ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : VoL2. ไม่มีทาง+คนเก่งก็ยังเกงอยู่วันยังค่ำ
สายลมโบกพัดไปมาอย่งอ่อนโยน เด็กสาวผลอยหลับไปในที่สุด มือของเธอยังคงกำมือของเจ็นอยู่อย่างแน่นหนา เธอจะไม่ปล่อยมือที่อบอุ่นคู่นี้ไปอีกแล้วไม่ว่าจะอะไรก็ตาม
แต่ทำไมกัน เธอรู้สึกเหมือนขาดใครไปซักคน ทั้งๆที่ แค่เธอมีเพียงเจ็นลีคนเดียว เธอก็ควรจะมีความสุขไปชั่วชีวิต ทำไมถึงได้รูสึก ว้าเหว่อยงนี้ เธอยังรู้สึก เหมือนขาดใครไปคนนึง ใครกัน ใครกันนะที่ทำใหเธอรู้สึก แบบนี้ ใครกัน
ภาพของเด็กหนุ่ม ลอยเข้ามาในหัวเธอ ภพของเดกหนุ่ม ผิวสีแทน ใบหนายิมแย้มที่อบอุ่น ดวงตาทีดูสุขุมเยือกเย็นเสมอ คนที่คอยช่วยเธอยามเธออยู่โลกดิจิตอล แต่ถึงจะเขจะช่วยเธอตลอด แต่ เธอก็รู้สึกไม่ค่อยชอบหน้าเขาเท่าไหร่ คงเพราะหมอนั่น ไม่ว่จะทำอะไรก็เก่งไปกว่า เธอทุกอย่างล่ะมั้ง แต่ตอนนี้ เธอต้องการเขา
"..เรียว" รูกิพึมพำเบาๆ ทั้งๆที่ยังหลับอยู่
ควับ
เสียงพึมพำของ รูกิ ทำให้เรียวที่นั่งอยู่ข้างๆ หันมามอง ใบหนที่ยิมแย้มกลยเป็นใบหน้ที่ ดูจริงจังกว่ที่ผ่านๆมา เขารู้สึกน้อยใจเล็กน้อย ทั้งๆที่เธอมีเขาอยู่เพียงคนเดียว ก็น่าจะพอแล้ว แล้วทำไมเธอต้องไปพูดถึงเจ้านั่นด้วยล่ะ ทำไม
"...ฉันเกลียดนาย ทำไมทิงให้นอยูคนเดียวเล่า อีตาบ้า..." เด็กสาวพึมพำออกมาเบาๆ อย่างไม่รู้ตัว
เจ็นลีกำมือข้างที่จับรูกิอยู่ ให้แน่นขึน แน่นขึ้น เจ็นลีละสายตาจาก รูกิ แล้วหันมามอง กระดานดำที่ถูกขีดเขียนด้วย ตัวอักษรภาษาญี่ปุ่นมากมาย
"ฉันไม่มีทางยกเธอให้หมอนั่นแน่...รูกิ" เจ็นลีพูดด้วยเสียงขรึมๆ มือยังคงกำมือเล็กอยู่อย่างแน่นหนา
"ไม่มีทาง" เจ็นพูดย้ำอีกครั้งด้วยเสียงหนักแน่น
++เลิกเรียน++
"รูกิ ตื่นได้แล้ว เธอจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน.." เจ็นลีเขย่าแขนรูกิเบาๆ มือซ้ยที่กำมือของรูกิไว้ ปล่อยออก แล้วเปลี่ยนมายีหัวของเด็กสาวเล่นเบาๆแทน
"หืม...พักเที่ยงแล้วหรอ..ฮ้าว~ หิวข้าชะมัด" รูกิหาวหวอดๆ
"พักเที่ยงอะไร นี่เลิกเรียนแล้วต่างหากล่ะ..- -" เจ็นลีดึงร่งเล็กให้ลุกขึ้นยืน
"แล้วนี่ทุกคน...หยปไหนกันหมดล่ะ" รูกิโพล่งภามขึน เมื่อกวาดสายตาไปรอบห้องกับไม่พบใครแม้แต่คนเดียว มีเพียง เธอ และ เจ็นลีเยง สองคนเท่านั้น
