คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2
"เจมส์ ลูกหยุดวิ่งไล่กับอัลบัสเดี๋ยวนี้นะ" หญิงสาวพูดเด็กชายทั้งสอง เธอมีสีผมสีน้ำตาลเข้มที่ดูเหมือจะยุ่งเล็กน้อยถูกปล่อยสยายอยู่กลางหลัง ผิวสีขาวออกเหลือง ใบหน้ารูปไข่ได้รูป ดวงตาสีน้ำตาลอมสีน้ำผึ้งกำลังมองและดุลูกชายฝาแฝดที่ไม่เหมือนกันของเธอ
"แม่ครับ อัลบัสว่าผมอ่ะ" ว่าแล้วเจมส์เด็กชายผมสีน้ำตาลเข้มที่ยุ่งเหยิงกว่าแม่ก็วิ่งไล่อัลบัสเด็กชายผมสีบอนล์เงินที่ผิวซีดกว่า ต่อในซุปเปอร์มาร์เกท อัลบัสจึงได้แต่วิ่งหนีเจมส์พี่ชายฝาแฝดของเขา จนกระทั่ง...
"อ่ะ" อัลบัสเด็กชายชนกับคนๆหนึ่ง ดวงตาสีมรกตเงยหน้าขึ้น เขาเห็นหญิงสาววัยทองคนหนึ่ง เธอมีรูปร่างผอมแห้ง ลำคอกับยาวกว่าคนทั่วไป เกือบสองเท่า ใบหน้าผอมมองมาที่อัลบัส
"ป้าเพ็ททูเนีย" หญิงสาวแม่ของฝาแฝดพึมพรำอุทานเรียกหญิงสาวคนนั้นอย่างตกใจ ดวงตาสีน้ำตาลอบอุ่นเบิกกว้าง
"แฮร์รี่" หญิงสาวที่ถูกชนเบิกตาอย่างประหลาดใจที่เห็น เด็กชายคนหนึ่งหน้าตารูปร่างคล้ายหลานชายของเธอมากเหลือเกิน จะต่างก็คงเป็นดวงตาสีซีดแทนดวงตาสีมรกต และเด็กชายอีกคนที่มีดวงตาสีมรกตยืนข้างๆกัน
แต่ผู้ใหญ่สองคนก็ยืนนิ่งตกใจได้เพียงอึกใจเดียว ก็มีแสงสีแดงพุ่งมาอย่างรวดเร็วใส่คนที่อายุมากสุดในนั้น ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่เร็วพอหญิงสาวอีกคนที่ดึงคนที่ถูกเล็งให้พ้นวิถีทางอย่างหวุดหวิดอย่างทันท่วงที ส่งผลให้ชั้นวางสินค้ามากมายที่อยู่ด้านข้างระเบิด ระบบป้องกันภัยดังขึ้น และทำให้ไฟฟ้าดับลงทันที เธออาศัยช่วงที่คนอื่นตกใจชลมุนกับเหตุการณ์พาทั้งสามออกมา
หญิงสาวพาทั้งสามหลบไปตรงมุมมืดที่ไม่มีผู้คน และจับมืออย่างแน่น เพ็ททูเนียรู้สึกว่าร่างกายถูกฉีกแยกเป็นส่วนๆ ซักพักก็เหมือนโดนบีบอัด เหมือนสมองจะไหลออกจากหู ทุกส่วนของร่างกายโหวงเหวง ทันทีที่เท้าสัมผัสกับพื้นอีกครั้ง เธอก็อัดอากาศเข้าสู่ปอดเป็นการใหญ่ เมื่อลืมตาอีกครั้งก็เจอกับสวนสาธารณะฝั่งตรงข้ามซุปเปอร์มาร์เกท
"แก..ค..คื...คือ.."
