คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : one
★BobYun★11.59
It starts at 11.59 p.m.
"มึงจะกลับแล้วเหรอว่ะ"
"อือ"ชายหนุ่มในเสื้อแจ็กเก็ตหนังสีดำและกางเกงยีนส์ขายาวสีเข้มตอบรับเบาๆในลำคอ
"นี่เเอบซุกเมียไว้บ้านป่ะ ทำไมรีบ"
"กูเหนื่อยครับ"เจ้าของตาหยีที่จะกลายเป็นขีดเดียวเวลายิ้มพูดอย่างเนือยๆ
"งั้นไปเหอะมึง กลับบ้านดีๆล่ะ"
พูดจบอีกคนก็โบกมือตอบรับเบาๆและหันหลังเดินออกไป ทิ้งกลิ่นตลบอบอวลของเหล้า บุหรี่ และนักท่องราตรีผู้กระตือรือร้นไว้เบื้องหลัง
วันนี้เป็นอีกวันที่เขารู้สึกเหนื่อย เหนื่อยกว่าที่จะมีอารมณ์ไปนั่งดื่มหรืออะไรก็ตาม รถคันสีดำขลับทะยานออกไปในถนนยามค่ำคืนที่ไม่ค่อยมีรถ ก่อนจะเลี้ยวขวาไปทางถนนอีกเส้นที่เขามักใช้เป็นทางลัดกลับบ้านบ่อยๆที่ซึ่งตอนเลิกเรียนยามเย็นมักจะเต็มไปด้วยนักเรียนมัธยมที่มาเรียนกวดวิชากันมากมาย ขณะวิ่งไปบนถนนที่ค่อนข้างโล่ง เขาเหลือบมองนาฬิกา
11.58 p.m.
ปกติเวลานี้ค่อนข้างจะเร็วสำหรับการกลับบ้านของเขา ซึ่งวันอื่นมันมักจะเลยเที่ยงคืนไปแล้วสักสองสามชั่วโมงเป็นอย่างน้อยหรือบางวันก็เกือบรุ่งเช้า แต่วันนี้เป็นข้อยกเว้น การขลุกตัวอยู่ในห้องทำงานตลอดสองสามวันที่ผ่านมาทำให้ตาเขาแทบจะปิดอยู่รอมร่อ เขาสะบัดหัวเบาๆไล่ความง่วงออกไปและตั้งสติ รีบขับรถให้ถึงบ้านเร็วๆก็พอ แล้วทิ้งตัวนอนบนเตียงนุ่มๆ
แต่ดูเหมือนว่าบนท้องถนนจะไม่ได้โล่งอย่างที่คิดเมื่อมีเงาดำรางๆเคลื่อนไหวอยู่บนถนนไม่ห่างจากเขามากนัก เขาเหยียบเบรคจนสุดแรง ล้อรถส่งเสียงเอี๊ยดดังๆก่อนร่างตรงหน้าจะหายไป พูดให้ถูกก็คือเหมือนจะล้มลงไปตรงหน้ารถเขามากกว่า
ไวเท่าที่คิด เขากระชากประตูเปิดและรีบวิ่งไปดูบุคคลที่เกือบจะถูกรถเขาชน ตรงหน้ามีนักเรียนม.ปลายในชุดนักเรียนคนหนึ่งสลบอยู่ เส้นผมปรกใบหน้าทำให้มองไม่ถนัดนัก แต่ผิวกลับดูขาวเกือบซีดแม้จะมีแค่แสงไฟสลัวๆจากหน้ารถส่อง เขาพลิกร่างนั้นอย่างเบามือเพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้รับบาดเจ็บ
“นี่นาย..”
“นี่ ตื่นสิ”เขาออกแรงเขย่าเบาๆเพื่อทำให้คนตรงหน้ารู้สึกตัวแต่ไม่ได้ผล จึงลองจับชีพจรดู
ชีพพจรยังเต้นปกติปกติ และยังหายใจอยู่ เขาสำรวจไม่พบบาดแผลใดๆบนร่างนั้น อาจจะแค่ตกใจจนสลบไป แน่นอนว่าเมื่อกี้เขาไม่ได้ชน โชคดีที่หยุดรถไว้ทัน สองแขนช้อนคนตรงหน้าขึ้นอย่างเบามือก่อนจะเดินไปเปิดประตูฝั่งผู้โดยสารและวางร่างบุคคลแปลกหน้าลงบนรถ
จะด้วยเหตุใดก็ตามเขาเหลือบไปมองนาฬิกาที่บอกเวลาอีกครั้ง
11.59 p.m.
