คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ||||| ตื่นเช้าเพื่อ... |||||
เคยไหม...ที่ต้องรีบมา ร.ร เพื่อมาแอบมองคนที่เรารักทั้งๆ ที่ตัวเองไม่ชอบตื่นเช้า
7.00 น.
ยังเช้าเกินไป สำหรับนักเรียนมัธยมปลายจะมานั่งอยู่ในห้องสมุดติดกับถนนเส้นเดียวสำหรับเดินเข้าโรงเรียนแบบนี้... แต่สำหรับผมแล้ว มันไม่เช้าเกินไปสักนิด มันเป็นเวลาปกติ ที่ผมจะมาอยู่ที่นี่ เพราะอะไรน่ะหรอ? นั่นไง พวกเขากำลังเดินมาพอดี
“ไอ้ยุนโฮ แกว่าน้องยุนนา ห้อง 2-A เป็นไงบ้างวะ”
“ก็ดี”
“แล้วน้องเรียวโกะ ที่เพิ่งย้ายมาละ”
“งั้นๆ”
“งั้นน้องฮยองอิลละ ตุ๊กตาไงงั้นเลยนะเว้ย”
“ซีดไปหน่อย”
“ -*- แล้วน้องซายา ละ”
“......”
“ไอ้ยุนโฮ”
“ฉันเอาหนังสือไปคืนก่อนนะ เดี๋ยวตามไป” ประโยคสุดท้าย นั้นทำให้ผมที่นั่งอยู่โต๊ะริมหน้าต่างต้องรีบวิ่งไปหาบรรณารักษ์สาว พี่ซูมี
“พี่ซูมี ผมช่วยนะ”
“อ้อ! พอดีเลย แจจุง เดี๋ยวช่วยจัดการเรื่องยืมคืนให้หน่อยนะ พี่ต้องลงทะเบียนหนังสือใหม่ต่อจากเมื่อวาน ยังไม่เสร็จเลย”
“ครับ ^___^” ผมรับคำและยิ้มแป้น นั้นแหละคือสิ่งที่ผมอยากช่วยทำ เพราะอีกเดี๋ยว ‘เขา’ ก็จะมาแล้ว
“ขอโทษครับ ผมเอาหนังสือมาคืน”
“อ้อ! ค่ะ... แจจุง พี่รบกวนหน่อยนะ”
“...คะ ครับ” ผมเดินไปที่เคาเตอร์ รับหนังสือที่วางอยู่บนโต๊ะทำทีว่าดูรายชื่อผู้ยืม... ความจริงไม่จำเป็นเลยสักนิด ผมจำได้ว่าเขาเป็นใคร จำทุกๆ อย่าง (เท่าที่ผมรู้) ที่เกี่ยวกับเขาได้
“พี่ชื่อ.. ยุนโฮครับ.. เอ่อ..ชอง ยุนโฮ”
“ครับ..” ไม่จำเป็นสักนิด ผมบอกไปแล้ว(ในใจ) ว่าผมรู้จักรุ่นพี่ ผมจำรุ่นพี่ได้
“เอ่อ หนังสือเล่มนี้ ไม่อยู่ในรายชื่อของรุ่นพี่นะครับ” ผมมองหนังสือเล่มสีขาว หน้าปกพิมพ์ด้วยสีทองที่มันจางไปเกือบหมดแล้วอย่างไม่เข้าใจ เขาไม่ได้ยืมมันไปสักหน่อย ไม่มีชื่อหนังสือในบัตรยืมเลย แอบหยิบออกจากห้องสมุดตอนไหน -*-
“เอ่อ ...เล่มนั้น เพื่อนพี่ฝากมาคืนครับ ชื่อ ฮัน ยองมี”
“...ครับ” ผมรับคำสั้นๆ แล้วก็ก้มหน้าทำงานต่อไป ไม่กล้าจะเงยหน้ามองคนที่ยืนอยู่อีกฝากของเคาเตอร์ ทำไมนะ แค่ทำเรื่องคืนหนังสือที่ผมก็ทำทุกวันอยู่แล้ว แต่กับเขาคนนี้ ไม่ว่าเมื่อไหร่ มือผมก็หยุดสั่นไม่ได้เลย อาาา ผมขอให้เขาอย่าสังเกตเห็นเลยนะ >/\<
“เสร็จแล้วครับ” ผมผลักหนังสือให้เขาเหมือนเดิม ห้องสมุดที่นี่ มีกฎคือ ใครยืมหนังสือมา ต้องนำไปเก็บที่เดิม เพราะมีบรรณารักษ์เพียงคนเดียว คือพี่ซูมี และห้องสมุดเล็กๆ แบบนี้ ทางโรงเรียนคิดว่าบรรณารักษ์เพียงคนเดียว ก็น่าจะพอแล้ว
“เอ่อ.. คือว่า พี่ขอยืมเล่มนี้ต่อจากเพื่อนพี่ด้วยครับ”
“ครับ” ผมรับหนังสือเล่มสีขาวมาลงทะเบียนยืมอีกครั้ง ช่วงหนึ่งผมเงยหน้ามองเขาเต็มๆ ตา เลยได้สบตากันแวบหนึ่ง และนั้นก็ทำให้ผมต้องรีบก้มหน้าเหมือนเดิม ให้ตายสิ ตาสีเข้มดุๆ คู่นั้นทำให้ผมรู้สึกว่า มันยากเหลือเกินที่จะบังคับมือไม่ให้สั่น
โอย!! คนอะไรหล่อเป็นบ้าเลย o( >д<)o
ความคิดเห็น