เธอเริ่มสะกดคำว่า “รัก” และ “รักให้เป็น” .. เธอมีประสบการณ์น้อยนักในเรื่องความรัก แต่เธอต้องหัดรักให้เป็น รักอย่างไร้เงื่อนไข “รัก” โดยไม่หวังครอบครอง.. ซึ่งมันยากแสนยากสำหรับคนธรรมดา ๆ อย่างเธอ เพราะเมื่อเธอรักใคร เธอก็ปรารถนาจะได้อยู่ใกล้ ๆ ได้มองเห็น ได้พูดจา ปรารถนาจะได้แตะต้องสัมผัส และรู้สึกเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ รู้สึกหวงแหนหวั่นไหวสารพัด แต่นี่คือธรรมชาติของความรักไม่ใช่หรือ?
ความรักโดยไร้เงื่อนไข รักโดยไม่หวังครอบครอง เป็นเรื่องง่ายที่จะพูด แต่ไม่ง่ายที่จะทำได้ เนื่องจากเป็นเรื่องที่ต้องฝืนเป็นอย่างมาก ไม่ต่างอะไรกับการบังคับให้น้ำต้องไหลขึ้น ทั้งที่ตามธรรมชาตินั้นสายน้ำต้องไหลลงเสมอ หากแต่บางกรณี หากปล่อยให้กระแสน้ำไหลลงตามที่ควรเป็น อาจก่อให้เกิดความเดือดร้อนเสียหายมากมาย การฝืนธรรมชาติจึงเป็นเรื่องจำเป็น..
พิมพ์พญาเข้าใจความจำเป็นเหล่านั้น..สมองของเธอฉลาดเฉลียวพอที่จะเข้าใจอะไรมากมาย ทั้งสิ่งที่อยากเข้าใจ และไม่อยากจะเข้าใจ แต่บัดนี้ สมองของเธอมีนาฬิกาไขลานซ่อนอยู่ และมันเดินติ๊ก ๆ ๆ โดยเธอไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เสียงติ๊ก ๆ นั้นมันจะหยุดลง..และต่อจากนั้น เธอจะไปอยู่ที่ไหน?
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น