คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ||||| แอบมอง... |||||
11.00 น.
วิชาคณิตศาสตร์จบลงไปอย่างน่ากลัว (¯▽¯；) อาจารย์ยังสั่งการบ้านสุดโหดเหมือนเดิม... จริงสิ วิชาต่อไป ผมต้องไปเรียนที่ตึกวิทยาศาสตร์นี่นา ต้องเปลี่ยนตึกเรียนแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน นั่งอยู่ในห้องเดิมนานๆ น่าเบื่อจะตายชัก
“เฮ้ๆ ทางนี้ ๆ ส่งมาเลย” เสียงของรุ่นพี่กลุ่มหนึ่งที่วิ่งเตะเจ้าลูกกลมๆ สีขาวดำอยู่กลางสนามเรียกความสนใจจากผม เพราะสนามฟุตบอลนั้นอยู่ตรงข้ามกับตึกวิทยาศาสตร์ และทางเดิน มันก็ต้องผ่านสนาม ผมเห็นเขา... รุ่นพี่ยุนโฮ วิ่งอยู่กลางสนามอยู่กับเพื่อนๆ และหนึ่งในนั้นก็กำลัง....
ตุ๊บ! (O.O; )
“เฮ้ย!! เล่นประสาอะไรวะ โดนหัวคนแล้วเนี้ย” จุนซู เพื่อนสนิทผมโวยวายทันทีที่เจ้าลูกกลมๆ นั้นตรงรี่ถูกหัวเขาเต็มๆ ถึงจะชอบเจ้าลูกฟุตบอลนั้นมาก แต่พอโดนเตะถูกหัวแบบนี้ ใครก็คงทำใจชอบไม่ลง ส่วนผมก็ทำได้แค่ เก็บหนังสือของจุนซูที่เจ้าตัวปล่อยลงเพราะเอามือไปกุมหัวที่ถูกลูกฟุตบอลแทน
“โทษทีนะน้อง ขอบอลพี่คืนด้วย” พี่ปาร์ค ยูชอน ผมจำได้เพราะพี่เขาเป็นเพื่อนสนิทของพี่ยุนโฮ เดินเข้ามาทางพวกเราที่ยืนอยู่ เพื่อนๆ ในห้องต่างก็ยืนมองพวกเรา แม้ว่าบางคนจะเดินขึ้นตึกไปแล้ว แต่ก็ยังอุตส่าห์เดินลงมาดูเหตุการณ์ ถ้าผมเดาไม่ผิดนะ สาวๆ ในห้องผมกำลังกรี๊ดที่เห็นรุ่นพี่คนนี้
ก็เป็นถึงหนุ่มป๊อปประจำโรงเรียนเลยนี่นา
“ขอโทษกันดีๆ ก่อนสิ”
“อ้าว พี่ก็ขอโทษไปแล้วนะ ขอบอลคืนได้หรือยัง” ผมไม่เข้าใจว่าทำไมรุ่นพี่ยูชอนต้องขยับเนคไทออกด้วย ถึงผมจะรู้ว่ามันร้อนมากก็เถอะ แต่ขยับแล้วส่งสายตาให้สาวๆ ไปด้วย ผมไม่เข้าใจจริงๆ -*-
“อยากได้บอลคืนงั้นหรอ”
“ก็ใช่สิครับ”
“งั้นก็เอาไปเล้ยยย!!” คงไม่มีอะไรน่าตกใจไปกว่า การที่จุนซูก้าวถอยหลังไปให้พอมีระยะห่าง และ...
พลั่ก!! (OoO;; )
ผลคือ ลูกบอลลูกนั้นโดนหน้าพี่ยูชอนเต็มๆ เลยละ พี่ยูชอนถึงกลับหงายหลัง ล้มลงไปนอนไม่เป็นท่าอยู่กับพื้น ส่วนจุนซูน่ะ...หรอ กระชากแขนผมวิ่งขึ้นตึกวิทยาศาสตร์ ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของหญิงสาวที่ตกใจกับการกระทำของจุนซู แต่แน่ละ ไม่มีใครกล้าว่าอะไรจุนซูหรอก ดูพี่ยูชอนเป็นตัวอย่างสิ
“แฮ่กๆ เดี๋ยวก่อน จุน... จุนซู เราเรียนห้องนี้ต่างหากเว้ย!” ผมดึงตัวจุนซูที่ลากผมวิ่งผ่านหน้าห้องเรียนไปเสียเฉยๆ จุนซูหยุดวิ่งไปข้างหน้า แต่ดันผมให้วิ่งถอยหลังเข้าไปในห้องเรียน ก่อนจะเข้าไปนั่งหอบอยู่ที่โต๊ะประจำของพวกเรา
“โอ้ยเหนื่อย! เจ็บหัวก็เจ็บ แต่เจ็บกว่านั้นคือ เจ็บใจ ฮึ้ย!!”
