คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ||||| แอบดีใจ... |||||
เคยไหม... ที่รู้สึกตื่นเต้นกับความใจดีเล็กๆ น้อยๆ ของคนที่เรารัก แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องปกติเพียงใดก็ตาม
12.00
วันนี้อาจารย์ใจดีเป็นพิเศษ ทบทวนเนื้อหาที่เรียนมาทั้งชั่วโมงให้พวกเราที่ตื่นเพราะเสียงออดพักเที่ยงให้อีกตั้งครึ่งชั่วโมง T^T ทั้งๆ ที่วิชาเรียนมันเลิก 11.30 น. โอ้ มันเยี่ยมมากๆ เลยที่ท้องผมมันร้องเป็นจังหวะแซมบ้า
ผมเดินลงจากชั้นสอง ...จริงสิ ผมชวนพี่ซูมีไปทานข้าวด้วยดีกว่า พักเที่ยงแล้ว ไม่รู้ว่าพี่ซูมีทานอะไรหรือยัง ห้องสมุดอยู่ตึกนี้ด้วย แวะไปสักหน่อยดีกว่า
“พี่ซูมี ทานข้าวหรือยังครับ ไปทานกับพวกเราไหม” ผมมายืนเคาะเคาเตอร์ ข้างๆ ผมเป็นจุนซูที่ยังนวดหัวตัวเองไปมา ดูเหมือนมันจะปูดออกมาหน่อยๆ นะ หัวโนเลยหรือเปล่าเนี้ย
แต่ว่าพี่ซูมีบอกว่าทานแล้วให้ผมไปทานกับจุนซูกันสองคน ว้า~ แผนการ(แอบ)นั่งทานข้าวในห้องสมุดเป็นอันพับไป ก็แหม...โรงอาหารอากาศมันร้อนสุดๆ ไปเลยนี่นา
“แจจุง วันนี้นายไปกินเองแล้วกันนะ ฉันปวดหัวชอบกล ไปนอนห้องพยาบาลก่อนนะ” หลังจากออกมาจากห้องสมุดได้สักพัก จุนซูก็บอกผมแล้วเลี่ยงออกไปอีกทาง ดูเหมือนลูกเตะสะท้านหัวเมื่อเช้ามันจะเจ็บอยู่ไม่น้อยนะ ผมได้ยินจุนซูบ่นทั้งคาบเคมีเลยละ
ส่วนผมที่เพิ่งนึกออกว่าอยากกินขนมปังเมล่อนที่โรงอาหาร มันเป็นขนมที่ขายดีที่สุดเลยนะ ป่านนี้จะเหลือถึงผมไหมเนี้ย T^T
ผมเบียดผู้คนอีกราวๆ ยี่สิบคนได้มั้ง ที่ยังยืนอยู่ตรงนั้น โชคดีที่วันนี้ป้าคนขายเอามาขายเยอะกว่าปกติ แต่มันก็เหลือน้อยเต็มทีแล้วละ อ๊ากกก~~ อย่าเพิ่งหมดนะ!!
นั่นไง ถึงคิวผมแล้ว เมล่อนถุงสุดท้าย
“ป้าครับ ขนมปังเมล่อนหนึ่งครับ”
“ป้าครับ ผมขอไส้เมล่อน” เอ๋า มีคนสั่งเหมือนกับผมด้วย แต่มันเป็นถุงสุดท้ายแล้วนะ ใครจะเสียสละกันละ แต่ผมไม่ยอมนะ ผมก็อยากกินนี่นา T^T
“ถุงสุดท้ายแล้วนะหนุ่มๆ ใครจ่ายก่อนได้ก่อน” ป้าคนขายพูดอย่างใจร้าย T_T ผมจะไปจ่ายทันได้ยังไงเล่า เงินยังอยู่ในกระเป๋าอยู่เลย
“ให้น้องเขาไปเถอะครับ ผมขอเป็นไส้สตอเบอรี่แล้วกัน” *-* ลูกผู้ชายตัวจริง เขายอมเสียสละให้ผม ขอดูหน้าหน่อยแล้วกัน ใครกันนะลูกผู้ชายพันธุ์กระทิงดอง....
เฮ้ย! รุ่นพี่ยุนโฮ
“เอ่อ คือว่า รุ่นพี่ไม่ต้อง...”
“ไม่เป็นไรหรอก พี่ต้องเสียสละให้น้องอยู่แล้ว เอ้า! เอาไปสิ” รุ่นพี่ยื่นห่อขนมปังสีเขียวมาให้ผม พร้อมกับรับห่อสีสีชมพูอ่อนๆ (ไส้สตอเบอรี่) มาไว้กับตัวเองแล้วก็หันหลังกลับเดินอย่างสุดเท่ออกไป
อ๊ากกก!! รุ่นพี่ใครวะ เท่ระเบิดเลย!!
“เอ่อ... รุ่นพี่ครับ” ผมรีบวิ่งตาม นอกจากจะไปขอบคุณแล้ว ผมยังต้องไปจ่ายเงินให้อีกต่างหาก ก็ค่าขนมปัง ผมยังไม่ได้จ่ายเลยนะ (ตอนที่ผมจะจ่าย ป้าเขาบอกว่า รุ่นพี่จ่ายให้แล้ว)
“หืม? มีอะไรหรอ”
“คือว่า ค่าขนม...ผมยังไม่ได้ให้รุ่นพี่เลย” ผมยื่นเงินให้รุ่นพี่ที่ก้มมองนมในตู้ขายอัตโนมัติ
“อ๋อ ไม่ต้องหรอก ถือว่าฉันเลี้ยง”
“ไม่ได้หรอกนะครับ”
“ทำไมละ?”