"ป้าเพ็ททูเนีย-- ป้าไม่เป็นไรใช่มั้ยค่ะ"
"แม่ครับ--ไปจากที่นี่ก่อนเถอะครับ พวกมันอาจจะเจอเราอีกนะครับ" เจมส์พูด
หญิงสาวรับคำและจับมือทุกคนอีกครั้ง เคลื่อนย้ายฉับพลันทันที ภาพที่เห็นเปลี่ยนเป็นอาคารติดกันบ้านแห่งหนึ่ง ซึ่งน่าแปลกที่บ้านเลขที่สิบเอ็ด แล้วหลังถัดมาเป็นเลขที่สิบสาม แต่คนที่ผ่านไปมาก็ไม่เอะใจอะไร หญิงสาวพาทุกคนเดินเข้าบ้านเลขที่สิบสองที่ปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็ว โดยที่คนทีเดินขวับไขว่ไปมาไม่ทันสังเกตว่ามีบ้าน อีกหลังหนึ่งเพิ่มขึ้น
นางเดอร์ลีย์มีแววตาตื่นตระหนก เธอหันไปดูรอบๆอย่างไม่ไว้ใจ
"พวกแกเป็นใคร--ฮึ--รู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร" เพ็ททูเนียรวบรวมความกล้าเผชิญกับคนแปลกหน้า แม้ว่าจะเป็นเด็กอีกสองคน และคนหนึ่งก็มีรูปร่างหน้าตาเหมือนหลานของเธอ แต่ไม่ผอมแห้งเหมือนแฮร์รี่ และแววตาหยิ่งทะนงต่างกับเด็กชาย ผมบอนล์อีกคนทั้งดวงตาสีมรกตแววตาที่เหมือนกับแฮร์รี่ แต่ยังมีความดื้อรั้นฉายอยู่ชัดเจน จะว่าไปแล้วเด็กสองคนนี้อาจเป็นลูกชายของแฮร์รี่ และผู้หญิงคนนี้อาจเป็นภรรยาของเขา เธอคิด แต่ตอนนี้เพ็ททูเนียยังไม่สามารถวางใจได้จนกว่าเธอจะแน่ใจ
"พวกเราทราบดีค่ะ--ป้าเพ็ททูเนีย"
"พวกเธอเป็นอะไรกับแฮร์รี่ พอตเตอร์" นางเดอร์สลีย์ถาม เพื่อยืนยันสิ่งที่เธอคาดคิด
"เอ่อ..." หญิงสาวไม่รู้จะตอบคำถามยังไง ในเมื่อมันเหลือเชื่อเหลือเกินที่เธอยืนอยู่ตรงนี้พร้อมกับความทรงจำทั้งหมดในเมื่อตอนที่เธอคือ แฮร์รี่ พอตเตอร์
"ผม เจมส์ ซีเรียส พอตเตอร์" เด็กหนุ่มผมเข้มแนะนำตัวเอง ในขณะที่แม่ของเขาตอนนี้ไม่สามารถหาเสียงตัวเองเจอ
"อัลบัส เซเวอรัส พอตเตอร์ ลูกชายฝาแฝดแฮร์รี่ เจมส์ พอตเตอร์" เด็กชายผมบอนล์กล่าว
นางเดอร์สลีย์ยังคงตะลึงงงงันทั้งที่คาดคิดไว้แล้ว แต่เธอก็ยังสงสัยหญิงสาวอีกคนที่ไม่เอ่ยอะไรออกมา
หญิงสาวรู้สึกเหมือนมีอะไรจุกที่คอตัวเอง ความกล้าหาญของกริฟฟินดอร์ที่มีอยู่กับไม่ช่วยอะไรเธอเลย ถ้าป้าเพ็ททูเนียไม่เดือดร้อนเพราะสาเหตุ เป็นญาติมัลเกิ้ลของเธอในตอนที่เธอเป็นผู้พิชิตจอมมาร หญิงสาวก็คงไม่คิดที่จะเปิดเผยตัวตนและความจริง เพราะนางเดอร์สลีย์คงอยากอยู่ให้ไกลจากเรื่องที่เธอคิดว่าผิดปกติให้มากที่สุด ลูกชายฝาแฝดทั้งสองรู้ว่าความจริงทุกอย่างจะช่วยให้ป้าเพ็ททูเนียและครอบครัวเดอร์สลีย์ระวังตัวมากขึ้นและปลอดภัยขึ้นระดับหนึ่ง