"ก็นี่มัน 5 โมงแล้วนี่นา ทุกคนน่ะกลับกันไปหมดแล้วล่ะ เรก็ควรจะกลับกันได้แล้วล่ะนะ เดี๋ยวตึกจะปิดเอา" เจ็นลีสะพายกระเป๋าเป้ของตัวเอง มือซ้ายถือกระเป๋านักเรียนของรูกิ มือขวาคว้าข้อมือของเด็กสาวไว้ ก่อนที่จะรีบเดินออกจากอาคารเรียนอย่างรวดเร็วเราะเกรงว่า เดี๋ยวอาคารเรียนจะปิด
"ไม่ต้องจับหรอกน่ ฉันเดินเองได้..." รูกิพูดก่อนจะปัดมือของเจ็นลีออกเบาๆ อย่างเขอะเขิน ใบหน้ามีสีแดงระเรื่อๆ
"พวกทาคาโตะสบายดีมั้ย" เจ็นลีถามรูกิ
"อืมก็สบายดี อยากเจอเขามั้ยล่ะ..." รูกิถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"อืม!!อยากเจอสิ" เจ็นลีตอบด้วยใบหน้ายิ้ม
"งั้นก็ตามฉันมา..." รูกิเผลอยิ้มตาม เจ็นลีโดยที่ตัวเองไม่รู้ตัว เด็กสาวเดินนำเจ็นลีตรงไปยังสวนสาธารณะ
"แล้ว พวก จูริ ฮิโรคาสึ เคนตะ เนี่ยสบายดีมั้ย.." เจ็นลีถามถึงพวกเพื่อนๆที่เคยร่วมเดินทางด้วยกัน
"ทุกคนสบายดี ตอนนี้ก็คงอยู่กับทาคาโตะ" รูกิตอบด้วยเสียงเรียบเฉย
"งั้นหรอ..ดีจัง" ลีคลี่ยิ้มออกบางๆ
"แล้วน้องนายล่ะ...สบายดีรึปล่าว" รูกิมองเจ็นลี
"อืม..สบายดี ร่าเริงเหมือนเดิมน่ะแหละ ^ ^"
"งั้นหรอ.." รูกิยิ้มกลับ
กึก
รูกิหยุดเดินเมื่อถึง สวนสาธารณะ เด็กสาวชี้นิ้วไปยังเด็กหนุ่ม ที่นั่งกินขนมอยู่กับเพื่อนๆ ด้วยใบหน้ายิมๆ พลางหันไปมองเจ็นลี
"นั่นไง ทาคาโตะ หมอนั่นสูงขึ้นเยอะเลยใช่มั้ยล่ะ..." รูกิพูดด้วยใบหนายิ้มๆ
"นั่นสิ สูงเท่าฉันรึยังเนี่ย ฮะฮะ.." เจ็นลีหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินตรงเข้าไป หทาคาโตะ
"ว่าไงรูกิ แล้วก็.....หละ...ลี ขะ..คุง" ทาคาโตะตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ เมื่อเห็น เจ็นลี
"ลี...คุง หงะ..งั้นหรอ" จูริเงยหน้าขึ้นมองเจนลี ดวงตาสวยเบิกโพลงทันที เมื่อเห็นเจ็นลี
"ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ละ!!!" ฮิโรคาสึ โพล่งถามด้วยความตกใจ
"นายอยู่ฮ่องกงไม่ใช่ไหรอ!!!" เคนตะโพล่งถามด้วยความตกใจ
"ใจเย็นๆก่อน ฉันย้ายไปอยู่ฮ่องกงตามงานของคุณพ่อ ตอนนี้งานของคุณพ่อเสร็จแล้ว.." เจ็นลีพูดด้วยใบหน้ายิ้มๆ
"แล้วฉันก็จะอยู่ที่นี่ตลอดไป.."
