Durara ทุกคนนั้นรักกัน เดือนกุมภาพัน

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่2 ร้านซูชิ อิเคบุคุโระ

ตอนที่2      ร้านซูชิ  อิเคบุคุโระ

 

"ไม่ใช่คำพูดที่จะพูดในร้านซูชิหรอกมั้ง"
            คนที่พูดตอบกลับชายชุดกาวน์ไป  คือชายสวมแว่นกันแดดในชุดบาร์เทนเดอร์  มองไปแล้วพนักงานทั่วไปแต่เขากลับมานั่งคีบซูชิหน้าไข่อยู่ข้างๆชายสวมเสื้อกาวน์
"ความรู้สึกที่อยากได้ช็อกโกแลตวาเลนไทน์ก็เหมือนกับความรักที่ไร้พรมแดน   ความแตกต่างของร้านก็ไม่มี  ฉันนะ  ถ้าได้ช็อกโกแลตจากผู้หญิงที่รักล่ะก็   ...ยิ่งทำเองด้วยแล้วละก็  จะเป็นซูชิไส้ช็อกโกแลตก็ยังได้ถึงจะผสมระหว่างญี่ปุ่นกับตะวันตก  แต่ถ้าข้าวผสมน้ำส้มสายชูจะเข้ากับช็อกโกแลตได้ล่ะก็  ฉัน..."
ต่อจากนั้นเขาก็ไม่สามารถอ้าปากพูดได้อีก  เพราะหัวของชายเสื้อกาวน์ถูกบีบอัดพร้อมกับเสียงที่ดังกร๊อบ
"นึกภาพออกเลยล่ะ..."
"เอ้า  เอาน่า  ใจเย็นๆก่อนซิสึโอะ!  จะแตกแล้ว!  กระโหลกจะแตกแล้ว!  แล้วคอก็จะ
หลุดแล้วววว"
               ชายสวมชุดบาร์เทนเดอร์  ใช้มือข้างเดียวจับหัวของชายสวมเสื้อกาวน์ไว้  แค่พลังของนิ้วกับแขน   ก็แทบจะยกตัวของเขาขึ้นมาได้  จะแข็งแกร่งอะไรปานนี้   ดูเหมือนจะไม่ใส่แรงอะไรเป็นพิเศษเลย  แต่ร่างกายของหนุ่มน้อยเสื้อกาวน์  กลับถูกยกเบาหวิวเหมือนฟองน้ำ  แล้วก็ดูเหมือนกะโหลกก็จะถูกบีบและคามือเหมือนฟองน้ำด้วย  ที่จริงเริ่มได้ยินเสียงแปลกๆมาจากหัวของชายเสื้อกาวน์  เขาคงเริ่มรู้สึกถึงความตายของจริงได้แล้ว


           เวลาต่อมา  มือของชายชุดบาร์เทนเดอร์ก็กำหมัดใหญ่
"โอ้  ซิสึโอะ  ไม่ได้นะ   ขืนหนักกว่านี้หัวของคุณหมอหนุ่มจะแตกและตุ้มเป๊ะยิ่งกว่าข้าวแดงอีกนะ  เอามาทำซูชิไม่ได้หรอก  กินไม่ได้ๆ  ซูวิแบบนี้กินไม่ได้"
           คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือ  ร่างของชายที่ตัวสูงกว่า  2 เมตร
"ร้านซูชิหมุนที่มีของหวานอย่างช็อกโกแลตพาเฟ่ต์น่ะมีเกลื่อนกลาด  เพราะฉะนั้นคุยเรื่อง
ช็อกโกแลตในร้านซูชิ  มันก็ไม่ใช่ความผิดรายแรงอะไร  กินซูชิเข้าไปเถอะ"
            ชายร่างใหญ่ที่สวมใส่ชุดพ่อครัว   พูดยิ้มๆเหมือนไม่ค่อยรู้ภาษาญี่ปุ่นเท่าไหร่   ส่วนชายที่ถูกเรียกว่า  ซิสึโอะ   ก็เริ่มคิด
"...ก็จริง   มีร้านซูชิที่เสิร์ฟของหวานด้วยก็เยอะ..."
             และเขาก็พยักหน้ายอมรับ  ก่อนจะปล่อยมือจากหัวชายเสื้อกาวน์
"เฮือก"
            ร่างกายที่ถูกยกขึ้นถูกปล่อย  ชายเสื้อกาวน์ก้นกระแทกเก้าอี้
"โอยยย....   ซิสึโอะน่ะ  สงสัยแคลเซียมที่ควรจะไหลเวียนที่เส้นประสาท   คงลงไปเลี้ยงกระดูกหมดนะ  จะว่าไปแล้ว   แฟนผมน่ะเป็นพวกกินน้อย  ไม่ค่อยได้พามาร้านแบบนี้
 แต่โอกาศไว้จะแนะนำให้นะไซม่อน "
"โอ้  มีคนรักแล้วเหรอ  ดีจัง  ถ้าถ้าคุณพาคนรักมาล่ะก็  ยอดขายร้านเราคงพุ่งกระฉูด  
ข้าวน่ะต้องกินด้วยกันไปหัวเราะกันไปถึงจะอร่อย  เชิญทั้งภรรยาทั้งกิ๊กมาให้หมดเลยนะ"

"แต่ว่า  คงไม่ใช่สถานการณ์ที่หัวเราะไปกินไปหรอกนะ   อีกอย่าง  เสียใจด้วยเพราะฉันมีคนๆเดียวที่จะรักตลอดชีวิต  ไม่มีกิ๊กมาเด็ดขาด"
          เบื้องหน้าผู้ชายที่กล้าพูดด้วยสีหน้าชื่นชมคนรักนั้น  มีกุนคันมากิที่พูนด้วยเม็ดสีดำขลับถูกวางเอาไว้  
"อะไรน่ะมาสเตอร์  ทงบุริเหรอ"
"คาเวียน่ะ"
"...ผมไม่ได้สั่งนะคับ?"
           ชอบหนุ่มพูดคำพูดสุภาพโดยไม่ทันคิด   เจ้าของร้านเริ่มพูดออกมาพร้อมกับกำปังตอเอาไว้
"ค่าชดใช้ที่ทำให้แขกในร้านรู้สึกแย่แล้วรู้สึกกลัวไง   กินเผื่อของ 3 คนไปเลย"
"และที่สำคัญ  เพราะนายมานั่งเลยทำให้คนเข้าใจผิดว่าที่นี่เป็นสถานีอนามัยน่ะ"