"ความจริงมันคงเหลือเชื่อมากกว่าตอนที่แม่ลิลลี่รู้ว่าตัวเองเป็นแม่มด--มันคงยากจะเชื่อด้วย--ฉัน คือ แฮร์รี่ พอตเตอร์" ในที่สุดเธอก็พูดออกมา
คราวนี้ความจริงถึงกับทำให้เพ็ททูเนียเป็นลมล้มพับในทันที ยังดีที่อดีตซีกเกอร์บ้านกริฟฟินดอร์ความเร็วไม่ตก ช่วยรับนางเดอร์สลีย์ไว้ทัน
"ครีเชอร์ เตรียมห้องพักห้องหนึ่ง" หญิงสาวเรียกเอล์ฟประจำบ้านของตระกูลแบล็กซึ่งตอนนี้เป็นของเธอ จากมรดกที่ซีเรียสได้ให้ไว้
“ครับ เจ้านาย” ครีเชอร์ เอล์ฟแก่ประจำบ้านปรากฏตัวขึ้นมันแก่ลงไปมากจนสังเกตได้ รวมถึงท่างทางงุ่มง่าม แต่ก็ยังทำงานได้ไม่ขาดตกบกพร่อง
"เจมส์กับอัลบัสช่วยแม่--ไปเอาน้ำยาคลายกังวลในตู้ให้ที" เธอสั่งลูกชาย และพยุงไปที่ห้อง
ทันทีที่สั่งการเรียบร้อยแล้ว ไม้กายสิทธิ์ก็ถูกเรียกปรากฏขึ้นบนมือเรียว ที่โบกเพื่อเช็คสภาพร่างกายทั้งหมดของนางเดอร์สลีย์
เมื่อเช็คร่างกายของนางเดอร์สลีย์ไม่มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นนอกจาก ความตกใจที่มากและเกิดต่อเนื่องกัน ไม้ฮอลลี่ถูกร่ายคาถาอีกครั้ง เพื่อให้เพ็ททูเนียรู้สึกตัว
เพ็ททูเนียลืมตาขึ้น เธอถอยกรูทันที ล่นไปมุมเตียงอีกฝั่งหนึ่ง หญิงสาวรู้ได้เลยว่าป้าคงยังไม่เชื่อเรื่องที่เธอบอกและยังเตรียมตัวพร้อมเสมอถ้ามีอะไรเกิดขึ้นในทันทีที่ได้สติ
“ฉันจะเชื่อได้ยังไงว่าแกคือ พอตเตอร์” นางเดอร์สลีย์พูด โดยที่สายตาจับจ้องไปยังหญิงสาวที่บอกว่าคือหลานชายน่ารำคาญของเธอ
“ในวันเกิดปีที่สิบสองของดัดลีย์เขาได้ของขวัญสามสิบเจ็ดชิ้น แต่ดัดลีย์ก็อาละวาดจนป้าต้องซื้อของขวัญเพิ่มอีกสองชิ้น และในปีนั้นไม่มีใครรับฝากฉัน เพราะมิสซิสฟิกขาหัก พวกคุณเลยต้องพาฉันไปสวนสัตว์ด้วย จนพวกเราเข้าไปในบ้านสัตว์เลื้อยคลาน ดัดลีย์พยายามทำงูเหลือมบราซิลขยับตัวแต่ก็ไม่ได้ผลเท่าที่ควร ฉันยืนอยู่ตรงนั้นพูดกับมัน แล้วมันก็ขยับในที่สุด ดัดลีย์วิ่งเข้ามาเอนตัวเข้าไปใกล้กระจก—กระจกล่องหน เขาโดนงูงับสันเท้าเล่นๆ แต่ลุงเวอร์นอนไม่เชื่อ—และขังฉันไว้ที่ห้องใต้บันได” หญิงสาวเล่า และกำลังจะเล่าต่อ... แต่
“ไม่ต้องพูดต่อแล้ว” นางเดอร์สลีย์บอก “ฉันเชื่อว่าแกคือหลานชายของฉัน แต่ทำไมแกกลายเป็นผู้หญิง”
“ความจริงแฮร์รี่ พอตเตอร์ตายตั้งแต่วันที่ 31 ตุลาคม 1981 แต่วิญญาณส่วนหนึ่งของโวลเดอมอร์กลายเป็นวิญญาณส่วนหนึ่งที่อยู่ในร่าง ทำให้วิญญาณของแฮร์รี่ พอตเตอร์ส่วนหนึ่งยังติดอยู่ในร่าง ร่างนั้นจึงไม่ตายโดยสมบูรณ์ และใช้ชีวิตอย่างคนทั่วไปจากการเป็นวิญญาณใช้ร่างร่วมกัน