คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : _Chapter 1_
ฉัน...เป็นอะไรไปนะ ความรู้สึกนี้... มันคืออะไรกัน ไม่เข้าใจเลย ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ...
"ยัยน้ำเน่า!!!"
"โอ๊ย!? เรย์!? นายจะบ้าหรอ มาตะโกนกรอกหูกันงี้ได้ไง" หันไปตะโกนด่าไอ้เพื่อนตัวดี ที่ยืนเก๊กหน้าปั้นยากอยู่ข้างๆ จะบ้าตาย แทบปัดขวดน้ำตก - -*
"ก็เธอน่ะแหละเรียนเท่าไหร่ก็ไม่หันมา แล้วยังจะมาว่าฉันอีกนะยัยน้ำเน่า!" เด็กหนุ่มเอ่ยอย่างขัดใจเล็กๆ แต่ด้วยนิสัยสบายๆ ไม่ชอบคิดอะไรมาก(ไม่เคยคิด - -*)ของเขา จึงไม่นึกโกรธคนตรงหน้า เรย์ทิ้งตัวนั่งลงบนโต๊ะข้างๆกองหนังสือที่เพื่อนสาววางไว้
"มีอะไรล่ะนายน่ะ" ฉันหันไปมองใบหน้าเพื่อนไม่ค่อยสนิทคนนี้ หน้าติดตี๋หน่อยๆกำลังเลิกคิ้วขึ้น
เรย์หรือเรดอนเป็นหนุ่มสูงโปร่งผิวขาว ไม่หล่อมากแต่มีเสน่ห์ เล่นบาสเก่งมากๆ ทั้งๆที่มีแต่เก้งกับก้าง (กล้ามเกลิ้มไม่มีอ่ะ) นิสัยก็ดีใช้ได้นะ.... แต่ติดอยู่อย่าง(อยู่ห้องเดียวกันมาตั้งแต่ไฮศคูลปีหนึ่ง จนบัดนี้ปีสามแล้วถึงได้รู้ดีหรอก) หน้าติดตี๋นี่มันโค..ต...รจะหม้อเลย
"ไม่มีอะไรมากหรอก ฉันหาไอ้พอลไม่เจอ เลยนึกว่ามานั่งจู๋จี๋อยู่กับเธอง่ะ"
"แค้กกๆ" แหมดูมันพูด ใช้ไรคิดฟะ... สำลักน้ำเลยดูดิ
"อะไร แซวนิดๆหน่อยๆเอง กลัวหวานใจจะหึงหรอ เอาหมาพอลมันไม่ว่าร็อก" เรย์พูดยิ้มๆ หมอนี่มันก็กวนตีนดีหรอก แต่พูดอะไรไม่ดูตาม้าตาเรือเลย คนข้างหลังมันนะจิตสังหารรุนแรงจนจะเสียบทะลุร่างมันอยู่แล้ว
"แกเรียกฉันว่าอะไรนะเรย์" คนที่ถูกตามหา ปรากฏตัวขึ้นคว้าไหล่เพื่อนซี้ไว้แล้วพูดเสียงนุ่ม หน้าของคนที่ยิ้มร่าอยู่เมื่อกี้ ทั้งเซียว ทั้งซีด และเริ่มเหี่ยวลงๆ
"เปล๊าๆๆ ไม่ได้พูดอะไรน้า ใช่มั้ยยน้ำ" เรดอนขอความช่วยเหลือ
"เขาเรียกนายว่าหมาพอล แล้วตอนแรกก็เรียกฉันว่ายัยน้ำเน่าด้วยอ่ะ" แหมคนดีอย่างฉันจริงๆก็อยากช่วย แต่นี่ได้ทีมันต้องเอาคืนย่ะ โฮะโฮะโฮะ
* ครืนครืน * หนุ่มหน้าตี๋หันไปมองหน้าเพื่อนซี้ของเขา ที่กำลังจ้องกลับมาด้วยสายตาจะกินเลือดกินเนื้อ
"อ๊ากก ฉันขอโทษนะพอล แต่เมื่อกี้ฉันหอมแก้มน้ำไปด้วยแหละ แว้กกก ไปก่อนนะเว่ยย" แล้วพ่อนักบาสแกก็เผ่นแน่บหายไปอย่างรวดเร็ว ส่วนฉันใช้เวลาหลายวิกว่าจะ Get คำพูดมัน
...อ้อ เมื่อกี้เรยืมันว่าหอมแก้มฉัน...อืม....
