม้กายสิทธิ์อยู่ในมืออย่างรวดเร็วพร้อมกับเดินไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น อาจมีใครติดจากการเดินทางด้วยผงฟูมาติดที่นี่เธอคิดในแง่ดี
“ทำไมเซฟาถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะเซฟ”
“ฉันจะไปรู้ไหมไอ้หมาบ้า”
เสียงคุ้นหูสองเสียงเถียงกันดังขึ้น เสียงที่คิดว่าจะไม่ได้ยินอีกแล้วในชีวิต อดีตเด็กชายที่ตอนนี้คือหญิงสาวปล่อยไม้กายสิทธิ์ล่วงหล่นเสียงดังเรียกทั้งสองคนที่ทุ่มเถียงกันให้หันกลับมามองผู้มาใหม่
แฮร์รี่ไม่เคยลืมเสียงกวนๆของพ่อทูนหัวและเสียงแข็งเย็นๆของศาตราจารย์ปรุงยาจอมโหดเลยแม้แต่น้อย ดวงตามรกตเบิกกว้างอย่างไม่เชื่อสายตาของตัวเองยืนนิ่งอย่างคนที่ไม่รู้จะทำอย่างไรดี
“เธอเป็นใคร ทำไมถึงมาอยู่ในบ้านของฉัน” ซีเรียสเอ่ยปากโวยวายทันทีที่เห็นคนแปลกหน้าอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลแบล็ค
“ซีเรียส ศาตราจารย์สเนป พวกคุณยังไม่ตาย” แฮร์รี่หาเสียงของตัวเองจนเจอพูดออกไปอย่างแผ่วเบา แต่คนที่มีแอนนิเมจัสเป็นกริมอย่างซีเรียสยังไม่วายที่จะได้ยิน
“แช่งกันซึ่งๆหน้าเลยนะ แกเอาลูกฉันไปไว้ไหน” ซีเรียสด่ากับไปอย่างไม่สนใจ
“ลูก” แฮร์รี่ทวนคำของพ่อทูนหัวอย่างงง
“ป๊ะป๋า แด๊ดดี๊” เสียงเรียกดังขึ้นข้างหลังทำให้ทุกคนหลังไปมองทันที
“เซฟาเป็นไรไหม มีใครทำไรลูกแด๊ดดี๊จะไปอัดมัน” ซีเรียสพูดขณะที่เซฟาเดินเข้ามาหาตนและถูกหนุมรอบทิศเพื่อดูร่องรอยบาดแผล
“ไม่เป็นไรแล้วฮะ แต่แด๊ดดี๊อัดผู้คุมวิญญาณได้หรอฮะ” เซฟาถาม
“พรืด..หึ” เสียงกลั้นหัวเราะของเซเวอรัสทำให้เท้าปุยหันหน้าค้อนใส่เขา
“ผู้คุมวิญญาณลูกเจอมันได้ยังไง”เซเวอรัสถาม
“พวกมันโจมตีเขา” เสียงเจมส์แทรกขึ้นตอบแทน
“ผมไม่ทันตั้งตัวเลยสลบไป ได้พวกพอตเตอร์ช่วยไว้” เซฟาอธิบาย
“พอตเตอร์/พอตเตอร์” สองเสียงดังขึ้นพร้อมมองไปยังกลุ่มคนอีกกลุ่มที่ยืนอยู่ในห้องนั่งเล่นนี้ด้วย
========
เค้าจะอัพช้าหน่อนน้าช่วงนี้ สอบมิดเทอมอยู่ หลังสอบจะอัพต่อ แต่ถ้าอ่านหนังสือเซ็งจะมาต่อให้
ขอคอมเมนต์หน่อยจิ อยากรู้ว่าสนุกมั้ย ถ้าไม่มันก็บอกกันได้
ฮึฮึฮึ แต่นี่เพิ่งเริ่มต้น
อยากบอกว่านี่เป็นโปรเจคฟิคภาคสองอ่ะ ภาคแรกอยู่ในฮอกวอสต์จนถึงตอนสู้สงครามครั้งสุดท้ายกับดาร์กลอร์ด ซึ่งเขียนทั้งสองภาคนั่นแหละ แต่อยากเขียนภาคสองก่อน ถ้าว่างงงงงงมากกกกกเค้าจะเขียนภาคแรกควบไปด้วย ติดตามกันน้าาาาาาาาาาา
ความคิดเห็น