คืนนี้คงจะสั้นกว่านี้มากถ้าเขากลับมาถึงบ้าน อาบน้ำ และเข้านอนเหมือนทุกๆวัน แต่คงไม่ใช่วันนี้ เตียงนอนขนาดกลางที่เจ้าตัวคิดว่าเพียงพอสำหรับชายโสดผู้ใช้ชีวิตอยู่คนเดียวกลับมีร่างของบุคคลแปลกหน้า(ที่เขาเกือบจะชนโดยไม่ได้ตั้งใจ)นอนอยู่ ส่วนเขาก็ตัดสินใจนอนบนโซฟาข้างๆแทน แม้ว่าจะไม่สบายนักแต่คงดีกว่าสำหรับคนที่นอนอยู่บนเตียงนั่น และแน่นอนว่าเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นทำให้เขาข่มตาหลับได้ไม่สนิท คล้ายกับยังมีบางอย่างรบกวนจิตใจ เขาจึงลุกขึ้นเดินไปสูดอากาศนอกระเบียง
ตอนนี้ท้องฟ้ามืดสนิทแล้วและเริ่มก้าวเข้าสู่วันใหม่ ชายหนุ่มสูดอากาศยามกลางคืนเข้าเต็มปอดหวังให้ช่วยคลายความกังวลที่ครอบงำจิตใจอยู่ในขณะนี้
บนโต๊ะทำงานที่ปกติจะเต็มไปด้วยกระดาษจำนวนมากมายกองระเกะระกะถูกจัดอย่างลวกๆ ด้านขวามือมีหนังสือเรียนกองอยู่สี่เล่ม หน้าปกถูกเปิดขึ้นอย่างช้าๆขณะสายตากวาดมองตัวอักษรที่เขียงเรียงรายอยู่ภายใน
'ซงยุนฮยอง'
ชื่อที่เขียนอยู่บนหน้าปกบอกไว้แบบนั้น
ดูท่าว่าเจ้าของหนังสือพวกนี้คงเป็นคนที่ตั้งใจเรียนมากเป็นแน่ ภายในหนังสือมีลายมือจดโน้ตย่ออย่างสะอาดและเป็นระเบียบ หนังสือทุกเล่มยังคงอยู่ในสภาพดี คงต้องเป็นคนที่ใส่ใจการเรียนมาก
เขาปิดหนังสือลงและวางมันไว้ที่เดิม สองขาเดินไปที่เตียงอย่างเงียบๆเพราะกลัวจะรบกวนคนที่นอนอยู่
เตียงยวบลงเล็กน้อยเมื่อเขานั่งลงพลางพิจารณาคนที่หลับอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว ผมสีน้ำตาลเข้มตัดกับผิวขาวเกือบซีด ใบหน้าที่ดูไร้เดียงสานั่นกับรูปร่างที่บอบบางกว่าผู้ชายทั่วไปทำให้เขารู้สึกวูบแปลกๆไปพักหนึ่ง รู้ตัวอีกทีนิ้วของของก็กำลังเกลี่ยผมที่ปรกหน้าอยู่ให้พ้นทาง มันแปลกจริงๆที่เขาตัดสินใจพาคนตรงหน้านี้กลับบ้านด้วย ทั้งที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นใครชื่ออะไร แต่ที่แปลกกว่านั้นก็คือ เขาอุตส่าห์อุ้มคนตัวเล็กกว่าลงมาจากรถและให้นอนบนเตียงที่แม้แต่คนที่เขาเคยมีความสัมพันธ์ด้วยยังไม่เคยแม้แต่จะย่างกรายเข้ามา
บางทีอากาศตอนกลางคืนอาจจะเย็นลงอีก อีกคนที่นอนอยู่ถึงได้พลิกตัวมาทางเขาและซุกตัวเข้ามาใกล้ๆจนแทบจะสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่เข้าออกอย่างสม่ำเสมอ
ความจริงแล้วเขาค่อนข้างจะแน่ใจว่าตัวเองแมนร้อยเปอร์เซ็นต์ และแน่นอนว่าเขาฮอตในหมู่สาวๆจึงไม่แปลกที่เขาจะคบไปเรื่อยๆตามอารมณ์ อีกอย่างคือเขาแน่ใจว่าตัวเองยังชอบผู้หญิงอยู่เพราะฉะนั้นเรื่องนี้มันไม่ควรจะเกิดขึ้น
……..แต่มันก็เกิดขึ้น เขามองดูคนหลับไม่รู้เรื่องตรงหน้าที่ริมฝีปากเปลี่ยนเป็นสีชมพูอ่อนเพราะโดนจูบไปเมื่อกี้ ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันเบาๆคล้ายโดนรบกวนแต่ไม่นานก็คลายออก
บางทีนี่อาจจะเป็นข้อยกเว้นละมั้ง………
แล้วรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า ไม่ว่าเขาจะรู้ตัวหรือไม่
--end --
.................................................................................................
ในที่สุดเรื่องนี้ก็จบ(มั้ง)55 รู้สึกสั้นแปลกๆ แต่ต้องทำแก้บนพี่ยุน-^-ฮือ
ควรจะมีภาคต่อดีมั้ย หรือให้จบมันแค่นี้แหละ ช่วงนี้โดนบ๊อบยุนแอทแทคมากบ่องตง55
ปล.ยังไม่ได้แก้คำผิด คือรีบมาก กำลังใจจากซงปริ้นซ์ล้วนๆ
ปล.2ขอให้ไอคอนเป็นteamb+1ด้วยเถิด สาธุ เพี้ยง
ความคิดเห็น