"ยินดีต้อนรับการกลับมานะ ลีคุง ^ ^" ทาคาโตะ กอดเพื่อนชายดวยความดีใจ น้ำตาแห่งความปิติรินไหลออกมาไม่หยุดหย่อน
"อย่าจากพวกเราไปไหนอีกนะ ^ ^" จูริยิ้มให้เจ็นลี
"คอยดู ถ้านายย้ายไปอยู่ฮ่องกงนะ ฉันจะตามไปอัดนยถึงที่นั่นเลย!!!" ฮิโรคาสึ ถลกแขนเสือขึน พลางยิ้นให่เจ็นลี
"ฉันจะตามไปลากนายถึงฮ่องกงเลย ฮะฮะ" หนุ่มแว่นหัวเราะออกมาเบาๆ
"ฮะฮะ นายไม่มีวันได้อัดฉันหรอกฮิโรคาสะ เพราะฉันจะอยู่กับพวกนายตลอดไป" เจ็นลีพูด พร้อมกับ ลูบหัวทาคาโตะเบาๆ เป็นเชิงปลอบให้หยุดร้องไห้
"เฮ้อ~ถ้าคุณเรียว อยู่โรงเรียนกับพวกเราก็ดีสิเนอะ.." จูริพูดขึ้น พลางถอนหายใจเบาๆ
"นั่นสิ ปีนีคุณเรียวก็ อยู่ ม.5แล้วสิ แก่น่าดูเลย ฮะฮะ" ฮิโรคาสึแหงนหน้มองท้องฟ้า
"แต่ก้คง จะเป็นคนเก่งเหมือนเมื่อ 3 ปีก่อน คนเก่งยังไงก็เก่งอยู่วันยังค่ำแหละ" เคนตะพูด
"เออ!!จะว่าไป ตอนเช้าฉันเห็นผู้ชาย คนนึงอยู่ ม.ปลย หน้าคล้ายๆคุณเรยวเลย ไม่รู้ว่าจะใช่คุรเยวรึปล่าวแต่คงจะไม่ใชหรอกมั้ง มันคงไม่บังเอิญอย่างนั้นหรอก" ทาคาโตะ ยิมแห้งๆ
" ไม่แน่หรอกจ้ะ ทาคาโตะคุง โชคชะตอาจนำพาให้พวกเราได้พบกับ คุณเรียวอีกครั้งนึงก็ได้น้า ใครจะไปรูกันล่ะ" จูริยิ้มให้ทาคาโตะเล็กน้อย ก่อนจะนั่งลงที่ม้านั่งไม้ เด็กสาวแหงนหน้ามองท้องฟ้ พลางหลับตาพริ้ม
"ทุกอย่างบนโลกนี้ ไม่ได้แน่นอนเสมอไปหรอกน้า~" จูริพูดเบาๆ เล่นเอาเพื่อนๆทุกคนหันไปมองเธอเป็นตาเดียวกันเลยทีเดียว
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
แต่ทำไมกัน เธอรู้สึกเหมือนขาดใครไปซักคน ทั้งๆที่ แค่เธอมีเพียงเจ็นลีคนเดียว เธอก็ควรจะมีความสุขไปชั่วชีวิต ทำไมถึงได้รูสึก ว้าเหว่อยงนี้ เธอยังรู้สึก เหมือนขาดใครไปคนนึง ใครกัน ใครกันนะที่ทำใหเธอรู้สึก แบบนี้ ใครกัน
ภาพของเด็กหนุ่ม ลอยเข้ามาในหัวเธอ ภพของเดกหนุ่ม ผิวสีแทน ใบหนายิมแย้มที่อบอุ่น ดวงตาทีดูสุขุมเยือกเย็นเสมอ คนที่คอยช่วยเธอยามเธออยู่โลกดิจิตอล แต่ถึงจะเขจะช่วยเธอตลอด แต่ เธอก็รู้สึกไม่ค่อยชอบหน้าเขาเท่าไหร่ คงเพราะหมอนั่น ไม่ว่จะทำอะไรก็เก่งไปกว่า เธอทุกอย่างล่ะมั้ง แต่ตอนนี้ เธอต้องการเขา
"..เรียว" รูกิพึมพำเบาๆ ทั้งๆที่ยังหลับอยู่
ควับ
เสียงพึมพำของ รูกิ ทำให้เรียวที่นั่งอยู่ข้างๆ หันมามอง ใบหนที่ยิมแย้มกลยเป็นใบหน้ที่ ดูจริงจังกว่ที่ผ่านๆมา เขารู้สึกน้อยใจเล็กน้อย ทั้งๆที่เธอมีเขาอยู่เพียงคนเดียว ก็น่าจะพอแล้ว แล้วทำไมเธอต้องไปพูดถึงเจ้านั่นด้วยล่ะ ทำไม