“แม่ผมบอกว่า ห้ามรับของจากคนอื่น โดยไม่ตอบแทน” รุ่นพี่หันมามองผมครู่หนึ่ง ทำหน้าคล้ายๆ จะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม สุดท้ายก็หยิบเอาเหรียญบนมือผมหย่อนลงไปในตู้อัตโนมัติที่อยู่ใกล้ๆ
เอาละ! ถือว่าผมจ่ายเงินแล้วนะ และจังหวะที่ผมกำลังจะแยกไปหาจุนซูที่ห้องพยาบาล รุ่นพี่ก็โยนกล่องนมมาให้ผมกล่องหนึ่ง
“เอ้า นี่ของนาย” ผมรับนมกล่องรสกาแฟที่รุ่นพี่โยนมาให้ โธ่! ทำไมไม่ให้กันดีๆ เล่า เกือบตกแล้วไหมละ
“ไปหาที่นั่งกินข้าวกันเถอะ?”
“ครับ?”
“ฉันบอกว่า ไปกินข้าวกัน” รุ่นพี่ล็อคคอผมแล้วลากไปยังลานน้ำพุเล็กๆ ที่ผมกับจุนซูเคยมานั่งด้วยกันบ่อยๆ มันอยู่หลังตึกคณิตศาสตร์ เรานั่งบนโขดหินเล็กๆ ใต้ต้นไม้ข้างๆ น้ำพุ ลมพัดเอาละอองน้ำมาถูกตัวผม เย็นดีเหมือนกันแฮะ
แต่ที่สำคัญกว่านั้น.. ผมได้มานั่งกินข้าวกลางวันกับรุ่นพี่สองคน!! >.<
“มานั่งทางนี้สิ นั่งให้น้ำตกใส่แบบนั้น เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”
“...ครับ” ดีใจจังแฮะ รุ่นพี่พูดเหมือนเป็นห่วงผมเลย ไหนจะขนมปังกับนมนี่อีกละ ผมแอบคิดเข้าข้างตัวเองแบบนี้ได้มั้ยเนี่ย
“เฮ้อ~ วันนี้รสสตอเบอรี่แปลกๆ ไปแฮะ ไม่เหมือนทุกที” หลังจากกัดขนมปังเข้าปากได้แค่คำเดียว รุ่นพี่ก็บ่นออกมา รู้สึกผิดจังแฮะที่ไปแย่งปังเมล่อนมา งั้นผมจะแบ่งขนมปังเมล่อนให้ครึ่งหนึ่งแล้วกัน
“งั้นเรามาแบ่งขนมปังเมล่อนคนละครึ่งแล้วกันนะครับ” ผมแบ่งขนมปังออกมาแล้วส่งให้รุ่นพี่ ที่กินขนมปังไส้สตอเบอรี่คำสุดท้ายพอดี รุ่นพี่เหล่มองด้วยสายตาแปลกใจนิดหน่อย
“นายกินไปเถอะ เดี๋ยวคนอื่นจะหาว่าฉันแย่งขนมคนอื่น”
“คนอื่นที่ไหน ขนมนี่ รุ่นพี่ก็ออกเงินซื้อเอง”
“นายกินไปเถอะ แค่นั้นเดี๋ยวไม่อิ่มนะ”
“ไม่เป็นไรครับ” ถึงผมจะตอบแบบนั้น แต่รุ่นพี่ก็แค่มองเฉยๆ ก่อนจะลุกวิ่งออกไป โดยไม่พูดอะไรสักคำ ผมเลยทำแค่นั่งกินไปเรื่อยๆ พลางคิดว่าที่รุ่นพี่หายไปนั่นเป็นเพราะผมทำให้โกรธหรือเปล่านะ
แย่แล้ว! ถ้ารุ่นพี่โกรธ ผมจะทำยังไงดีละ ฮือออ ผมไม่อยากถูกรุ่นพี่โกรธนะ
“เอ้านี่” เสียงวิ่งตั่กๆๆๆ ดังเข้าใกล้มาเรื่อยๆ พอผมหันไปมองรุ่นพี่ ก็เห็นเขาวิ่งกลับมาพร้อมกับขนมปังอีกสองห่อและนมอีกสองกล่อง โหย~ แค่นี้ยังไม่อิ่มอีกหรอ
“แบ่งกันคนละครึ่ง” แล้วรุ่นพี่ก็จัดการแบ่งขนมปังทั้งสองห่อ ออกเป็นสองส่วน รับขนมปังเมล่อนที่ผมยังไม่ยอมกิน (ก็ตั้งใจจะให้รุ่นพี่นี่นา) แล้วก็ส่งขนมปังอีกห่อมาให้ผมพร้อมกับนมอีกกล่อง
นี่กล่องเดิมผมยังดื่มไม่หมดเลยนะ -*-
“คราวนี้นมรสกล้วย กับขนมปังไส้ครีม...เข้ากันดีแฮะ” ผมนั่งฟังรุ่นพี่วิจารณ์เรื่องรสชาติต่อไปเงียบๆ โดยที่จดจำทุกอย่างที่รุ่นพี่ชอบและไม่ชอบเอาไว้เรียบร้อย และไม่ผิดใช่ไหม ถ้าผมจะแอบเก็บซองขนมนี่ไว้....
♫►♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥◄♫
ความคิดเห็น