"เฮ่ยยยย!! ฉันเปล่านะ ไอเรย์บ้า ไอ้หน้าหม้อ ไอ้ปากมะ..... อุ๊บบ" ยังไม่ทันจะด่าจบเลย มือใหญ่ก็ล็อคคอปิดปากฉันซะก่อน
"อออ่ยอั๊นอ๊ะ อะอไออ่ะ อ่ยอิ!!!" ฉันดิ้นดึ๊บๆพูดไม่รู้เรื่อง ในขณะที่พยายามแกะมือเขาออกจากปาก
"แล้วไงล่ะ หมอนั่นมันหอมแก้มเธอได้ ฉันก็น่าจะทำได้..." อ๊ากกก ตาบ้าใช้ไรคิด ไปเชื่อไอ้เรย์มันได้ไง แว้กเอาหน้าออกปายยน้า
"อ่ยอั๊น" โอ๊ยดิ้นก็แล้ว บอกก็แล้วยังไม่ฟัง ไม่เกรงใจแล้วน้าเฟ่ยยย
*พลั่กก*
"อุ่กก" แขนที่รัดอยู่คลายออกอย่างง่ายดาย เด็กหนุ่มกุมท้องตัวเองอย่างช่วยไม่ได้ ก็ยัยบ้าตรงหน้านี่เล่นถองมาแรงๆซะเต็มรัก
"สมน้ำหน้า ทำอะไรของนายกันยะ" ฉันแว้ดๆใส่เขาอย่างสะใจ ในขณะที่พอลมองกลับมาอย่างโคดน่ากลัว
"เธอให้ไอเรย์มันหอมแก้มหรอ" เฮ่ยย ไอ้นี่ท่าจะบ้าจริงๆ
"จะบ้าเหรอ เชื่อมันไปได้ยังไง ฉันไม่เคยไปคิดพิศวาสมันเลยนะ"
"เอ้อ หรอ.... แล้วเธอพิศวาสฉันมั่งป่ะ" โอยย ดูถามเข้าดิ๊
"โอ๊ยยย อย่างนายมีอะไรน่าพิศวาสมั่งเรอะ ดูนิสัยเด๊ะ" ฉันตอบอย่างหงุดหงิดนิดๆ ก็เล่นโดนหาเรื่องแต่เช้าเลยนี่... พอลมองฉันยิ้มๆ เหมือนมีความสุขที่ได้แกล้ง โอยตาบ้านี่ ประสาทรึไงกันนะ
พอล หรือชื่อจริงคือกฤตินันท์ เป็นคู่กัด(กัดกันทุกวันด้วยนะ)ที่ฉันสนิทที่สุด(แปลกๆมั้ย แหะๆ)ในโรงเรียนนี้ นานาชาติUranus เป็นโรงเรียนที่รวมนักวิทยาศาสตร์ในอนาคตเอาไว้ ฉันรู้จักกับตานี่มาตั้งแต่อยู่เกรดเจ็ด (ม.1) เพราะตอนนั้นเรามาอยู่คอนโดฯตึกเดียวกัน ชั้นเดียวกัน แล้วก็ไม่ห่างกันมาก (อยู่คนเดียวมาตั้งแต่นั้นล่ะค่ะ พ่อแม่ไม่ค่อยว่างมาส่งเลยย้ายมาใกล้ๆโรงเรียน) แล้วยังได้มาอยู่โรงเรียนเดียวกัน ห้องเดียวกันอีก และอีกอย่างนะ.... กัดกันมาตั้งแต่ตอนนั้นด้วย
หนุ่มคนนี้สูงกว่าเรย์ และมีเนื้อหนังมากกว่าเขา และด้วยดวงตาสีฟ้าเทากับผมสีดำตามแบบฉบับลูกครึ่งไทย-อังกฤษ ทำให้เขาหน้าตาดีสุดๆ ผิวสีน้ำผึ้ง ที่แม้จะเล่นบอลหามรุ่งหามค่ำ ก็ไม่เคยเห็นว่ามันจะดำขึ้นซักกะติ๊ดนั่นก็ทำให้ฉันอิจฉาตาเป็นมังกรพ่นไฟเหมือนกัน
หมอนี่นิสัยดีนะ อารมณ์ดีแบบเงียบๆ ใจเย็น มีเหตุผล ขรึม แต่เข้าใจคนอื่นง่ายๆอย่างกับนักจิตวิทยาเลยเพื่อนเยอะ ไม่ค่อยตั้งใจเรียน(ชอบแอบหลับ) แต่เรียนเก่งสุดๆจนน่าอิจฉา ใครๆก็ลงความเห็นว่าเป็นเทพบุตรดีพร้อมสุดเพอร์เฟค แต่ทำม้ายยยทำไมถึงชอบแกล้งแต่ฉัน ขี้หงุดหงิดแต่กับฉันคนเดียวด้วยง่า....