“อะไร เตะบอลกระแทกหน้าเค้าจนหงายขนาดนั้น ยังไม่พอใจอีกหรอวะ จุนซู”
“ไม่!! จนกว่าฉันจะได้ยินคำว่าขอโทษ แบบที่ออกมาจากปากและจากใจที่สำนึกเท่านั้น!”
“เฮ้ย! นั่นรุ่นพี่เรานะ” แถมยังเป็นเพื่อนสนิทของรุ่นพี่ยุนโฮด้วย ถ้าเกิดเขาโกรธจุนซูแทนเพื่อนจนพาลมาโกรธผมด้วยอีกคนละ จะทำยังไงละทีนี้ TOT
“แล้วไงละ? เป็นรุ่นพี่ ทำผิดแล้วไม่ต้องขอโทษหรือไงวะ” ผมจนใจที่จะเถียงให้ชนะจุนซูแล้วละ อีกอย่าง ที่จุนซูว่ามาก็ถูก คนผิดก็ต้องรู้ตัวว่าทำผิดและขอโทษดีๆ สักคำ พอดีกับที่เพื่อนๆ ทยอยเข้ามาในห้อง แล้วตามมาด้วยอาจารย์ที่หอบเอกสารหนาเป็นตั้งเข้ามา และมันก็ทำเอาจุนซูที่ปวดหัว (เพราะโดนบอลโหม่ง) ต้องปวดหนักเข้าไปกว่าเดิม
เฮ้อ สูตรเคมีที่ต้องท่องจำ T.T
สิบนาทีหลังจากที่อาจารย์เริ่มสอน สมาธิผมก็เริ่มสั่นคลอน เพราะเสียงหึ่งๆ ของอาจารย์สาววัยดึกที่กำลังพูดอยู่หน้าห้อง มันไม่ได้เข้าหัวผมสักนิด (="= ) ผมสังเกตเห็นหลายๆ คนฟุบลงไปนอนกับโต๊ะอย่างไม่เกรงใจอาจารย์ บางคนถึงกับกรนออกมาเบาๆ แข่งกับเสียงอาจารย์ด้วยซ้ำ... น่าเบื่อจัง
ผมหันออกไปมองนอกหน้าต่าง โชคดีที่ผมนั่งติดกับประตูหลังห้อง ผมสามารถมองออกไป และเห็นสนามฟุตบอลที่รุ่นพี่ยุนโฮยังวิ่งเล่นอยู่ แปลกใจนิดหน่อย ว่าทำไมเพื่อนๆ เขาถึงไม่หยุดเล่น ทั้งๆ ที่รุ่นพี่ยูชอนก็ล้มตึงไปซะขนาดนั้น บางที... มันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้
ผมนั่งมองรุ่นพี่ มากกว่าที่จะฟังอาจารย์สอน ไม่ว่ายังไง ผมก็ละสายตาไม่ได้เลยจริงๆ แม้จะถูกหนังสือหนาเป็นตั้งทุบหัวเอา แต่นั้นก็ทำให้ผมหันมาฟังอาจารย์สองสามนาที แต่สายตาผมก็มักจะมองไปที่รุ่นพี่เสมอๆ แม้จะอยู่ไกลๆ ได้แต่มองและถูกทุบหัวจนรู้สึกว่าเซลล์สมองผมมันจะลดลง แต่มันก็ทำให้รอยยิ้มของผมหายไปไม่ได้เลย
สุดท้ายแล้ว ทั้งชั่วโมงนั้นสิ่งที่ผมได้มาคือ ภาพของรุ่นพี่ยุนโฮตอนที่อยู่กลางสนาม เล่นฟุตบอล หัวเราะกับเพื่อนๆ แต่เนื้อหาวิชาที่อาจารย์สอน ก็ผ่านไปเหมือนกับสายลม ที่มาพร้อมกับเสียงท้องร้องประท้วง หิวข้าว
♫►♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥◄♫
ความคิดเห็น