Durara ทุกคนนั้นรักกัน เดือนกุมภาพัน

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1 13 กุมภาพันธ์ อิเคบุคุโระ

.......


ตอนที่1       13  กุมภาพันธ์  อิเคบุคุโระ

"นี่   รู้มั๊ยว่าว่าวันนี้วันที่เท่าไหร่  เดือนอะไร"
      ผู้ชายที่นั่งอยู่บนโต๊ะดีไซน์เท่ๆ  บ่นไปมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ไป  ทันใดนั้น  เมื่อภาพนั้นเลือนจากจอคู่สนทนาก็ตอบกลับมา
[13 กุมภาไง]
       สิ่งที่ปรากฏบนจอคือคำตอบธรรมดา  แต่ว่าผู้ชายคนนั้นกลับไม่หุบยิ้ม  ถามกลับไปด้วยสีหน้า           เหมือนเด็กๆก่อนวันคริสต์มาส 
"หมายความว่า  พรุ่งนี้เป็นวันอะไรนะ?"
       หลังจากนั้นไม่กี่วินาที  เสียงที่ไม่คิดว่าพูดอยู่คนเดียวก็ถูกพ่นออกมา  ผู้ชายคนนั้นไม่ได้พิมพ์คำพูดลงไปในการแชท   แต่ไม่รู้ทำไมเรื่องที่จะตอบกลับปรากฏในการแชท
[เป็นวันที่เซนต์วาเลนไทน์ถูกประหารไง  แต่ถ้าจะแสดงความเคารพ  ก็ควรจะพูดว่าวันสละชีพเพื่อศาสนา]
" เธอนี่  พอพิมพ์ล่ะน้ำตาไหลไฟลับเลยนะ   แต่ก็รู้ดีเลยนี่   แสดงว่าเธอเองก็ให้ความสำคัญกับวันนี้อยู่ใช่ไหม?"
[เมื่อคืน  มีคำถามนี้ในรายการทีวีน่ะ]
[...   เรื่องนั้นช่างมันเถอะ  แต่ไม่ได้หมายความอย่างนั้น  ...ก็แบบว่า...   คือมันก็  เป็นวันที่พิสูจน์ความรักที่แสดงความเคารพต่อคนๆนั้นไม่ใช้หรอ]
      ภาพดูเหมือนว่ากำลังคุยกับคอมพิวเตอร์อยู่  แต่ผู้ชายกำลังแก้มแดงไปร้อยเรียงคำพูดไป   สำหรับเสียงผู้ชายแบบนั้น  ที่หน้าต่างแชท   มีประโยคที่ถูกแต่งขึ้นอย่างจริงจัง
[ก็จริงอยู่  ทางยุโรปอเมริกาก็จะมีธรรมเนียมส่งการ์ดให้กัน  แต่สำหรับฉัน   ก็ไม่ได้เคร่งศาสนาอะไรขนาดนั้นหรอกนะ]
"ไม่ใช่อย่างนั้น...  แต่เดิมแล้วมีตำนานว่า  ช่วงที่เซนต์วาเลนตินัสสละชีพเพื่อศาสนาคือหน้าร้อน  แต่ก็ไม่มีว่ามีจริงหรือเปล่า...  มันไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกนะ   มันไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องศาสนา  แต่คนญี่ปุ่นก็ใช้โอกาสนี้กลายเป็นธรรมเนียมที่เริ่มจะทำเพื่อการค้านะ"
[เรื่องนั้ก็พอรู้อยู่อะนะ]
      ถ้อยคำที่เรียงต่อกันแบบเรียบๆ   ผู้ชายมองแล้วสูดหายใจลึก  ก่อนจะตัดสินใจพูดออกไป
"...  ปกติแล้วผมก็ไม่ได้ใคร่ดีอะไรนะ  แต่ก็อยากจะพูดชัดๆด้วยความรู้สึกสดใสร่าเริง
ปลอดโปร่ง...  ผมน่ะ  อยากได้ช็อกโกแลตจากผู้หญิงที่ผมรักที่สุดในโลก  ไม่สิ  รักที่สุดในประวัติศาสตร์โลกเลย  แบบว่าให้ช็อกโกแลตผมเถอะนะ  พลีส"
      ดวงตาของผู้ชายพูดแบบตรงซะเหลือเกินเปร่งประกาย  แล้วในคำพูดนั้น   ก็ไม่คิดว่าจะเกินจริงหรือโกหกแต่อย่างใด  แต่วา---   คำตอบที่ปรากฏกลับมาบนคอมพิวเตอร์   ช่างเย็นชาไปถึงไหนๆ
[ฉันจะบอก 2  ข้อนะ  ข้อแรก  คำว่าไม่อยากได้ใคร่ดีนะ  มันหมายถึงการไม่มีความโลภ       แล้วนายน่ะไม่โลภตรงไหน?   ตอนคริสต์มาสก็พูดเหมือนกันทุกปี  แล้วก็ข้อที่  2 ฉันไม่สนใจธรรมเนียมเกี่ยวกับเรื่องกิน ]
"ไม่ใช่เรื่องกิน  มันเป็นธรรมเนียมเกี่ยวกับความรัก  อย่างคำว่ารักของชายหญิง  ถึงตัวอยู่ไกลแต่ใจใกล้กัน  มันก็เหมือนเรื่องกินกับเรื่องรักแหละ   ถึงจะอยากกินหรืออยากรักมันจะเขียนเหมือนกัน  แต่กรณีนี้ช่วยแยกคนละเรื่องหน่อยได้มั๊ย  พลีส"
[พลีสๆ   อยู่ได้น่ารำคาญ]
        คำขอร้องถูกปฏิเสธอย่างง่ายดาย  ผู้ชายถึงกับคอตก  แต่ก็ยังมีรอยยิ้มบนสีหน้า  และเปิกปากพูดต่อ
"ไอโกรธมันก็โกรธหรอกนะ  แต่ฉันก็ดีใจที่ได้เจ็บใจแบบนี้   แค่ได้คุยกับเธอแบบนี้ฉันก็มีความสุขยิ่งกว่าอะไรแล้วเพราะเรื่องนี้มันได้พิสูจน์ความรักของพวกเราด้วย"
        ดูเหมือนว่า  การที่ถูกที่รักบ่นอะไรแบบนี้  ก็เป็นการแสดงความชื่นชมคนรักอย่างหนึ่ง   ที่แสนหวานจนน่าอวกเลยล่ะ...แต่ว่าก็ไม่มีคำตอบใดที่จะเขียนลงบนการแชทบนคอมนี้


