ชมรมหนังสือพิมพ์แห่งฟลอริดาตะวันออก

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ

ผมกำลังนอนอยู่บนต้นไม้ สายลมเย็นๆกำลังพัดได้ที่จนเกือบทำให้คล้อยหลับไปหลายครั้ง ก็รู้สึกสบายดีอยู่หรอกนะถ้าไม่มีเจ้าเซนต์เบอร์นาร์ดตัวเบ้งนอนเฝ้าต้นไม้อยู่

เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนผมตามคุณไบรอัน ครูสอนวิชาวิทยาศาสตร์มาที่บ้านและแอบปีนต้นไม้อะไรซักอย่างที่อยู่หน้าบ้านเค้าเพื่อที่จะแอบถ่ายเค้าในห้องนอน เฮ้ ไม่ใช่อย่างที่คิดนะ ผมไม่ใช่พวกสโตรกเกอร์อะไรแบบนั้นหรอก ผมเป็นนักข่าวต่างหากล่ะ(ถึงแม้จะเป็นแค่นักข่าวประจำโรงเรียนก็เถอะ) ช่วงนี้พวกนักเรียนลือกันแซ่ดว่ามิสเตอร์ไบรอันมีอะไรกับเด็กนักเรียนเพื่อแลกเกรด หน้าที่ผู้สืบหาความจริงก็ต้องตกเป็นของผมไปโดยปริยาย ผมเป็นคนไม่เกี่ยงงาน แน่ล่ะในเมื่อประธานชมรมหนังสือพิมพ์เป็นน้องสาวสุดน่ารักของผมเอง ใครจะเกี่ยงลง ..ชักนอกเรื่องไปแล้วกลับเข้ามาที่ประเด็นของเราดีกว่า

รอไม่นานนักก็มีผู้หญิงคนนึงเดินเข้าห้องมิสเตอร์ไบรอันผมไม่ทันสังเกตุเห็นเธอว่าเข้ามาทางไหนแต่นั่นไม่สำคัญ ผมซูมกล้องเข้าไปใกล้ๆเพื่อให้เห็นหน้าแม่สาวคนนั้นชัดๆ

 “โว้ว นั่นมันลูซี่นี่นา”

ลูซี่เป็นเชียร์ลีดเดอร์ของโรงเรียนเราแต่ไม่เด่นอะไร เธอเป็นคนที่ออกจะต๊องๆหน่อย เป็นพวกสาวผมบลอนด์ไม่เต็มเต็งน่ะ ก็ว่าผลการเรียนเธอค่อนข้างแย่ในเทอมแรกแต่ในเทอมสองจู่ๆก็ดีขึ้น มิน่าล่ะ ผมเก็บภาพอีกสองสามภาพขณะที่ทั้งสองกำลังโรมรันพันตูกันแล้วก็หันไปอีกทางนึง เห็นอย่างนี้แต่ผมเป็นคนมีศีลธรรมพอตัวและบอกตามตรงดูสองคนนี้มีอะไรกันสู้เปิดช่องเนชั่นแนลจีโอกราฟฟิกไปเจอช่วงที่สิงโตออกล่าเหยื่อยังจะน่าดูกว่า

ผมรอซักพักจนแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่แถวนั้นผมจึงลงจากต้นไม้ ขณะที่ขาผมจะกระโดดลงมาสายตาก็ห้ามไว้ก่อน เจ้าเซนต์เบอร์นาร์ดตัวใหญ่เดินเอื่อยๆมานอนใต้ต้นไม้ที่ผมอยู่ นั่นแหละเหตุผลที่ทำให้ผมติดอยู่บนนี้ มันมีปลอกคอ เจ้าของอยู่ไหนกัน ปล่อยให้เจ้าหมานี่ออกมานอกบ้านได้ยังไง! ผมชั่งใจอยู่นานแต่ก็ไม่กระโดดลงไป มันเป็นปมสมัยเด็กของผม เด็กอายุ5ขวบผมโดนเจ้าหมาตัวใหญ่ข้างบ้านวิ่งไล่มันเป็นอะไรที่ฝังใจน่ะ คุณเข้าใจมั้ย?

“เฮ้ เกล!!”เสียงตะโกนมาจากข้างหลังผม“เกเบรียล สตาร์ค!!”

“วิน”ผมพูดเสียงเบา“ขอบคุณมากนะที่นายเสียงดังจนจะทำให้คนอื่นรู้หมดว่าฉันแอบอยู่”

“ก็ลงมาจากต้นไม้ซักทีสิ น้องสาวนายอยากจะได้สกู๊ปเด็ดเร็วๆ”

“นายเห็นเจ้าตัวนั้นมั้ย”ผมเบ้หน้าไปทางที่เจ้าหมานั่นอยู่

“ดูเหมือนว่าใครบางคนแถวนี้จะทำตัวเป็นเด็กๆอยู่เลยนะ”วินหัวเราะ

“ถ้าตอนนั้นนายไม่แกล้งปล่อยเจ้าหมาโง่ของนาย ฉันก็ไม่มีปมบ้าๆนี่หรอก”

“เฮ้ คนที่คิดแผนนี้คือน้องสาวนายนะ”วินแย้ง

วินหรือชื่อเต็มๆคือ วินเซนต์ เลย์ตั้น เพื่อนสนิทและเพื่อนข้างบ้าน ผม น้องสาวผมและเขา เราเล่นมาด้วยกันตั้งแต่เด็กๆจึงไม่แปลกที่จะสนิทกัน วินเป็นคนดังของโรงเรียน ด้วยผมสีทองกับตาสีฟ้านั่นเขามักจะเป็นที่โดดเด่นเสมอและความที่เป็นลูกเจ้าของบริษัทส่งออกที่ใหญ่ที่สุดจึงไม่แปลกที่ใครๆก็สนใจในตัวเขาโดยเฉพาะพวกสาวๆที่มารุมล้อมเค้าราวกับซอมบี้หิวสมองยังไงอย่างงั้น

วินจัดการไล่หมานั่นไป ผมจึงลงมาจากต้นไม้ได้

”ว่าไงบ้าง”วินเปิดบทสนทนา

“อะไรล่ะ”ผมเช็ครูปจากกล้อง

“เรื่องที่นายนอนหลบหมาอยู่บนต้นไม้สบายมั้ยมั้ง ความจริงฉันน่าจะถ่ายรูปเก็บไว้นะอาจจะได้รางวัลภาพถ่ายยอดเยี่มแห่งปีก็ได้”

“ฮ่า ฮ่า”ผมยิ้มเฝือนๆ”ขำตายล่ะเพื่อน”

ไม่ทันขาดคำวินก็แย่งกล้องในมือผมไป เขาดูรูปก็ทำหน้าแหยงๆแล้วส่งคืนมาให้ผม

“เดี๋ยวนี้นายชักจะเอาแต่แอบถ่ายชาวบ้านนะ”วินเดินไปเปิดประตูรถเฟอร์รารี่577จีทีโอที่ได้มาเป็นของขวัญวันเกิดเมื่อปีที่แล้ว ดูจากความเงาของรถและการเลือกมาใช้ขับจากรถ3คันที่เขามีอยู่ ท่าทางเขาคงจะชอบมันมาก

“ฉันก็ชักสงสัยสามัญสำนึกของตัวเองอยู่พอดีว่ะ”ผมเข้าไปนั่งอีกฝั่ง แล้วรถก็เคลื่อนตัวออกไป