"ปลายน้ำ ไปเข้าเรียนเถอะ วันนี้อาจารย์มีอบรมเช้าด้วย" เด็กหนุ่มเอ่ยก่อนจะตวัดเป้เขาไปด้านหลังแล้วออกเดินไป ฉันพยักหน้านิดหน่อยแล้วหอบหนังสือเดินตามเขาไปทั้งที่ใจจริงอยากจะเดินให้ห่างตานี่เป็นบ้า ก็ฉันสูงแค่คางเขาเองอ้ะ >.< ทั้งๆที่ตอนเกรดเจ็ดฉันสูงกว่าเขาแท้ๆ (ไม่ได้สูงขึ้นเลยใช่มั้ยน่ะ) เฮ้อช่วยไม่ได้นี่นะ ถึงจะเรียนนานาชาติมาแต่เล็กแต่น้อย แต่ฉันก็เป็นสาวไทยแท้แบบไม่มีเชื่ออื่นปนเปื้อน (ตาก็สีดำ ผมก็ดำ) จะไปเอาเลือดใครเค้ามาสูงได้อย่างตาบ้านี่ที่พ่อสูงตั้ง 180
อ้อ.... ปลายน้ำคือชื่อของฉันเองค่ะ ไม่ใช่น้ำเน่าอย่างที่เรย์เรียกนะ - -* คือชื่อนั้นเป็นชื่อที่เพื่อนๆกับเรย์ชอบเรียกฉันในบางโอกาส เช่นเวลาเพ้อๆเป็นต้น (ส่วนพอลจะเรียกด้วยคำอะไรที่ฟังแล้วน่ากระโดดถีบมากกว่านั้น) นอกจากนายพอลและเรย์ เพื่อนๆทุกคนก็ชอบแซวชอบแกล้งฉัน ไม่เว้นแม้แต่รุ่นน้องรุ่นพี่ ที่เดินผ่านเมื่อไหร่เป็นต้องหยอกต้องล้อ โอยไม่เข้าใจเลย ฉันก็เป็นแค่เด็กเกรดสิบสองตัวเล็กใส่แว่น ถักเปียสองข้างเท่านั้นเอง (นั่นล่ะน่าแกล้งสุดๆเลยยัยน้ำเอ๊ยย) ฉันเคยถามพอลเหมือนกันนะ ว่าทำไมถึงต้องแกล้งฉัน....