จบผ่านไป    ผ่านไป


"...เมินเหรอ?"


 30   นาที่ผ่านไป  ที่อิเคบุคุโระ  [ซูชิรัสเซีย]
"เอ้อ  แต่ยังไงก็...  อยากได้ช็อกโกแลต"
        คนที่บ่นพึมพำประโยคนี้  ก็คือผู้ชายที่คุยกับคนรัก  ที่เมนชั่นก่อนหน้านี้ [ซูชิรัสเซีย]
 ที่อยู่ถนนซันไซน์ที่อิเคบุคุโระ   ก็ตามชื่อเพราะเป็นร้านค้าที่คนรัสเผวียเปิดกิจการ  ภายในร้านเป็นสไตล์รัสเซียที่ตกแต่งด้วยของกระจุกกระจิกแบบญี่ปุ่น  มีบรรยากาศเป็นเอกลักษณ์ไม่เหมือนใคร  ผู้ที่นั่งอยู่ตรงเคาน์เตอร์ในรานก็คือผู้ชายคนเมื่อครู่  ไม่รู้ทำไมเขาถึงใส่เสื้อกาวน์สีขาวเหมือนนักวิทยาศาสตร์นั่งอยู่ในร้านซูชิ  เข้าคู่กับแว่นที่ใส่เลยเลยกลายเป็นนักวิจัยอย่างสมบูรณ์แบบ  แต่ว่าเขาไม่ได้มาค้นคว้าอะไรหรอกนะเขากำลังบ่นไปคีบซูชิไปต่างหาก  ขณะเดียวกัน  คนที่กำลังฟังความงี่เง่าของเขาก็ไม่ใช่ใคร  เป็นเด็กหนุ่มที่ท่าทางแปลกๆนิดหน่อย

ติดตามต่อตอนต่อไป