ก่อนที่แม่จะตายได้ร่ายคาถาโบราณไว้บทหนึ่งทำให้ฉันสร้างร่ายกายใหม่ได้เองครั้งหนึ่งไปอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า จนกระทั่งเมื่อ 8ปีก่อน ฉันประสบอุบัติเหตุสาหัสถึงชีวิต วิญญาณส่วนที่กับไปเกิดใหม่จึงออกจากร่าง ย้อนเวลาไปรวมกับวิญญาณที่ถูกฉีกออกในตอนนั้น และใช้ชีวิตเรื่อยมาจนกระทั่ง วันที่โวลเดอมอร์ถูกพิชิต จิตวิญญาณที่ที่แยกจากกันรวมกันในร่างที่ควรจะเป็น ก็คือร่างกายที่ป้าเห็นอยู่ตรงหน้านี้”
“สรุปก็คือ วิญญาณส่วนหนึ่งแกไปอยู่ในร่างใหม่ แล้วเกิดอุบัติเหตุ วิญญาณเลยย้อนเวลากลับมารวมกัน พอในที่ถึงเวลาที่สมควร แกก็กลับมาในร่างปัจจุบัน ใช่มั้ย”
“ค่ะ”
“แล้วแกมีลูกชายตอนไหน”
“ตอนปีหกที่ฮอกวอกส์ต”
“ทำไมฉันไม่รู้ ทั้งๆที่แกก็กลับมาบ้าน”
“ฉันอำพรางท้องไว้ ตอนคลอดก็อยู่บนห้อง มีแค่เอล์ฟประจำบ้านคอยช่วย”
“ไอ้ตัวที่ยืนอยู่นั่นหรอ”
“ไม่ใช่ค่ะ นั่นครีเชอร์ ตอนนั้นด็อบบี้คอยช่วย แต่เขาตายมาแปดปีแล้ว”
“ใครคือพ่อเด็ก”
“มัลฟอย”
“เดรโก มัลฟอย เจ้าของธุรกิจมากมายในยุโรปนี่หรอ เขาเป็นแบบแกด้วยอย่างนั้นสินะ พวกพ่อมด”
“ค่ะ”
“เขาไม่รู้สินะ เรื่องที่แกท้องน่ะ ใครจะไปคิดว่าผู้ชายจะท้องได้”
“เดรโกไม่รู้อะไรเลย ฉันไม่ได้บอกใคร รวมทั้ง รอน และเฮอร์ไมโอนี่”
“ไปเก็บของ กลับบ้าน แกเป็นผู้หญิงจะอยู่ที่นี่คนเดียวกับลูกไม่ได้”
“แล้วลุงเวอร์นอนจะไม่ว่าฉันหรอ ป้าเพ็ททูเนีย”
“ที่จริงฉันกับเวอร์นอนก็ไม่ได้เกียจแกหรอก แต่แค่ไม่อยากให้แกอยู่ในโลกของพวกตัวประหลาด แล้วท้ายที่สุดก็ต้องตายเหมือนน้องสาวฉัน”
หญิงสาวเข้าไปหานางเดอร์สลีย์อย่างไม่แน่ใจ แต่เพ็ททูเนียกับเดินเข้าไปโอบกอด ไหล่บางสั่นสะอึ้นน้ำตาไหลลงมาอย่างซาบซึ้ง เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะได้ยินประโยคเหล่านี้จากปากของญาติของแม่เลย
“กลับบ้านไปอยู่ด้วยกันนะ แต่แกต้องทำงานหาเงินเอง”
“ค่ะ” หญิงสาวรับคำด้วยรอยยิ้ม
“สรุปแล้วตอนนี้แกชื่ออะไร ฉันยังไม่รู้เลย” เพ็ททูเนียถามอดีตหลานชาย ที่ตอนนี้กลายมาเป็นหลานสาว
“เฮนรีน่า พอตเตอร์ ”
“เดี๋ยวแกก็บอกฉัน ถ้าแกอยาจะบอกรีน่า”
“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวบอกจากใจ ดวงตาที่เปี่ยมด้วยความสุขแปรเปลี่ยนเป็นสีเขียวมรกตแวบเดียวแล้วจางหายไป
“แต่ที่จริงฉันเป็นผู้ชาย” มือเรียวล้วงไปหยิบสร้อยที่สวมอยู่ที่คอพรางพูดว่า “ข้านั้นคือความจริงหาใช่ความจริง” แสงสีเขียวก็ปรากฏเรืองรองรอบกาย พลันแสงหายไปก็ปรากฏแฮร์รี่ พอตเตอร์ที่ใครต่างรู้จักดี
ความคิดเห็น