คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 3
ดวงตาสีหมอกควันกวาดมองผ่านกระจกจากร้านอาหารไปยังท้องถนนที่มีผู้คนและรถวิ่งผ่านไปมา อย่างใจลอยไม่รู้แม้กระทั่งมีใครยืนอยู่ข้างๆ
ชายหนุ่มผมแดงหันไปมองหน้าหน้าหญิงสาวสวยแกร่งสื่อความทางแววตา พวกเขาสงสารและเห็นใจพ่อมดหนุ่มเลือดบริสุทธิ์ที่ต้องเสียคนรักไปในสงครามครั้งก่อน ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเสียเพื่อนรักเหมือนกันแต่ก็ยังมีกันและกันเสมอมา
“เดรโก” หญิงสาวผมสีน้ำตาลยาวสลวยไม่เหลือความหยิกฟูอย่างเมื่อก่อน ส่งเสียงเรียกชายหนุ่มที่นั่งอยู่ก่อน
“ไง วีสลีย์ เฮอร์ไมโอนี่ มาได้ไง” เสียงยานครางเป็นเอกลักษณ์ทักทายส่งรอยยิ้มให้ทั้งสอง แต่แววตาเศร้าไม่ได้จางหาย
“ฉันแวะมาทำงานของกระทรวงแถวนี้กับเฮอร์ไมโอนี่ เห็นนายนั่งอยู่ในร้านเลยแวะเข้ามาทัก” รอน วีสลีย์ ชายหนุ่มผมแดงกล่าว
“นั่งก่อนสิ”
“นี่ว่านายจะไม่เชิญพวกเราซะอีก”
“รอน” เฮอร์ไมโอนี่เรียกคนรักเสียงสูงพร้อมกับบิดเนื้อที่เอวของเขา
“โอ้ย…เฮอร์ไมโอนี่ มันเจ็บนะ”
“ก็เจ็บสิ พวกนายไม่แขวะกันซะครั้งไม่ได้หรอไง”
“คงจะยากสำหรับเรื่องนี้” เสียงออกมาจากชายหนุ่มผมซีดที่นั่งอยู่ มองเหตุการณ์ข้างหน้าอย่างขบขัน จนทั้งสองหันมามองด้วยรอยยิ้ม
“พวกเราอยากให้นายไปร่วมมื้อเย็นที่บ้านโพรงกระต่าย นายว่างมั้ย” หญิงคนเดียวกล่าวชวน
“ว่างสิ แล้วคดีทำร้ายมักเกิ้ลเป็นไงบ้าง มีใครตายมั้ย” เมื่อเจ้าตัวพูดถึงเรื่องตาย แววตาวูบไหวจนทั้งสองสังเกตเห็น แต่มันก็หายไปอย่างรวดเร็วเหมือนการสวมหน้ากาก
“มักเกิ้ลถูกดักทำร้ายในห้างสรรพสินค้ากลางเมือง แต่ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ มีแต่ข้าวของเสียหายเล็กน้อย” รอนบอก
“ฝีมือใคร” ผู้นำตระกลูมัลฟอยคนล่าสุดถาม
“ผู้เสพความตาย” รอนตอบ
ความเงียบเกิดขึ้นคั่นบทสนทนา รอนและเฮอร์ไอโอนี่ไม่อยากจะให้เดรโกมาเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะจะทำให้เขาโศกเศร้ากับทุกเหตุการณ์ที่มีผู้เสพความตายมาเกี่ยวข้อง
“แต่ครั้งนี้เหมือนมีเป้าหมาย ซึ่งกระทรวงก็ไม่รู้ว่าใครเป็นเหยื่อในครั้งนี้” เฮอร์ไมโอนี่อธิบาย
“แล้วนายเป็นไงบ้าง” รอนถามด้วยคำถามที่ไม่มีการแขวะกันอยู่ในคำพูด
“ฉันกำลังทำธุรกิจน้ำหอมกับมัลเกิ้ล” เดรโกตอบ “พวกนายจะช่วยแนะนำกลิ่นของน้ำหอมได้รึเปล่า”
“ได้สิ เมื่อไหร่ดีล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบและถามกลับไป
“ฉันจะเอาตัวอย่างไปให้ตอนมื้อเย็น ขอตัวก่อน”เสียงยานครางตอบกลับมา ก่อนเหม่อมองท้องฟ้าผ่านกระจกร้านอีกครั้งแล้วลุกเดินออกไป
แฮร์รี่นายมองฉันอยู่มั้ย ฉันอยากให้นายยืนอยู่ข้างฉันในตอนนี้ แต่ไม่ต้องห่วงนะ ฉันมีความสุข แค่คิดถึงนายมากไปเท่านั้นเอง ฉันรักนาย….แฮร์รี่
“ว่าไง ไอ้ลูกไม่มีพ่อ”
เด็กหนุ่มสูงโย่งส่งเสียงออกไปเรียกเสียงหัวเราะของนักเลงสามสี่คนในกลุ่มที่ดูยังไงก็พึ่งเข้าย่างวัยรุ่นเดินเข้ามาหาเด็กชายสองคนที่นั่งอยู่ในสนามเด็กเล่นของสวนสาธารณะ