"...ฉันเกลียดนาย ทำไมทิงให้นอยูคนเดียวเล่า อีตาบ้า..." เด็กสาวพึมพำออกมาเบาๆ อย่างไม่รู้ตัว
เจ็นลีกำมือข้างที่จับรูกิอยู่ ให้แน่นขึน แน่นขึ้น เจ็นลีละสายตาจาก รูกิ แล้วหันมามอง กระดานดำที่ถูกขีดเขียนด้วย ตัวอักษรภาษาญี่ปุ่นมากมาย
"ฉันไม่มีทางยกเธอให้หมอนั่นแน่...รูกิ" เจ็นลีพูดด้วยเสียงขรึมๆ มือยังคงกำมือเล็กอยู่อย่างแน่นหนา
"ไม่มีทาง" เจ็นพูดย้ำอีกครั้งด้วยเสียงหนักแน่น
++เลิกเรียน++
"รูกิ ตื่นได้แล้ว เธอจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน.." เจ็นลีเขย่าแขนรูกิเบาๆ มือซ้ยที่กำมือของรูกิไว้ ปล่อยออก แล้วเปลี่ยนมายีหัวของเด็กสาวเล่นเบาๆแทน
"หืม...พักเที่ยงแล้วหรอ..ฮ้าว~ หิวข้าชะมัด" รูกิหาวหวอดๆ
"พักเที่ยงอะไร นี่เลิกเรียนแล้วต่างหากล่ะ..- -" เจ็นลีดึงร่งเล็กให้ลุกขึ้นยืน
"แล้วนี่ทุกคน...หยปไหนกันหมดล่ะ" รูกิโพล่งภามขึน เมื่อกวาดสายตาไปรอบห้องกับไม่พบใครแม้แต่คนเดียว มีเพียง เธอ และ เจ็นลีเยง สองคนเท่านั้น
"ก็นี่มัน 5 โมงแล้วนี่นา ทุกคนน่ะกลับกันไปหมดแล้วล่ะ เรก็ควรจะกลับกันได้แล้วล่ะนะ เดี๋ยวตึกจะปิดเอา" เจ็นลีสะพายกระเป๋าเป้ของตัวเอง มือซ้ายถือกระเป๋านักเรียนของรูกิ มือขวาคว้าข้อมือของเด็กสาวไว้ ก่อนที่จะรีบเดินออกจากอาคารเรียนอย่างรวดเร็วเราะเกรงว่า เดี๋ยวอาคารเรียนจะปิด
"ไม่ต้องจับหรอกน่ ฉันเดินเองได้..." รูกิพูดก่อนจะปัดมือของเจ็นลีออกเบาๆ อย่างเขอะเขิน ใบหน้ามีสีแดงระเรื่อๆ
"พวกทาคาโตะสบายดีมั้ย" เจ็นลีถามรูกิ
"อืมก็สบายดี อยากเจอเขามั้ยล่ะ..." รูกิถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"อืม!!อยากเจอสิ" เจ็นลีตอบด้วยใบหน้ายิ้ม
"งั้นก็ตามฉันมา..." รูกิเผลอยิ้มตาม เจ็นลีโดยที่ตัวเองไม่รู้ตัว เด็กสาวเดินนำเจ็นลีตรงไปยังสวนสาธารณะ
"แล้ว พวก จูริ ฮิโรคาสึ เคนตะ เนี่ยสบายดีมั้ย.." เจ็นลีถามถึงพวกเพื่อนๆที่เคยร่วมเดินทางด้วยกัน
"ทุกคนสบายดี ตอนนี้ก็คงอยู่กับทาคาโตะ" รูกิตอบด้วยเสียงเรียบเฉย
"งั้นหรอ..ดีจัง" ลีคลี่ยิ้มออกบางๆ
"แล้วน้องนายล่ะ...สบายดีรึปล่าว" รูกิมองเจ็นลี
"อืม..สบายดี ร่าเริงเหมือนเดิมน่ะแหละ ^ ^"
"งั้นหรอ.." รูกิยิ้มกลับ
กึก
รูกิหยุดเดินเมื่อถึง สวนสาธารณะ เด็กสาวชี้นิ้วไปยังเด็กหนุ่ม ที่นั่งกินขนมอยู่กับเพื่อนๆ ด้วยใบหน้ายิมๆ พลางหันไปมองเจ็นลี
