Doll my darling แฟนผมเป็นตุ๊กตา!

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

 

[เอสเธอร์]

ในวันที่มีหิมะตกอย่างวันนี้มันเป็นสภาพที่โหดร้ายสำหรับเด็กสาวอายุ 13 ปี ที่ต้องย้ายบ้านจากในเมือง มาอยู่ที่หมู่บ้านเล็กๆแถวชานเมืองที่แสนสงบ แต่ทุกอย่างก็ไม่ได้โชคร้ายเสมอไปเพราะสภาพบ้านที่ฉันจะมาอยู่ก็ไม่ได้แย่อะไรมากมาย ก็นะมาถึงแล้วก็คงเรื่องมากไม่ได้อยู่ดี บ้านที่ฉันต้องมาอยู่ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เป็นบ้านเดี่ยวที่อยู่ในหมู่บ้านเล็กๆแต่ที่นี่ก็มีแต่ความอบอุ่น ผู้คนเป็นมิตร อากาศบริสุทธิ์ ... นั่นถือว่าเป็นสวรรค์ขนาดย่อมที่แสนเรียบง่ายเลยด้วยซ้ำ...
   


“เอสเทอร์จ้ะ มาช่วยแม่ขนของเข้าบ้านหน่อยสิ”


แม่ของฉันบอกให้ไปช่วยขนของเข้าบ้านใหม่ที่ดีไซน์แบบง่ายๆ ขณะที่แม่เองก็ถือกล่องใบใหญ่อยู่ในมือ แต่จะทำไงได้ล่ะ จะยืนนิ่งดูแม่เหนื่อยอยู่คนเดียวก็ไม่ได้นี่นะฉันเดินไปยกกล่องหนังสือขนาดย่อมๆจากท้ายรถ แล้วเดินเร่งฝีเท้าขึ้นไปเดินข้างๆแม่เพื่อคุยและถามอะไรหลายๆอย่างที่ยังค้างคาใจ เช่น


     " ทำไมเราถึงได้บ้านใหม่หลังนี้มาง่ายๆโดยไม่เสียเงินเลยสักบาท,ทำไมแม่ถึงได้รู้จักทุกซอกทุกมุมในบ้านหลังนี้ทั้งๆที่พึ่งมาที่นี้เป็นครั้งเเรก แล้วใครเป็นคนยกบ้านหลังนี้ให้เรา "


และอีกหลายๆคำถามที่สืบเนื่องมาตั้งแต่ฉันเริ่มจำความได้ แต่เกือบทุกครั้งที่ถามก็ไม่ค่อยจะได้คำตอบซักเท่าไหร่หรอก หลังจากช่วยแม่แต่งบ้านเสร็จแล้ว มันก็อดไม่ได้ที่จะเดินสำรวจบ้านใหม่ที่ดูธรรมดาๆ


แต่ก็ชักจะไม่ธรรมดาซะแล้วที่ชั้นดันมาเจอสมุดบันทึกที่ดูเหมือนว่าน่าจะเป็นไดอารี่ ตอนแรกฉันก็คิดว่าเจ้าของคนเก่าคงจะลืมไว้แต้ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ของสำคัญแบบนี้ไม่น่าจะลืมได้ถึงแม้ว่าจะซ่อนมิดชิดก็เถอะน้ะ แต่ไหนๆก็มาถึงขั้นนี้แล้วคงต้องเสียมารยาทเปิดอ่านดูสักหน่อย เจ้าของคนเก่าคงจะไม่ว่าอ่ะไรหรอกจิงมั้ย....





    แปลกจังถึงหน้าปกจะเป็นเหมือนไดอารี่ธรรมดา แต่ข้างในกลับใช้เล่าเรื่องบางเรื่องงั้นหรอ ฉันนั่งคิดว่าจะอ่านหรือไม่อ่านดี แต่ความถูกต้องก็แพ้ความอยากรู้อยากเห็นอยู่ดี

ฉันเริ่มใช้ดวงตาสีเขียวมรกตคู่สวยที่หาได้ยากเพ่งอ่านตัวหนังสือในไดอารี่ ที่เจ้าของคนเก่าอาจจงใจทิ้งเอาไว้!









[เริ่มไดอารี่ :  เวส]


            ผมชื่อ เวส อายุ 18 ปี ตอนแรกผมคิดอยู่นานว่าจะเขียนอะไรลงไปในไดอารี่เล่มนี้ดี จนกระทั่งในวันที่มีหิมะโปรยปราย...วันที่ผมตัดสินใจที่จะสะสมตุ๊กตา
.
.
.
.
.
.
.
       ตุ๊กตาคืออะไรหรอในอุคมคติของคุณ...พวกคุณคงจะคิดแค่ว่าตุ๊กตาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเราในยามที่เราสุข เศร้า เหงา หรือทุกข์

  แต่เมื่อพวกเขาหมดประโยชน์ คุณก็ไม่ได้หันมาสนใจ จนในที่สุดคุณก็ลืมเพื่อนที่ดีที่สุดของคุณ หลายๆคนคงจะคิดว่าตุ๊กตาไม่มีความรู้สึก

แต่
      เมื่อเราหยุดให้ความรักกับตุ๊กตาของเราเมื่อไหร่ ก็เหมือนกับการยื่นสิทธิ์ของการไม่มีตัวตนให้กับพวกเขาทันที....

  พวกคุณคงจะเคยได้ยินเรื่องที่ตุ๊กตามีชีวิตขึ้นในยามค่ำคืนหรือตุ๊กตาสาวมีชีวิตเพราะมีเส้นผมที่ทำจากผมของมนุษย์


แต่วันนี้เตรียมตัวลบความเชื่อเก่าๆไปได้เลยเพราะสิ่งที่ผมจะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับนักสะสมตุ๊กตามือใหม่อย่างผม ที่ไม่ค่อยจะเชื่อเรื่องพวกนี้ซักเท่าไหร่..... :)  Shalunla







;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;


        ใครที่แวะเข้ามาอ่าน ก็ขอเม้นด้วยนะค้า  ถ้าไรท์เขียนผิด หรือ
เขียนไม่ถูกใจตรงไหนบอกได้นะ

นี่เป็นนิยายเรื่องเเรกที่ทุ่มแรงกายแรงใจในการแต่ง ฝุดฝุด ><

ใครอยากให้ไรท์แต่งต่อก็ขอเม้นเป็นกำลังใจด้วยเน้อ     ชอบก็เม้น  ไม่ชอบก็เม้น (ไรท์นี่ยังไง ) 5555555555+
  
        รักลีดทุกคนที่ซูดดดด~  จุ๊ฟ  >3<