"ส่องกระจกดูตัวเองซะมั่งเสะ ยัยทึ่ม" โหยถามดีๆมันยังไม่วายกวนพระบาทฉันกลับ เฮ้อออ แต่ฉันก็กลับไปส่องกระจกนะ ส่องแล้วส่องอีกจนจะหลุดเข้าไปในกระจกอยู่แล้ว ก็ยังไม่เข้าใจมันซะที (สมแล้วล่ะที่พอลเค้าเรียกเธอว่ายัยทึ่ม... ทึ่มขาดใจจริงๆเลย)
"ยัยน้ำ ช่วยกรุณารีบเดินหน่อยได้มั้ย ฉันไม่อยากเข้าสายนะ" เสียงทุ้มของพอลเร่งมาจากข้างหน้าฉันที่ยืนคิดเรื่องเก่าๆอยู่อย่างเพลิดเพลืนจนลืมไปว่ากำลังเดินอยู่... (คือฉันเป็นพวกทำอะไรพร้อมๆกันไม่ได้อ่าค่ะ)
"เอ่อ โทษทีๆ กำลังไป" ฉันกระชับกองหนังสือในอ้อมแขนก่อนจะรีบก้าวออกไปโดยลืมดูว่าพื้นมันต่างระดับกัน....
*พรืดดด*
"ว้ายยย" เย้ยย ใครก็ได้ช่วยทีจะหน้าทิ่มแล้วว
*พั่บบ* หนังสือในอ้อมแขนฉันกระจัดกระจายไม่เป็นชิ้นเป็นอันอยู่บนพื้น ในขณะที่หน้าฉันอยู่ห่างจากหนอนที่คลานแด๊บๆ อยู่บนพื้อนไม่ถึง 3 เซนต์
"แว้กกกกกกกกก!!!!" ฉันกระเด้งตัวขึ้นมาแล้ว กอดใครบางคนที่ช่วยฉันไม่ให้จูบพื้นอย่างสวยงามไว้แน่นอย่างตกใจ... ว่าแต่.... แผงอกกว้างนั้นช่างอบอุ่นจริงๆ
"เธอนี่นอกจากจะทึ่ม ซุ่มซ่าม แล้วยังจะกลัวหนอนอีกนะ" เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้นจากด้านบน ฉันสะดุดหูแล้วจึงค่อยๆผละออกมาจากเขา
"อ่ะ..... เอ่ออ พอล อ่ะ...." ว้าย เมื่อกี๊เขาอยู่ตั้งไกล แล้ววิ่งมาช่วยฉันทันได้ไง แล้วเมื่อกี้.... เมื่อกี้ฉัน... กอดเขาหรอ กรี๊ดดดดดดดดด
* บรึ้มมม * ภูเขาไฟในหัวระเบิดตูม ก่อนที่อุณหภูมิของลาวาร้อนจี๋จะแผ่กระจายไปทั่วใบหน้า....
"มะ...เมื่อกี๊" ฉันมองไปยังเด็กหนุ่มที่เก็บหนังสือให้ฉันอยู่ด้วยท่าทางสบายๆ
ฉะ....ฉันกอดตานี่หรอ...... แว้กกกกกก
"ฟ่อ...." แทบจะพ่นไฟออกจากปากได้.... ราวกับมีกระจกโผล่มา ทำให้เห็นหน้าตัวเองได้เลยว่ามันแดงแป๋ไปถึงหูแล้ววว
"เอ้าหนังสือเธอ เฮ่ย เป็นไรรึเปล่า หน้าแดงน้ำลายยืดเชียว" พอลยื่นกองหนังสือให้ฉันที่รับมันมาอย่างเอ๋อๆ ก่อนจะยื่นมือเข้ามาหมายจะจับหน้าผากอย่างเป็นห่วง
"แว้กกก!! อย่าเข้ามาใกล้ฉานนะ" ด้วยความเขิลลและยังงคงงงกับส่งที่ฉันทำลงไป ก็เลยผลักเขาไปทีนึงแก้เก้อ ก่อนจะวิ่งจู๊ดดดหนีไปทันที
“อะไรของยัยนั่นเนี่ย” เด็กหนุ่มเอ่ยอย่างไม่ค่อยเข้าใจ พลางเกาหัวแกรกๆ เขายิ้มขำๆ กับท่าทางประหลาดๆของเพื่อนสาว ก่อนจะออกเดินตามไปในทางเดียวกันอย่างอารมณ์ดี
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
หวัดดีค่า เปลี่ยนบรรยากาศจากแฟนตาซี มาเป็นนิยายรักมั่งเนาะ
ฝากด้วยนะคะ โซลจะเอามาลงให้สม่ำเสมอค่ะ
ความคิดเห็น