"นั่นไง ทาคาโตะ หมอนั่นสูงขึ้นเยอะเลยใช่มั้ยล่ะ..." รูกิพูดด้วยใบหนายิ้มๆ
"นั่นสิ สูงเท่าฉันรึยังเนี่ย ฮะฮะ.." เจ็นลีหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินตรงเข้าไป หทาคาโตะ
"ว่าไงรูกิ แล้วก็.....หละ...ลี ขะ..คุง" ทาคาโตะตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ เมื่อเห็น เจ็นลี
"ลี...คุง หงะ..งั้นหรอ" จูริเงยหน้าขึ้นมองเจนลี ดวงตาสวยเบิกโพลงทันที เมื่อเห็นเจ็นลี
"ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ละ!!!" ฮิโรคาสึ โพล่งถามด้วยความตกใจ
"นายอยู่ฮ่องกงไม่ใช่ไหรอ!!!" เคนตะโพล่งถามด้วยความตกใจ
"ใจเย็นๆก่อน ฉันย้ายไปอยู่ฮ่องกงตามงานของคุณพ่อ ตอนนี้งานของคุณพ่อเสร็จแล้ว.." เจ็นลีพูดด้วยใบหน้ายิ้มๆ
"แล้วฉันก็จะอยู่ที่นี่ตลอดไป.."
"ยินดีต้อนรับการกลับมานะ ลีคุง ^ ^" ทาคาโตะ กอดเพื่อนชายดวยความดีใจ น้ำตาแห่งความปิติรินไหลออกมาไม่หยุดหย่อน
"อย่าจากพวกเราไปไหนอีกนะ ^ ^" จูริยิ้มให้เจ็นลี
"คอยดู ถ้านายย้ายไปอยู่ฮ่องกงนะ ฉันจะตามไปอัดนยถึงที่นั่นเลย!!!" ฮิโรคาสึ ถลกแขนเสือขึน พลางยิ้นให่เจ็นลี
"ฉันจะตามไปลากนายถึงฮ่องกงเลย ฮะฮะ" หนุ่มแว่นหัวเราะออกมาเบาๆ
"ฮะฮะ นายไม่มีวันได้อัดฉันหรอกฮิโรคาสะ เพราะฉันจะอยู่กับพวกนายตลอดไป" เจ็นลีพูด พร้อมกับ ลูบหัวทาคาโตะเบาๆ เป็นเชิงปลอบให้หยุดร้องไห้
"เฮ้อ~ถ้าคุณเรียว อยู่โรงเรียนกับพวกเราก็ดีสิเนอะ.." จูริพูดขึ้น พลางถอนหายใจเบาๆ
"นั่นสิ ปีนีคุณเรียวก็ อยู่ ม.5แล้วสิ แก่น่าดูเลย ฮะฮะ" ฮิโรคาสึแหงนหน้มองท้องฟ้า
"แต่ก้คง จะเป็นคนเก่งเหมือนเมื่อ 3 ปีก่อน คนเก่งยังไงก็เก่งอยู่วันยังค่ำแหละ" เคนตะพูด
"เออ!!จะว่าไป ตอนเช้าฉันเห็นผู้ชาย คนนึงอยู่ ม.ปลย หน้าคล้ายๆคุณเรยวเลย ไม่รู้ว่าจะใช่คุรเยวรึปล่าวแต่คงจะไม่ใชหรอกมั้ง มันคงไม่บังเอิญอย่างนั้นหรอก" ทาคาโตะ ยิมแห้งๆ
" ไม่แน่หรอกจ้ะ ทาคาโตะคุง โชคชะตอาจนำพาให้พวกเราได้พบกับ คุณเรียวอีกครั้งนึงก็ได้น้า ใครจะไปรูกันล่ะ" จูริยิ้มให้ทาคาโตะเล็กน้อย ก่อนจะนั่งลงที่ม้านั่งไม้ เด็กสาวแหงนหน้ามองท้องฟ้ พลางหลับตาพริ้ม
"ทุกอย่างบนโลกนี้ ไม่ได้แน่นอนเสมอไปหรอกน้า~" จูริพูดเบาๆ เล่นเอาเพื่อนๆทุกคนหันไปมองเธอเป็นตาเดียวกันเลยทีเดียว
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น