“ไง โกรธหรอ...” มือผอมแห้งผลักไหล่เล็กทั้งสอง
มือเล็กทั้งสองคู่กำอย่างแน่นระงับอารมณ์ที่อาจจะพุ่งพลาด ใบหน้าทั้งสองแดงกล่ำด้วยความโมโห มือข้างหนึ่งของเด็กผมบอนล์เงินสะกิดแขนเสื้อเด็กชายอีกคนเหมือนคอยเตือนกัน แต่มือของทั้งคู่อีกข้างก็หยิบแท่งกิ่งไม้ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อฮู้ดกำแน่น
“แม่แกไปไหนล่ะ” เด็กหนุ่มที่ฟันยื่นออกมาเกินที่ควรจะเป็นยั่วถาม
“อ้อ ไปเตรียมทำงานกลางคืนขายอะไรนะ” นักเลงอายุน้อยอีกคนตอบเพื่อน
“แก…”
ยังไม่ทันที่เด็กทั้งสองจะได้ตอบโต้ก็ปรากฏผู้บุกรุกใหม่สวมเสื้อผ้าแปลกประหลาดยาวรุ่มร่ามสีดำทั้งตัว ใบหน้าสวมหน้ากากปิดบังตัวตนพุ่งเข้ามาพร้อมกับยิงแสงที่แดงมาทางกลุ่มเด็กเหล่านี้
“โพรเทโก้” เสียงร่ายคาถาสองเสียงร่ายขึ้นอย่างรวดเร็วทันทีมีเห็นแสงสีแดงของคาถาเพียงแวบเดียว
“ครูซิโอ” ผู้บุกรุกอีกคนบุกต่อ
“เอกซ์เปลล์ลิอาร์มัส/อิมเปดิเมนต้า” เจมส์ปลดไม้กายสิทธิ์ของผู้บุกรุกอีกคนอย่างรวดเร็วไม่ทันได้ตั้งตัวพร้อมกับอัลบัสที่ร่ายใส่ผู้ที่ใช้คาถากรีดแทงจนล้มลง ทั้งสองยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นขู่ผู้บุกรุกจนทำให้อีกฝ่ายต้องถอย
“มันยังไม่จบง่ายๆหรอก” ผู้บุกรุกที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้ากล่าวและหายตัวไปจากสายตาทันที
กลุ่มนักเลงวัยรุ่นมองเบิกตากว้างอย่างไม่เข้าใจเหตุการณ์ตรงหน้า พวกนั้นถอยออกจากเจมส์และอัลบัสอย่างระแวง
“ฉ..ฉัน..น ขอ..อ ตัว.วก่อน” เด็กหนุ่มสูงโย่งกล่าวอย่างตะกุตะกละแล้วหลังวิ่งทันทีพร้อมกับเพื่อนในกลุ่ม
“หวังว่าพวกนั้นคงไม่คิดว่าพวกเราเป็นปีศาจหรอกนะ” อัลบัสพูด
“ถึงคิดก็พูดไปไม่ได้อยู่ดี เพราะ ฉันร่ายคาถากันปากหมาไว้แล้ว” เจมส์พูดแล้วกระซิบประโยคสุดท้ายกับอัลบัส
“กลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวแม่เป็นห่วงอีก” อัลบัสกล่าว
“อืม”
“โอ้ย…”
“ขอโทษไอ้หนู เป็นยังไงบ้าง” เดรโกกล่าวขอโทษเด็กชายผมบอล์นึคล้ายเขาที่เดินชนด้วยความไม่ระวัง
“อัลบัส เป็นไงบ้าง” เด็กชายผมสีเข้มที่ดูยุ่งเหมือนไม่เคยหวีพูดพร้อมกับพยุงอีกคน
“ไม่เป็นไรฮะ” ดวงตาสีเทาสบกับดวงตาสีเขียวมรกตของเด็กชาย เขานิ่งอึ้งไปอย่างไม่เคยคิดว่าจะมีใครที่มีดวงตาสีเขียวมรกตสวยงามอย่างแฮร์รี่อีกแล้ว
“พ่อ” เสียงพึมพำดังขึ้นทันทีที่เจมส์และอัลบัสเห็นชายหนุ่มก็นิ่งอึ้งเหมือนกัน เด็กชายไม่คิดว่าจะได้เจอคนที่เหมือนพ่อราวกับเป็นคนเดียวกัน เพราะ พ่อเขาเดรโก มัลฟอย คงจะไม่มาเดินเล่นในย่านชุมชนของมัลเกิ้ลแน่
“ก็ดี ไอ้หนูชื่ออะไร” เดรโกรู้สึกตัวว่าตนจ้องหน้าเด็กชายดวงตาสีเขียว จึงถามแก้เก้อ
“อัลบัสฮะ”
“แล้วเธอล่ะ” เดรโกถามอีกคนที่ยืนอยู่ด้วย
“เจมส์ฮะ” เจมส์ตอบอย่างก้มหน้าหลบตา อย่างที่ไม่รู้ว่าตนทำไมต้องหลบ
“อัลบัส เจมส์ ฉันเดรโก มัลฟอย ยินดีที่ได้รู้จักเด็กน้อย ขอตัวก่อน หวังว่าคงจะได้เจอกันอีก” เดรโกมองดวงตาคู่เหมือนแฮร์รี่อีกครั้งก่อนลุกขึ้นและเดินจากไป
ความคิดเห็น